Γιατί με νοιάζει τόσο? Ευαισθησία, κοινωνική φοβία, κόμπλεξ, τι είναι τελικά?

Καλησπέρα, κάνω καινούριο θέμα μετά από καιρό. Είχα ξεχάσει πόσο "διαφέρω" κοινωνικά από τους άλλους, γιατί τα τελευταία 2 χρόνια είχα περισσότερους φίλους από ποτέ, και έβγαινα συχνά σε βαθμό πρωτοφανή για μένα! Ήταν, όμως, όλοι "διαφορετικοί" άνθρωποι, είτε μοναχικοί, είτε με ψυχολογικά. Όμως, πρόσφατα ξεκίνησα σε νέα δουλειά, και έχω ανάγκη τα χρήματα, είναι δουλειά μετά από πολύ καιρό, δεν μπορώ να παραιτηθώ. Το πράγμα πάει άσχημα γιατί είναι χώρος με πολύ και "φυσιολογικό" κόσμο, νιώθω άβολα, φαίνομαι και κάπως "περίεργος" στην εμφάνιση, φλώρος, με κοινωνικά αντανακλαστικά πιο αργά από των άλλων. Επίσης, δεν γελάω με αυτά που γελάνε αυτοί, και μιλάμε ότι είναι κουραστικό αυτό, γιατί χαχανίζουν όλη την ώρα, και με θέματα που με αφήνουν παγερά αδιάφορο, και δεν αντέχεται αυτό, γιατί με βλέπουν σαν "το καημένο που δε γελάει". Έχω δει και κάποιον (από άλλο τμήμα) να με δείχνει σε μια άλλη στην τραπεζαρία και να γελάει, γενικά δεν ξέρω γιατί με πληγώνει τόσο πολύ αυτό! Αν ήμουν αδιάφορος δεν θα είχε καμία αξία πάνω μου, αλλά είμαι κάθε άλλο παρά αδιάφορος για αυτό το φαινόμενο. Και η ψυχοθεραπεία δεν βοήθησε καθόλου σε αυτό το ζήτημα.

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Καλησπέρα, κάνω καινούριο θέμα μετά από καιρό. Είχα ξεχάσει πόσο "διαφέρω" κοινωνικά από τους άλλους, γιατί τα τελευταία 2 χρόνια είχα περισσότερους φίλους από ποτέ, και έβγαινα συχνά σε βαθμό πρωτοφανή για μένα! Ήταν, όμως, όλοι "διαφορετικοί" άνθρωποι, είτε μοναχικοί, είτε με ψυχολογικά. Όμως, πρόσφατα ξεκίνησα σε νέα δουλειά, και έχω ανάγκη τα χρήματα, είναι δουλειά μετά από πολύ καιρό, δεν μπορώ να παραιτηθώ. Το πράγμα πάει άσχημα γιατί είναι χώρος με πολύ και "φυσιολογικό" κόσμο, νιώθω άβολα, φαίνομαι και κάπως "περίεργος" στην εμφάνιση, φλώρος, με κοινωνικά αντανακλαστικά πιο αργά από των άλλων. Επίσης, δεν γελάω με αυτά που γελάνε αυτοί, και μιλάμε ότι είναι κουραστικό αυτό, γιατί χαχανίζουν όλη την ώρα, και με θέματα που με αφήνουν παγερά αδιάφορο, και δεν αντέχεται αυτό, γιατί με βλέπουν σαν "το καημένο που δε γελάει". Έχω δει και κάποιον (από άλλο τμήμα) να με δείχνει σε μια άλλη στην τραπεζαρία και να γελάει, γενικά δεν ξέρω γιατί με πληγώνει τόσο πολύ αυτό! Αν ήμουν αδιάφορος δεν θα είχε καμία αξία πάνω μου, αλλά είμαι κάθε άλλο παρά αδιάφορος για αυτό το φαινόμενο. Και η ψυχοθεραπεία δεν βοήθησε καθόλου σε αυτό το ζήτημα.

