Κακοποίηση και απόγνωση

Είμαι περίπου 60 χρονών και σε απόγνωση. Παντρεμένη εδώ και πολλά χρόνια με έναν κακοποιητικό άντρα, χωρίς να βρω τη δύναμη να φύγω. Μη με ρωτήσετε γιατί, νομίζω πως όσες δεν το καταφέραμε έχουμε λίγο πολύ τους ίδιους λόγους. Για μένα οι " δικαιολογίες" είναι πως δεν είχα ανθρώπους γύρω μου, έχασα τους γονείς μου νωρίς, ο αδερφός μου είναι μακρια και όσο για τους φίλους, αφού δεν τόλμησα να μιλήσω ποτέ σε κανέναν δεν ξέρω και αν θα υπήρχαν καποιοι που θα με βοηθούσαν. Είμαι μορφωμένη και με υψηλή θέση στο δημόσιο, ναι θα μπορούσατε να πείτε πως είναι ντροπή μου που υπέμεινα και υπομένω. Έχω δύο ενήλικα παιδιά τα οποια δεν θέλω να εμπλέξω σε αυτό. Ζουν σε άλλη πόλη οπότε δεν βλέπουν πολλά. Έχω υποστεί στο παρελθόν και σωματική κακοποίηση απο το σύζυγο μου αλλά τα τελευταία χρόνια υφίσταμαι κυρίως ψυχολογική και συναισθηματική κακοποίηση με όλα όσα αυτή εμπεριέχει (βρισιές, υποτίμηση, απειλές, εκφοβισμό κλπ.). Κάτι που πρέπει να αναφέρω επίσης είναι πως εδώ και πάνω απο 10 χρόνια παλεύω με τον καρκίνο και βρίσκομαι σήμερα σε τελικό στάδιο, αλλά σε ύφεση. Κάνω θεραπείες συντήρησης οι οποίες με καταβάλλουν σωματικά. Αυτός είναι ο λόγος και της απόγνωσης, πόση δύναμη να βρώ για να φύγω; πού να πάω; (να προσθέσω πως στο θεμα της υγείας μου μου συμπαραστεκεται στο πλαίσιο της φροντίδας, να με πάει στους γιατρους, στα νοσοκομεία, να πάρει τα φάρμακα μου κλπ). Χτες είχαμε ένα πολύ άσχημο κακοποιητικό επεισόδιο που με παρέλυσε τελείως, αυτό μου έδωσε την αφορμή να γράψω εδώ. Επειδή δεν βρίσκω λύσεις, επειδή απο χτες σκέφτομαι τι να κάνω και δεν ξέρω, που να απευθυνθώ; πώς να το χειριστώ; Είναι πολύ βαρύ μαζί με τον αγώνα ενάντια στην ασθένεια και ξέρω πως μου κάνει κακό και σε αυτό το κομμάτι η κακοποιηση. Δεν ξέρω πόσο κακό μπορεί να κάνει ακόμη σε μένα, χτες με απείλησε πως είναι ικανός να κάνει κακό και στα παιδιά αν συνεχίσω έτσι , δηλαδή να του σπάω τα νευρα ακόμη και με το πως τον κοιτάω λέει, δεν ξέρω τι εννοεί, δεν έκανα κάτι, τα ξεσπάσματα του έρχονται ξαφνικά εκει που δεν το περιμένεις. Του πρότεινα να ζητήσει βοήθεια από ειδικό αλλά δεν το δέχεται ούτε για κουβέντα. Απλά έστω και να τα γράψω αυτά πο ζω ίσως μου δώσει λίγη ανακούφιση, ίσως γι αυτό τα γράφω. Νιώθω πως θέλω να πεθάνω άμεσα αλλά στη σκέψη αυτή με σταματά η σκέψη των παιδιών μου , πως με χρειάζονται ακόμη και τους προσφέρω κάποιες βοήθειες. Μπορώ να χειριστώ μια τέτοια κατάσταση όταν είμαι ψυχολογικό ράκος; Νιώθω φόβο, τρόμο, απόγνωση και πολλά άλλα.....

Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης

Quote:

---

Originally Posted by Γιώτα Στάνη

Είμαι περίπου 60 χρονών και σε απόγνωση. Παντρεμένη εδώ και πολλά χρόνια με έναν κακοποιητικό άντρα, χωρίς να βρω τη δύναμη να φύγω. Μη με ρωτήσετε γιατί, νομίζω πως όσες δεν το καταφέραμε έχουμε λίγο πολύ τους ίδιους λόγους. Για μένα οι " δικαιολογίες" είναι πως δεν είχα ανθρώπους γύρω μου, έχασα τους γονείς μου νωρίς, ο αδερφός μου είναι μακρια και όσο για τους φίλους, αφού δεν τόλμησα να μιλήσω ποτέ σε κανέναν δεν ξέρω και αν θα υπήρχαν καποιοι που θα με βοηθούσαν. Είμαι μορφωμένη και με υψηλή θέση στο δημόσιο, ναι θα μπορούσατε να πείτε πως είναι ντροπή μου που υπέμεινα και υπομένω. Έχω δύο ενήλικα παιδιά τα οποια δεν θέλω να εμπλέξω σε αυτό. Ζουν σε άλλη πόλη οπότε δεν βλέπουν πολλά. Έχω υποστεί στο παρελθόν και σωματική κακοποίηση απο το σύζυγο μου αλλά τα τελευταία χρόνια υφίσταμαι κυρίως ψυχολογική και συναισθηματική κακοποίηση με όλα όσα αυτή εμπεριέχει (βρισιές, υποτίμηση, απειλές, εκφοβισμό κλπ.). Κάτι που πρέπει να αναφέρω επίσης είναι πως εδώ και πάνω απο 10 χρόνια παλεύω με τον καρκίνο και βρίσκομαι σήμερα σε τελικό στάδιο, αλλά σε ύφεση. Κάνω θεραπείες συντήρησης οι οποίες με καταβάλλουν σωματικά. Αυτός είναι ο λόγος και της απόγνωσης, πόση δύναμη να βρώ για να φύγω; πού να πάω; (να προσθέσω πως στο θεμα της υγείας μου μου συμπαραστεκεται στο πλαίσιο της φροντίδας, να με πάει στους γιατρους, στα νοσοκομεία, να πάρει τα φάρμακα μου κλπ). Χτες είχαμε ένα πολύ άσχημο κακοποιητικό επεισόδιο που με παρέλυσε τελείως, αυτό μου έδωσε την αφορμή να γράψω εδώ. Επειδή δεν βρίσκω λύσεις, επειδή απο χτες σκέφτομαι τι να κάνω και δεν ξέρω, που να απευθυνθώ; πώς να το χειριστώ; Είναι πολύ βαρύ μαζί με τον αγώνα ενάντια στην ασθένεια και ξέρω πως μου κάνει κακό και σε αυτό το κομμάτι η κακοποιηση. Δεν ξέρω πόσο κακό μπορεί να κάνει ακόμη σε μένα, χτες με απείλησε πως είναι ικανός να κάνει κακό και στα παιδιά αν συνεχίσω έτσι , δηλαδή να του σπάω τα νευρα ακόμη και με το πως τον κοιτάω λέει, δεν ξέρω τι εννοεί, δεν έκανα κάτι, τα ξεσπάσματα του έρχονται ξαφνικά εκει που δεν το περιμένεις. Του πρότεινα να ζητήσει βοήθεια από ειδικό αλλά δεν το δέχεται ούτε για κουβέντα. Απλά έστω και να τα γράψω αυτά πο ζω ίσως μου δώσει λίγη ανακούφιση, ίσως γι αυτό τα γράφω. Νιώθω πως θέλω να πεθάνω άμεσα αλλά στη σκέψη αυτή με σταματά η σκέψη των παιδιών μου , πως με χρειάζονται ακόμη και τους προσφέρω κάποιες βοήθειες. Μπορώ να χειριστώ μια τέτοια κατάσταση όταν είμαι ψυχολογικό ράκος; Νιώθω φόβο, τρόμο, απόγνωση και πολλά άλλα.....

