Όλα μαύρα...

Νοιώθω ότι περνάω τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής μου : Πιεσμένος από παντού, μόνος, με τα προβλήματα να με ζώνουν και το χειρότερο είναι πως δε βλέπω φως πουθενά.
Αισθάνομαι ότι η ζωή μου είναι καμμένο χαρτί...
Πίεση στη δουλειά, εχθρικές καταστάσεις ειδικά όταν λέω κατάμουτρα στους αρμοδίους τα λάθη τους, πνιγμένος από το άδικο, αποξενωμένος από τους φίλους μου (αν είναι φίλοι), γονείς που μεγαλώνουν και ακουμπάνε όλο και πιο πολύ πάνω μου, σε μένα που δε πρόλαβα να ζήσω και όλα μα όλα που φαίνονται πως φθίνουν και αλλοτροιώνονται. Ακόμα και ο ύπνος μου δε με ξεκουράζει, βλέπω στενάχωρα όνειρα και ξυπνάω σχεδόν πάντα με αίσθημα άγχους και δυσθυμίας.
Η δουλειά μου μου ξυπνάει το αίσθημα για το πόσο ανυπεράσπιστος είμαι. Επανήρθε η ...φαντασίωσή μου ότι χειροδικώ με ιδιάιτερη βία στον προϊστάμενό μου τον οποίο θεωρώ από τα μεγαλύτερα καθάρματα που βρέθηκαν στο δρόμο μου και δε μπορώ να κάνω αλλιώς καθώς έχω σχέση εξάρτησης.
Το κακό είναι πως έχω χάσει την εμπιστοσύνη στους ειδικούς..
Πριν 3 χρόνια ξεκίνησα μια πανάκριβη συμβουλετική η οποία με βοήθησε το πρώτο μισό, δε μου είπε τίποτα στο δεύτερο μισό και με εξάντλησε οικονομικα.
Πριν ένα χρόνο επισκέφθηκα ψυχίατρο-νευρολόγο ο οποίος διέγνωσε μια κατάθλιψη και με ...χαπάκωσε (με μισή δόση tranxene και sroxat). Δε λειτούργησε όμως
Λίγο μετά έκανα το λάθος και άκουσα τη συμβουλή ενός φίλου μου και πήγα στον ψυχίατρο που μου συνέστησε και κακώς δεν έφυγα από τις πρώτες επισκέψεις μιας και δε ταιριάζαμε καθόλου (πριβέ μπορώ να σας πω διαγνώσεις του που με κάνανε έξαλλο και ενοχικό).
Τώρα το παλεύω μόνος.
Προσπαθώ να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων.
Αλλά δεν...
Σήμερα επανήρθε η εικόνα που χειροδικώ μέχρι θανάτου στον αχρείο προϊστάμενο που κατέστρεψε ίσως τα καλύτερα χρόνια μου (και όχι μόνο εμένα) . Μπορεί και να φαίνεται στο πρόσωπό μου , ίσως και να παραμιλάω

Μήπως το πρόβλημά μου δεν είναι ψυχολογικό...??

Quote:

---

Σήμερα επανήρθε η εικόνα που χειροδικώ μέχρι θανάτου στον αχρείο προϊστάμενο που κατέστρεψε ίσως τα καλύτερα χρόνια μου (και όχι μόνο εμένα) . Μπορεί και να φαίνεται στο πρόσωπό μου , ίσως και να παραμιλάω

---

Αν και αποφευγω την μοιρολατρεια πιστευω ειναι και θεμα τυχης...αν επεσες σε γκαου προϊσταμενο και εσυ φυσικα εχεις αναγκη τη δουλεια...δεν φταις απλως εσυ και μην τα ριχνεις στον εαυτο σου.

Quote:

---

Originally posted by savant
Νοιώθω ότι περνάω τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής μου : Πιεσμένος από παντού, μόνος, με τα προβλήματα να με ζώνουν και το χειρότερο είναι πως δε βλέπω φως πουθενά.
Αισθάνομαι ότι η ζωή μου είναι καμμένο χαρτί...
Πίεση στη δουλειά, εχθρικές καταστάσεις ειδικά όταν λέω κατάμουτρα στους αρμοδίους τα λάθη τους, πνιγμένος από το άδικο, αποξενωμένος από τους φίλους μου (αν είναι φίλοι), γονείς που μεγαλώνουν και ακουμπάνε όλο και πιο πολύ πάνω μου, σε μένα που δε πρόλαβα να ζήσω και όλα μα όλα που φαίνονται πως φθίνουν και αλλοτροιώνονται. Ακόμα και ο ύπνος μου δε με ξεκουράζει, βλέπω στενάχωρα όνειρα και ξυπνάω σχεδόν πάντα με αίσθημα άγχους και δυσθυμίας.
Η δουλειά μου μου ξυπνάει το αίσθημα για το πόσο ανυπεράσπιστος είμαι. Επανήρθε η ...φαντασίωσή μου ότι χειροδικώ με ιδιάιτερη βία στον προϊστάμενό μου τον οποίο θεωρώ από τα μεγαλύτερα καθάρματα που βρέθηκαν στο δρόμο μου και δε μπορώ να κάνω αλλιώς καθώς έχω σχέση εξάρτησης.
Το κακό είναι πως έχω χάσει την εμπιστοσύνη στους ειδικούς..
Πριν 3 χρόνια ξεκίνησα μια πανάκριβη συμβουλετική η οποία με βοήθησε το πρώτο μισό, δε μου είπε τίποτα στο δεύτερο μισό και με εξάντλησε οικονομικα.
Πριν ένα χρόνο επισκέφθηκα ψυχίατρο-νευρολόγο ο οποίος διέγνωσε μια κατάθλιψη και με ...χαπάκωσε (με μισή δόση tranxene και sroxat). Δε λειτούργησε όμως
Λίγο μετά έκανα το λάθος και άκουσα τη συμβουλή ενός φίλου μου και πήγα στον ψυχίατρο που μου συνέστησε και κακώς δεν έφυγα από τις πρώτες επισκέψεις μιας και δε ταιριάζαμε καθόλου (πριβέ μπορώ να σας πω διαγνώσεις του που με κάνανε έξαλλο και ενοχικό).
Τώρα το παλεύω μόνος.
Προσπαθώ να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων.
Αλλά δεν...
Σήμερα επανήρθε η εικόνα που χειροδικώ μέχρι θανάτου στον αχρείο προϊστάμενο που κατέστρεψε ίσως τα καλύτερα χρόνια μου (και όχι μόνο εμένα) . Μπορεί και να φαίνεται στο πρόσωπό μου , ίσως και να παραμιλάω

Μήπως το πρόβλημά μου δεν είναι ψυχολογικό...??

---

Δυστυχως ειναι φιλε μου...
Βεβαια αυτο δεν σημαινει οτι καποιος αλλος στην θεση σου [ αν αυτα που λες δεν εχουν καποια δοση υπερβολης λογω μιας πιθανης ψυχικης ασθενειας ] , δεν εχανε τον αυτοελεγχο σου να κανει το κοινωνικο λαθος να μεταρεψει την οργη που βγαινει στα ονειρα σου σε πραξη και να χτυπησει τον προισταμενο του με συνεπεια ισως αυτο που φοβασαι ισως περισσοτερο απο ολα
Να βρεθεις ανεργος!
Συμφωνω μαζι σου λοιπον οτι το προβλημα σου δεν ειναι ψυχολογικο , με την εννοια οτι εχεις αυτοελεγχο , αλλα αυτο δεν αρκει για να απαλαγεις απο τις εσωτερικες συγκρουσεις που σου προκαλει η αδυναμια να βρεις την λυση στο εξωτερικο σου προβλημα , που ευθυς αμεσως θα προσθεσω και εγω την αποψη μου κοντα σε αυτες που ηδη εχεις παρει...
Σε μια ομαδικη εργασια , ο ρολος του καθενα μας , πρεπει να ειναι προκαθορισμενος και σαφης για να οφελειται το συνολο και να βελτιωνεται η αποδοση της ομαδας...
Εχεις σκεφτει ποτε οτι ενας κακος προισταμενος πχ 10 υφισταμενων του , θεωρητικα τουλαχιστον θα δημιουργουσε 10 αιτολογημενες αντιδρασεις ?
Αν αυτο δεν συμβαινει τοτε ισως να πρεπει πραγματι να δεις γιατι εισαι ισως ο μονος που συγκεντρωνει τα πυρα του προισταμενου του...
Σε αυτη την βαση θα καταλαβεις αν πραγματικα κατι δν παει καλα μαζι σου η με αυτον που θεωρητικα σου προκαλει αυτη την συγχιση που σε βασανιζει...

