Χρήσιμες πληροφορίες για κακοποιημένα άτομα (σεξουαλική κακοποίηση) ΜΕΡΟΣ 1ο

Καλησπέρα σε όλους,

Καταρχήν να ξεκινήσω αναφέροντας πως δεν είμαι ψυχοθεραπευτής ή ψυχολόγος. Ότι γράφω σε αυτή την ανάρτηση τα έχω μάθει με τον σκληρό και δύσκολο τρόπο, και είναι αποτέλεσμα μιας πολύ δυσκολης και μαρτυρικής διαδρομής που μετράει 15 χρόνια. Έχοντας ο ίδιος κακοποιηθεί σαν παιδί και έχοντας μεγάλη εμπειρία με ψυχοθεραπείες, αποφασισα να γράψω αυτο το post για να βοηθήσω άτομα που έχουν υποστεί το ίδιο.

Κατα την διάρκεια της θεραπευτικής μου πορείας έχασα πολύτιμο χρόνο ψάχνοντας, πέρασα απο πολλούς τσαρλατάνους και έπεσα σε πολλές παγίδες. Περιττό να πω ότι μου κόστισε πολύ ακριβά, και σε χρήμα αλλα και σε ψυχική ενέργεια. Ευελπιστώ με αυτή την ανάρτηση να αποτρέψω να συμβεί το ίδιο στα άτομα που θα την διαβάσουμε.

Ευελπιστώ να βρείτε το παρόν άρθρο χρήσιμο

Ας ξεκινήσουμε,

-Τι ισχύει γενικά για το παιδικό τραύμα στην Ελλάδα;

Το παιδικό τραύμα στην Ελλάδα είναι ενα άγνωστο Χ. Υπάρχει μια γενικότερη έλλειψη πληροφοριών πάνω στο θέμα αυτό, όπως επίσης και μια αδιαφορία απο την κοινωνία. Ως αποτέλεσμα, είναι πολύ δύσκολο κάποιος που έχει υποστεί αυτό το πράγμα να ενημερωθεί κατάλληλα και να βρεί βοήθεια.
Εκτός από αυτό όμως, και οι θεραπευτές δεν είναι επαρκώς ενημερωμένοι για το ζήτημα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα και να μην μπορούν να βοηθήσουν επαρκώς αλλα και αρκετά συχνα, άθελα τους, να χειροτερεύουν την κατάσταση του ασθενή. Γνωρίζοντας άτομα που βρίσκονται στο χώρο έχω μάθει πως, στις σχολές διδάσκονται μόνο κάποια βασικά πράγματα σχετικά με το παιδικό τράυμα. Απο εκεί και μετά θα πρέπει ο ίδιος ο θεραπευτής να μπει στην διαδικασία να ενημερωθεί και να μάθει για αυτό.

-Τι ισχύει με τα δημόσια ψυχιατρεία;

Το δημόσιο είναι ένα ΑΔΙΈΞΟΔΟ. Αυτή είναι η σκληρή και άβολη πραγματικότητα για τα θύματα κακοποίησης. Η μόνη "βοήθεια" που προσφέρουν μια συνταγογράφηση φαρμάκων και απο εκεί και πέρα αφήνουν τον ασθενή στην μοίρα του. Δεν υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον απο τους ψυχιατρους, το μόνο πράγμα που κοιτάνε είναι πως θα ξεφορτωθούν τον ασθενή. Συν το γεγονός ότι σου φέρονται σαν να είσαι σκουπίδι. Ο ασθενής είναι μόνος του με τα φάρμακα.

-Τι ισχύει με τα κέντρα ημέρας;

Ότι ανέφερα και παραπάνω. Οι ψυχολόγοι, όπως και οι ψυχίατροι, απλά δεν ενδιαφέρονται για τον ασθενή, δεν είναι επαρκώς ενημερωμένοι για το παιδικό τραύμα και χρησιμοποιούν μεθόδους που δεν είναι αποτελεσματικές για την αντιμετώπιση του. Στην καλύτερη περίπτωση εφαρμόζουν ενα επιδερμικό πασάλιμα CBT και στην χειρότερη αφήνουν τον ασθενή στην μοίρα του
.
-Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ψυχιατρείου (κέντρο ψυχικής υγείας) και κέντρου ημέρας;

Στα ψυχιατρεία (τα οποία πολλές φορές τα λένε και κέντρα ψυχικής υγείας) βρίσκονται η ψυχίατροι και παρέχουν φαρμακοθεραπεία και ρύθμιση των φαρμάκων. ΔΕΝ κανουν ψυχοθεραπεία (Προσοχή).

