Γεια σας και πάλι. Ελπίζω να είστε καλά. Βρίσκομαι πάλι σε κρίση άγχους μάλλον κι όχι πανικού. Ζάλη σε στιγμές ηρεμίας μυαλού και μόνιμο αίσθημα ότι είμαι αβοήθητη. Το αισθάνεται κανείς άλλος αυτός; Ότι είναι μόνος του σε όλα; Πώς να ηρεμήσω;
Printable View
Γεια σας και πάλι. Ελπίζω να είστε καλά. Βρίσκομαι πάλι σε κρίση άγχους μάλλον κι όχι πανικού. Ζάλη σε στιγμές ηρεμίας μυαλού και μόνιμο αίσθημα ότι είμαι αβοήθητη. Το αισθάνεται κανείς άλλος αυτός; Ότι είναι μόνος του σε όλα; Πώς να ηρεμήσω;
Θες να μας πει τι έγινε και αισθάνεσαι τώρα έτσι?Quote:
Originally Posted by Sophie_
Ειλικρινά δεν ξέρω. Νιώθω ότι η ζωή μου είναι ένα μόνιμο άγχος, μια μόνιμη αγωνία κι ότι ζω σα να είμαι συνταξιούχος. Όλο σπίτι και δουλειά. Κ ο άντρας μου το ίδιο. Δεν κάνουμε τίποτα διαφορετικό γιατί δεν υπάρχει χρόνος κ όταν υπάρχει χρόνος έχουμε ένταση γιατί βγαίνει η κούραση. Δε μπορώ να βρω κάτι να με κάνει χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Πλησιάζουν τα γενέθλιά μου κ ενώ παλιά περίμενα πως κ πως, τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι ότι μεγαλώνω κ δε μου αρέσει. Σήμερα έχω ζάλη απ' το πρωί, μαγείρεψα, πεινούσα, κ όταν κάθισα να φάω μου μυριζε κ δεν έφαγα μπουκιά. Δεν είμαι έγκυος. Απλώς κάτι με πιάνει κ κατεβάζω γενικούς κ νιώθω θλίψηQuote:
Originally Posted by george1520
Οπότε ξέρεις τι σου χαλάει τη ψυχολογία. Η ζωή που κάνεις και ότι γερνάς :p. Όλοι γερνάμε... Πάντως με το να στεναχωριέσαι, δεν λιγοστεύουν τα κεριά στη τούρτα, οπότε δεν βοηθάει. Κάνε μικρές αλλαγές μέσα στη μέρα που θα σου αλλάξουν τη διάθεση. Αγόρασε λουλούδια, κάνε ένα μικρό κήπο. Δες μια ταινία. Άκουσε μουσική. Κάνε διαλογισμό. Δες σεμινάρια. Βγες με μια φίλη.Quote:
Originally Posted by Sophie_
Δεν έχω φίλες. Μια καλή που έχω ζει μακριά. Ποτέ δεν είχα, είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος από μικρή. Δε μου αρέσει η ζωή μου. Δε μπορώ οικονομικά να βοηθήσω τους γονείς μου. Δε θέλω το πρωί να ξυπνάω για τη δουλειά που κάνω και που δε μου αρέσει αλλά δεν έχω άλλη λύση. Σκέφτηκα πολλές φορές να παραιτηθώ όμως στο μυαλό μου η μετέπειτα αγωνια που θα περάσω με το να μην έχω λεφτά θα είναι μεγαλύτερη. Όμως νιώθω δυστυχία. Σήμερα είναι από τις μέρες που θέλω να κλαίωQuote:
Originally Posted by george1520
Να κλάψεις. Και εγώ χθες βράδυ ένιωθα ότι πνιγομουν και έκλαψα. Δεν είναι αδυναμία αυτό. Χρειάζεται κάποιες φορές να ξεσπαμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.Quote:
Originally Posted by Sophie_
Θες να εξηγήσεις γιατί να βοηθήσεις εσύ τους γονείς σου?
Αν θες να αλλάξεις δουλειά (και όχι να σταματήσεις τελείως), μπορείς ταυτόχρονα να ψάχνεις για άλλη.. Όταν θα είσαι έτοιμη να φύγεις.
Αν θες να αλλάξει η ζωή σου, πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ.. Κάνε αλλαγές.. Μικρές. Βήμα βήμα
Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Έχουμε δάνειο. Δεν είμαι ευτυχισμένη. Προσπαθώ μερα με τη μέρα να βρίσκω σε κάτι χαρά. Βρίσκω ελάχιστη και μετά πάλι τα ίδια. Κάθε μέρα έχω κι από ένα ποναλάκι σε διαφορετικά σημεία. Χθες ζαλάδα, σήμερα πριν λίγο κάτι σαν δυνατός νευροπονος σε συγκεκριμένο σημείο δεξιά στο κεφάλι. Πάλι έκανα καταστροφικη σκέψη για ανεύρυσμα κλπ δεν ξέρω πως θα ηρεμήσω πιαQuote:
Originally Posted by george1520
Καλησπέρα. Με τον άντρα σου συζητάτε για τη μέρα σας? Σε στηρίζει? Μπορεί να καταλάβει αυτό που περνάς?Quote:
Originally Posted by Sophie_
Ο, τι και να σκέφτεσαι ή να φοβασαι.. Μην ψάχνεις στο Google.