---

Καλημέρα. Μπραβο που βρήκες την
δύναμη να μιλήσεις για αυτά που περνάς. Είναι ένα βήμα, είναι μια απόδειξη, ότι έχεις καταλάβει αυτό που γίνεται δεν σου αξίζει. Λυπάμαι για όλα αυτά που περνάς. Έχεις ζητήσει βοήθεια έστω από ψυχολόγο για να βρεις τους λόγους που ανέχεσαι να σου φέρεται έτσι; Έχεις σκεφτεί ποιοι είναι όντως οι λόγοι που μένεις με έναν άνθρωπο που σε κακοποιεί; Στα παιδιά σου γιατί δεν μίλησες; Αποκλείεται να μη ξερουν τι πατέρα έχουν. Εύχομαι να πάνε όλα καλά με την υγεία σου.

Δες αυτό:
https://forum.psychology.gr/threads/...BA%CE%B7%CF%82

Quote:

---

Originally Posted by axl100

Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.

---

Αυτό εδώ βλέπεις στο μήνυμα που έγραψε μια κακοποιημένη γυναίκα; Ότι ηδονίζεται και νιώθει ανώτερη;

Quote:

---

Originally Posted by axl100

Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.

---

όπα axl100 με location Βουλγαρία σου έδωσε κανείς το δικαίωμα να μιλάς με αυτόν τον τουλάχιστον υποτιμητικό τρόπο στην νηματοθέτρια? Χρησιμοποιώντας μάλιστα εκφράσεις πεζοδρομίου? Είσαι μισογύνης εκ πεποιθήσεως ή την έχεις δει μπάτσος εδώ μέσα? Σε οποιαδήποτε περίπτωση άραξε στη δική σου μιζέρια και μη συμμετέχεις σε νήματα διατυπώνοντας απόψεις του κώλου με αυτόν τον τρόπο

Διαβάζοντας το ποστ σου Γιώτα νιώθω πως είσαι πολύ δυνατή και θέλω να σου πω από καρδιάς Μπράβο!

@Γιώτα, πρέπει νομίζω να αλλάξεις το username σου, για λόγους ιδιωτικότητας αλλά στη δική σου περίπτωση και προσωπικής ασφάλειας. Αυτά που περιέγραψες είναι σοβαρά και μπράβο που αναζήτησες βοήθεια που χρειάζεσαι. Είναι ένα θετικό, μεγάλο βήμα. Στο Κακοποίηση έχω αναρτήσει ένα θρεντ για πρώτη ανάγκη, τηλέφωνα, υποστήριξη κτλ. Κι εκεί θα βρεις αρκετές πηγές βοήθειας, ιδιαίτερα όταν τα πράγματα είναι σε έξαρση.
'Ομως τα παιδιά σου είναι ενήλικα. Ποιος ο λόγος προστασίας τους; Προστασία από την αλήθεια; Γιατί η αλήθεια είναι πως ο πατέρας τους είναι κακοποιητικός απέναντί σου και πως απειλεί και τη δική τους σωματική ακεραιότητα. Δώσ'τους την ευκαιρία να πράξουν σαν ενήλικες που είναι, βοηθώντας τη μητέρα τους που έχει ανάγκη να το κάνουν.
Επίσης, μπορείς να φύγεις από το σπίτι, καθώς έχεις οικονομική άνεση και τη διεύθυνσή σου και το τηλέφωνο να το γνωρίζουν μόνο τα παιδιά σου, που δεν πρόκειται να του τα δώσουν.