---

Αυτό το ότι δεν ταιριάζεις με κάποιους και δεν γελάς με τα αστεία τους, πότε είδες να γίνεται? Μετά τη ψυχοθεραπεία? Ξέρεις γιατί σε ρωτάω? Με τη ψυχοθεραπεία συνειδητοποίησα ότι με κάποιους ανθρώπους δεν ταιριάζω καθόλου. Ούτε το χιούμορ μας, ουτε τα θέματα συζήτησης και γενικά απομακρύνα ανθρώπους από τη ζωή μου. Όχι όλους, κράτησα τους πιο σημαντικούς. Αυτό δεν είναι κακό. Το να ξέρεις τι σου ταιριάζει, το να ψάχνεις ανθρώπους στα "μέτρα σου"

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Καλησπέρα, κάνω καινούριο θέμα μετά από καιρό. Είχα ξεχάσει πόσο "διαφέρω" κοινωνικά από τους άλλους, γιατί τα τελευταία 2 χρόνια είχα περισσότερους φίλους από ποτέ, και έβγαινα συχνά σε βαθμό πρωτοφανή για μένα! Ήταν, όμως, όλοι "διαφορετικοί" άνθρωποι, είτε μοναχικοί, είτε με ψυχολογικά. Όμως, πρόσφατα ξεκίνησα σε νέα δουλειά, και έχω ανάγκη τα χρήματα, είναι δουλειά μετά από πολύ καιρό, δεν μπορώ να παραιτηθώ. Το πράγμα πάει άσχημα γιατί είναι χώρος με πολύ και "φυσιολογικό" κόσμο, νιώθω άβολα, φαίνομαι και κάπως "περίεργος" στην εμφάνιση, φλώρος, με κοινωνικά αντανακλαστικά πιο αργά από των άλλων. Επίσης, δεν γελάω με αυτά που γελάνε αυτοί, και μιλάμε ότι είναι κουραστικό αυτό, γιατί χαχανίζουν όλη την ώρα, και με θέματα που με αφήνουν παγερά αδιάφορο, και δεν αντέχεται αυτό, γιατί με βλέπουν σαν "το καημένο που δε γελάει". Έχω δει και κάποιον (από άλλο τμήμα) να με δείχνει σε μια άλλη στην τραπεζαρία και να γελάει, γενικά δεν ξέρω γιατί με πληγώνει τόσο πολύ αυτό! Αν ήμουν αδιάφορος δεν θα είχε καμία αξία πάνω μου, αλλά είμαι κάθε άλλο παρά αδιάφορος για αυτό το φαινόμενο. Και η ψυχοθεραπεία δεν βοήθησε καθόλου σε αυτό το ζήτημα.

---

Πολύ φυσιολογικό είναι αν σε κοροϊδεύουν να σε πειράξει. Τι εννοείς?. Να το αντιμετωπίσεις. Αν είσαι σίγουρος για αυτό που λες να αντιδράσεις και να τους το κόψεις. Αν τους ξαναδείς να τους πλησιάσειε και να τους ρωτήσει αν συμβαίνει κάτι. Επίσης γιατί να πρέπει να γελάσω υποχρεωτικά με κάτι που δεν βρίσκω αστείο. Δουλειά είναι. Δεν τους επέλεξα τους συναδέλφους. Έτυχε να μην ταιριάζουμε. Οκ δεν θα γίνουμε φίλοι. Ε και?

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Καλησπέρα, κάνω καινούριο θέμα μετά από καιρό. Είχα ξεχάσει πόσο "διαφέρω" κοινωνικά από τους άλλους, γιατί τα τελευταία 2 χρόνια είχα περισσότερους φίλους από ποτέ, και έβγαινα συχνά σε βαθμό πρωτοφανή για μένα! Ήταν, όμως, όλοι "διαφορετικοί" άνθρωποι, είτε μοναχικοί, είτε με ψυχολογικά. Όμως, πρόσφατα ξεκίνησα σε νέα δουλειά, και έχω ανάγκη τα χρήματα, είναι δουλειά μετά από πολύ καιρό, δεν μπορώ να παραιτηθώ. Το πράγμα πάει άσχημα γιατί είναι χώρος με πολύ και "φυσιολογικό" κόσμο, νιώθω άβολα, φαίνομαι και κάπως "περίεργος" στην εμφάνιση, φλώρος, με κοινωνικά αντανακλαστικά πιο αργά από των άλλων. Επίσης, δεν γελάω με αυτά που γελάνε αυτοί, και μιλάμε ότι είναι κουραστικό αυτό, γιατί χαχανίζουν όλη την ώρα, και με θέματα που με αφήνουν παγερά αδιάφορο, και δεν αντέχεται αυτό, γιατί με βλέπουν σαν "το καημένο που δε γελάει". Έχω δει και κάποιον (από άλλο τμήμα) να με δείχνει σε μια άλλη στην τραπεζαρία και να γελάει, γενικά δεν ξέρω γιατί με πληγώνει τόσο πολύ αυτό! Αν ήμουν αδιάφορος δεν θα είχε καμία αξία πάνω μου, αλλά είμαι κάθε άλλο παρά αδιάφορος για αυτό το φαινόμενο. Και η ψυχοθεραπεία δεν βοήθησε καθόλου σε αυτό το ζήτημα.

