Δύσκολα όλα από πάντα

Printable View

07-07-2024, 23:20
Wrongplanet

Δύσκολα όλα από πάντα

Έχω ασπεργκερ, δεπυ και δυσαριθμησία. Με 2 γονείς μεγάλους σε ηλικία που πάντα πίεζαν εμένα και την αδερφή μου για βλακειες. Να κάνουμε παρέα με πλούσιους, να μας συμπαθούν οι άλλοι, να κάνουμε καλές γνωριμίες, να ασχοληθούμε με τον χορό και την γυμναστική. Η αδερφή μου δεν έχει κάποια νευροαναπτυξιακή πάθηση όπως εγώ. Μπορούσε και ανταποκρίνοταν στις απαιτήσεις τους. Όμως πιέστηκε πολύ. Περισυ παντρεύτηκε και έφυγε, τώρα έχει παιδάκι, τους ξεκοψε αμέσως τους γονείς. Εγώ ήθελα πολύ να παω πληροφορική ή χειρονακτικες δουλειές ποτέ όμως δεν ενέκριναν. Στο σχολείο μέχρι και να βγάλω τα τετράδια από τη τσάντα δυσκολευομουν. Πολύ κορόιδευαν οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές, ξύλο συνέχεια. Πολύ δύσκολα έχω περάσει. Μπουλινγκ πολύ συχνά καθώς φαίνεται ότι έχω αυτισμό. Δεν έχω κάνει θεραπείες πριν τα 18 γιατί οι γονείς μου εχουν ταμπού με τις αναπηρίες και τους ψυχολογους, μόνο αφού ενηλικιωθηκα έκανα κάτι ψιλά. Γνώρισα κάποιον από Σκανδιναβία και μου είπε να μετακομισουμε. Όμως μια ήθελε μια δεν ήθελε σχέση από απόσταση, μετά δεν ήθελε και σχέση από κοντά. Ξόδεψα έναν χρόνο από την ζωή μου ενώ είχα σκοπό να περάσω κεπα για να πάρω το επίδομα και να προσληφθω πιο εύκολα σε καμία δουλειά δημοσίου γιατί ποτέ δεν έβρισκα δουλειά σε ιδιώτες. Και να ξεκινήσω σπουδές εξ αποστάσεως. Τα άφησα όλα και έφυγα, δεν έμαθα καν την γλώσσα γιατί μου είπε ότι θα την μάθω καθώς συζουμε. Βρήκα μία εργασία, τεχνική υποστήριξη, ημιαπασχοληση. Πήγα νοίκιασα σε σπίτι με συγκατοίκους από το Μπαγκλαντές και με κορόιδευαν, με παρενοχλουσαν, με έβαζαν να καθαρίζω. Πέρασα δύσκολα. Μετά βρήκα άλλο δωμάτιο να νοικιάσω αλλά φοβάμαι πως ο ιδιοκτήτης θα θέλει στο μέλλον να συζησει με την σχέση του καθώς είναι 30κατι και το πάνε σοβαρά. Μη γνωρίζοντας την γλώσσα έχω πολύ λίγες ευκαιρίες. Η χώρα είναι