Printable View
Γεια σας εχω δυο κόρες δίδυμες.Οι κόρες μου έχουν κλείσει τα 23 τους χρόνια και παρακολουθούνται και οι δυο από ψυχολόγους. Η μια παίρνει αντικαταθλιπτικά για γενικευμένη αγχωδη διαταραχή .Η άλλη πηγαίνει σε ψυχολόγο.
Νιώθω πολλές ενοχές οτι δεν εχω κανει κάτι σωστά. Έχουν τόση μοναξιά οι νεες γενιές ώστε να χρειάζονται ψυχολόγους και αντικαταθλιπτικά; Αντιμετωπίζουν και άλλα παιδιά αυτων των ηλικιών τέτοιου ειδους προβληματα;
Καλησπέρα σας, δυστυχώς ναι. Είναι πολύ οι νέοι άνθρωποι που πάσχουν από αγχώθεις διαταραχές πιστεύω. Εγώ εμφάνισε ΙΔΨ στα 23 έτη μου και τώρα είμαι 32. Παίρνω φάρμακα και κάνω ψυχοθεραπεία. Έχω βελτιωθεί πολύ αλλά δυστυχώς οι ψυχικές διαταραχές θέλουν χρόνο.... Εύχομαι το συντομότερο να είναι καλά οι κόρες σας.Quote:
Originally Posted by Emil
Μεγάλο ρόλο παίζει και η κληρονομικότητα, δηλαδή αν οι γονείς είναι αγχώδεις. Τραυματικές ή αρνητικές εμπειρίες στην παιδική τους ηλικία επηρεάζουν εξίσου. Εμένα και τα δύο πρώτα ξαδέρφια μου, 30 και 32 ετών σήμερα πάσχουν από ΓΑΔ και έχουν εντοπίσει την αιτία. Όταν ήταν 18 και 20 ετών, η μητέρα τους διαγνώστηκε με καρκίνο. Την επόμενη χρονιά πέθανε εντελώς ξαφνικά ο πατέρας τους από ανακοπή και έκτοτε ζούσαν με τον φόβο ότι σύντομα θα ακολουθούσε η μητέρα, ενώ βρισκόταν για σπουδές σε άλλη πόλη. Περιττό να πω ότι η μητέρα ζει ακόμα και να χτυπήσω ξύλο είναι απολύτως υγιής. Έχουν τα πάνω και τα κάτω τους, ανάλογα με τη φάση που βρίσκονται. Μαθαίνουν να ζουν με αυτό, να το διαχειρίζονται, με φαρμακευτική αγωγή στην αρχή, σταδιακά έκοψαν και τα συνεχίζουν όταν το άγχος βρίσκεται σε έξαρση. Το καλό που έχουμε είναι ότι είμαστε δεμένη οικογένεια με την ευρεία έννοια και πάντα έχουν φίλους και παρέα και βγαίνουμε και πηγαίνουμε εκδρομές. Είσαι τυχερός/ή που τα κορίτσια σου είναι δίδυμα και δεν έχουν πχ 10 χρόνια διαφορά, γιατί στηρίζουν η μια την άλλη. Στα παιδικά τους χρόνια ήταν ντροπαλές και συνεσταλμένες; Στην ουσία πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου ότι "άλλες οικογένειες είναι χειρότερα" (που είναι και η πραγματικότητα). Άλλος έχει παιδί στα ναρκωτικά, άλλος το έχει χάσει σε τροχαίο, άλλος έχει παιδί με σοβαρό διανοητικό πρόβλημα και φοβάται ότι αν πεθάνει, το παιδί θα πάει σε ίδρυμα. Η μισή Ελλάδα σε ψυχολόγους πάει, δεν είναι κάτι κακό. Να είσαι δίπλα στις κόρες σου, να συζητάτε και να μοιράζεστε πράγματα της καθημερινότητας. Αν έχουν κάποια ενδιαφέροντα, πχ ένα άθλημα, ξένες γλώσσες, θέατρο, μουσική, ενθάρρυνέ τις να γραφτούν σε κάποιο τμήμα ή σύλλογο. Το περπάτημα επίσης κάνει πολύ καλό. Βοήθησέ τις να βρουν εργασία αν δεν έχουν σε αυτό που έχουν σπουδάσει, αλλά με ανθρώπινες συνθήκες, δηλαδή 8ωρο και ψυχολόγησε το αφεντικό πρώτα. Αν είναι κανένας θεόμουρλος, αγχώδης τύπος, θα επιτείνει τα προβλήματα των εργαζομένων αντί να τους βελτιώσει τη ζωή.Quote:
Originally Posted by Emil
Ευχαριστω πολυ που μου απαντήσατε.