εχεις την δυνατοτητα να αλλαξεις δουλεια;

Savant καλώς ήρθες:)

Σε ολο σου το μηνυμα εγω ειδα και καταλαβα δύο πραγματα να κυριαρχουν. Το ενα ειναι μια παραδοση του εαυτου σου κ της τυχης σου σε καποιον άλλο και το άλλο ειναι θυμος (μηπως πρωτα προς τον ιδιο σου τον εαυτο για την αδυναμια σου αυτη?).

Δεν μπορω να μη δω πώς αναφερεις πώς φταιει ενας φιλος που σε παρεπεμψε στον λαθος ειδικο, φταιει ο ειδικος που σε χαπακωσε, φταιει το αφεντικο, φταινε οι γονεις που ακουμπουν πανω σου παραπανω με την παροδο των χρονων, φταιει η ζωη σου που ειναι καμμενο χαρτι. Δεν ειναι οτι μπορει να μην φταινε, αλλα εσύ που εισαι σε ολα αυτα? Δλδ εσυ δεν μπορεις να κανεις τπτ? Μπορεις μονο να σαι θεατης?


Ναι, μπορει να πεσεις στον λαθος ειδικο, μπορεις ομως να τον κρινεις, οπως κ εκανες. Κ να δρασεις πιο εγκαιρα. Μπορει οι γονεις να σε πιεζουν σε διαφορες καταστασεις. Μπορεις ομως να πεις και οχι. Μπορει ο φιλος να κανει μια επισημανση που μπορει να μη σου βγει, μπορεις να του το πεις. Λες οτι ο προισταμενος σου κατέστρεψε τα καλυτερα σου χρονια, δλδ τον αφησες να το κανει. Θα μπορουσες να μην τον αφησεις ομως. Επελεξες να τον αφησεις, για τους λογους σου. Μηπως λοιπον ολα αυτα μπορεις να τα δεις κ να τα χρησιμοποιησεις προς οφελος σου? Πώς μπορεις να εισαι εσυ ο πρωταγωνιστης της ζωης σου? Τί φταιει κ απεχεις?Ο φοβος, ο κινδυνος να μην εισαι αρεστος, αποδεκτος?

Τα συνεχη \"ναι\", ή μια διαρκης σιωπη, μια απουσια διαφωνιας νομιζω εχουν εναν εντονο φοβο. Ισως κ τον φοβο χρησιμοποιησης της ιδιας μας της δυναμης.

Σου ευχομαι να βρεις τις δυναμεις για να κανεις τα επομενα χρονια της ζωης σου τα πιο δημιουργικα:)

Sofia

Νοιώθω πως με αδικείς και δυστυχώς το ότι και μια άγνωστη ακόμα δε καταλαβαίνει αυτά που λέω με θλίβει ακόμα περισσότερο. Να μου πεις, έτσι απαντούσε και ο 3ος ειδικός ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις μου φώναζε κιόλας και δε καθόταν να με ακούσει (με παίρνει τηλ να επιστρέψω και δε θέλω ούτε να το ακούω) .
Δεν έχω καμιά διάθεση να αντιδικήσω μαζί σου αλλά όλα αυτά που μου λες μου ακούγονται...ξύλινα: Η ζωή είναι στα χέρια σου, μη λες όλο ναι , δε φταίνει όλο οι άλλοι κτλ είναι σημεία που τα έχω ακούσει αλλά δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα.
Και φυσικά έχω αντισταθεί και δε λέω ναι, εξάλλου η κόντρα μου με τον προϊστάμενο σε αυτή τη βάση κινείται: δε μπορώ να κάνω το σκυλάκι του σε έναν (υπ)άνθρωπο που έχει μάθει να τα έχει όλα δικά του. Αν αυτός είχε απευθυνθεί σε ειδικό ίσως να μην είχα πάει εγώ. Το θλιβερό είναι πως σε αυτή τη μάχη έχω χάσει φίλους βλέποντας πόσο ...σκουλήκια είναι. Δεν εννοώ επίσης να εγκαταλέιψω μια δουλειά την οποία έχω ανάγκη (αυτό εκμεταλλέυεται αυτό το κάθαρμα) και τη κάνω καλά. Δε θα ρίξω εγώ την ασπίδα.
Δεν είναι επίσης απλοϊκά τα πράγματα και καθόλου εύκολα όταν έχεις να μεταβολίσεις τη κακή τύχη (ναι έτσι το λέω εγώ) να έχεις γονείς που απεχθάνονται τη χαρά και νοιώθουν ενοχικά όταν τα πράγματα πάνε καλά...
Σε ευχαριστώ για την ευχή Text αλλά πια πιστεύω πως έχω γεράσει και απλώς διεκπεραιώνω τη ζωή μου (το καμμένο χαρτί που λέγαμε) . Είτε ζήσω , είτε μου πουν αύριο πεθαίνετε, ένα και το αυτό.....

