Αρρυθμίες, έκτακτες, άγχος θανάτου, αρρωστοφοβία, ΒΟΗΘΕΙΑ!

Καλησπέρα σε όλους,
είμαι 44 ετών γυναίκα παντρεμένη με 2 παιδιά μικρά 6,5 και 8,5 ετών.
Υποφέρω την τελευταία εβδομάδα από αρρυθμίες τις οποίες τις πιάνει και το Apple watch (μακάρι να μπορούσα να βάλω εικόνα για να σας δείξω).
Εχω λίγες το πρωί και το βράδυ γίνεται πάρτυ! Χτες είχα ενα επισόδειο 40 λεπτων, απλά περίμενα να σταθεροποιηθούν οι παλμοί που μου έπαιζαν από 69-75 (ξερω ότι δεν είναι υψηλοί όμως ήταν ασταθείς) και σήμερα με έπιασε ένα 20 λεπτο επισόδειο στην παραλία που ήμουν μόνη με τα παιδιά μου και καθώς οδηγούσα που ευτυχώς κράτησε μόνο 7'. Την τρίτη έχω προγραμματίσει να βαλω 24ωρο χόλτερ, για να δούμε τι συμβαίνει, έχει ήδη προηγηθεί πριν 2-3 μήνες ένα τριπλεξ καρδιάς στο οποίο μου είπε οτι έχω πολυ δυνατή καρδιά και δεν εχω κάτι παθολογικό, μου βρήκε χαμηλή την καλή χοληστερίνη και μου συστησε άσκηση λόγω και πολλών περιττών κιλών. Εκτοτε προσπαθω΄3-4 φορές την εβδομάδα να περπατάω 4 χλμ την φορά και πραγματικά μου έκανε πολύ καλό.
Το θέμα είναι οτι έχω το άγχος του θανάτου, σκέφτομαι πως θα μπορέσουν τα παιδιά μου και ο άντρας μου να τα καταφέρουν χωρίς εμένα που δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι αυτή που φροντίζει για όλα εντός και εκτός σπιτιού. Σήμερα μάλιστα κάναμε και κουβέντα πως θα τα καταφέρει αν εγώ "φύγω" κάτι πολύ πολύ ψυχοφθόρο μιας και δεν θελω να φανταστώ πως θα νιώσουν τα παιδιά μου αν με χάσουν τα οποία μου έχουν και τα δύο τρελή αδυναμία! Σας τα γράφω και κλαίω με λυγμούς, φοβάμαι τόσο πολύ μην πάθω τίποτα ξαφνικό, προσεύχομαι συνέχεια να μη με στερήσει από τα παιδιά μου, αλλα οι αρρυθμίες με κάνουν χειρότερα!
Εδώ να προσθέσω πως έχω μια εξαιρετικά απαιτητική δουλειά σε περιοδικό, στο οποίο περνάμε πολύ στρεσογόνες καταστάσεις, αυτή τη στιγμή εχουν παραιτηθεί όλοι και εχω μείνει μόνη μου με ένα περιοδικό να το φερω εις περας μόνη μου (μιλαμε για μεγαλο και γνωστό τιτλο) τους 6 τελευταίους μήνες εχω ζήσει τσακωμούς με την διευθυνση, απληρωσιές, φωνές, πολλές υπερωρίες, πολλή δουλεια σε γρήγορους ρυθμους ώστε να προλάβω να το εχω ετοιμο στον χρόνο που πρεπει κλπ. Μάλιστα από τοτε ξεκίνησαν οι πρώτες μου έκτακες, και τότε πηγα και ψάχτηκα με τριπλεξ καρδιάς.

Υπάρχει περίπτωση οι αρρυθμίες να οδηγήσουν στον θάνατο, και μαλιστα ξαφνικό; Εχουν σχέση με έμφραγμα; Κάνουν ζημιά στην καρδιά. Υπάρχει περίπτωση να φύγουν;

Νιώθω ράκος, τα παιδιά μου συνέχεια με βλέπουν να κλαίω με το που έχω επισόδειο αρρυθμίας δεν το αντέχω αλλο αυτό που τους κάνω! Τα αγαπάω όσο τίποτα άλλο! :(:(:(:(
.