υπέροχη, μόνο μια φορά έχω φάει μπουλινγκ όταν έμεινα σε μια δομή καθως άλλαζα σπίτι και το προσωπικό ήταν πολύ άβολο μαζί μου επειδή έχω αυτισμό. Δεν ξέρω αν είναι όσο ωραία όσο το φαντάζομαι, μπορεί να έτρωγα και εδώ μπουλινγκ. Με στεναχώρησε το πως μου φέρθηκαν στη δομή, πολλη αδιαφορία και μου είπαν ότι το πρόβλημα μου με εκείνους τους συγκατοίκους δεν ήταν σοβαρό και οτι υπάρχουν γυναίκες που τις χτυπάνε οι άντρες τους και πως αυτές έχουν προτεραιότητα. Ειχαν την δυνατότητα να με βοηθήσουν με την μετακόμιση, με πολλά άλλα ήταν απόμακροι. Θα γυρίσω πίσω γιατί εδώ δεν δικαιούμαι επιδόματα και φοβάμαι μη μείνω στον αέρα. Οι γονείς μου με ζαλίζουν ότι τώρα είναι μόνοι τους που έφυγα εγώ και η αδερφή μου. Εγω κοιτάω το μέλλον μου και αυτοί συνεχίζουν τα δικά τους τα εγωιστικα. Εχω κουραστεί, μου έχουν φάει την ψυχή, από τα 13 να θέλω να αυτοκτονήσω αλλά δεν ήμουν καν αρκετά λειτουργική για να το κάνω. Μου έχουν χαλάσει όλα τα δόντια και εχω απονεύρωσεις από τα 18. Δεν μπορούσα να τα πλένω και δεν έχω κανένα να με βοηθάει. Ταλαιπωρία πολλή, για το τίποτα. Γιατί δεν εχω κανένα δίπλα μου. Αλίμονο μου που γεννήθηκα με αυτές τις παθήσεις σε τέτοια οικογένεια. Δεν θέλω να ζω άλλο, απορώ γιατί μένω ακόμη ζωντανή, ειδικα τώρα που θα μου είναι πιο εύκολο να σχεδιάσω το τέλος μου καθώς τώρα ειμαι πιο λειτουργική. Τουλάχιστον εδώ έχει πολύ καλή μονάδα κρίσης ψυχικής υγείας και με έχει αναλάβει συγκεκριμένο άτομο και μιλάμε συχνά μέσω μηνυμάτων. Στην Ελλάδα είμαι τόσο μόνη. Με μια οικογένεια που με μισεί και είναι ηλικιωμένοι. Τι θα κάνω εγώ στη ζωή μου τόσο μόνη. Σχέση μακροχρόνια δεν μπορώ να βρω με τίποτα, πόσες στη ηλικία μου έχουν αγόρια εδω και 4,5 χρόνια που τις αγαπάνε τόσο πολύ. Μακάρι να ήμουν κάποια άλλη. Δεν ξέρω τι θα απογίνω με τόσο κοινωνικό αποκλεισμό και μίσος από παντού. Είμαι 23 και αισθάνομαι πως δεν εχω καν μέλλον ενώ άλλοι ανθίζουν.
08-07-2024, 01:42
Joanna8

