Είμαι πολύ ευάλωτη.. με στεναχωρεί

Έχω Άσπεργκερ, δεπυ και μια διαταραχή παρόμοια με επιληψία. Οι γονείς μου πότε δεν με αποδεχθηκαν και δεν ήθελαν να κάνω θεραπείες, εχουν ταμπού με τους ψυχολόγους. Έφυγα σε άλλη χώρα με όποιον να'ναι, με έναν άνθρωπο που δεν μου έδειχνε αφοσιωση αλλά ήμουν απελπισμένη να φύγω. Δεν με έπαιρναν στις δουλειές στην Ελλάδα. Μετά μίλαγα με μια κυρία που έχει γιο με ασπεργκερ, νόμιζα πως ήταν μητρική φιγούρα και εν τέλει ήθελε να με κάνει δωρεάν παιδαγωγό και ψυχολόγο του 30χρονου γιου της. Είχα περάσει σε μια σχολή στην περιοχή της πριν πολλα χρόνια και δεν με ενδιέφερε να παω.. μου είπε να πάω εκεί να μείνω στην εστία και να βοηθάω τον γιο της να βρει εργασία και να αποδεχθεί πως έχει Άσπεργκερ. Δηλαδή να με εκμετάλλευτει μάλλον εχει σκοπό. Και στο σχολείο είχα μια παρέα που είχαν καταλάβει ότι οι γονείς μου είναι.. απών γιατί αυτές όλο τηλέφωνο της έπαιρναν κάθε 5 λεπτά και τις πηγαινοεφερναν με το αμάξι, εμένα τίποτα. Εκεινες μου μίλαγαν άσχημα και οταν σταμάτησα να τους μιλάω πήγαν στους γονείς μου και τους είπαν ότι έχω μπλεξει με κακίες παρέες και ένα κάρο πράγματα. Εκείνοι τις πίστεψαν, μαζί και η αδερφή μου και μου φώναζαν. Μισώ το ποσό ευαλωτη με βλέπουν οι άλλοι. Με το που γνώρισα την σχέση μου, γυρνάει η αδερφή μου και μου λέει να προσέχεις να μην νομίζουν ότι είσαι κάνα "ξεμπαρκο". Και όμως είμαι, σαν αδέσποτο είμαι. Με αναπηρία 70% είμαι μόνη μου από όταν γεννήθηκα, ούτε λίγη στήριξη. Είμαι σαν ορφανό. Το βλέπουν οι άλλοι. Ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που η οικογένεια και οι γονείς παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο. Εχω βρεθεί σε σχέση που έχω φάει ξύλο και ήμουν μόνο 19 ετών. Από τα 15 έχω σχέσεις που μου φαίρονται χάλια.

Φαίνεται ότι εξαρτάσαι πολύ από τις σχέσεις σου κι αυτό δεν είναι καλό.
Το ίδιο, φαίνεται ότι σε νοιάζει πολύ η στήριξη των γονιών σου. Κι αυτό δεν είναι καλό αφού βλέπεις ότι δεν είναι σωστοί υποστηρικτές, πρέπει να πάψεις να ελπίζεις σε αυτούς και αποκτήσεις αυτονομία.
Από εκεί και πέρα δεν ξέρω πως να σου πω κάτι καλύτερο καθώς δεν έχω άσπεργκερ... Άλλα άτομα που έχουν εδώ θα σου δώσουν καλύτερες ιδέες.
Αλλά αυτό που πρέπει να κάνεις νομίζω είναι να μην στηρίζεσαι τόσο πολύ στους άλλους ανθρώπους αλλά να αποκτήσεις μια αυτοπεποίθηση και μια αυτοκτητικότητα για να πας μπροστά.

Έλα ρε εγώ έχω σχιζο αν με δεις δουλεύω κάνω χαζομάρες αστεία σοβαρά όλα τα κάνω το πρόβλημα σου είναι ότι κόλλησες στη διάγνωση θα βρεις εσύ τι θεσ εμένα ασ πούμε μου αρέσει να πίνω καφέ κ να καπνίζω δουλεύω τρώω πίνω όλα το πρόβλημα σου που είναι εχεισ ψυχολογικά εντάξει να ξέρεις ότι οι μισοί έχουν θέμα όλα είναι θέμα επιλογών εσύ θεσ προσοχή αυτό να δουλέψεις γι αυτό κόλλησες στη διάγνωση κι εγώ δεν έχω αρχιδια ε κ τι έγινε ποιος έχει αν δεν πιστεύεις πάρε τα μάτια μου να δεις ότι ένα 70 τα εκατό δεν έχει ε τι να κάνουμε τώρα

