Άραγε θα μπορέσω να απαλλαγώ από το άγχος...

Καλημέρα σας παιδιά, Η ιστορία μου με το άγχος ξεκινάει από παλιά. Πρώτα επεισόδια με σοβαρές κρίσης πανικού τα βίωσα στις πανελλήνιες, θυμάμαι με το ζόρι πήγαινα να γράψω, ήμουν χλωμός και νόμιζα ότι θα καταστραφω. Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν περάσει 10χρονια, με πολλές φάσεις και έχω πέσει και πολύ χαμηλά , υπήρχε ένα διάστημα που δεν μπορούσα να δουλέψω, φοβόμουν τα πάντα , απομακρυνθηκα από φίλους γιατί δεν μπορούσα να ακολουθήσω λόγω άγχους κυρίως! Να μην σας κουράζω άλλαξα πολλούς ψυχολόγους και ψυχιάτρους , έπαιρνα και σε καμία φάση αγωγή , αλλά πιστεύω το μυστικό στην κατάσταση μου ήταν ότι δεν τα παράτησα ποτέ ! Συνέχισα να κάνω βήματα, κάποιες φορές 2 μπροστά 3 πίσω αλλά συνέχιζα. Φτάνω τώρα στην σημερινή κατάσταση: Έχω τελειώσει τις σπουδές μου , έχω βρει μια καλουτσικη δουλειά , έχω πάει στρατό ( που για εμένα ήταν βουνό στην αρχή ) και πάλι έχω θέματα. Η οικογένειά μου με στηρίζει συνέχεια, όπως και οι φίλοι μου, απλά δεν μπορούν να με καταλάβουν καθόλου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είμαι μόνος , πολλές φορές όταν με πιάνει το άγχος αρχίζω και πέφτω πολύ γρήγορα σε βαθμό που κλείνω πόρτες για τα πάντα , ακυρώνω τους πάντες και βασανίζομαι μόνος. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό , έχω διαβάσει βιβλία, παρακολουθήσει podcasts, έχω γραφτεί και ακολουθήσει συμβουλές από mindfulness τιποτα. Έτσι λέω να κάνω μια προσπάθεια, να γνωρίσω άτομα με παρόμοια προβλήματα που θέλουν να συζητήσουν ώστε να αλληλοβοηθουμε χωρίς περιορισμούς, δεσμεύσεις και taboo , χωρίς να κρίνει κανένας. Κάτι απλό, που μπορεί σε αυτό να βρεθεί κάτι μεγάλο. Αυτά.

Quote:

---

Originally Posted by jp9000

Καλημέρα σας παιδιά, Η ιστορία μου με το άγχος ξεκινάει από παλιά. Πρώτα επεισόδια με σοβαρές κρίσης πανικού τα βίωσα στις πανελλήνιες, θυμάμαι με το ζόρι πήγαινα να γράψω, ήμουν χλωμός και νόμιζα ότι θα καταστραφω. Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν περάσει 10χρονια, με πολλές φάσεις και έχω πέσει και πολύ χαμηλά , υπήρχε ένα διάστημα που δεν μπορούσα να δουλέψω, φοβόμουν τα πάντα , απομακρυνθηκα από φίλους γιατί δεν μπορούσα να ακολουθήσω λόγω άγχους κυρίως! Να μην σας κουράζω άλλαξα πολλούς ψυχολόγους και ψυχιάτρους , έπαιρνα και σε καμία φάση αγωγή , αλλά πιστεύω το μυστικό στην κατάσταση μου ήταν ότι δεν τα παράτησα ποτέ ! Συνέχισα να κάνω βήματα, κάποιες φορές 2 μπροστά 3 πίσω αλλά συνέχιζα. Φτάνω τώρα στην σημερινή κατάσταση: Έχω τελειώσει τις σπουδές μου , έχω βρει μια καλουτσικη δουλειά , έχω πάει στρατό ( που για εμένα ήταν βουνό στην αρχή ) και πάλι έχω θέματα. Η οικογένειά μου με στηρίζει συνέχεια, όπως και οι φίλοι μου, απλά δεν μπορούν να με καταλάβουν καθόλου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είμαι μόνος , πολλές φορές όταν με πιάνει το άγχος αρχίζω και πέφτω πολύ γρήγορα σε βαθμό που κλείνω πόρτες για τα πάντα , ακυρώνω τους πάντες και βασανίζομαι μόνος. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό , έχω διαβάσει βιβλία, παρακολουθήσει podcasts, έχω γραφτεί και ακολουθήσει συμβουλές από mindfulness τιποτα. Έτσι λέω να κάνω μια προσπάθεια, να γνωρίσω άτομα με παρόμοια προβλήματα που θέλουν να συζητήσουν ώστε να αλληλοβοηθουμε χωρίς περιορισμούς, δεσμεύσεις και taboo , χωρίς να κρίνει κανένας. Κάτι απλό, που μπορεί σε αυτό να βρεθεί κάτι μεγάλο. Αυτά.

