ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...ΜΕ ΠΟΝΟΥΝ PART2
Ποτέ δεν μπορεί να προσδιορίσει κανείς με βεβαιότητα μέχρι ποιο σημείο οι σχέσεις μας με τους άλλους είναι το αποτέλεσμα των αισθημάτων μας, της αγάπης μας, της μη-αγάπης μας, της καλοσύνης ή του μίσους μας και μέχρι ποιο σημείο είναι εκ των προτέρων επηρεασμένες από το συσχετισμό των δυνάμεων ανάμεσα στα άτομα.
Η αληθινή καλοσύνη του ανθρώπου δεν μπορεί να φανερωθεί με απόλυτη καθαρότητα και απόλυτη ελευθερία παρά μόνον απέναντι σ΄ αυτούς που δεν εκφράζουν καμία δύναμη.
Η πραγματική ηθική δοκιμασία της ανθρωπότητας είναι οι σχέσεις με αυτούς που είναι στο έλεος μας: τα ζώα. Κι εδώ είναι που τοποθετείται η μεγαλύτερη αποτυχία του ανθρώπου, μια καταστροφή βασική από την οποία απορρέουν όλες οι υπόλοιπες. Ο κόσμος δικαίωσε τον Καρτέσιο.
Ο Καρτέσιος θέλει τον άνθρωπο «κύριο και κάτοχο της φύσης». Ο άνθρωπος είναι ο ιδιοκτήτης και ο κύριος, ενώ το ζώο, λεει, δεν είναι παρά ένα αυτόματο, μια «machina animata». Όταν ένα ζώο βογγάει, αυτό δεν είναι παράπονο, δεν είναι παρά οι τριγμοί μιας μηχανής που λειτουργεί άσχημα.
Η αγάπη ανάμεσα σ΄ έναν άντρα και μια γυναίκα είναι εξαρχής ενός είδους κατώτερου απ΄ αυτό που μπορεί να είναι η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και στον σκύλο.
Είναι μια άδολη αγάπη. Ο
«Ψ» σκύλος δεν ρωτήθηκε ποτέ για πράγματα που βασανίζουν τα ανθρώπινα ζευγάρια: μ αγαπάει; Αγάπησε κανέναν άλλον περισσότερο από εμένα; Όλες αυτές οι ερωτήσεις που θέτουν υπό αίρεση τον έρωτα, τον καταμετρούν, τον εξετάζουν, μήπως δεν κινδυνεύουν να τον καταστρέψουν πριν γεννηθεί; Το ίδιο ισχύει και με την «φιλία».
Κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να κάνει σ΄ ένα άλλο τη δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί επειδή δεν το έδιωξαν από τον παράδεισο. Η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και στο σκύλο είναι ειδυλλιακή. Είναι μια αγάπη χωρίς συγκρούσεις, χωρίς σπαρακτικές σκηνές, χωρίς εξέλιξη.
Ο ανθρώπινος χρόνος δεν γυρίζει κυκλικά, αλλά προχωρεί σε ευθεία γραμμή. Γι αυτό και ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι επιθυμία επανάληψης.