Καλησπέρα savant.
Λυπάμαι πολύ για το πόσο άδικα σου φέρθηκε η ζωή έως τώρα. Ακούω να ξεκίνησες απο μια οικογένεια όπου αντί να είσαι προστατευμένος και ανέμελος βρέθηκες στη θέση να είσαι ο γονιός των γονιών σου και να κουβαλάς στην πλάτη σου βάρη και ενοχές που δεν είναι δικά σου. Είναι όντως έτσι ή κατάλαβα λάθος?
Τώρα βρίσκεσαι σε ένα χώρο εργασίας που κυριολεκτικά σου ρουφάει το αίμα κάθε στιγμή που περνάει. Έχεις να κάνεις με έναν προιστάμενο που προσπαθεί να σε υποτάξει, αν έχω καταλάβει καλά. Ξέρω πως υπάρχουν φορές που οι συνθήκες εργασίες και οι άνθρωποι σε αυτές είναι τέτοια που δεν αφήνουν επιλογή στν εργαζόμενο να προστατεύσει τον εαυτό του απο κακοήθειες και διεφθαρμένη συμπεριφορά ανθρώπων που εκμεταλλεύονται την εξουσία που τους δίνει η θέση τους. Απέναντι σε τέτοιος ανθρώπους νιώθω οτι πολεμάς να διατηρήσεις την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά σου. Αυτός ο πόλεμος όμως σε έχει γεμίσει πληγές και τραύματα. Και δεν λέει να τελειώσει.
Με λυπέι ιδιαίτερα το γεγονός οτι δεν βρήκες ούτε κάποιον ειδικό με τον οποίο να ταιριάξουν οι χημείες σας και να μπορέσεις να λάβεις απο αυτόν υποστήριξη με ένα κόστος που να μην πλήξει τόσο τα οικονομικά σου.
Μετά απο όλα αυτά, πώς να μην έχεις χάσει την ελπίδα σου στη ζωή και στο μέλλον? Έχεις καεί πραγματικά όπως και ο ίδιος τόσο γλαφυρά αναφέρεις...

Quote:

---

Originally posted by savant
Sofia

Νοιώθω πως με αδικείς και δυστυχώς το ότι και μια άγνωστη ακόμα δε καταλαβαίνει αυτά που λέω με θλίβει ακόμα περισσότερο. Να μου πεις, έτσι απαντούσε και ο 3ος ειδικός ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις μου φώναζε κιόλας και δε καθόταν να με ακούσει (με παίρνει τηλ να επιστρέψω και δε θέλω ούτε να το ακούω) .
Δεν έχω καμιά διάθεση να αντιδικήσω μαζί σου αλλά όλα αυτά που μου λες μου ακούγονται...ξύλινα: Η ζωή είναι στα χέρια σου, μη λες όλο ναι , δε φταίνει όλο οι άλλοι κτλ είναι σημεία που τα έχω ακούσει αλλά δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα.

---

Kαλησπέρα savant,

σ ευχαριστω για την ειλικρινεια κ την αμεσοτητα σου:)

Δεν ειχα διαθεση να σε αδικησω, μαλλον να σε καταλαβω περισσοτερο. Δεν μπορεσα να καταλαβω οπως λες, τί εννοεις.

Ξυλινα λογια: ναι το καταλαβαινω οτι μπορει να ακουγονται για πολλους ετσι. Δεν μπορω να το ξερω εξ αρχης ομως. Δοκιμαζω ομως να πω αυτο που πιστευω κ νιωθω, γνωριζοντας οτι μπορει να αφησουν καποιον αδιαφορο, καποιον να τον αγγιξουν λιγο, αλλα οπως βλεπω κ καποιους αλλους να τους θυμωσουν. Αν λοιπον θυμωσες ή ενιωσες οτι σε αδικησα, δες τί ειναι αυτο στα λογια μου που σε εκανε να αισθανθεις ετσι. Καμια φορα μπορει να παρεις καμια χρησιμη δικη σου παρατηρηση κ να βρεις μια ακρη των πολλων μπερδεμενων νηματων που εχουμε μεσα μας. Τουλάχιστον ετσι εχει δουλεψει καποιες φορες με μενα.

