Νιώθω ότι έχω μείνει στάσιμος και θέλω να κάνω μια νέα αρχή
Δεν ξέρω αν είναι εδώ το κατάλληλο μέρος για να το εκμηστηρευτω αυτό αλλά θα το πω και ότι γίνει. Είμαι 20 χρόνων, σπουδάζω πληροφορική σε αρκετά καλή σχολή της Αθήνας, είχα πολλά όνειρα για μέλλον μου, να τελειώσω γρήγορα (δηλαδή στα 4 χρόνια) να πάρω το πτυχίο, να γνωρίσω κόσμο που έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και στόχους (και φυσικά να περνάμε καλά να βγαίνουμε και όλο αυτό το πακέτο που λέμε φοιτητική ζωή) , να ασχοληθώ ξανά με τη κιθάρα την οποία είχα παρατήσει λόγω πανελληνίων και να γίνω όσο καλύτερος γίνεται, και επίσης να κάνω ένα glow up σωματικό, έχω ήδη καλό σώμα αλλά φαίνεται ότι είναι παρατημένο και αγυμναστο. Γενικότερα να γεμίσω τη ζωή μου με πράγματα που θα με κάνουν παραγωγικό.
Ε λοιπόν μαντεψτε τι, δεν έγινε σχεδόν τίποτα από αυτά, πρώτο έτος έκανα κάποιες γνωριμίες από τη σχολή οι οποίες απλά απομακρύνθηκαν, δε ξέρω αυτή τη στιγμή εάν αξίζει να επενδύσω ξανά στα ίδια άτομα. Εμένα με τη γιαγιά μου για να είναι πιο κοντά στη σχολή κάποιες μέρες και τις υπόλοιπες εμένα στο πατρικό μου, οι μέρες που είχαν κάποιον να βγω ήταν μετρημένες στα δάχτυλα, δεν έκανα σχεδόν τίποτα άλλο πέρα από το να κάθομαι σου δωμάτιο με ένα κινητό και έναν υπολογιστή, έγινα πολύ αντικοινωνικός και μετά αυτό άρχισε να βγαίνει και στα άτομα που έβλεπα στη σχολή, ένιωθα άβολα. Φοβόμουν πως θα με κοροϊδεύουν η θα αποφεύγουν, έφτασα σε τέτοιο σημείο που απλά στο δεύτερο έτος πήγαινα μόνο στα υποχρεωτικά εργαστήρια και τίποτα άλλο. Εκείνη τη περίοδο του δεύτερου έτους ξαναχισα να βγαίνω με τον κολλητό μου από το λύκειο που εκείνη τη περίοδο ήταν σε μια φάση της ζωής του που απλά δεν ήξερε τι να κάνει (και τώρα κάπως έτσι είναι αλλά τουλάχιστον έχει βρει μια προσωρινή δουλειά και γυμνάζεται). Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν όπως παλιά και ένιωθα ότι υπήρχε ένα χάσμα ενδιαφερόντων και θεμάτων συζήτησης ανάμεσα σε μένα και τον κολλητό μου αλλά συνεχίζω να τον κάνω παρέα γιατί θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ξεκοβαμε πάλι, μαζί μεγαλώσαμε σχεδόν. Κάποια στιγμή προς τα τέλη του περσινού καλοκαιριού γνώρισα έναν φοιτητή 2 χρόνια μεγαλύτερο ο οποίος σπουδάζει σε μια υπερβολικά δύσκολη σχολή και δεν έχει χρόνο για τίποτα σχεδόν, εξαιρετική παρέα και από τα λίγα άτομα κοντά στην ηλικία μου που έχω γνωρίσει και έχουν τόσο διευρυμένους ορίζοντες , βγαίνουμε συνήθως αργά το βράδυ και έχω καταλήξει από συνήθεια να κοιμάμαι στις 3-4 και να ξυπνάω 12-1. Ένας άλλος φίλος μου που κάναμε πολύ παρέα είναι πολύ φτωχός και τώρα μαζεύει λεφτά για να φύγει από το σπίτι του δουλεύοντας σεζόν σε νησί οπότε όπως καταλαβαίνετε πάει και αυτός, ένας άλλος πάλι που κάνουμε επίσης καλή παρέα μένει την υπερήλικη γιαγιά του και δουλεύει σε ξενοδοχείο έξω σπούδαζει και νομική. Όλοι αυτοί είναι από την περιοχή μου που σας λέω αλλά συνήθως βγαίνουμε μεμονωμένα και δεν έχω μπορέσει μέχρι στιγμής να σχηματίσω μια σταθερή παρέα όπου να κάνουμε πράγματα όλοι μαζί σας κανονικοί φοιτητές.
Επιπλέον η εξάρτηση μου από τα ηλεκτρονικά όπως είπα και πιο πριν με έκανε σε μεγάλο βαθμό να παρατήσω τον εαυτό μου, κινητό υπολογιστής ps4, έχω χαλάσει εντελώς τα ωράρια μου στον ύπνο. Ευτυχως στη σχολή έχω μειώσει τα χρωστούμενα μου αρκετά, θα δώσω και κάποια το Σεπτέμβρη και είμαι κομπλέ. Αλλά γενικά νιώθω εντελώς αποσυντονισμένος, σαν να έχω ξεχάσει τον σκοπό μου. Αυτή τη στιγμή η μάνα μου μου προσφέρει ένα διαμέρισμα δικό της χωρίς νοίκι να μένω τις περισσότερες μέρες για να μη πηγαινοερχομαι η μένω στη γιαγιά μου πάλι. Το διαμέρισμα έχει όλο τον εξοπλισμό που χρειάζεται και η σχολή είναι σχεδόν δίπλα, αυτό αλλάζει όλα τα δεδομένα, έχω ήδη μείνει κάποιες φορές με τη μάνα μου αλλά όπως καταλαβαίνετε για μείνω μόνος πρέπει να ξέρω μαγείρεμα καθαριότητα πλυντήριο ρούχων. Δεν είναι δύσκολο αλλά θέλει μια διαδικασία, επίσης δουλειά γιατί και οι γονείς μου έχουν πολλά έξοδα στο σπίτι που ήδη έχουμε. Ποια είναι η γνώμη σας ρε παιδιά είμαι πολύ μπερδεμένος, δε θέλω να πω ότι ξεκινάω νέα αρχή και επειδη θα είμαι μόνος μου να κλειστω στη μοναξιά μου στην Αθήνα και να γίνουν όλα ακόμα χειρότερα.