Καλησπέρα

Τα συμπτώματα που περιγράφεις έχουν να κάνουν με αγχωτική διαταραχή και όχι με πρόβλημα καρδιάς . Είχα κρίσεις πανικού είχα έκτακτες συστολές τα είχα όλα , και ακόμα θα με πιάσουν σε δύσκολες συνθήκες αλλά έχω μάθει με μηχανισμούς να τα κατευνάζω . Και με φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά .
Για την δίκη σου ηρεμία βάλε χολτερ , τα έχω κάνει κ εγώ , αλλά δεν νομίζω να σταματήσει εκεί αν δεν παλέψεις το ψυχολογικό αίτιο .
Έχεις την τάση να έχεις τον έλεγχο των παντων . Έτσι νιώθεις ασφαλής . Έτσι μας έμαθε η δουλειά μας . Είμαι κ εγώ φωτογράφος κ σε γνωστά έντυπα και περιοδικά Και καταλαβαίνω τι περνάς . Ποσό μάλλον όντας κ μητέρα δυο παιδιών . Αλλά μάλλον κ εσυ όπως κ εγώ πάντα ήσουν τελειομανής και όχι αιθεροβάμων .
Αυτό που θα σου πρότεινα είναι μετά την τοποθέτηση χολτερ και αφού σου επιβεβαιώσουν πως δεν είναι κάτι παθολογικό να δεις έναν καλό ψυχίατρο ψυχοθεραπευτή . Έναν καλό πρέπει να κανείς έρευνα . Και να τον εμπιστευτείς . Και δεν είσαι μόνη σου . Συμβαίνει σε παρά πολύ κόσμο . Ακόμα κ αυτή η ευερεθιστότητα που έχεις με κλάματα είναι σαν μια άτυπη κατάθλιψη . Το στρες και οι έκτακτες είναι τα καμπανάκια . Να είσαι καλα

Quote:

---

Originally Posted by dead_can_dance

Καλησπέρα

Τα συμπτώματα που περιγράφεις έχουν να κάνουν με αγχωτική διαταραχή και όχι με πρόβλημα καρδιάς . Είχα κρίσεις πανικού είχα έκτακτες συστολές τα είχα όλα , και ακόμα θα με πιάσουν σε δύσκολες συνθήκες αλλά έχω μάθει με μηχανισμούς να τα κατευνάζω . Και με φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά .
Για την δίκη σου ηρεμία βάλε χολτερ , τα έχω κάνει κ εγώ , αλλά δεν νομίζω να σταματήσει εκεί αν δεν παλέψεις το ψυχολογικό αίτιο .
Έχεις την τάση να έχεις τον έλεγχο των παντων . Έτσι νιώθεις ασφαλής . Έτσι μας έμαθε η δουλειά μας . Είμαι κ εγώ φωτογράφος κ σε γνωστά έντυπα και περιοδικά Και καταλαβαίνω τι περνάς . Ποσό μάλλον όντας κ μητέρα δυο παιδιών . Αλλά μάλλον κ εσυ όπως κ εγώ πάντα ήσουν τελειομανής και όχι αιθεροβάμων .
Αυτό που θα σου πρότεινα είναι μετά την τοποθέτηση χολτερ και αφού σου επιβεβαιώσουν πως δεν είναι κάτι παθολογικό να δεις έναν καλό ψυχίατρο ψυχοθεραπευτή . Έναν καλό πρέπει να κανείς έρευνα . Και να τον εμπιστευτείς . Και δεν είσαι μόνη σου . Συμβαίνει σε παρά πολύ κόσμο . Ακόμα κ αυτή η ευερεθιστότητα που έχεις με κλάματα είναι σαν μια άτυπη κατάθλιψη . Το στρες και οι έκτακτες είναι τα καμπανάκια . Να είσαι καλα

