Ζητάω τις ιδέες σας.

Καλησπέρα σε όλους. Ίσως να φανεί κάπως περίεργο αυτό που θα γράψω, όμως το σκέφτομαι εδώ και πολύ καιρό και σήμερα μου ήρθε να το ποστάρω εδώ γιατί δεν ξέρω πού να το γράψω. Είμαι 26 και θεωρούμαι «αιώνια» φοιτήτρια, αλλά χρωστάω λίγα μαθήματα, μονοψήφιο αριθμό.

Η περίοδος από τότε που πέρασα στο πανεπιστήμιο μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν η χειρότερη της ζωής μου.

Απορρυθμίστηκα εντελώς, ενώ ήμουν η τέλεια μαθήτρια έγινα από τους χειρότερους φοιτητές, με μηδενική οργάνωση, κατάθλιψη, πολλά θέματα με τον ύπνο επειδή επηρεάστηκα πολύ από μια βαριά ασθένεια ενός εκ των γονέων μου, που δε δούλευε και είχε βαριά προβλήματα, που εν τέλει απεβίωσε.

Από τότε που απεβίωσε άρχισα να επανέρχομαι στον παλιό καλό μου εαυτό αλλά έχω άπειρο δρόμο μπροστά μου για να νικήσω την τάση μου να χαζεύω, να μην πιστεύω σε εμένα, να είμαι υποτονική. Ο γονιός που έμεινε πίσω και με τον οποίο μένω δεν είναι άτομο που μπορεί να με εμπνεύσει, ίσα ίσα, είναι άτομο που δεν έχει καν απολυτήριο λυκείου και που μια ζωή μας εξαθλίωνε επειδή έβγαζε όχι μισθό αλλά χαρτζιλίκι, και αναγκάστηκα ως φοιτήτρια να δουλεύω για να έχουμε φαγητό και για να .... τον βοηθάω να πηγαίνει στη δουλειά του. Δεν με εμπνέει και δυστυχώς λένε ότι γινόμαστε ένας μέσος όρος των 5 πιο κοντινών ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν.

Θα ήθελα να έχω έναν μέντορα, λοιπόν, που να είναι γνώστης του αντικειμένου των σπουδών μου, κατά προτίμηση καθηγητής ή καθηγήτρια, που να πιστέψει σε εμένα και που να μου θέτει deadlines και να με πιέσει να γίνω το καλύτερο που μπορώ. Έχω άπειρες δυνατότητες και με ενοχλεί που άλλοι λιγότερο ικανοί είναι πιο μπροστά από εμένα επειδή απλά είχαν υποστηρικτικό περιβάλλον και οικονομικά μέσα και εγώ είμαι πίσω επειδή τα τελευταία δεν τα είχα.

Νοιώθω τεράστια ντροπή να πιάσω εγώ κάποιον και να του ζητήσω αυτό το πράγμα γιατί σκέφτομαι ότι κανείς δε μου χρωστάει και ότι κανείς δεν μου έχει κάποια υποχρέωση να αποκτήσει ένα ακόμα βάρος στο κεφάλι του, εμένα. Και δε θέλω να πλησιάσω κάποιον με αφορμή μια δακρύβρεχτη ιστορία μιζέριας και ήττας.

Σκέφτομαι μήπως το καλύτερο είναι να τελειώνω σιγά σιγά με τη σχολή μου και να βάλω τα δυνατά μου να μπω σε κάποιο μεταπτυχιακό και μόνη μου να με πιέσω να γίνω ο καλύτερος εαυτός μου ώστε οι καθηγητές των μεταπτυχιακών να θέλουν να ασχοληθούν παραπάνω με εμένα στο βαθμό του εφικτού. Από την άλλη σκέφτομαι ότι ίσως να μην μπορώ μόνη μου και ότι αυτήν την παρέμβαση την χρειάζομαι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Καμιά ιδέα;

εμείς τι ακριβώς να σου πούμε?
πάνω σε τι να σου πούμε μία ιδέα ?
στο πώς θα βρεις μέντορα?