Δεν προστατεύεις κανέναν αποκρύπτοντας την πραγματικότητα. Όσο για την υγεία σου, το διαρκές άγχος, ο φόβος, η εναγώνια αναμονή για το επόμενο επεισόδιο, μόνο χειρότερα μπορεί να σε κάνουν. Βοήθα το σώμα σου να αντιμετωπίσει τον καρκίνο και τις θεραπείες, αφαιρώντας παράγοντες που το δυναστεύουν.

Και, σταμάτα να θεωρείς ότι μπορεί να αλλάξει. Αν δε θέλει ο ίδιος, δε θα το κάνει γιατί του το προτείνει άλλος. Έχει ζήσει σε ένα pattern συμπεριφοράς πολλά χρόνια, θα το είχε συνειδητοποιήσει τι κάνει και πώς φέρεται εδώ και καιρό αν είχε τη δυνατότητα και τη θέληση.

Quote:

---

Originally Posted by Spi01

όπα axl100 με location Βουλγαρία σου έδωσε κανείς το δικαίωμα να μιλάς με αυτόν τον τουλάχιστον υποτιμητικό τρόπο στην νηματοθέτρια? Χρησιμοποιώντας μάλιστα εκφράσεις πεζοδρομίου? Είσαι μισογύνης εκ πεποιθήσεως ή την έχεις δει μπάτσος εδώ μέσα? Σε οποιαδήποτε περίπτωση άραξε στη δική σου μιζέρια και μη συμμετέχεις σε νήματα διατυπώνοντας απόψεις του κώλου με αυτόν τον τρόπο

---

Ρίχτε αναφορές να πάει στα τσακίδια. Κάπου πρέπει να τη βγάλει τη χολή, γιατί τον πνίγει.

Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης

Quote:

---

Originally Posted by WildHoney

@Γιώτα, πρέπει νομίζω να αλλάξεις το username σου, για λόγους ιδιωτικότητας αλλά στη δική σου περίπτωση και προσωπικής ασφάλειας.

---

Γιώτα, θα συμφωνήσω, σκόπιμο είναι να αλλάξεις ψευδώνυμο.
Επειδή έχεις λίγα μηνύματα και δεν σου επιτρέπει ακόμη το σύστημα να μου στείλεις "προσωπικό μήνυμα", στείλε σε παρακαλώ ένα mail στο info@ psychology.gr με το επιθυμητό ψευδώνυμο (εκτός κι αν για τους δικούς σου λόγους θέλεις να παραμείνεις με το υπάρχον, κάτι που φυσικά είναι σεβαστό.

Quote:

---

Originally Posted by Γιώτα Στάνη

Είμαι περίπου 60 χρονών και σε απόγνωση. Παντρεμένη εδώ και πολλά χρόνια με έναν κακοποιητικό άντρα, χωρίς να βρω τη δύναμη να φύγω. Μη με ρωτήσετε γιατί, νομίζω πως όσες δεν το καταφέραμε έχουμε λίγο πολύ τους ίδιους λόγους. Για μένα οι " δικαιολογίες" είναι πως δεν είχα ανθρώπους γύρω μου, έχασα τους γονείς μου νωρίς, ο αδερφός μου είναι μακρια και όσο για τους φίλους, αφού δεν τόλμησα να μιλήσω ποτέ σε κανέναν δεν ξέρω και αν θα υπήρχαν καποιοι που θα με βοηθούσαν. Είμαι μορφωμένη και με υψηλή θέση στο δημόσιο, ναι θα μπορούσατε να πείτε πως είναι ντροπή μου που υπέμεινα και υπομένω. Έχω δύο ενήλικα παιδιά τα οποια δεν θέλω να εμπλέξω σε αυτό. Ζουν σε άλλη πόλη οπότε δεν βλέπουν πολλά. Έχω υποστεί στο παρελθόν και σωματική κακοποίηση απο το σύζυγο μου αλλά τα τελευταία χρόνια υφίσταμαι κυρίως ψυχολογική και συναισθηματική κακοποίηση με όλα όσα αυτή εμπεριέχει (βρισιές, υποτίμηση, απειλές, εκφοβισμό κλπ.). Κάτι που πρέπει να αναφέρω επίσης είναι πως εδώ και πάνω απο 10 χρόνια παλεύω με τον καρκίνο και βρίσκομαι σήμερα σε τελικό στάδιο, αλλά σε ύφεση. Κάνω θεραπείες συντήρησης οι οποίες με καταβάλλουν σωματικά. Αυτός είναι ο λόγος και της απόγνωσης, πόση δύναμη να βρώ για να φύγω; πού να πάω; (να προσθέσω πως στο θεμα της υγείας μου μου συμπαραστεκεται στο πλαίσιο της φροντίδας, να με πάει στους γιατρους, στα νοσοκομεία, να πάρει τα φάρμακα μου κλπ). Χτες είχαμε ένα πολύ άσχημο κακοποιητικό επεισόδιο που με παρέλυσε τελείως, αυτό μου έδωσε την αφορμή να γράψω εδώ. Επειδή δεν βρίσκω λύσεις, επειδή απο χτες σκέφτομαι τι να κάνω και δεν ξέρω, που να απευθυνθώ; πώς να το χειριστώ; Είναι πολύ βαρύ μαζί με τον αγώνα ενάντια στην ασθένεια και ξέρω πως μου κάνει κακό και σε αυτό το κομμάτι η κακοποιηση. Δεν ξέρω πόσο κακό μπορεί να κάνει ακόμη σε μένα, χτες με απείλησε πως είναι ικανός να κάνει κακό και στα παιδιά αν συνεχίσω έτσι , δηλαδή να του σπάω τα νευρα ακόμη και με το πως τον κοιτάω λέει, δεν ξέρω τι εννοεί, δεν έκανα κάτι, τα ξεσπάσματα του έρχονται ξαφνικά εκει που δεν το περιμένεις. Του πρότεινα να ζητήσει βοήθεια από ειδικό αλλά δεν το δέχεται ούτε για κουβέντα. Απλά έστω και να τα γράψω αυτά πο ζω ίσως μου δώσει λίγη ανακούφιση, ίσως γι αυτό τα γράφω. Νιώθω πως θέλω να πεθάνω άμεσα αλλά στη σκέψη αυτή με σταματά η σκέψη των παιδιών μου , πως με χρειάζονται ακόμη και τους προσφέρω κάποιες βοήθειες. Μπορώ να χειριστώ μια τέτοια κατάσταση όταν είμαι ψυχολογικό ράκος; Νιώθω φόβο, τρόμο, απόγνωση και πολλά άλλα.....

