Ασχημες σκεψεις αλλα δεν ξερω και εγω τι θελω.
Καλησπέρα σε ολους. Εδω και πολυ καιρο εχω σοβαρες σκεψεις να κανω κακο στον εαυτο μου.
Πραγματικά και βριστε με ελευθερα, δεν ξερω γιατι γραφω εδω... Δεν ξερω και εγω ο ιδιος τι θελω πια. Εχω δοκιμασει αρκετα χρονια με ειδικο υγειας αλλα πια στο σημειο που βρισκομαι δεν μπορει να με βοηθήσει κανενας.
Εχω κανει κατι παρα πολυ κακο στη ζωη μου, με τις συνέπειες του οποιου ζω και θα ζω μεχρι να πεθανω και δυστυχως και μετα θανατον. Δυστυχώς δεν είναι κατι που μπορω να διορθωσω ουτε υπαρχει κατι να απαλυνει τον πονο που νιωθω. Για να μην δημιουργουνται παρεξηγησεις, όχι, δεν εχω πειράξει μυρμηγκι. Δεν υπάρχει διαφυγη απο αυτο και δεν την ψαχνω γιατι πρεπει να τιμωρηθω. Δεν αντέχω στην ιδεα του γεγονοτος αυτου, ουτε μπορω να ζησω αλλο με τον εαυτο μου απ τη ντροπη. Αυτο που με τρελαινει ειναι σε τι επιπεδα εσωτερικου σκοταδιου ειχα και εχω φτασει για να κανω οτι εκανα και πως δεν εχω πια καμμια μα καμμια απολυτως ελπίδα για τιποτε. Δεν υπαρχει πια στη ζωη μου καμμια υποψια χαρας, μονο πονος και ενοχη.
Προσπαθώ να βρω κινητρο να σερνω το αχρηστο κουφαρι μου μεχρι να τελειωσει η άχρηστη ζωη μου. Σκεφτομαι την ερημη τη μανα και τον αδερφο μου που (μαλλον) θα στεναχωρηθουν αν πεθανω. Απ την αλλη τρεμω και στη σκεψη του θανάτου. Δεν αξιζω τον οικτο ουτε τη συμπαθεια κανενος, δεν την θελω.
Σημερα εφτασα στο αμην. Γραφτηκα στο φορουμ και σας ζαλιζω, είμαι πραγματικά για τα σκουπιδια και ακομα χειροτερα. Δεν ξερω τι περιμενω με το να γραψω εδω, δεν νιωθω καθολου καλα, ουτε θα νιωσω ποτε μου.
Για οσους φτασατε ως εδω την ανάγνωση, συγγνωμη που σας υπεβαλα σε αυτο το μαρτυριο. Ελπιζω με καποιο μαγικο τροπο να μη βγαλω τη νυχτα, να ψοφησω στον υπνο μου να ησυχασει ο τοπος.
Και παλι συγγνώμη και καλη συνέχεια
