Originally Posted by
Cecile
Καλησπέρα σε όλους! Καταρχάς να πω ότι έχω λίγο καιρό που ανακάλυψα αυτο το φόρουμ, διάβασα αρκετά ποστ και θα ήθελα να σας πάρω όλους μια αγκαλιά! Μέχρι πριν λίγο καιρό νόμιζα ότι ήμουν τελείως μόνη, ντρεπόμουν να πω σε συγγενείς και φίλους ότι ΠΑΛΙ θα πάω στο τάδε γιατρό "εεεε για να μου φύγει η ιδέα μωρέ", ξέροντας ότι θα με πουν υπερβολική και φοβιτσιαρα... Ακόμα και ο σύντροφός μου που τα πρώτα χρόνια μέχρι να με μάθει, αγχωνοταν με το παραμικρό που έβγαζα και έχανε χρόνια εκείνος απ' την ζωή του, πλέον δεν μου δίνει καν σημασία και τα ρίχνει ολα στην γυμναστική που δεν κάνω και πώς αυτή είναι το φάρμακο για μια καλή υγεία.
Σε αυτό το σημείο θα ζητήσω ένα προκαταβολικο συγνώμη για το σεντόνι που ακολουθεί και ένα ευχαριστώ για όποιον καταφέρει να το διαβάσει μέχρι το τέλος.
Η αρρωστοφοβια μου λοιπόν ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία. Ό,τι και να πάθαινα, ρωταγα την μητέρα μου "μήπως θα πεθάνω απ' αυτό?". Η απάντηση ήταν πάντα μα πάντα η ίδια προφανώς... "Όχι". Με τα χρόνια η κατάσταση κάπως καλυτερεψε, εκτός από φάσεις βέβαια που γίνονταν αιματολογικές εξετάσεις ή κάτι αντίστοιχο για προληπτικούς λόγους, όπου εκεί πίστευα ότι ενώ αισθάνομαι τέλεια, αυτές θα φανερώσουν ότι έχω μια ανίατη ασθένεια πολύ σπάνια. Αφού έβγαιναν λοιπόν καλές εν τέλει, το ξεπερναγα και ζούσα την ζωή μου φυσιολογικά μέχρι να έρθουν οι επόμενες εξετάσεις.
Όλα όμως άλλαξαν όταν μπροστά απο την ηλικία μου, μπήκε ο αριθμός 3. Καταλάβαινα ότι δεν εύκολο το ξενύχτι της διασκέδασης, δεν ήταν τόσο εύκολο να πας άρρωστη στην δουλειά και το να βγεις από το σπίτι τις πρώτες μέρες της περιόδου, είναι σκέτος Γολγοθάς. Πράγματα που όταν ήμουν 20κατι μου φαινονταν αστεια.
Ταυτόχρονα, σε διάστημα ενός χρόνου νοσηλεύτηκαν αρκετοί δικοί μου άνθρωποι σε νοσοκομεία για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Πέρασα ατελείωτες ώρες μαζί τους, είδα πολύ σκληρές εικόνες και εκείνων αλλά και άλλων ανθρώπων στο ίδιο δωμάτιο. Δυστυχώς, οι δικοί μου άνθρωποι "έφυγαν". Και μαζι με το πένθος μου, είχα να διαχειριστώ και κάτι που στην πορεία φάνηκε ότι με ταλαιπώρησε και με ταλαιπωρει ακόμα πιο πολύ... Τον ίδιο μου τον εαυτό.
Οποία αρρώστια και να είχαν οι δικοί μου άνθρωποι, στο μυαλό μου την είχα και εγώ. Η πρώτη περίπτωση ήταν η "κακιά" αρρώστια στους λεμφαδένες. Εκείνον τον καιρό ταυτόχρονα εγώ αρρωσταινα μια φορά τον μήνα τουλάχιστον, δεν υπήρχε ίωση που να μην είχα αρπάξει. Μου έμεινε ένας μόνιμος πόνος στο πλάι του λαιμού. Και ψαχνομαι, ψηλαφιζω τον λαιμό μου. Και είναι γνωστό το "οποίος ψάχνει, βρίσκει". Προφανώς και βρήκα ένα σημείο που ήταν μόνιμα πρησμένο, σαν εξόγκωμα. Ήρθε το τέλος, είπα. Εξετάσεις των εξετάσεων, αιματολογικές των αιματολογικων, υπέρηχοι των υπερήχων. Απλά αντιδραστικοί λεμφαδένες. Χωρίς λόγο... Έτσι... Συμβαίνει λένε.