---

Γιώτα, καταρχάς πρέπει να σκεφτείς κάποια πράγματα που νομίζω τα έχεις σκεφτεί ήδη:
1ον: νομίζεις ότι το να ζεις με ένα τόσο τοξικό άτομο, σου κάνει καλό, σε βοηθάει σε κάτι, ή σου επιβαρύνει την κατάσταση της υγείας σου; Το ξέρεις ότι οι καρκινοπαθείς έχει μεγάλη σημασία να είναι ήρεμοι και να μην έχουν να παλέψουν με άλλα προβλήματα. Μήπως αν έφευγες, θα έκανες τελικά μεγαλύτερο καλό στην υγεία σου παρά κακό, όπως φοβάσαι;
2ον: λες ότι σε απειλεί με τα παιδιά, αλλά δεν τα προειδοποιείς για να μην τα επιβαρύνεις. Φαντάσου τον εαυτό σου στη θέση των παιδιών σου. Θα ήθελες η μητέρα σου να σου μιλήσει γι αυτά που περνάει ή θα ήθελες να σε αφήσει να έχεις μαύρα μεσάνυχτα; Τα παιδιά σου θα έχουν υπάρξει μάρτυρες κακοποίησης στο παρελθόν, θα έχουν δει κάποιο περιστατικό κακοποίησής σου αν σε κακοποιεί χρόνια. Άρα τα παιδιά σου ξέρουν μέσες-άκρες τι σου συμβαίνει και ότι δεν είσαι ευτυχισμένη στον γάμο σου. Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσεις στα παιδιά σου και για τη δική τους ασφάλεια; Μια οικογένεια πρέπει να βασίζεται σε αλήθειες.
3ον:με το να μένεις με τον άντρα σου, παρόλο που σου φέρεται έτσι, θεωρείς ότι τον αποθαρρύνεις ή τον ενθαρρύνεις να συνεχίσει την ίδια συμπεριφορά, γιατί "έχει δεμένο τον γάιδαρό του"; Εγώ σου λέω ότι αν έφευγες, θα παρακαλούσε κιόλας να γυρίσεις. Από ντόπερμαν θα γινόταν πεκινουά.
4ον:έχεις μιλήσει με το 15900 που είναι η γραμμή SOS για κακοποιημένες γυναίκες; Αν όχι, να το κάνεις, για να δεις τι θα σε συμβουλέψουν. Πάνω απ' όλα να κοιτάς την ασφάλειά σου και την ασφάλεια των παιδιών σου. Ο άντρας σου είναι καμένο χαρτί, χαμένο κορμί, έχει κόψει καπίστρι και το έχεις καταλάβει κι εσύ. Πιο καλή η μοναξιά λοιπόν. Για ένα χρονικό διάστημα ίσως πρέπει να κρύβεσαι για να μη σου κάνει κακό. Μην κάνεις καμιά προετοιμασία που θα του δώσει να καταλάβει ότι φεύγεις. Θα φύγεις εντελώς ξαφνικά κι ούτε που θα το καταλάβει.
5ον: μπορεί να τη στήσει στη δουλειά σου; Η υπηρεσία σου φυλάσσεται από αστυνομικό ή όποιος θέλει μπαίνει και βγαίνει; Θα χρειαστεί να ζητήσεις άδεια για να προσαρμοστείς στις νέες συνθήκες. Αν έχεις φίλους από τη δουλειά, τη γειτονιά σου, θα ήταν ό,τι καλύτερο.
Άρα συνοπτικά: 1. παίρνεις τηλέφωνο στα κρυφά στη γραμμή 15900. 2. Με άκρα προσοχή και μόνο αν δε θα σε καταλάβει, καταγράφεις με το κινητό σου, ή με έναν κοριό τη συμπεριφορά του για να έχεις αποδείξεις 3. Διακριτικά, χωρίς βαλίτσες, υπό σιγήν ιχθύος, την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια. 4. Ενημερώνεις τα παιδιά γιατί κινδυνεύουν και τα ίδια. Είναι κάτι που τα αφορά και πρέπει να ξέρουν. 5. Δίνεις μια μούντζα πίσω σου και κάνεις τη ζωή σου, έχοντας στο κεφάλι σου μόνο τον ένα καρκίνο (ο άλλος είναι ο άντρας σου). Μοναχικά-μοναχικά, αλλά αξιοπρεπώς. Μετά τη σύνταξη, μπορείς να μετακομίσεις και σε άλλη πόλη για να είσαι κοντά στα παιδιά σου. Ή καλύτερα ζήτα απόσπαση, μετάθεση να πας στα παιδιά σου. Βρες κι έναν καλό δικηγόρο για το περιουσιακό σου, αν έχετε κοινά περιουσιακά στοιχεία. Ένας-ένας να φεύγουν οι καρκίνοι από τη ζωή σου.