Quote:

Originally Posted by Wrongplanet

Έχω ασπεργκερ, δεπυ και δυσαριθμησία. Με 2 γονείς μεγάλους σε ηλικία που πάντα πίεζαν εμένα και την αδερφή μου για βλακειες. Να κάνουμε παρέα με πλούσιους, να μας συμπαθούν οι άλλοι, να κάνουμε καλές γνωριμίες, να ασχοληθούμε με τον χορό και την γυμναστική. Η αδερφή μου δεν έχει κάποια νευροαναπτυξιακή πάθηση όπως εγώ. Μπορούσε και ανταποκρίνοταν στις απαιτήσεις τους. Όμως πιέστηκε πολύ. Περισυ παντρεύτηκε και έφυγε, τώρα έχει παιδάκι, τους ξεκοψε αμέσως τους γονείς. Εγώ ήθελα πολύ να παω πληροφορική ή χειρονακτικες δουλειές ποτέ όμως δεν ενέκριναν. Στο σχολείο μέχρι και να βγάλω τα τετράδια από τη τσάντα δυσκολευομουν. Πολύ κορόιδευαν οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές, ξύλο συνέχεια. Πολύ δύσκολα έχω περάσει. Μπουλινγκ πολύ συχνά καθώς φαίνεται ότι έχω αυτισμό. Δεν έχω κάνει θεραπείες πριν τα 18 γιατί οι γονείς μου εχουν ταμπού με τις αναπηρίες και τους ψυχολογους, μόνο αφού ενηλικιωθηκα έκανα κάτι ψιλά. Γνώρισα κάποιον από Σκανδιναβία και μου είπε να μετακομισουμε. Όμως μια ήθελε μια δεν ήθελε σχέση από απόσταση, μετά δεν ήθελε και σχέση από κοντά. Ξόδεψα έναν χρόνο από την ζωή μου ενώ είχα σκοπό να περάσω κεπα για να πάρω το επίδομα και να προσληφθω πιο εύκολα σε καμία δουλειά δημοσίου γιατί ποτέ δεν έβρισκα δουλειά σε ιδιώτες. Και να ξεκινήσω σπουδές εξ αποστάσεως. Τα άφησα όλα και έφυγα, δεν έμαθα καν την γλώσσα γιατί μου είπε ότι θα την μάθω καθώς συζουμε. Βρήκα μία εργασία, τεχνική υποστήριξη, ημιαπασχοληση. Πήγα νοίκιασα σε σπίτι με συγκατοίκους από το Μπαγκλαντές και με κορόιδευαν, με παρενοχλουσαν, με έβαζαν να καθαρίζω. Πέρασα δύσκολα. Μετά βρήκα άλλο δωμάτιο να νοικιάσω αλλά φοβάμαι πως ο ιδιοκτήτης θα θέλει στο μέλλον να συζησει με την σχέση του καθώς είναι 30κατι και το πάνε σοβαρά. Μη γνωρίζοντας την γλώσσα έχω πολύ λίγες ευκαιρίες. Η χώρα είναι υπέροχη, μόνο μια φορά έχω φάει μπουλινγκ όταν έμεινα σε μια δομή καθως άλλαζα σπίτι και το προσωπικό ήταν πολύ άβολο μαζί μου επειδή έχω αυτισμό. Δεν ξέρω αν είναι όσο ωραία όσο το φαντάζομαι, μπορεί να έτρωγα και εδώ μπουλινγκ. Με στεναχώρησε το πως μου φέρθηκαν στη δομή, πολλη αδιαφορία και μου είπαν ότι το πρόβλημα μου με εκείνους τους συγκατοίκους δεν ήταν σοβαρό και οτι υπάρχουν γυναίκες που τις χτυπάνε οι άντρες τους και πως αυτές έχουν προτεραιότητα. Ειχαν την δυνατότητα να με βοηθήσουν με την μετακόμιση, με πολλά άλλα ήταν απόμακροι. Θα γυρίσω πίσω γιατί εδώ δεν δικαιούμαι επιδόματα και φοβάμαι μη μείνω στον αέρα. Οι γονείς μου με ζαλίζουν ότι τώρα είναι μόνοι τους που έφυγα εγώ και η αδερφή μου. Εγω κοιτάω το μέλλον μου και αυτοί συνεχίζουν τα δικά τους τα εγωιστικα. Εχω κουραστεί, μου έχουν φάει την ψυχή, από τα 13 να θέλω να αυτοκτονήσω αλλά δεν ήμουν καν αρκετά λειτουργική για να το κάνω. Μου έχουν χαλάσει όλα τα δόντια και εχω απονεύρωσεις από τα 18. Δεν μπορούσα να τα πλένω και δεν έχω κανένα να με βοηθάει. Ταλαιπωρία πολλή, για το τίποτα. Γιατί δεν εχω κανένα δίπλα μου. Αλίμονο μου που γεννήθηκα με αυτές τις παθήσεις σε τέτοια οικογένεια. Δεν θέλω να ζω άλλο, απορώ γιατί μένω ακόμη ζωντανή, ειδικα τώρα που θα μου είναι πιο εύκολο να σχεδιάσω το τέλος μου καθώς τώρα ειμαι πιο λειτουργική. Τουλάχιστον εδώ έχει πολύ καλή μονάδα κρίσης ψυχικής υγείας και με έχει αναλάβει συγκεκριμένο άτομο και μιλάμε συχνά μέσω μηνυμάτων. Στην Ελλάδα είμαι τόσο μόνη. Με μια οικογένεια που με μισεί και είναι ηλικιωμένοι. Τι θα κάνω εγώ στη ζωή μου τόσο μόνη. Σχέση μακροχρόνια δεν μπορώ να βρω με τίποτα, πόσες στη ηλικία μου έχουν αγόρια εδω και 4,5 χρόνια που τις αγαπάνε τόσο πολύ. Μακάρι να ήμουν κάποια άλλη. Δεν ξέρω τι θα απογίνω με τόσο κοινωνικό αποκλεισμό και μίσος από παντού. Είμαι 23 και αισθάνομαι πως δεν εχω καν μέλλον ενώ άλλοι ανθίζουν.