---

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση σου. Ναι η δουλειά μας είναι απαιτητική και πολύ σκληρή και ανταγωνιστική. Νομίζω πως από εκεί ξεκίνησαν όλα αλλά και στο οικογενειακό τομεα, εχεις δίκιο, θελω να τα έχω όλα υπό έλεγχο, να έχω πάντα καλοταισμένα, ευτυχισμένα, με πολλες όμορφες στιγμές και ερεθίσματα, παιδιά. Αυτό δεν είναι κάτι εύκολο, και σε συνδιασμό με το εργασιακό περιβάλλον μάλλον κλάταρα. Η μανα μου, με έβλεπα να τρεχω στις δραστηριοτητες των παιδιών μετα την δουλεια και μου φώναζε, απορώ, έλεγε, πότε θα είναι η μέρα που θα σε δω να πέσεις κάτω.
Νομίζω ήρθε αυτή η ώρα.
Είναι εντυπωσιακό πως σε λίγες μόνο γραμμές καταλαβες κάποια πράγματα για μένα και έπεσες τόσο μέσα.
Είναι δυσβάσταχτο το οικονομικό για ψυχιατρική βοήθεια, δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να υποστηρίξω κάτι τέτοιο.
Για αρχή ας δούμε τι θα βγάλει το χόλτερ.
Νομίζω πως πάντα ημουνα αγχωτική και έτσι θα πεθάνω. Ακόμα και με ψυχοθεραπεία νομίζω πως απλά είναι στη ιδιοσυγκρασία μου και δεν αλλάζει. Γράφω τωρα και βαράνε οι έκτακτες στο στήθος μου. Ακούω τις ανάσες των παιδιών μου που κοιμούνται και κλαίω απαρηγόρητη.... γιατί να είμαι ετσι;

εδω και 5μηνες ενιωθα διαφορετικα καρδιολογικα, και ελεγα ψυχολογικο ειναι, εχω και σχιζοφρενεια, βασικα οταν κουραζομουν δεν ξεκουραζομουν, ειμαι παχυσαρκος...... βασικα εκανα μια τριωρη απαιτιτικη δουλεια και την επομενη μερα πηγα στα τεπ γιατι φοβηθηκα.... με βρηκαν καλα αλλα μου ειπαν να με δει καρδιολογος.... τελικα παιδια ο καρδιολογος μου βρηκε οτι ξεκινησα να εχω καρδιολογικα και πρεπει να αδυνατισω υποχρεωτικα μπας και φτιαξω χωρις φαρμακα ακομα στην αρχη ειμαι......

Quote:

---

Originally Posted by Halla

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση σου. Ναι η δουλειά μας είναι απαιτητική και πολύ σκληρή και ανταγωνιστική. Νομίζω πως από εκεί ξεκίνησαν όλα αλλά και στο οικογενειακό τομεα, εχεις δίκιο, θελω να τα έχω όλα υπό έλεγχο, να έχω πάντα καλοταισμένα, ευτυχισμένα, με πολλες όμορφες στιγμές και ερεθίσματα, παιδιά. Αυτό δεν είναι κάτι εύκολο, και σε συνδιασμό με το εργασιακό περιβάλλον μάλλον κλάταρα. Η μανα μου, με έβλεπα να τρεχω στις δραστηριοτητες των παιδιών μετα την δουλεια και μου φώναζε, απορώ, έλεγε, πότε θα είναι η μέρα που θα σε δω να πέσεις κάτω.
Νομίζω ήρθε αυτή η ώρα.
Είναι εντυπωσιακό πως σε λίγες μόνο γραμμές καταλαβες κάποια πράγματα για μένα και έπεσες τόσο μέσα.
Είναι δυσβάσταχτο το οικονομικό για ψυχιατρική βοήθεια, δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να υποστηρίξω κάτι τέτοιο.
Για αρχή ας δούμε τι θα βγάλει το χόλτερ.
Νομίζω πως πάντα ημουνα αγχωτική και έτσι θα πεθάνω. Ακόμα και με ψυχοθεραπεία νομίζω πως απλά είναι στη ιδιοσυγκρασία μου και δεν αλλάζει. Γράφω τωρα και βαράνε οι έκτακτες στο στήθος μου. Ακούω τις ανάσες των παιδιών μου που κοιμούνται και κλαίω απαρηγόρητη.... γιατί να είμαι ετσι;

---

Καλη μου ο μισος πλανητης ινε ετσι . .πιστεψε με...παθον κ ξερω. ..θες βοηθεια με φαρμακα...παρε αντικαταθλιπτικα κ θα φυγουν ολα....πιστεψε με...δεν εχιςς κατι κ δεν θα πεθανεις .....απλα το σωνα σου φωναζει οτι το πιεζεις....παρε φαρμαακα για λιγο καιρο κ θ ισε σουπερ μετα....εισαι στα πατωαμτα τωρα κ θες βοηθια ν σηκωθειις...