Γεια σου, μη νομίζεις ότι σε πήραν τα χρόνια, πολλοί καθυστερούν κάποιες περιόδους της ζωής τους για διάφορους λόγους, οι περισσότεροι επιλέγουν δρόμους που τελικά δεν τους ταίριαζαν, τώρα δες με ηρεμία, πιο ώριμη και καθαρά τι θες να κάνεις από εδώ και πέρα

Quote:

---

Originally Posted by Sunflower98

Καλησπέρα σε όλους. Ίσως να φανεί κάπως περίεργο αυτό που θα γράψω, όμως το σκέφτομαι εδώ και πολύ καιρό και σήμερα μου ήρθε να το ποστάρω εδώ γιατί δεν ξέρω πού να το γράψω. Είμαι 26 και θεωρούμαι «αιώνια» φοιτήτρια, αλλά χρωστάω λίγα μαθήματα, μονοψήφιο αριθμό.

Η περίοδος από τότε που πέρασα στο πανεπιστήμιο μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν η χειρότερη της ζωής μου.

Απορρυθμίστηκα εντελώς, ενώ ήμουν η τέλεια μαθήτρια έγινα από τους χειρότερους φοιτητές, με μηδενική οργάνωση, κατάθλιψη, πολλά θέματα με τον ύπνο επειδή επηρεάστηκα πολύ από μια βαριά ασθένεια ενός εκ των γονέων μου, που δε δούλευε και είχε βαριά προβλήματα, που εν τέλει απεβίωσε.

Από τότε που απεβίωσε άρχισα να επανέρχομαι στον παλιό καλό μου εαυτό αλλά έχω άπειρο δρόμο μπροστά μου για να νικήσω την τάση μου να χαζεύω, να μην πιστεύω σε εμένα, να είμαι υποτονική. Ο γονιός που έμεινε πίσω και με τον οποίο μένω δεν είναι άτομο που μπορεί να με εμπνεύσει, ίσα ίσα, είναι άτομο που δεν έχει καν απολυτήριο λυκείου και που μια ζωή μας εξαθλίωνε επειδή έβγαζε όχι μισθό αλλά χαρτζιλίκι, και αναγκάστηκα ως φοιτήτρια να δουλεύω για να έχουμε φαγητό και για να .... τον βοηθάω να πηγαίνει στη δουλειά του. Δεν με εμπνέει και δυστυχώς λένε ότι γινόμαστε ένας μέσος όρος των 5 πιο κοντινών ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν.

Θα ήθελα να έχω έναν μέντορα, λοιπόν, που να είναι γνώστης του αντικειμένου των σπουδών μου, κατά προτίμηση καθηγητής ή καθηγήτρια, που να πιστέψει σε εμένα και που να μου θέτει deadlines και να με πιέσει να γίνω το καλύτερο που μπορώ. Έχω άπειρες δυνατότητες και με ενοχλεί που άλλοι λιγότερο ικανοί είναι πιο μπροστά από εμένα επειδή απλά είχαν υποστηρικτικό περιβάλλον και οικονομικά μέσα και εγώ είμαι πίσω επειδή τα τελευταία δεν τα είχα.

Νοιώθω τεράστια ντροπή να πιάσω εγώ κάποιον και να του ζητήσω αυτό το πράγμα γιατί σκέφτομαι ότι κανείς δε μου χρωστάει και ότι κανείς δεν μου έχει κάποια υποχρέωση να αποκτήσει ένα ακόμα βάρος στο κεφάλι του, εμένα. Και δε θέλω να πλησιάσω κάποιον με αφορμή μια δακρύβρεχτη ιστορία μιζέριας και ήττας.

Σκέφτομαι μήπως το καλύτερο είναι να τελειώνω σιγά σιγά με τη σχολή μου και να βάλω τα δυνατά μου να μπω σε κάποιο μεταπτυχιακό και μόνη μου να με πιέσω να γίνω ο καλύτερος εαυτός μου ώστε οι καθηγητές των μεταπτυχιακών να θέλουν να ασχοληθούν παραπάνω με εμένα στο βαθμό του εφικτού. Από την άλλη σκέφτομαι ότι ίσως να μην μπορώ μόνη μου και ότι αυτήν την παρέμβαση την χρειάζομαι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Καμιά ιδέα;

---

επειδη αυτο "θα ηθελες", δεν σημαινει οτι ειναι και το πιο ωφελιμο να κανεις...
πολλω δε μαλλον, αν το σκεφτεσαι υπο το πρισμα των ελλειψεων σου (οπως σκεφτομαστε ολοι συνηθως).
εκτος αυτου, οι προθυμοι "μεντορες", συνηθως ειναι χειριστικοι η και τοξικοι και βαζουν τρικλοποδιες στην εξελιξη μας.