Με ακούει... Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να καταλάβει. Αμέσως μόλις του πω για ένα σωματικό σύμπτωμα αμέσως το ρίχνει στο άγχος και μου λέει ότι δεν είναι τίποτα.. αλλά κι αυτό με αγχωνει, γιατί νιώθω σαν το λύκο με τα πρόβατα κάπως..Quote:
Originally Posted by george1520
Σήμερα πάλι δεν είμαι καλά. Ξύπνησα το πρωί με λίγη ζαλη ενώ ήμουν ξαπλωμένη. Σηκώθηκα όλα καλά, κύλησε η μέρα μέχρι τις 7 περίπου που είπαμε να πάμε με το αυτοκίνητο μια βόλτα... Έσκυψα να δέσω τα αθλητικά και ζαλίστηκα έντονα.. έκτοτε δεν μπορώ να ηρεμήσω.. φοβηθηκα πολύ ότι θα ζήσω πάλι τα ίδια με τις έντονες ζαλάδες που πέρασα τον Μάιο.. τώρα κάθισα στον καναπέ κι ένιωσα αυτό το αίσθημα που λέμε ότι "σβήνω".. δεν το έχω νιώσει ξανά αυτό κ έχω τρομοκρατηθεί
Κάθισε σε μια καρέκλα. Να ακουμπάει η πλάτη πίσω.. Μπορείς αν θέλεις να κλείσεις τα μάτια.. Εισπνοή (μετράς μέχρι το 3 από μεσα σου), εκπνοή (μετράς μέχρι το 3)και σταματάς (μετράς μέχρι το 3). Μπορείς να το κάνεις όσες φορές χρειαστεί. Να είσαι συγκεντρωμενη στο μέτρημα.Quote:
Originally Posted by Sophie_
Βοηθά το μυαλό σου να είναι εδώ και να μην κάνει σενάρια.
Κανε αλλαγές αφού δεν σαρεσει η ζωή σου (στο είπα και πιο πάνω). Έστω και μικρές..
Σε ευχαριστώ πολύ. Θα το κάνω. Αλλά πιστεύεις ότι αυτή η αίσθηση ξαφνικά ότι σβήνω είναι από κρίση πανικού; Χωρίς αλλά συμπτώματα; Μόλις με πιάνει ζάλη φοβάμαι ότι θα λιποθυμήσω και θα πεθανω αβοήθητη, φοβάμαι πολύ, θέλω να βάλω τα κλάματα αλλά δε θέλω να με δει ο άντρας μου έτσι, τον έχω τρελάνει τόσο καιρό με όλα αυτά κ ας μη μιλαειQuote:
Originally Posted by george1520
Δεν είναι κρίση πανικού..απλα αντιδράει το σώμα σου. Παλιά, όταν δεν ήμουν καλά είχα συνεχεια ίλιγγο.. Σου μιλάει το σώμα σου. Άκουσε το. Για ποσο θα κλείνεις τα αφτιά σου? Για πόσο ακόμη θα φοβάσαι?Quote:
Originally Posted by Sophie_
Κι αν είναι κάτι παθολογικό κ κάνεις γιατρός δε το βρίσκει; Αν πεθάνω; Φοβάμαι τρομερά... Το συζήτησα χθες στην ψυχολόγο κ μου είπε σιγά σιγά θα το φτιάξουμε... Μου φαίνεται βουνό... Δεν ξέρω, Γιώργο.. φτάνω τα 31 και δε χαίρομαι τη ζωή μου τον τελευταίο καιρό.. πώς να βοηθηθω;Quote:
Originally Posted by george1520
Και αν φοβάσαι, δεν θα πεθάνεις αν είναι η ώρα σου? Αν καθίσεις εκεί και κλαις ή αν προσπαθείς να προλάβεις τον θάνατο, θα τα καταφέρεις? Το μόνο που καταφέρνεις είναι να μην ζεις. Αυτό είναι πολύ χειρότερο από το να πεθάνεις.Quote:
Originally Posted by Sophie_
Μπορείς να κάνεις αλλαγές είπαμε. Μικρές. Σε όλους τους τομείς δεν είσαι ευτυχισμένη, πως να είσαι ήρεμη μετά? Η δουλειά σου δεν σαρεσει, με τον άντρα σου δεν κάνετε πράγματα, αγχώνεσαι για τους γονείς σου (δεν θυμάμαι αλλά).. Ε αυτά δεν είναι αρκετά για να νιώθεις έτσι?
Και είναι τόσα άλλα ακόμη που δε μπορώ να γράψω δημόσια... Κάνω ήδη 2 μήνες και κάτι περίπου συστημική ψυχοθεραπεία, αλλά μικρές αλλαγές έχω δει ..μου είπε θέλει χρόνο.. ακόμη και στο γραφείο της που πάω όταν μιλάω νιώθω ότι δε μπορώ να κάτσω ακίνητη για ώρα στον καναπέ της, με ενοχλεί το φως, χθες της ζήτησα να το σβήσουμε, νιώθω σφιγμένο το σώμα μου συνεχώς.. κ η ψυχολόγος μου λέει πως είμαι από τα "καλά" περιστατικά κ ότι όλα θα φτιαξουν...τα καταλαβαίνω όσα μου λες και σε ευχαριστώ.. τη δύναμη να βγω δε βρίσκω..Quote:
Originally Posted by george1520