Μη σου μπαίνουν τέτοιες ιδέες στο μυαλό κορίτσι μου, κάλεσε στο 1018 στη γραμμή ψυχολογικής στήριξης για την πρόληψη αυτοκτονίας στην Ελλάδα. Αν είσαι στο εξωτερικό, μίλα με το άτομο που σε προσέχει για το πού μπορείς να απευθυνθείς. Και θέση στο δημόσιο μπορείς να βρεις στην Ελλάδα ώστε να μπορείς να είσαι ανεξάρτητη και δομές υπάρχουν. Όχι στα επίπεδα των σκανδιναβικών χωρών φυσικά. Να σκεφτείς σε ποια χώρα θα είσαι πιο ευτυχισμένη κι εκεί να μείνεις. Κοίτα αν δικαιούσαι κάποιο επίδομα από την Ελλάδα, ώστε σε συνδυασμό με μια δουλειά στο εξωτερικό να συμπληρώνεις ένα αξιοπρεπές εισόδημα και να ζήσεις σε ένα διαμέρισμα μόνη σου ή το πολύ με έναν συγκάτοικο.
Κάνε μια συζήτηση με τους γονείς σου και την αδερφή σου για το πώς νιώθεις. Οι γονείς σου είναι ηλικιωμένοι και δεν κατάφεραν να καταλάβουν το πρόβλημά σου, όχι επειδή δε σε αγαπούν, αλλά επειδή στα χρόνια τους δεν είχαν την ευκαιρία να τους μιλήσει κανείς για φάσμα του αυτισμού. Οι γονείς σου χρειάζονται εκπαίδευση, να παρακολουθήσουν κάποια σεμινάρια, ώστε να ενημερωθούν σωστά. Πες τους να μιλήσουν με την ΕΕΠΑΑ (2103216550) για ενημέρωση. Άσε τις σχέσεις προς το παρόν, σημασία έχει η υγεία σου. Δε μας δίνει περισσότερη αξία ένας άντρας.
08-07-2024, 05:14
Wrongplanet

Quote:

Originally Posted by Joanna8

Μη σου μπαίνουν τέτοιες ιδέες στο μυαλό κορίτσι μου, κάλεσε στο 1018 στη γραμμή ψυχολογικής στήριξης για την πρόληψη αυτοκτονίας στην Ελλάδα. Αν είσαι στο εξωτερικό, μίλα με το άτομο που σε προσέχει για το πού μπορείς να απευθυνθείς. Και θέση στο δημόσιο μπορείς να βρεις στην Ελλάδα ώστε να μπορείς να είσαι ανεξάρτητη και δομές υπάρχουν. Όχι στα επίπεδα των σκανδιναβικών χωρών φυσικά. Να σκεφτείς σε ποια χώρα θα είσαι πιο ευτυχισμένη κι εκεί να μείνεις. Κοίτα αν δικαιούσαι κάποιο επίδομα από την Ελλάδα, ώστε σε συνδυασμό με μια δουλειά στο εξωτερικό να συμπληρώνεις ένα αξιοπρεπές εισόδημα και να ζήσεις σε ένα διαμέρισμα μόνη σου ή το πολύ με έναν συγκάτοικο.
Κάνε μια συζήτηση με τους γονείς σου και την αδερφή σου για το πώς νιώθεις. Οι γονείς σου είναι ηλικιωμένοι και δεν κατάφεραν να καταλάβουν το πρόβλημά σου, όχι επειδή δε σε αγαπούν, αλλά επειδή στα χρόνια τους δεν είχαν την ευκαιρία να τους μιλήσει κανείς για φάσμα του αυτισμού. Οι γονείς σου χρειάζονται εκπαίδευση, να παρακολουθήσουν κάποια σεμινάρια, ώστε να ενημερωθούν σωστά. Πες τους να μιλήσουν με την ΕΕΠΑΑ (2103216550) για ενημέρωση. Άσε τις σχέσεις προς το παρόν, σημασία έχει η υγεία σου. Δε μας δίνει περισσότερη αξία ένας άντρας.

Ευχαριστω πολυ. Στις δύσκολες αυτές στιγμές.