---

Για σένα τι είναι φυσιολογικό ?
Λοιπόν , πρώτον δεν σε νοιάζει τι λέει το γραφείο για σένα . Δεν θα παραιτηθείς ! Θα ορμωθεις , θα πατήσεις γερά στα πόδια και αν είσαι καλός στην δουλειά σου , θα ανταμηφθεις . Γράφεις για ντύσιμο κ εμφάνιση ...σιγά ...με τα πρώτα μισθα το φτιάχνεις εύκολα . Αν κ προσωπικά γυρίζω με σορτσάκια κ Τσερτ , άνετο κ ωραίο ντυσιματακι , χέστηκα για τα ρούχα των άλλων ,δεν έχω ζητήματα . Άρα για αυτούς μπορεί να μην είμαι ενδυματολογικά κατάλληλος ,στα γεννητικά μου κιόλας . Σιγά μην σε χαλάει η γνώμη των άλλων για να αισθανθείς ότι ανήκεις στο γραφείο . Άρα πρώτα δες τι θεωρείς εσύ φυσιολογικός κ θα κάνεις αυτό που θες εσύ κ όχι αυτοί . Και θα σου πω το άλλο , όταν κάποιος ασχολείται μαζί σου επειδή δείχνεις διαφορετικός , αυτόι έχουν το ζητηματακι κ όχι εσύ . Εσύ καλά κάνεις κ είσαι διαφορετικός κ αστούς να σε κράζουν . Εσύ τι αισθάνεσαι λοιπόν ! Τα πρότυπα είναι κενά πάντα !

Υγ. Θα στο θέσω κ αλλιώς !γνωρίζω βιομηχανο με γνωστή αλυσίδα , ο τύπος είναι τόσο χύμα που τον περνάς για λαικατζα . Έχει χρήμα με την δουλειά του από δω μέχρι το Λονδίνο , όλοι οι υπάλληλοι του πολύ ντυμένοι κ κοινωνικά αποδεκτοι , μάντεψε ποιος γελάει μαζί τους στην τραπεζαρία . Οπότε αν στην δουλειά σου είσαι σωστός ,δεν έχεις να φοβάσαι τπτ !

Οπωσ λέει ο Τζιοβάνι εκτός νετ ναι ρε μαλακά εσύ είσαι ο σωστός κι οι άλλοι είναι μαλακές αμ δε

δεν νομιζω να χρειαζεται ψυχοθεραπεια το οτι σε ενοχλει το κραξιμο... τον καθενα θα ενοχλουσε..
ενα επαγγελματικο περιβαλλον, και ειδικα με πολυ κοσμο, οπωσδηποτε θα εχει πολλους ανθρωπους που δεν θα ταιριαζεις, δεν θα σου αρεσουν, δεν θα τους αρεσεις. κι εσενα δεν σου αρεσουν τα αστεια τους, αλλα δεν τους κραζεις. καποιοι ειναι πιο μαλακες και μπορει να δειξουν φανερα οτι σε κρινουν. ΟΛΟΙ ΚΡΙΝΟΥΝ. οι αγενεις, το δειχνουν κιολας.
θεωρω ουτοπικο να σου πω να μην σε ενοχλει... ολους μας ενοχλει.
το θεμα ειναι, οσο κι αν σε ενοχλει, αντι να ασχολεισαι με την ενοχληση σου, να ασχοληθεις αφενος και πρωτιστως με την δουλεια ωστε να εισαι καλος και χρησιμος και αφετερου με το να βρεις μερικους ανθρωπους (εστω 1-2) να ταιριαζεις, να μπορεις να κανεις λιγη παρεα εκει μεσα κι αν ταιριαξετε πολυ, ισως και εξω...

Εχεις μαθει απο τους γονεις σου να εισαι υπευθυνος για τα συναισθηματα τους με αποτελεσμα να γινεσαι πατακι για να σε πατανε ολοι. Ειτε θα κανεις την επανασταση σου και θα αρχισεις να ζεις για σενα, ειτε θα τρεχεις πισω απο τους αλλους και δεν θα προλαβαινεις για μια ζωη.