Είναι ξεκάθαρο ότι έχεις κλατάρει....η συνεχής πίεση και το στρες,έχουν αυτά τα αποτελέσματα....δεν έχει τίποτα η καρδιά σου,αλλά όπως καταλαβαίνεις πρέπει να ηρεμήσεις... μη βρίσκεις δικαιολογία το οικονομικό και πήγαινε για αρχή σε έναν ψυχίατρο....

Μόλις ηρεμήσεις θα σου περάσουν όλα....δεν είμαστε όντα πολλών ταχυτήτων....δυστυχώς οι άνθρωποι αναλαμβάνουν πολλές υποχρεώσεις με συνέπεια την ψυχική και σωματική τους υγεία....νομίζω θα σου χρειαστούν ηρεμιστικά για αρχή και σίγουρα η ψυχοθεραπεία είναι μεγάλο δώρο προς τον εαυτό μας...!

Καλησπέρα σας είμαι καινούριος είμαι 21 ετών και έχω έκτακτες εδώ και δύο χρόνια μετά από κρίση πανικού,έχω πάει σε στρατιωτικό καρδιολόγο με έχει πει ότι είμαι σαν 12 χρόνου παιδιού στην υγεία καρδιάς ότι είναι τόσο τέλεια που ουτε σε παραγγείλα έρχεται έτσι,αλλά εξακολουθεί να έχει πολλές έκτακτες είχα πάνω από 10.000 με είχε δώσει εμκονκορ αλλά δε με έκανε δουλειά με έδωσε ρυθμονρμ τους τελευταίους 3 μήνες και είμαι πολύ καλύτερα σήμερα με έχουν πιάσει πάλι και με έχουν φρικαρει

Τωρα βρίσκομαι στην δουλειά από το πρωί δεν είχα καμία ενόχληση, πριν λίγο με επιασαν οι εκτακτες, αλλα δεν καταγράφονται στο ρολόι για κάποιον λόγο. Τι μαρτύριο είναι αυτό, έχω και ένα βαρύ κεφάλι σήμερα, με πονάει και ας εχω παρει depon max. Παιδιά φοβάμαι πως ακόμα κι αν δεν έχει κάτι η καρδιά μου, με τόσο άγχος θα βγάλω τίποτα άλλο πολύ χειρότερο! Είναι δυνατόν μετα απο μήνες να μου βγαίνουν τώρα τα προβλήματα που έχω σχετικά ηρεμήσει και όχι τότε που γινόταν ο χαμός από τις εντάσεις; Αύριο θα βάλω το χόλντερ ανυπομονώ, θα μπω εδώ να σας ενημερώσω σας παρακαλώ προσευχηθείτε για μένα κι ας είμαστε άγνωστοι! Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη είναι παρα πολύ σημαντικό για μένα και λειτουργεί καταπραϋντικά!

Παιδια σήμερα είμαι αρκετά καλύτερα, με καποιο μαγικο τρόπο έχω ελάχιστες έκτακτες το πρωι που ξύπνησα, και τον βράδυο τωρα λίγες, ενώ το ρολοι δεν κατέγραψε αρρυθμίες. Βέβαια την εχω βγαλει δυο μέρες παραλια, δεν μαγείρεψα, δεν έκανα δουλειές, είχαμε πολύ καλή παρεα περασαμε ωραία. Δεν ξέρω αν παίζει κάποιο ρόλο. Ελπίζω να μη με ξαναπιάσει αυτό το μαρτύριο. Εχω σκοπό να δω και δεύτερο γιατρό στο Σισμανόγειο, μαλιστα αρρυθμιολόγο μήπως βαλουμε και με αυτόν χόλντερ και μου πει μια γνώμη.
Εχω μια άρνηση ότι όλα αυτα δημιουργούνται από άγχος, πιστευω οτι πάντα κρύβεται κατι παθολογικό. Είμαι και αρρωστοφοβική από τα νιάτα μου, και υποφέρω σε ότι έχει να κάνει με την υγεία μου.

Θα επανέλθω με νεότερα.

Εσείς πως πάτε αυτές τις μερες;