Δεν είμαι Ελλάδα οπότε εδώ απευθύνομαι όταν έχω τέτοιες σκέψεις. Οι δομές τους είναι πολύ καλές. Εδω θα ήθελα να μείνω αλλά δεν ξερω την γλώσσα, δεν δικαιούμαι επιδόματα. Μένω με συγκατοικο και φοβαμαι μήπως σε λίγο καιρό θα θέλει το σπίτι για να μείνει με την σχέση του. Θα ήθελα να μένω μόνη μου, αν έβρισκα δουλειά πλήρης ή σχεδόν πλήρης απασχόλησης θα μπορούσα άνετα. Η αδερφή μου εφυγε από το σπίτι και ξεκοψε από τους γονείς. Σκέφτομαι να παω Ελλαδα, να πάρω επίδομα και ίσως να εργαστώ, να μαζέψω λεφτά, να μαθω την γλώσσα και να πάρω πτυχίο και να ξαναέρθω. Δεν μπορω να παίρνω επίδομα από Ελλάδα ενώ είμαι εξωτερικό πάντως. Έχω πολύ άγχος στην Ελλαδα και δεν μπορώ να κανω φιλίες. Δεν θέλω να γυρισω πίσω με τίποτα. Με τίποτα όμως. Αλλα έκανα το λάθος να τον ακούσω και να έρθω απροετοιμαστη. Όντως νιώθω πως μαζί του εχω περισσότερη αξία γιατί με κορόιδευαν πολύ σε παρέες ότι δεν κάνω σχέσεις και οτι είμαι πολύ "ιου" και περιεγη για να έχω αγόρι. Δεν μπορω άλλο αυτούς τους γονείς. Με κορόιδευαν τα παιδιά στο σχολείο και οταν τους το έλεγα μου ελργαν καλά σου κάνουν. Και με χτυπούσαν στο χωριό κάτι γειτόνισσας αδερφές ήταν και μου έλεγε η μάνα μου να συνεχίσω να τις κάνω παρέα γιατι είμαι άχρηστη που δεν κάνω εύκολα φίλες. Με βρίζει σε όλο το κόσμο, σε συγγενείς, σε γείτονες, στο χωριό. Τεμπελα, αχαιρευτη, δεν κάνει τίποτα στη ζωή της, όλο πίσω είναι, φίλες δεν έχει.. Πολύ δύσκολα. Με έχουν αφήσει χωρίς βοήθεια και δεν τους έχει νοιάζει τι θα απογινω. Έχει κρύο εδω πέρα πολύ το χειμώνα, μακάρι να είχα βγει έξω στους -32⁰C και απλά να πέθαινα από υποθερμια να ησύχαζα. Είχα μπλέξει με περίεργους, ειδικά όταν ήμουν έφηβη. Γιατί στεναχωριομουν που μου ελεγαν οι γύρω μου ότι είμαι περίεργη και κανένα αγόρι δε θα με θελήσει. Έβγαινα με όποιον νά'ναι από το ίντερνετ, πήγαινα βράδυ κέντρο Αθήνα για τα ραντεβου και συνήθως ηταν μεγαλύτεροι μου ηλικιακά, άρχισε αυτό στα 15 μου. Με οποιονδήποτε μου μίλαγε. Μετά το καταλαβα ότι ήταν λάθος και επικίνδυνο οταν μου το εξήγησε η ψυχολόγος που έβλεπα κατά τον καιρό που διαγνώστηκα. Έπαθε σοκ και μου είπε ότι χωρίς την βοήθεια και επιτήρηση των γονιών μου έχω υπάρξει πολύ ευάλωτη. Μου το έχουν επισημάνει πολλές φορές ειδικοί ότι έχω άγνοια κινδύνου. Η προηγούμενη μου σχέση με χτύπαγε κιόλας.
08-07-2024, 10:12
Joanna8

Quote:

Originally Posted by Wrongplanet

Ευχαριστω πολυ. Στις δύσκολες αυτές στιγμές.

