36 ετών-χωρίς παιδιά και σύντροφο
Καλησπέρα σας,
Καταρχήν, ευχαριστώ το φόρουμ για τη φιλοξενία του. Ευχαριστώ κι εσάς που μπαίνετε στον κόπο να με διαβάσετε. Θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να γράψω τους προβληματισμούς μου: Στο παρελθόν έκανα 2 σχέσεις, αλλά μακροχρόνιες με άνδρες στην ίδια ηλικία και μορφωτικό επίπεδο πάνω-κάτω. Πέρασα όμορφα, μου έδωσαν και τους έδωσα χαρές και όμορφες αναμνήσεις και ο χωρισμός μας ήταν πολιτισμένος. Η 2η και τελευταία μου σχέση κράτησε 7 χρόνια. Το θέμα ήταν ότι όσο περνούσαν τα χρόνια, άλλα ήθελα εγώ άλλα εκείνος. Εγώ ήθελα παιδιά, οικογένεια με ή χωρίς γάμο, δεν είχα πρόβλημα σε αυτό μετά τα 30 μου. Εκείνος δεν αισθανόταν έτοιμος, αισθανόταν ακόμη μικρός, τα παιδιά έχουν ευθύνες κλπ ή ίσως κι εγώ να μην τον ενέπνεα. Άρα ποιες οι επιλογές μιας γυναίκας σήμερα να βιώσει το αίσθημα της μητρότητας σε γόνιμη ηλικία, αφού βρει μια σταθερή δουλειά, από 25-30; Α) Να είναι τυχερή και να έχει βρει τον κατάλληλο σύντροφο που να είναι αποφασισμένος Β) Να βρει έναν "κατασταλαγμένο" 40+ που θέλει παιδιά και θα της ρίχνει 10+ χρόνια, οπότε δε θα υπάρχει επικοινωνία, ίδια ενέργεια, ίδια ενδιαφέροντα και ίσως υπάρξει και μια ζήλια/ανασφάλεια από πλευράς του άνδρα προς τη νεαρή γυναίκα. Γ) Να μην είναι αρκετά τυχερή και να περνάει τα 35, οπότε πρέπει να πάρει κάποιες σημαντικές αποφάσεις στη ζωή της, βλέποντας τις επιλογές που έχει.
Στον φιλικό μου κύκλο δεν υπάρχουν άτομα τα οποία θα μπορούσαν να με γνωρίσουν με κάποιον. Στη δουλειά, συνεργάζομαι κυρίως με γυναίκες και οι ελάχιστοι άνδρες είναι ήδη παντρεμένοι/αρραβωνιασμένοι. Τις εφαρμογές δεν τις εμπιστεύομαι. Πολλή ψευτιά, ψεύτικα προφίλ, άνθρωποι που δεν ξέρεις αν είναι ήδη παντρεμένοι ή σε σχέση και τι θέλουν από εσένα, γιατί συνήθως για one night stand είναι εκεί. Συνεπώς, έχω σκεφτεί όλα τα ενδεχόμενα στο μέλλον μου. Αν τελικά δεν κάνω παιδιά, θα μου είναι δύσκολο, αλλά θα το αποδεχτώ. Νομίζω μπορώ να το διαχειριστώ, το έχω σκεφτεί, έχω την ψυχική δύναμη. Τη συντροφικότητα πάντα την ήθελα στη ζωή μου και φοβόμουν μη μείνω μόνη μου, όμως τώρα πλέον δε φοβάμαι ούτε αυτό το ενδεχόμενο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι μόνοι τους και τα καταφέρνουν μια χαρά. Έχω αδέρφια, υποστηρικτική οικογένεια, καλούς φίλους, κάνω εθελοντισμό, γιατί θέλω να προσφέρω. Υπάρχει ένας φίλος πολύ καλός, ο οποίος είναι ΑΜΕΑ (με πρόβλημα όρασης). Μου είχε προτείνει στο παρελθόν, αν συμφωνούσα, να είμαστε μαζί, με ή χωρίς κανονικό γάμο. Απέρριψα φυσικά την πρόταση. Θα ήταν ανήθικο να κάνεις έναν γάμο-βιτρίνα, να πας για εξωσωματική και να κοροϊδεύεις τους πάντες, γιατρούς, τους ανθρώπους που αγαπάς, την κοινωνία ολόκληρη. Πάνω απ' όλα όμως θα ήταν άδικο για το ίδιο το παιδί που θα ερχόταν στον κόσμο (αν ερχόταν). Δεν μπορείς να βλέπεις τον άνδρα σου ως "δότη σπέρματος", ούτε τη γυναίκα σου ως "φούρνο παιδιών". Είναι βέβαια ένα αξιόλογο άτομο με το οποίο μπορώ να επικοινωνήσω, να ανταλλάξω απόψεις και να του εμπιστευτώ οτιδήποτε, τον νιώθω σαν αδερφό μου, αλλά ποτέ δεν τον είδα ερωτικά. Για εμένα ίσχυε πάντα το σύντροφος=σχέση-γάμος-παιδιά. Πράγματα που είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή και στις 2 προηγούμενες σχέσεις μου. Στις μέρες μας ο κόσμος δε φλερτάρει, δεν πλησιάζει εύκολα όπως στα χρόνια των πατεράδων/μανάδων μας σε μια καφετέρια ή μια έξοδο ή κοινωνική εκδήλωση στα χωριά. Πλέον έχουν βρει τις εφαρμογές και τα social, τα οποία δεν εμπιστεύομαι, γιατί έχω ακούσει και δει πολλή ψευτιά. Για τα γραφεία συνοικεσίων δεν ξέρω, υποθέτω κι εκεί ψεύτικες αγγελίες, σε αντιμετωπίζουν ως πορτοφόλι και ίσως πάνε πολλά άτομα με "θέματα", σαν αυτούς που πήγαιναν στην Αννίτα Πάνια παλιά. Οπότε τι κάνω; Το κυνηγάω ακόμα, ψάχνοντας έναν καινούργιο σύντροφο που δεν ξέρω πού να τον ψάξω από το μηδέν ή παραιτούμαι και αποδέχομαι το μέλλον μου χωρίς παιδιά (ούτε η πρώτη θα είμαι ούτε η τελευταία); Επίσης, θέλω να ρωτήσω αν αξίζει η κρυοσυντήρηση ωαρίων, γιατί αρκετές γυναίκες σήμερα καταφεύγουν σε αυτήν.
Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε και συγγνώμη αν σας κούρασα.