εγω θα σου προτεινα αντι για μεντορα, να αναζητησεις ψυχοθεραπευτη, ωστε να δουλεψεις αυτα τα σημεια του χαρακτηρα σου που σε δυσκολευουν...

Quote:

---

Originally Posted by Sunflower98

Καλησπέρα σε όλους. Ίσως να φανεί κάπως περίεργο αυτό που θα γράψω, όμως το σκέφτομαι εδώ και πολύ καιρό και σήμερα μου ήρθε να το ποστάρω εδώ γιατί δεν ξέρω πού να το γράψω. Είμαι 26 και θεωρούμαι «αιώνια» φοιτήτρια, αλλά χρωστάω λίγα μαθήματα, μονοψήφιο αριθμό.

Η περίοδος από τότε που πέρασα στο πανεπιστήμιο μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν η χειρότερη της ζωής μου.

Απορρυθμίστηκα εντελώς, ενώ ήμουν η τέλεια μαθήτρια έγινα από τους χειρότερους φοιτητές, με μηδενική οργάνωση, κατάθλιψη, πολλά θέματα με τον ύπνο επειδή επηρεάστηκα πολύ από μια βαριά ασθένεια ενός εκ των γονέων μου, που δε δούλευε και είχε βαριά προβλήματα, που εν τέλει απεβίωσε.

Από τότε που απεβίωσε άρχισα να επανέρχομαι στον παλιό καλό μου εαυτό αλλά έχω άπειρο δρόμο μπροστά μου για να νικήσω την τάση μου να χαζεύω, να μην πιστεύω σε εμένα, να είμαι υποτονική. Ο γονιός που έμεινε πίσω και με τον οποίο μένω δεν είναι άτομο που μπορεί να με εμπνεύσει, ίσα ίσα, είναι άτομο που δεν έχει καν απολυτήριο λυκείου και που μια ζωή μας εξαθλίωνε επειδή έβγαζε όχι μισθό αλλά χαρτζιλίκι, και αναγκάστηκα ως φοιτήτρια να δουλεύω για να έχουμε φαγητό και για να .... τον βοηθάω να πηγαίνει στη δουλειά του. Δεν με εμπνέει και δυστυχώς λένε ότι γινόμαστε ένας μέσος όρος των 5 πιο κοντινών ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν.

Θα ήθελα να έχω έναν μέντορα, λοιπόν, που να είναι γνώστης του αντικειμένου των σπουδών μου, κατά προτίμηση καθηγητής ή καθηγήτρια, που να πιστέψει σε εμένα και που να μου θέτει deadlines και να με πιέσει να γίνω το καλύτερο που μπορώ. Έχω άπειρες δυνατότητες και με ενοχλεί που άλλοι λιγότερο ικανοί είναι πιο μπροστά από εμένα επειδή απλά είχαν υποστηρικτικό περιβάλλον και οικονομικά μέσα και εγώ είμαι πίσω επειδή τα τελευταία δεν τα είχα.

Νοιώθω τεράστια ντροπή να πιάσω εγώ κάποιον και να του ζητήσω αυτό το πράγμα γιατί σκέφτομαι ότι κανείς δε μου χρωστάει και ότι κανείς δεν μου έχει κάποια υποχρέωση να αποκτήσει ένα ακόμα βάρος στο κεφάλι του, εμένα. Και δε θέλω να πλησιάσω κάποιον με αφορμή μια δακρύβρεχτη ιστορία μιζέριας και ήττας.