Δεν είμαι Ελλάδα οπότε εδώ απευθύνομαι όταν έχω τέτοιες σκέψεις. Οι δομές τους είναι πολύ καλές. Εδω θα ήθελα να μείνω αλλά δεν ξερω την γλώσσα, δεν δικαιούμαι επιδόματα. Μένω με συγκατοικο και φοβαμαι μήπως σε λίγο καιρό θα θέλει το σπίτι για να μείνει με την σχέση του. Θα ήθελα να μένω μόνη μου, αν έβρισκα δουλειά πλήρης ή σχεδόν πλήρης απασχόλησης θα μπορούσα άνετα. Η αδερφή μου εφυγε από το σπίτι και ξεκοψε από τους γονείς. Σκέφτομαι να παω Ελλαδα, να πάρω επίδομα και ίσως να εργαστώ, να μαζέψω λεφτά, να μαθω την γλώσσα και να πάρω πτυχίο και να ξαναέρθω. Δεν μπορω να παίρνω επίδομα από Ελλάδα ενώ είμαι εξωτερικό πάντως. Έχω πολύ άγχος στην Ελλαδα και δεν μπορώ να κανω φιλίες. Δεν θέλω να γυρισω πίσω με τίποτα. Με τίποτα όμως. Αλλα έκανα το λάθος να τον ακούσω και να έρθω απροετοιμαστη. Όντως νιώθω πως μαζί του εχω περισσότερη αξία γιατί με κορόιδευαν πολύ σε παρέες ότι δεν κάνω σχέσεις και οτι είμαι πολύ "ιου" και περιεγη για να έχω αγόρι. Δεν μπορω άλλο αυτούς τους γονείς. Με κορόιδευαν τα παιδιά στο σχολείο και οταν τους το έλεγα μου ελργαν καλά σου κάνουν. Και με χτυπούσαν στο χωριό κάτι γειτόνισσας αδερφές ήταν και μου έλεγε η μάνα μου να συνεχίσω να τις κάνω παρέα γιατι είμαι άχρηστη που δεν κάνω εύκολα φίλες. Με βρίζει σε όλο το κόσμο, σε συγγενείς, σε γείτονες, στο χωριό. Τεμπελα, αχαιρευτη, δεν κάνει τίποτα στη ζωή της, όλο πίσω είναι, φίλες δεν έχει.. Πολύ δύσκολα. Με έχουν αφήσει χωρίς βοήθεια και δεν τους έχει νοιάζει τι θα απογινω. Έχει κρύο εδω πέρα πολύ το χειμώνα, μακάρι να είχα βγει έξω στους -32⁰C και απλά να πέθαινα από υποθερμια να ησύχαζα. Είχα μπλέξει με περίεργους, ειδικά όταν ήμουν έφηβη. Γιατί στεναχωριομουν που μου ελεγαν οι γύρω μου ότι είμαι περίεργη και κανένα αγόρι δε θα με θελήσει. Έβγαινα με όποιον νά'ναι από το ίντερνετ, πήγαινα βράδυ κέντρο Αθήνα για τα ραντεβου και συνήθως ηταν μεγαλύτεροι μου ηλικιακά, άρχισε αυτό στα 15 μου. Με οποιονδήποτε μου μίλαγε. Μετά το καταλαβα ότι ήταν λάθος και επικίνδυνο οταν μου το εξήγησε η ψυχολόγος που έβλεπα κατά τον καιρό που διαγνώστηκα. Έπαθε σοκ και μου είπε ότι χωρίς την βοήθεια και επιτήρηση των γονιών μου έχω υπάρξει πολύ ευάλωτη. Μου το έχουν επισημάνει πολλές φορές ειδικοί ότι έχω άγνοια κινδύνου. Η προηγούμενη μου σχέση με χτύπαγε κιόλας.

Μη δίνεις σημασία στο τι λένε οι γύρω σου. Βρες μια δομή με άτομα που έχουν τα ίδια προβλήματα και μοιράσου τα μαζί τους. Μόνο τους ειδικούς, με γνώση των προβλημάτων και των δυσκολιών σου να ακούς. Ίσως να χρειάζεσαι να μείνεις μόνη σου λίγο καιρό για να καταλάβεις την αξία σου και να μάθεις να είσαι ανεξάρτητη. Η σχέση μπορεί να έρθει αργότερα, δε σε πήραν και τα χρόνια. Καταρχάς σκέψου αν στη φάση που είσαι μπορείς να αντέξεις κι έναν άλλον άνθρωπο δίπλα σου που θα πρέπει να τον στηρίξεις στα δικά του προβλήματα. Σκέψου αν μείνεις έγκυος αν μπορείς τη δεδομένη χρονική στιγμή να αναλάβεις την ευθύνη ενός παιδιού στην κακή ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεσαι. Πρώτα βρες τα με τον εαυτό σου, να αποδεχτείς αυτό που είσαι και να νιώθεις ασφαλής. Δεν είναι ανάγκη να βγαίνεις με οποιονδήποτε ή όποιον σε αντιμετωπίζει σαν σκουπίδι απλά και μόνο για να βγαίνεις. Βρες άτομα που μπορούν να σε καταλάβουν.
08-07-2024, 10:44
Remedy

Quote:

Originally Posted by Wrongplanet

Ευχαριστω πολυ. Στις δύσκολες αυτές στιγμές.