Κ ξερω οτι σε φασεις που φαινονται ολα μαυρα στη ζωη ειναι πολυ εκνευριστικο να σου λενε: \"η ζωη ειναι στα χερια σου\". Μπορει να πεις \"Βρε αντε κ ...\" ή \"Ναι, ξερεις κ εσυ τωρα κ μιλας...\"...κ πολλά αλλα. Αλλα ναι, η ζωη μας ή τουλάχιστον κομματια της ειναι στα χερια μας. Κ μ αυτα μπορουμε να κανουμε πολλα διαφορετικα, απο οτι μεχρι το σημειο που μπερδευτηκαμε κ φτασαμε στο \"ολα μαυρα\".

Quote:

---

Originally posted by savant

Και φυσικά έχω αντισταθεί και δε λέω ναι, εξάλλου η κόντρα μου με τον προϊστάμενο σε αυτή τη βάση κινείται: δε μπορώ να κάνω το σκυλάκι του σε έναν (υπ)άνθρωπο που έχει μάθει να τα έχει όλα δικά του. Αν αυτός είχε απευθυνθεί σε ειδικό ίσως να μην είχα πάει εγώ. Το θλιβερό είναι πως σε αυτή τη μάχη έχω χάσει φίλους βλέποντας πόσο ...σκουλήκια είναι. Δεν εννοώ επίσης να εγκαταλέιψω μια δουλειά την οποία έχω ανάγκη (αυτό εκμεταλλέυεται αυτό το κάθαρμα) και τη κάνω καλά. Δε θα ρίξω εγώ την ασπίδα.
Δεν είναι επίσης απλοϊκά τα πράγματα και καθόλου εύκολα όταν έχεις να μεταβολίσεις τη κακή τύχη (ναι έτσι το λέω εγώ) να έχεις γονείς που απεχθάνονται τη χαρά και νοιώθουν ενοχικά όταν τα πράγματα πάνε καλά...
Σε ευχαριστώ για την ευχή Text αλλά πια πιστεύω πως έχω γεράσει και απλώς διεκπεραιώνω τη ζωή μου (το καμμένο χαρτί που λέγαμε) . Είτε ζήσω , είτε μου πουν αύριο πεθαίνετε, ένα και το αυτό.....

---

Ωραιο κ το \"οχι\", συμφωνω.Κ πιστεψε με καταλαβαινω απο τις περιγραφες αυτες, πώς ειναι να δουλευεις για ενα τετοιο αφεντικο. Ομως το θεμα ειναι πόσο περναει αυτο σε καθε φαση της ζωης μας κ ποσο το αφηνουμε να μας βαραινει. Γιατι ο αλλος αποκτα κ μια αξια που μεχρι ενα σημαντικο σημειο του προσφερουμε εμεις.

Ναι, δεν μπορεις να αλλαξεις τους γονεις, τους αλλους, τους φιλους. Μπορεις ομως να αλλαξεις τον τροπο επιλογης των φιλων κ τις απαιτησεις που εχεις απο τον καθενα. Εχοντας στο νου απο πού ζητάς τί.

Κ κλεινοντας με την ελπιδα οτι δεν με βριζεις:) δεν υποστηριζω πώς ολα ειναι απλα...αλλα πιστευω πώς η προσπάθεια αξιζει τον κοπο.

Καλη δυναμη σε μια φαση της ζωης που νιωθω πώς πραγματικα την χρειαζεσαι!

αγαπητε savant, σας φοβιζουν οι βιαιες εικονες? δοκιμαστε να τις διαχειριστειτε χωρις να τις καταπιεζετε. σερβιρετε σαρκασμο, η αισθηση ενος ζεστου, καλοσιδερωμενου πουκαμισου στο στηθος και -με κινδυνο να ακουστει κλισε ...ενα καλο βιβλιο απενεχοποιει τις εμμονες. διαβαστε το υπογειο, τους αδελφους καραμαζωφ, το μοναχικο του ιονεσκο και μη διστασετε να κλαψετε - καθαρση - οι φωνες τα χαμογελα ολα φανταζουν λογικοφανη αν ερωτοτροπησουμε με το φλοισβισμα των τρικυμισμενων ειδωλων μας. και να θυμαστε οτι εκει εξω υπαρχουν ανθρωποι που σας αγαπουν.

Που μ αγαπούν???
Δε νομίζω...

Δες το σαν προκληση.
Εχεις τη δυνατοτητα να αλλαξεις τα πραγματα υπερ σου?
Μπορεις?