Σκέφτομαι μήπως το καλύτερο είναι να τελειώνω σιγά σιγά με τη σχολή μου και να βάλω τα δυνατά μου να μπω σε κάποιο μεταπτυχιακό και μόνη μου να με πιέσω να γίνω ο καλύτερος εαυτός μου ώστε οι καθηγητές των μεταπτυχιακών να θέλουν να ασχοληθούν παραπάνω με εμένα στο βαθμό του εφικτού. Από την άλλη σκέφτομαι ότι ίσως να μην μπορώ μόνη μου και ότι αυτήν την παρέμβαση την χρειάζομαι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Καμιά ιδέα;

---

Υπερβάλλεις όταν λες ότι είσαι "αιώνια φοιτήτρια" 26 χρονών κοπέλα, όταν μάλιστα είχες να δουλέψεις για να ζήσεις.
Καθηγητή να ασχοληθεί ιδιαίτερα με έναν φοιτητή του δεν παίζει να βρεις, οι περισσότεροι έχουν και άλλα πόστα στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα και πρέπει να κάνουν δημοσιεύσεις, ώστε να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους, άρα δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε διάθεση. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να βρεις τους καθηγητές που παραδίδουν τα μαθήματα που χρωστάς και να τους εξηγήσεις την προσωπική σου κατάσταση, λέγοντάς τους ότι δεν ήρθες να ζητήσεις κάποια χάρη, πχ να σε περάσουν χαριστικά, αλλά ότι θες να ακούσεις μια γνώμη, μια συμβουλή, μια καθοδήγηση βάσει της εμπειρίας τους.
Μπορείς να βρεις κάποιον που αναλαμβάνει ιδιαίτερα σε φοιτητές, ιδίως κάποιον καλό φοιτητή που μόλις τέλειωσε την ίδια σχολή και βάζει αγγελίες ότι αναλαμβάνει ιδιαίτερα. Τέτοια σημειώματα μπορείς να τα βρεις άνετα στον πίνακα ανακοινώσεων της σχολής σου. Ή να γραφτείς σε κάποιο φροντιστήριο για φοιτητές, αν και οι τιμές είναι λίγο τσιμπημένες, αλλά πλέον γίνονται και διαδικτυακά, οπότε η τιμή πέφτει.
Χρωστάς μονοψήφιο αριθμό μαθημάτων είπες. Βάζει ανώτατο όριο η σχολή σου στα μαθήματα που μπορείς να δώσεις ανά εξεταστική; Σε εμάς πχ ήταν μέχρι 8 το εξάμηνο. Λογικά, αν κάτσεις να διαβάσεις και παρακολουθείς συστηματικά τις διαλέξεις, είναι υπόθεση 1-2 εξαμήνων το πτυχίο σου. Πτυχιακή εργασία έχετε ή μόνο να γράψεις πάνω από τη βάση σε όλα τα μαθήματα;
Κάποια καλά μεταπτυχιακά, απαιτούν εξετάσεις ή μεγάλο μέσο όρο πτυχίου. Τα περισσότερα μεταπτυχιακά, ιδίως στις ανθρωπιστικές επιστήμες, δε θα σου χρησιμεύσουν σε τίποτα στην αγορά εργασίας ούτε στην πράξη, τα παίρνεις απλώς για να ενισχύσεις το επιστημονικό σου προφίλ. Αλλά έχεις δίκιο ότι στο μεταπτυχιακό ασχολούνται οι καθηγητές περισσότερο μαζί σου. Και πάλι όμως, γενικές κατευθύνσεις δίνουν, δε θα κάτσουν να κάνουν κάτι το ιδιαίτερο.
Έχεις κάποια δουλειά αυτή τη στιγμή; Τα περισσότερα μεταπτυχιακά τώρα είναι με πληρωμή, όχι κανένα μεγάλο ποσό, αλλά αν δεν μπορεί ο γονιός να διαθέσει χρήματα, θα πρέπει να πληρώσεις εσύ ή να ψάξεις τις υποτροφίες που δίνουν τα ιδρύματα και οι επιχειρήσεις.
Μόνη σου θα μπορέσεις να οργανωθείς, αν βγάλεις ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα και το τηρείς και δεν αφήνεις πολλά κενά. Μπορείς να πηγαίνεις σε αναγνωστήρια ή βιβλιοθήκες να διαβάζεις, για να συγκεντρώνεσαι καλύτερα. Προσπάθησε να παρακολουθείς τα μαθήματα που χρωστάς και να κρατάς σημειώσεις, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει θέμα που να μην το έχει διδάξει ο καθηγητής σε διάλεξη. Λογικό να αποσυντονίζονται κάποιοι στη μετάβαση από τη μαθητική στη φοιτητική ζωή. Κάτι η αλλαγή ζωής, οι νέοι άνθρωποι που γνωρίζεις, το ότι είσαι άνω των 18 και νιώθεις έναν αέρα ανεξαρτησίας, το ότι το πρόγραμμα διαφέρει από το σχολικό. Αν δεν μπορείς μόνη σου, βρες έναν πτυχιούχο που κάνει ιδιαίτερα να σε προετοιμάσει ή φροντιστήριο.