Τίποτα ψαρωμενη είσαι με τους γονείς κλπ μια χαρά είσαι μια χαρά κι οι γονείς σου όλοι είναι μια χαρά κι εσύ απλά είσαι ψαρωμενη κ χαπατο ψάξτε

Τα ξαναδιάβασα με προσοχή η διάγνωση σου είναι χαπατο που οι καρακαριολεσ σε δουλεύουν έτσι με έκαναν κ μένα γτ δεν είχα αρχιδια τι να κάνουμε τώρα και πρόσεχε γτ μπορεί να μην σκέφτονται τόσο απλά

Συγκεντρωσου συμμαζεψου γτ παίζεις με την ζωή σου κι αυτές δεν παίζουν

Οι διαγνώσεις σου σημαίνουν ότι έφαγες ξυλο ότι εχεις ενέργεια κ παθαίνεις εγκεφαλικά στα παπαρια σου οι άλλοι καλύτεροι είναι Ε δεν είναι

Το ότι μοιράστηκες τους προβληματισμούς σου είναι μια ανακούφιση. Θεωρώ πως το κυρίως πρόβλημά σου εντοπίζεται στη σχέση σου με τους γονείς σου. Το ότι δε σε αποδέχτηκαν είναι κάτι που στο έχουν πει οι ίδιοι ή κάτι που αισθάνεσαι εσύ; Ρωτάω, γιατί πολλές φορές έχουμε στο μυαλό μας μια εικόνα της πραγματικότητας πολύ διαφορετική από την πραγματικότητα. Μήπως οι σχέσεις που έκανες ήταν υποκατάστατο της γονεϊκής αγάπης και αποδοχής που έψαχνες; Έχεις κάνει μια συζήτηση με τους γονείς σου για να δεις πώς σε βλέπουν εκείνοι με τα δικά τους μάτια; Η αδερφή σου είναι υποστηρικτική μαζί σου; Νομίζω ότι αξίζει να κάνετε μια οικογενειακή συζήτηση. Μπορείς να συμμετέχεις σε συζητήσεις με άλλα άτομα με άσπεργκερ, μέσω fb ή viber και να μοιραστείς αυτές τις σκέψεις σου μαζί τους. Ίσως υπάρχουν άτομα που έχουν βιώσει το ίδιο και μπορούν να σε συμβουλέψουν πώς να το ξεπεράσεις.

Συμφωνώ με τη joanna ,απλά αν κάνεις συζήτηση με τους δικούς σου να είσαι προετοιμασμένη , μην ελπίζεις εάν τόσο καιρό σου συμπεριφέρονται έτσι πιθανό είναι να σε πληγώσουν τα λεγόμενα τους .. παρεπιπτόντως πρόσφατα μου είπε μια εργοθεραοευτρια που στέλνω το γιο μου για Άσπεργκερ ότι πλέον έχει καταργηθεί σαν όρος σαν πάθηση διότι είναι εντελώς λειτουργικοί όπως οι υπόλοιποι μη νιώθεις άτομο με ειδικές ανάγκες και αυτοστιγματιζεσαι, όλοι κάτι έχουμε μη μασάς και αυτοί που σου κουνάνε το δάχτυλο χρειάζονται ένα καλό καθρέφτη γραπτούς

Quote:

---

Originally Posted by Ανεμονη

Συμφωνώ με τη joanna ,απλά αν κάνεις συζήτηση με τους δικούς σου να είσαι προετοιμασμένη , μην ελπίζεις εάν τόσο καιρό σου συμπεριφέρονται έτσι πιθανό είναι να σε πληγώσουν τα λεγόμενα τους .. παρεπιπτόντως πρόσφατα μου είπε μια εργοθεραοευτρια που στέλνω το γιο μου για Άσπεργκερ ότι πλέον έχει καταργηθεί σαν όρος σαν πάθηση διότι είναι εντελώς λειτουργικοί όπως οι υπόλοιποι μη νιώθεις άτομο με ειδικές ανάγκες και αυτοστιγματιζεσαι, όλοι κάτι έχουμε μη μασάς και αυτοί που σου κουνάνε το δάχτυλο χρειάζονται ένα καλό καθρέφτη γραπτούς

---

Τι ωραία, εμένα δεν με πήγαιναν οι γονείς μου, έχουν ταμπού για τους ειδικούς ψυχικής υγείας και για αναπηρίες. Τώρα για αυτό τραβάω πάρα πολύ, με πίεσαν να ασχοληθώ με χορό και γυμναστική, έχασα πολλά χρόνια μέχρι να επικεντρωθώ στις κλίσεις μου. Πολλη ταλαιπωρία χωρίς λόγο.