---

Με 2 λογια χωρις πολλα πολλα....ειναι θεμα χημειας σωματος και εγκεφαλου κ ευαισθησιας χαρακτηρα...δεν θ περασει ποτε....ειναι μια χρονια οχι ασχημη παθηση ...δεν ινε διαβητης η κατι αλλο....εχει εξαρσεις κ υφεσεις...παρε αντικαταθλιπτιμα οταν σερνεσε....και κοφτα οταν δυναμωσεις....κατσε μονος σοτ οταν θες κ κανε παρεα οταν νιωθεις καλυτερα ...ομως κανε πολυ γυμναστικη ....καθε μερα ...θα σε κανει μετα απο 6 μηνες ννιωθεις καλυτερα .....μην προσπαθεθς ν το ξεπερασεις ...απλα κανε πραγνατα ν το φερνεις σε υφεση ......σ μιλαω εκ πειρας ...ζω απο τα 20 με αυτο ...σημερα 50 ...η γυμναστοκη ηταν κ εινσι τρελο φαρμακο ....καλημερα

δυστηχως το αγχος δεν περναει.μειωνεται ναιαλλα ποτε δενφευγει τελειως

Quote:

---

Originally Posted by jp9000

Καλημέρα σας παιδιά, Η ιστορία μου με το άγχος ξεκινάει από παλιά. Πρώτα επεισόδια με σοβαρές κρίσης πανικού τα βίωσα στις πανελλήνιες, θυμάμαι με το ζόρι πήγαινα να γράψω, ήμουν χλωμός και νόμιζα ότι θα καταστραφω. Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν περάσει 10χρονια, με πολλές φάσεις και έχω πέσει και πολύ χαμηλά , υπήρχε ένα διάστημα που δεν μπορούσα να δουλέψω, φοβόμουν τα πάντα , απομακρυνθηκα από φίλους γιατί δεν μπορούσα να ακολουθήσω λόγω άγχους κυρίως! Να μην σας κουράζω άλλαξα πολλούς ψυχολόγους και ψυχιάτρους , έπαιρνα και σε καμία φάση αγωγή , αλλά πιστεύω το μυστικό στην κατάσταση μου ήταν ότι δεν τα παράτησα ποτέ ! Συνέχισα να κάνω βήματα, κάποιες φορές 2 μπροστά 3 πίσω αλλά συνέχιζα. Φτάνω τώρα στην σημερινή κατάσταση: Έχω τελειώσει τις σπουδές μου , έχω βρει μια καλουτσικη δουλειά , έχω πάει στρατό ( που για εμένα ήταν βουνό στην αρχή ) και πάλι έχω θέματα. Η οικογένειά μου με στηρίζει συνέχεια, όπως και οι φίλοι μου, απλά δεν μπορούν να με καταλάβουν καθόλου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είμαι μόνος , πολλές φορές όταν με πιάνει το άγχος αρχίζω και πέφτω πολύ γρήγορα σε βαθμό που κλείνω πόρτες για τα πάντα , ακυρώνω τους πάντες και βασανίζομαι μόνος. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό , έχω διαβάσει βιβλία, παρακολουθήσει podcasts, έχω γραφτεί και ακολουθήσει συμβουλές από mindfulness τιποτα. Έτσι λέω να κάνω μια προσπάθεια, να γνωρίσω άτομα με παρόμοια προβλήματα που θέλουν να συζητήσουν ώστε να αλληλοβοηθουμε χωρίς περιορισμούς, δεσμεύσεις και taboo , χωρίς να κρίνει κανένας. Κάτι απλό, που μπορεί σε αυτό να βρεθεί κάτι μεγάλο. Αυτά.

---

Καλησπέρα,
Μου θυμίζεις εμένα.
Εγώ έχω γενικευμένη αγχώδη διαταραχή τα τελευταία 8 χρόνια.
Με λίγο από ψυχικό τραύμα.
Υπάρχουν εντάσεις και υφέσεις.
Στις εντάσεις απαραίτητη για εμένα τουλάχιστον είναι η φαρμακευτική αγωγή, καθώς έχω και θέμα με τον ύπνο, το ψυχικό τραύμα που λέγαμε.
Όπως και η δική μου, η σχέση με τον εαυτό σου κάπου μπάζει.
Εκεί είναι το κομβικό ζήτημα.