Μπράβο Joanna για αυτή την δημοσίευση!!!

Σας υπερευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας, ειδικά την Remedy και τηνJoanna.

Remedy, αυτό που μου είπες πραγματικά με ξεκλείδωσε και μπορώ να πω πως έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία αλλά σταμάτησα και δεν την έκανα και συστηματικά. Οπότε, μόλις εντόπισα κάποια παραπάνω θέματα προς συζήτηση. Καταλαβαίνω ότι ίσως αυτή μου η ανάγκη να μεταφράζεται ως «δεν πιστεύω στον εαυτό μου, έχω δυσκολία να σταθώ στα πόδια μου, να πιστέψω ότι αξίζω, ότι μπορώ να πειθαρχήσω, ότι μπορώ να κατακτήσω κάτι μόνη μου» και σίγουρα αυτό είναι συνδεδεμένο με την κατάσταση αδυναμίας στην οποία είχα περιέλθει λόγω της 10αχρονης ασθένειας της μητέρας μου. Είχε σοβαρή κατάθλιψη και της γύρισε, όπως μου είπε ο ψυχίατρος, σε μιας μορφής ψύχωση. Πάντα μέσα στην παραίτηση και την ανημπόρια ήταν και όλα αυτά τα ρούφηξα με το καλαμάκι. Έχω κάνει άπειρη δουλειά ψυχοσυναισθηματική και με ψυχολόγο και κυρίως μόνη μου αλλά αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ βαθιά ριζωμένο το πρόβλημά μου με την αυτοπεποίθηση.

Joanna, σε ευχαριστώ πολύ. Όχι δεν υπάρχει όριο στα μαθήματα, μέχρι 14 μπορείς να δώσεις, αλλά το κάθε μάθημα είναι βαρβάτο και θέλει τον κόπο του και το διάβασμά του και σε εμάς δεν είναι σίγουρο ότι αν παρακολουθήσεις θα περάσεις, είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων, σίγουρα η παρακολούθηση παίζει τεράστιο ρόλο αλλά από εκεί και πέρα είναι και το προσωπικό διάβασμα και η τύχη. Τα έχω παρακολουθήσει όλα τα μαθήματα, οπότε έχω υλικό. Την εποχή του κορωνοϊού κατάφερα και παρακολούθησα όλα όσα δεν είχα παρακολουθήσει επειδή γίνονταν διαδικτυακά και παρά τις διαταραχές ύπνου, και σαν ζόμπι που ήμουν, έμπαινα και παρακολουθούσα. Δουλεύω αλλά παρτ τάιμ και από το σπίτι. Δεν έχουμε πτυχιακή, όχι. Σε συνδυασμό με το σχόλιο της Remedy, κατανοώ ότι το καλύτερο είναι να βρω πρόσφατους απόφοιτους και να κάνουμε απλώς μια ανθρώπινη - φιλική συζήτηση πάνω στα θέματα της σχολής και των επαγγελματικών prospects και παράλληλα να συνεχίσω με την ψυχοθεραπεία και να βρω μόνη μου τα πατήματά μου.