Δεν είμαι Ελλάδα οπότε εδώ απευθύνομαι όταν έχω τέτοιες σκέψεις. Οι δομές τους είναι πολύ καλές. Εδω θα ήθελα να μείνω αλλά δεν ξερω την γλώσσα, δεν δικαιούμαι επιδόματα. Μένω με συγκατοικο και φοβαμαι μήπως σε λίγο καιρό θα θέλει το σπίτι για να μείνει με την σχέση του. Θα ήθελα να μένω μόνη μου, αν έβρισκα δουλειά πλήρης ή σχεδόν πλήρης απασχόλησης θα μπορούσα άνετα. Η αδερφή μου εφυγε από το σπίτι και ξεκοψε από τους γονείς. Σκέφτομαι να παω Ελλαδα, να πάρω επίδομα και ίσως να εργαστώ, να μαζέψω λεφτά, να μαθω την γλώσσα και να πάρω πτυχίο και να ξαναέρθω. Δεν μπορω να παίρνω επίδομα από Ελλάδα ενώ είμαι εξωτερικό πάντως. Έχω πολύ άγχος στην Ελλαδα και δεν μπορώ να κανω φιλίες. Δεν θέλω να γυρισω πίσω με τίποτα. Με τίποτα όμως. Αλλα έκανα το λάθος να τον ακούσω και να έρθω απροετοιμαστη. Όντως νιώθω πως μαζί του εχω περισσότερη αξία γιατί με κορόιδευαν πολύ σε παρέες ότι δεν κάνω σχέσεις και οτι είμαι πολύ "ιου" και περιεγη για να έχω αγόρι. Δεν μπορω άλλο αυτούς τους γονείς. Με κορόιδευαν τα παιδιά στο σχολείο και οταν τους το έλεγα μου ελργαν καλά σου κάνουν. Και με χτυπούσαν στο χωριό κάτι γειτόνισσας αδερφές ήταν και μου έλεγε η μάνα μου να συνεχίσω να τις κάνω παρέα γιατι είμαι άχρηστη που δεν κάνω εύκολα φίλες. Με βρίζει σε όλο το κόσμο, σε συγγενείς, σε γείτονες, στο χωριό. Τεμπελα, αχαιρευτη, δεν κάνει τίποτα στη ζωή της, όλο πίσω είναι, φίλες δεν έχει.. Πολύ δύσκολα. Με έχουν αφήσει χωρίς βοήθεια και δεν τους έχει νοιάζει τι θα απογινω. Έχει κρύο εδω πέρα πολύ το χειμώνα, μακάρι να είχα βγει έξω στους -32⁰C και απλά να πέθαινα από υποθερμια να ησύχαζα. Είχα μπλέξει με περίεργους, ειδικά όταν ήμουν έφηβη. Γιατί στεναχωριομουν που μου ελεγαν οι γύρω μου ότι είμαι περίεργη και κανένα αγόρι δε θα με θελήσει. Έβγαινα με όποιον νά'ναι από το ίντερνετ, πήγαινα βράδυ κέντρο Αθήνα για τα ραντεβου και συνήθως ηταν μεγαλύτεροι μου ηλικιακά, άρχισε αυτό στα 15 μου. Με οποιονδήποτε μου μίλαγε. Μετά το καταλαβα ότι ήταν λάθος και επικίνδυνο οταν μου το εξήγησε η ψυχολόγος που έβλεπα κατά τον καιρό που διαγνώστηκα. Έπαθε σοκ και μου είπε ότι χωρίς την βοήθεια και επιτήρηση των γονιών μου έχω υπάρξει πολύ ευάλωτη. Μου το έχουν επισημάνει πολλές φορές ειδικοί ότι έχω άγνοια κινδύνου. Η προηγούμενη μου σχέση με χτύπαγε κιόλας.

καλημερα...
το θυμαμαι το θεμα σου, το ειχαμε συζητησει αρκετα.
εκανες το λαθος οχι "να τον ακουσεις" οπως λες.. εκανες το λαθος να πας εκει ακαλεστη. γιατι ο ανθρωπος αυτος δεν σε προσκαλεσε επισημα. του ειπες ενα ψεμα και πηγες απροσκλητη... γι αυτο και φρικαρε, γι αυτο και χαλασε η φαση...

λυπαμαι που δεν λυθηκαν ακομα τα προβληματα δουλειας και διαμονης εκει.
στο μερος που λες, εχει πολλους ξενους εργαζομενους και τα καταφερουν πολυ καλα και μονο με αγγλικα, γιατι ΟΛΟΙ μιλανε αγγλικα εκει, σχεδον σαν πρωτη γλωσσα.
οποτε μεχρι να μαθεις καπως την γλωσσα, θα εισαι μια χαρα με αγγλικα. κι αν εχεις χρονο, μπορεις να παρεις μαθηματα για την γλωσσα.
ψαξε οσο μπορεις αν μπορει να βρεθει κανονικη δουλεια αφου ειναι τοσο καλες οι δομες τους, ενας τροπος να επιβιωσεις κανονικα, κι αν δεν γινεται, ξαναγυρνα στην ελλαδα να κανεις αυτα που λες.
παντα υπαρχει τροπος, μην απελπιζεσαι..