Η δεύτερη περίπτωση ήταν ακόμα πιο ψυχοφθόρα γιατί ο άνθρωπος μου έκατσε 4 ολόκληρους μήνες στο νοσοκομείο και επειδή είχε μόνο εμένα, περνάγαμε πολλές ώρες μαζί κάθε μέρα. Εκεί ήταν και το πικ των ψυχοσωματικών μου. Πονοκέφαλοι επί καθημερινής βάσεως, στομαχικά είχα τα μαύρα μου τα χάλια αλλά το νέο μου κόλλημα έμελλε να είναι οι "έκτακτες". Δεν το είχα ξαναπάθει και κάθε φορά που μου συνέβαινε, έλεγα αυτό είναι πεθαίνω. Πήγα πρώτη φορά σε καρδιολόγο. Τριπλεξ και καρδιογράφημα καθαρά. Αιματολογικές καθαρές. Άγχος μου λέει... Στο άκουσμα ότι όλα είναι καλά, η αλήθεια είναι ότι ηρέμησα και έκτακτες σταμάτησαν. Ο άνθρωπος μου όμως μετά από δύο διασωληνωσεις, συνολικό χρόνο στην εντατική 3 μήνες, γεμάτος ανθεκτικά μικρόβια της εντατικής και λοιμώξεις, δεν άντεξε και η καρδιά του τον πρόδωσε. Ξανά πάλι μαζί με το πένθος μου, είχα να διαχειριστώ και το νέο μου κόλλημα. Ότι έχω θέμα στην καρδιά. Επειδή εκείνον μετά από τόση ταλαιπωρία στο νοσοκομείο, τον άφησε, φοβόμουν (και φοβάμαι) ότι θα μου συμβεί το ίδιο χωρίς να υπάρχει κανένα ιστορικό στην οικογένεια.
Τώρα που σας γράφω λοιπόν, ετοιμάζομαι ψυχολογικά για το αυριανό μου ραντεβού με άλλον καρδιολόγο και λέω στους δικούς μου "εεεε μωρέ για να μου φύγει ιδέα". Πλέον δεν έχω τόσες έκτακτες, σχεδόν καθόλου θα έλεγα αλλά με πιάνουν συχνά ταχυκαρδίες και έχω ένα από τα πιο ενοχλητικά αισθήματα, αυτό των παλμών. Δεν κοιμάμαι καθόλου καλά. Αισθάνομαι ότι χάνομαι και πετάγομαι πάνω. Ειδικά αν έχω φάει πριν. Τα νεύρα μου με τον εαυτό μου κυρίως έχουν φτάσει σε οριακό σημείο.
Η ερώτηση μου μετά από όλο αυτό το κατεβατο, για πολλές πραγματικές αρρώστιες, υπάρχει θεραπεία και πολλές φορές γίνεσαι εντελώς καλά και δεν την ξαναπαθαινεις ποτέ. Για αυτήν εδώ την αρρώστια-φοβια, υπάρχει κάτι που να σε κάνει τελείως καλά? Να ξεπεράσεις αυτο το πρόβλημα μια για πάντα? Είναι ο ψυχίατρος και τα φάρμακα η μόνη λύση?
Σε όλο αυτό το κείμενο προσπαθώ να αυτοσαρκαστω, μέσα μου ξέρω ότι αύριο θα δώσω άλλο ένα 50αρικο τσάμπα. Όμως όσο και να με πιέσω να κατανοήσω ότι όλο αυτό είναι μια παράνοια του μυαλού μου, τόσο περισσότερο μέσα στην ημέρα πιάνω τον εαυτό μου να γκουγκλαρω για το αίσθημα παλμών, συμπτώματα, καρδιοπάθεια, φαρμακευτική αγωγή, μούδιασμα στο αριστερό χέρι, ποτέ είναι επικινδυνος ο πυρετός κτλ κτλ κτλ.
Τέλος, ευχομαι να μην σας κούρασα, και αν κάποιοι, ελπίζω λίγοι ταυτιστηκατε μαζί μου, θα ήθελα να διαβάσω και τις δικές σας σκέψεις.