Άρχισα δε να σκέφτομαι ότι αυτή η ανάγκη για μέντορα ίσως να σχετίζεται με τάσεις συνεξάρτησης και με προσωπική αδυναμία να πάρω τη ζωή στα χέρια μου σε κάθε επίπεδο, παρά το γεγονός ότι την έχω πάρει αρκετές φορές με τον τρόπο μου. Θέλω παραπάνω δουλειά.

Σας ευχαριστώ πολύ που μου ξεκλειδώσατε την σκέψη. ❤️✨

Quote:

---

Originally Posted by Sunflower98

Σας υπερευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας, ειδικά την Remedy και τηνJoanna.

Remedy, αυτό που μου είπες πραγματικά με ξεκλείδωσε και μπορώ να πω πως έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία αλλά σταμάτησα και δεν την έκανα και συστηματικά. Οπότε, μόλις εντόπισα κάποια παραπάνω θέματα προς συζήτηση. Καταλαβαίνω ότι ίσως αυτή μου η ανάγκη να μεταφράζεται ως «δεν πιστεύω στον εαυτό μου, έχω δυσκολία να σταθώ στα πόδια μου, να πιστέψω ότι αξίζω, ότι μπορώ να πειθαρχήσω, ότι μπορώ να κατακτήσω κάτι μόνη μου» και σίγουρα αυτό είναι συνδεδεμένο με την κατάσταση αδυναμίας στην οποία είχα περιέλθει λόγω της 10αχρονης ασθένειας της μητέρας μου. Είχε σοβαρή κατάθλιψη και της γύρισε, όπως μου είπε ο ψυχίατρος, σε μιας μορφής ψύχωση. Πάντα μέσα στην παραίτηση και την ανημπόρια ήταν και όλα αυτά τα ρούφηξα με το καλαμάκι. Έχω κάνει άπειρη δουλειά ψυχοσυναισθηματική και με ψυχολόγο και κυρίως μόνη μου αλλά αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ βαθιά ριζωμένο το πρόβλημά μου με την αυτοπεποίθηση.

Joanna, σε ευχαριστώ πολύ. Όχι δεν υπάρχει όριο στα μαθήματα, μέχρι 14 μπορείς να δώσεις, αλλά το κάθε μάθημα είναι βαρβάτο και θέλει τον κόπο του και το διάβασμά του και σε εμάς δεν είναι σίγουρο ότι αν παρακολουθήσεις θα περάσεις, είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων, σίγουρα η παρακολούθηση παίζει τεράστιο ρόλο αλλά από εκεί και πέρα είναι και το προσωπικό διάβασμα και η τύχη. Τα έχω παρακολουθήσει όλα τα μαθήματα, οπότε έχω υλικό. Την εποχή του κορωνοϊού κατάφερα και παρακολούθησα όλα όσα δεν είχα παρακολουθήσει επειδή γίνονταν διαδικτυακά και παρά τις διαταραχές ύπνου, και σαν ζόμπι που ήμουν, έμπαινα και παρακολουθούσα. Δουλεύω αλλά παρτ τάιμ και από το σπίτι. Δεν έχουμε πτυχιακή, όχι. Σε συνδυασμό με το σχόλιο της Remedy, κατανοώ ότι το καλύτερο είναι να βρω πρόσφατους απόφοιτους και να κάνουμε απλώς μια ανθρώπινη - φιλική συζήτηση πάνω στα θέματα της σχολής και των επαγγελματικών prospects και παράλληλα να συνεχίσω με την ψυχοθεραπεία και να βρω μόνη μου τα πατήματά μου.

Άρχισα δε να σκέφτομαι ότι αυτή η ανάγκη για μέντορα ίσως να σχετίζεται με τάσεις συνεξάρτησης και με προσωπική αδυναμία να πάρω τη ζωή στα χέρια μου σε κάθε επίπεδο, παρά το γεγονός ότι την έχω πάρει αρκετές φορές με τον τρόπο μου. Θέλω παραπάνω δουλειά.

Σας ευχαριστώ πολύ που μου ξεκλειδώσατε την σκέψη. ❤️✨

---

Σου εύχομαι να πετύχεις στα σχέδιά σου! Καλή επιτυχία σε ό,τι επιλέξεις!

Σε ευχαριστώ πολύ!!!! ✨✨✨

.............................