Εκπαίδευσε τον εαυτό σου να έχει λιγότερο ευαίσθητα αντανακλαστικά απέναντι στους ανθρώπους που σε πλαισιώνουν σε διάφορα περιβάλλοντα. Για παράδειγμα τώρα, στον εργασιακό σου χώρο. Νομίζω όμως ότι ίσως στην ευαισθησία που έχεις αποκτήσει στο να είσαι αποδεκτός από τους άλλους, παίζει και να έχεις μία διαστρεβλωμένη εικόνα του ποιες συμπεριφορές των άλλων απέναντί σου είναι όντως απωθητικές, προσβλητικές, ή συγκαταβατικές. Αν εσύ βλέπεις τον εαυτό σου ως καημένο, είναι το πρώτο και κυριότερο βήμα στο να οδηγούνται οι άλλ@ να σε αντιμετωπίζουν ως τέτοιο. Δηλαδή λαμβάνεις κι εσύ μέρος στην εικόνα που διαμορφώνουν, ενεργά. Την ενεργή σου αυτή συγκατάθεση πρέπει να αποσύρεις, αλλάζοντας τις ισορροπίες.

Όσο για το small talk, τα καθημερινά ανούσια πράγματα που παίζουν το ρόλο του γεμίσματος των κενών στην ανθρώπινη επικοινωνία, έχω φτάσει να τα αντιμετωπίζω με απάθεια, γιατί με απωθούν. Οπότε, δεν είσαι ο μόνος που δεν τα θέλει και τον ενοχλούν. Και γιατί να πρέπει εσύ να τα ανέχεσαι για να γίνεις αποδεκτός και όχι να τα αποφεύγεις γιατί σε ενοχλούν; Ρύθμισε τη ζυγαριά σου ώστε να γέρνει στο μέρος σου σε καταστάσεις που σου κάνουν είτε τρίγκερ, είτε σου προκαλούν ενόχληση. Δεν είσαι υποχρεωμένος να είσαι ο ελέφαντας στο ανθρώπινο κοινωνικό τσίρκο.

Κοίτα, δε θα σε συμβούλευα να παραιτηθείς αν πρώτα δεν έχεις εξασφαλίσει κάτι άλλο. Δε χρειάζεται να συμπαθείς τους συναδέλφους σου, ούτε να είστε φίλοι ή να έχετε χημεία, αρκεί να συνεργάζεστε σωστά. Με κοπέλα από τη δουλειά μου είμαστε στα μαχαίρια, μου έχει κλείσει τηλέφωνο στα μούτρα εν ώρα εργασίας από τα νεύρα της. Μιλήσαμε, τα βρήκαμε, συμφωνήσαμε ότι ακόμα κι αν δεν κολλάμε ως χαρακτήρες, άλλο η δουλειά, κι άλλο το μεταξύ μας θέμα.

Το εργασιακό κουτσομπολιό είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ο καθένας κάτι θα πει για κάποιον. Το να μην μπαίνεις σε κλίκες και πηγαδάκια είναι θείο δώρο. Κάποια στιγμή η κλίκα σπάει και αρχίζουν οι ρουφιανιές από τα πρώην μέλη τους για να σε πάρουν με το μέρος τους με χαρακτηριστική ατάκα "Μην τον υποστηρίζεις αυτόν. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έχει πει για εσένα πίσω από την πλάτη σου". Οπότε αυτός που κοιτάει τη δουλειά του και δε δημιουργεί ίντριγκα, μένει αλώβητος.

Αν δεις ότι δεν πάει άλλο και βλέπεις ότι κάποιοι συνάδελφοί σου είναι δεκτικοί, μίλησέ τους, εξήγησέ τους ότι ο χαρακτήρας σου έχει διαμορφωθεί έτσι λόγω κάποιων δύσκολων καταστάσεων και δίνεις τον αγώνα σου να το ξεπεράσεις, δεν είναι ντροπή.

Ο ιδιωτικός τομέας είναι δύσκολος και ανταγωνιστικός, ιδίως για τα άτομα με ψυχολογικά προβλήματα και ο κοινωνικός και εργασιακός αποκλεισμός είναι μια πραγματικότητα. Για δουλειά στο Δημόσιο έχεις σκεφτεί ποτέ; Σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο δημιουργικό και ο μισθός είναι τσίμα-τσίμα. Αλλά προσφέρει μονιμότητα, 8ωρο, και ένα περιβάλλον πιο φιλικό και ήρεμο για ανθρώπους με ιδιαιτερότητες.

Κοίτα παράλληλα και τις προκηρύξεις του δημοσίου, κάνε τον φάκελό σου, ψάξε αν δικαιούσαι να ενταχθείς σε ειδική κατηγορία.

εγώ αυτό που θα έκανα θα ήταν να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με ανθρώπους που εξισορροπούν το καλό μέσα μου. αν δεν υπάρχει βία -οποιασδήποτε μορφής- ή οικονομική εκμετάλλευση γιατί να φύγεις; εκτός αν σε κουράζει πολύ η όλη κατάσταση και δεν σε βοηθάει να δουλεύεις.