σε αγαπαμε. ολοι εμεις που αποφασιζουμε να αποκριθουμε, σε μια σειρα 0 και 1, μεσα απο κλειστα κυκλωματα και τζαμπερακια σας μυριζουμε. και σε ξερουμε ελαχιστα savant, δε σας φαινεται ζεστη η ανασα μας? μη το βαζετε κατω. υπαρχουν ανθρωποι για τους οποιους εισθε μοναδικος

σαβαντ δεχομαι οτι ο προισταμενος σου , ισως εχει παρει εντολη να σε αναγκασει να παραιτηθεις απο την δουλεια σου ...
οση δυναμη σου εχει απομεινει , χρησιμοποιησε την για να τον κανεις να απολυθει εσυ!
κανε την δουλεια σου οσο μπορεις καλυτερα , γινε ξανα ενας παραγωγικος και αισιοδοξος ανθρωπος , επανακτησε τις χαμενες σου φιλιες και τοτε η πλαστιγα θα εχει ηδη γειρει προς το μερος σου και αντι για σενα , θα πρεπει να παει μετα αυτος στον ψυχιατρο , αν βγεις στην διευθυνση της εταιριας σου, με εργο θετικο και την υποστηριξη των συναδελφων σου , αφηνοντας τον εκτεθημενο για πλημελη εκτελεση καθηκοντος .
οσο ομως θα σουρνεσαι απογοητευμενος και απαιδιοδοξος εδω μεσα η το χειροτερο στο περιβαλλον εργασιας σου , θα τν δικαιωνεις και θα δικαιωνεις και μενα απου απο το πρωτομου ποστ σου εχω ηδη διαμυνηση να πας να σε δει καποιος ειδικος , γιατι μου φαινονται δυσκολα ολα αυτα που πρεπει να κανεις , για να φερεις σε αισιο τελος χωρις καποια υποστηριξη της δικης σου επιλογης και εμπιστοσυνης ..

savant διαβάζοντας την περιγραφή σου για την κατάσταση στη δουλειά, σκέφτηκα ότι το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό το συναίσθημα, το να νιώθεις ανυπεράσπιστος, αδικημένος, εγκλωβισμένος γιατί η δουλειά είναι αναγκαία και με θυμό που μπορεί να βρει διέξοδο μόνο σε φαντασιώσεις. Σε νεότερη ηλικία και με ανάλογες καταστάσεις προσπαθούσα να βρω το δίκιο μου χωρίς επιτυχία, και εννοείται ότι κοιμόμουν και ξυπνούσα με άγχος και νεύρα, με αποτέλεσμα συχνά να μην μένει χώρος στο μυαλό μου για να εξετάσω και να εστιάσω σε εναλλακτικές. Και να σκεφτείς ότι η δική μου εναλλακτική ήταν ήδη έτοιμη, καθώς η βασική μου δραστηριότητα είναι το ελεύθερο επάγγελμα. Τα ίδια συνέβαιναν και στον άντρα μου, θα μπορούσε χίλιες φορές να είχε περιγράψει όσα ανέφερες στο κείμενο σου. Επειδή λοιπόν τα έχουμε ζήσει, αλλά πια περισσότερο τα παρατηρούμε χωρίς να μας πνίγουν, θα σου πρότεινα καταρχήν να σκεφτείς:

α) σου αρέσει αυτό που κάνεις? τι δυνατότητες έχεις να φέρεις την κατάσταση στα μέτρα σου, ώστε να βρίσκεις ικανοποίηση από κάποια στοιχεία της, αν το να σου αρέσει το σύνολο είναι αδύνατο?

β) προϊστάμενοι τέτοιου τύπου υπάρχουν και θα υπάρχουν. Σε ωφελεί κάπου η αντιπαράθεση μαζί τους ή απλά τροφοδοτεί τα νεύρα και το άγχος? Υπάρχει η δυνατότητα να απευθυνθείς σε κάποιον ανώτερο από τον εν λόγω προϊστάμενο και να διεκδικήσεις όσα πιστεύεις ότι δικαιούσαι και μπορείς να προσφέρεις?

γ) αν με τη δουλειά δεν βρίσκεις άκρη, με ποιους άλλους τρόπους προσπαθείς να διατηρήσεις την ψυχοσωματική σου υγεία και να αντλείς ικανοποίηση? Η προσωπική σου ζωή πώς είναι?

Ποια προσωπική ζωή???