Νιώθω λιγότερο άσχημα με τα λόγια σας.
Όταν οι κόρες μου ήταν 15 χρόνων βίωσαν τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα μου σε τροχαίο. Δεν ξέρω αν επηρέασε αυτο.Επισης είναι πολυ διαφορετικές μεταξύ τους. Η μια είναι πιο εξωστρεφής. Η άλλη δεν έχει καθόλου παρέες εκτός της σχολής και είναι πολυ χαμηλων τόνων.Αυτο δεν είναι απαραίτητα κακο. Αλλά με την ανταγωνιστικότητα που επικρατεί στους επαγγελματικούς χώρους θα απογοητευτεί πολυ.Προσπαθω να στηρίξω και τις δυο σε οτι θελήσουν.
Τις παρακινω να βρουν. δουλειά ακόμη και μερικής απασχόλησης.
Εμίλ θα σου πω εγώ τι έκανα ΤΙΣ έμαθα οδήγηση και να συζητάνε για όλα τα θέματα από αμάξια μέχρι ψυχολογία εγώ καπνίζω από το στρατό κ μετά είναι μπλεγμένο το θέμα να ξέρεις η αλήθεια είναι πολύπλοκη θα σου πω πάλι για μένα πήγα όλο το σχολείο κι οι καθηγητές με κορόιδευαν πήγα τεχνική σχολή κ μου έδωσαν πλαστό πτυχίο ναι αλλά εγώ ξόδεψα χρόνο αυτοί κορόιδευαν αλλά εγώ δεν κορόιδευα ποιος φταίει η αν πασ σε δουλειά απάτη που είναι ολεσ ποιος φταίει
Οι δουλειές να ξέρεις πάει ο άλλος σε ένα βουλευτή κ του λέει θέλω αυτή τη δουλειά του λέει ο άλλος θα πάρεις δάνειο τόσο επιδότηση τόσο παραγωγή τόσο κ θα βγάλεις τόσα είναι προστάτευμενη απάτη είναι πολλά δεν είναι απλό το θέμα
Ασ πάνε να δουλέψουν 2-3 χρόνια να ψηθούν εγώ είμαι εργάτης στον πατέρα μου στα χωράφια ταμείο ξεχωριστό
Καλά κάνεις και τις ενθαρρύνεις να βρουν δουλειά. Θα γίνουν οικονομικά ανεξάρτητες και θα γνωρίσουν κόσμο, που θα κάνει πολύ καλό στην ψυχολογία τους. Υπάρχουν αλυσίδες σουπερμάρκετ, φαστ φουντ που ζητάνε συνεχώς νέους ανθρώπους και οι συνθήκες εργασίας είναι πολύ καλές. Όχι μόνο για ταμείο, αλλά και στις αποθήκες και στο διοικητικό. Εταιρίες και γραφεία ψάχνουν συνέχεια γραμματείς, ακόμα και χωρίς εμπειρία. Για να μην πω για φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων που έχει γεμίσει αγγελίες το διαδίκτυο. Αν έχεις γνωστό σου που θέλει υπάλληλο, μπορείς να τους το προτείνεις. Ή απλά ενθάρρυνέ τις να στείλουν βιογραφικά και ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να χτυπήσει τηλέφωνο.
Η χημεια του εγκεφαλου απο μονη της αλλα κ το υποσυνειδητο κανουν ολους μας ν παθαινουμε αγχωτικη διαταραχη ...μπορει κ ν φταις καπου μπορει κ οχιQuote:
Originally Posted by Emil
..δεν ξερω τι εχετε περασει μεταξυ σας ...αλλα ν ξερεις η σγχωτικη διαταραχη εχει εξαρδεις κ υφεσεις ...οποτε δεν μπορεις ν κανεις κατι μονιμο ...απλα ν τις αγαπας κ ν ισε εκει οταν σε ζητανε ...δεν θ παθουν κατι ...απλα ειναι κ αυτο πια μια χρονια παθηση ...αγαπα τες κ αυτο κανει πολυ δουλια πιστεψε με ...σπυ μιλαω σαν 50 ετωνπου ζω απο τα 21 με αυτο ...απλα η ζωη τους θ ινε λιγο ζορικη μρ τα πανω κ τα κατω ...ολα καλα