παντως για τις παθησεις που εχεις, εκφραζεσαι παρα πολυ καλα στον γραπτο λογο κι αυτο μαλλον σημαινει οτι εισαι πολυ λειτουργικη, οπως και το γεγονος οτι καταφερες να πας σε ξενο μερος και να επιβιωσεις μονη μεχρι τωρα.
08-07-2024, 13:42
Wrongplanet

Quote:

Originally Posted by Remedy

καλημερα...
το θυμαμαι το θεμα σου, το ειχαμε συζητησει αρκετα.
εκανες το λαθος οχι "να τον ακουσεις" οπως λες.. εκανες το λαθος να πας εκει ακαλεστη. γιατι ο ανθρωπος αυτος δεν σε προσκαλεσε επισημα. του ειπες ενα ψεμα και πηγες απροσκλητη... γι αυτο και φρικαρε, γι αυτο και χαλασε η φαση...

λυπαμαι που δεν λυθηκαν ακομα τα προβληματα δουλειας και διαμονης εκει.
στο μερος που λες, εχει πολλους ξενους εργαζομενους και τα καταφερουν πολυ καλα και μονο με αγγλικα, γιατι ΟΛΟΙ μιλανε αγγλικα εκει, σχεδον σαν πρωτη γλωσσα.
οποτε μεχρι να μαθεις καπως την γλωσσα, θα εισαι μια χαρα με αγγλικα. κι αν εχεις χρονο, μπορεις να παρεις μαθηματα για την γλωσσα.
ψαξε οσο μπορεις αν μπορει να βρεθει κανονικη δουλεια αφου ειναι τοσο καλες οι δομες τους, ενας τροπος να επιβιωσεις κανονικα, κι αν δεν γινεται, ξαναγυρνα στην ελλαδα να κανεις αυτα που λες.
παντα υπαρχει τροπος, μην απελπιζεσαι..

παντως για τις παθησεις που εχεις, εκφραζεσαι παρα πολυ καλα στον γραπτο λογο κι αυτο μαλλον σημαινει οτι εισαι πολυ λειτουργικη, οπως και το γεγονος οτι καταφερες να πας σε ξενο μερος και να επιβιωσεις μονη μεχρι τωρα.

Το συζητήσαμε με ψυχολόγο και μου είπε πως δεν επρεπε να είχα συνεχισει μαζί του γιατι δεν έψαχνε σοβαρή σχέση, απλά να έχει μια ασχολία ενώ μετακομίζει και έως να βρει σχέση με κοπέλα από την περιοχή του και μου είπε ότι θα έπρεπε να είναι ειλικρινής με το τι ψάχνει. Μου είχε πει να μετακομισουμε μαζί και μετά είπε πως δεν μπορεί σχέση από απόσταση και οτι πρέπει να την κλείσουμε την απόσταση νωρίς. Αυτό είναι τεράστια πίεση για ένα άτομο με αυτισμό να μετακομίσει γρήγορα και να φοβάμαι μη τον χάσω αν δεν τα καταφέρω, καθώς επίσης δν έχω κανέναν δίπλα μου και Ελλάδα δεν είχα ψυχολογική στήριξη. Εγω το πήρα κυριολεκτικά ότι έψαχνε κάτι σοβαρό και οτι δεν μπορει να περιμένει και είχα άγχος να κλείσω την απόσταση. Βγαινουμε και με μειώνει συνέχεια, μου έσπασε το λαπτοπ τον προηγούμενο μηνα και δεν μου ζήτησε καν συγνώμη καθώς το χρησιμοποιώ στη δουλειά μου. Δεν δούλευε μετά. Από πάντα όλο μου λέει ότι δεν είμαι αρκετά εξωστρεφής, ότι είμαι χαζή που δεν θυμάμαι τον τίτλο ταινιών που βλέπω πχ, όλο προσπαθεί να μου κάνει τεστ ευφυΐας και θεωρεί πως είναι εξυπνος και τον κολλητό του τον λέει από πίσω χαζό γιατι σπουδάζει καλών τεχνών.
Μένω σε μικρό χωριό και εδώ αγγλικά δεν μιλάνε πολυ. Στην πρωτεύουσα είναι με αγγλικά τα ενοίκια είναι 1000 ευρώ και βάλε, δεν μπορώ να πάω εκεί.
Συμμετέχω σε μαθήματα και εχω οικογενειακους φίλους ζευγάρι Ελλήνων που με βοηθάνε στην εξάσκηση, είναι δύσκολα εδώ και η ψυχολογία μου χάλια.