Στα κέντρα ημέρας βρίσκονται οι ψυχολόγοι που παρέχουν ψυχοθεραπεία και ψυχική υποστήριξη (ή τουλάχιστον αυτό υποτίθεται γιατι στην πράξη τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, αλλα τελος παντων)

-Ναι αλλα υπάρχει και το Κέντρο μετατραυματικών διαταραχών του Αιγινήτιου. Εκεί εξειδικέυονται στο παιδικό τραύμα. Αυτό μπορεί να βοηθήσει τα κακοποιημένα άτομα σωστά;

Θα μου επιτρέψετε την έκφραση αλλα, έχοντας περάσει από εκεί μέσα, θα σας πω πως: ΑΡΧ***ΔΙΑ μπορεί να βοηθήσει. Ζητάω συγνώμη για την λέξη αλλά πιστέψτε με, δεν έχει καμία απολύτως διαφορά απο τα υπόλοιπα ψυχιατρεία. Η διαδικασία είναι η ίδια: "πάρε τα φαρμακά σου και παρατα μας". Καμία απολύτως ευαισθησία ούτε ενδιαφέρον. Σου φερονται σαν να είσαι σκουπίδι Για να σας πω και εν συντομία την ιστορία μου: Όταν είχα παει εκεί με κατατάξανε σαν σχιζοφρενή, μου είπανε ότι οι αναμνήσεις μου είναι παραμνησίες, και κατα την διαρκεια της εξέτασής, μαζι ψυχίατρο που με εξέταζε, ήταν και 10 φοιτητές μέσα. Ήθελα να πω: μα συγγνώμη, τι ακριβώς κάνουν 10 ΦΟΙΤΗΤΕΣ μέσα στο γραφείο του γιατρού, ΕΝΩ εξετάζει ασθενή; Τι είμαστε εδω; αμφιθέατρο;

-Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Αυτό είναι μια συζήτηση που σηκώνει πολύ νερο. Η σύντομη απάντηση είναι πως, τα άτομα που πάνε στο δημόσιο κατα κύριο λόγο έχουν στόχο να βολευτούν, να πάρουν επιδόματα και συντάξεις και όχι να βοηθήσουν ασθενείς. Εκτός από αυτό δεν υπάρχει και το χρηματικό κίνητρο για να βοηθήσουν. Κακά τα ψέματα, ένας άνθρωπος βοηθάει μόνο όταν έχει κίνητρο. Και το βασικότερο κίνητρο είναι τα χρήματα.

Είμαι σίγουρος ότι θα διαφωνήσουν πολλοί με αυτό που θα πω αλλα, αυτό που έχω παρατηρήσει στα 15 χρόνια που κάνω ψυχοθεραπεία ειναι το εξής: μόνο ιδιωτικά μπορεί να βρει κάποιος ουσιαστική βοήθεια. Όχι πως και ιδιωτικά δεν υπάρχει εκμετάλλευση, και εκεί υπάρχουν προβλήματα, αλλα είναι ο μόνος δρόμος να βρεις εναν θεραπευτή που να ξέρει να σε βοηθήσει.

-Ποιες μορφές θεραπείας μπορεί ενας ασθενής να βρεί στο δημόσιο;

Τις ακόλουθες: 1) Γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία 2) Συστημική 3) Ψυχανάλυση.

-Και ποιο είναι το πρόβλημα τότε; Αυτές οι θεραπείες δεν μπορούν να βοηθήσουν τον ασθενή;

ΟΧΙ. Διότι αυτές οι θεραπείες βασιζονται στην ομιλία. Είναι αυτό που λέμε talk-therapies, και οι talk-therapies δεν είναι αποτελεσματικές στην αντιμετώπιση του τραύματος. Το τραυμα είναι σε ΜΗ λεκτικό πρώιμο επίπεδο πράγμα που σημαίνει πως οι προαναφερόμενες θεραπείες δεν μπρουν να το στοχεύουν επαρκώς. Εκτώς απο αυτό δεν εμπεριέχουν επαρκή εργαλεία για την αντιμετόπιση του, εφαρμόζονται με άτσαλο και βιαστικό τρόπο και πολλές φορές χειροτερεύουν την κατάσταση του ασθενή. Να επισημάνω πως αυτά ισχύουν και για την ψυχανάλυση που υποτιθεται πως εξειδικεύεται στο παιδικό τραυμα.

Κάποια στιγμή θα γράψω μια ανάρτηση στην οποία θα εξηγώ πιο αναλυτικά το γιατί αυτές οι θεραπείες δεν είναι αποτελεσματικές. Για την ώρα ας μείνουμε στο ότι θα πρέπει να κοιταξετε αλλές μορφές θεραπείας αν έχετε παιδικό τραύμα.

-Ποιες θεραπείες πιο είναι κατάλληλες για την σεξουαλική κακοποίηση και το παιδικό τράυμα;

Θα σας πρότεινα τις ακόλουθες:
1) EMDR
2) Somatic Experiencing
3) Internal Family Systems
4) TRE (trauma release exercises)
5) Narm.

Αυτές είναι πιο σύγχρονες μορφές θεραπείας που είναι καλύτερα προσαρμοσμένες στις ανάγκες του παιδικού τραύματος.

-Υπάρχουν αυτές οι θεραπείες στο δημόσιο;

ΟΧΙ. Στο δημόσιο υπάρχουν μόνο η γνωσιακή, η συστημική και ψυχανάλυση. Αυτές έχουν επικρατήσει. Για να βρει κάποιος τις θεραπείες που προανέφερα θα πρέπέι να πάει κάποιος σε ιδιώτη ψυχοθεραπευτή.

Ελπίζω να βρήκατε όλες αυτές τις πληροφορίες χρήσιμες. Σύντομα θα ετοιμάσω και το 2ο μέρος της ανάρτησης μου που θα αναλύω την ψυχιατρική και τις πρακτικές των ψυχιάτρων

Με εκτίμηση
glassdam