Υπάρχει και η άλλη λύση: να "χωρίσετε", χωρίς να χωρίσετε. Δηλαδή να ζείτε σαν απλοί συγκάτοικοι και ο καθένας να έχει τον χώρο του και την ελευθερία του. Σαν δυο ξεχωριστά τσαρδάκια. Σε ξεχωριστά δωμάτια ο καθένας. Χωριστές ζωές, χωρίς επικοινωνία. Θα υπάρχει ένα ενδιαφέρον για την υγεία του άλλου. Εννοώ, εκείνος θα σε μεταφέρει σε γιατρούς κι εσύ θα του παρέχεις ένα πιάτο φαΐ και καθαριότητα, αλλά ο καθένας θα ζει τη δική του ανεξάρτητη ζωή. Οι λογαριασμοί μισά-μισά. Χωρισμός=ψυχική αποστασιοποίηση, αν και σωματικά θα ζείτε στο ίδιο σπίτι. Πολλά ζευγάρια 50+ το έχουν κάνει, γιατί είχαν πάρει μαζί στεγαστικό δάνειο και δε βγαίνουν αν φύγει ο ένας από το σπίτι. Οπότε το έχουν μοιράσει στα δύο και ζουν σαν συγκάτοικοι. Πρώτα όμως πρέπει να είσαι σίγουρη για τη σωματική σου ακεραιότητα. Αν κινδυνεύει η ζωή σου και η υγεία σου, φύγε χθες.

Quote:

---

Originally Posted by Spi01

όπα axl100 με location Βουλγαρία σου έδωσε κανείς το δικαίωμα να μιλάς με αυτόν τον τουλάχιστον υποτιμητικό τρόπο στην νηματοθέτρια? Χρησιμοποιώντας μάλιστα εκφράσεις πεζοδρομίου? Είσαι μισογύνης εκ πεποιθήσεως ή την έχεις δει μπάτσος εδώ μέσα? Σε οποιαδήποτε περίπτωση άραξε στη δική σου μιζέρια και μη συμμετέχεις σε νήματα διατυπώνοντας απόψεις του κώλου με αυτόν τον τρόπο

---

να σου πω εγω.
μισογυνης εκ πεποιθησεως, ειναι..

Quote:

---

Originally Posted by Joanna8

Υπάρχει και η άλλη λύση: να "χωρίσετε", χωρίς να χωρίσετε. Δηλαδή να ζείτε σαν απλοί συγκάτοικοι και ο καθένας να έχει τον χώρο του και την ελευθερία του. Σαν δυο ξεχωριστά τσαρδάκια. Σε ξεχωριστά δωμάτια ο καθένας. Χωριστές ζωές, χωρίς επικοινωνία. Θα υπάρχει ένα ενδιαφέρον για την υγεία του άλλου. Εννοώ, εκείνος θα σε μεταφέρει σε γιατρούς κι εσύ θα του παρέχεις ένα πιάτο φαΐ και καθαριότητα, αλλά ο καθένας θα ζει τη δική του ανεξάρτητη ζωή. Οι λογαριασμοί μισά-μισά. Χωρισμός=ψυχική αποστασιοποίηση, αν και σωματικά θα ζείτε στο ίδιο σπίτι. Πολλά ζευγάρια 50+ το έχουν κάνει, γιατί είχαν πάρει μαζί στεγαστικό δάνειο και δε βγαίνουν αν φύγει ο ένας από το σπίτι. Οπότε το έχουν μοιράσει στα δύο και ζουν σαν συγκάτοικοι. Πρώτα όμως πρέπει να είσαι σίγουρη για τη σωματική σου ακεραιότητα. Αν κινδυνεύει η ζωή σου και η υγεία σου, φύγε χθες.

---

συγνωμη, αλλα πως ειναι δυνατον να χωρισει καποια απο κακοποιητικο ανδρα που μπορει και να γινει ακραια βιαιος, μενοντας στο ιδιο σπιτι μαζι του, οταν φοβομαστε οτι ακομα και να φυγει , μπορει να την ψαχνει μεχρι να την βρει και να της κανει κακο;
τι ειδους "ελευθεριες" μπορει να δωσει ενας ανδρας που την θεωρει κτημα του και της φερεται οπως θελει, οποτε θελει;

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

τι ειδους "ελευθεριες" μπορει να δωσει ενας ανδρας που την θεωρει κτημα του και της φερεται οπως θελει, οποτε θελει;

---

Η ελεθερια δεν δινεται, παιρνεται;)