Πριν από 5 χρόνια περίπου όταν έδινα πανελλήνιες από το άγχος μου δεν μπορούσα να καταπιώ το φαί. Η ζωή μου είχε γίνει ένα μαρτύριο γιατί μια τόσο ωραία διαδικασία είχε καταντήσει ένα μόνιμο άγχος, ένα μαρτύριο. Νόμιζα ότι θα πνιγώ κάθε φορά που έβαζα μπουκιά στο στόμα μου. Η κατάποση είχε γίνει μια μηχανική διαδικασία που νόμιζα ότι έπρεπε να ελέγχω. Τελικά, αφού δοκίμασα τα πάντα κατάφερα να το ξεπεράσω με φαρμακευτική αγωγή. Τώρα, πέντε χρόνια μετά κι αφού κατάφερα να μπω στο πανεπιστήμιο, κι αφού η ζωή μου άλλαξε ριζικά και ζούσα ξανά σαν φυσιολογικός άνθρωπος, το πρόβλημα επέστρεψε μετά από κάποιες άσχημες καταστάσεις που έζησα στη ζωή μου αυτό το διάστημα. Τηλεφώνησα στο γιατρό μου και μου είπε να ξεκινήσω με πολύ μικρή δόση των φαρμάκων που έπαιρνα και τότε και ότι θα υποχωρήσει. Εγώ φοβάμαι! Φοβάμαι πολύ γιατί νόμιζα ότι είχα αφήσει πίσω μου αυτή την άρρωστη κατάσταση, ότι δεν θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά. Θέλω να κλαίω συνέχεια, δίνω εξετάσεις και πρέπει να διαβάζω, έχω μια πολύ όμορφη σχέση και δεν θέλω να τον βασανίζω με τις βλακείες μου. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα μου πάρει να το ξεπεράσω. Θέλω να σταματήσει αυτό το πράγμα. Θέλω να επιστρέψω στη φυσιολογκή μου ζωή! Κι αν ξαναεμφανιστεί μετά; Είμαι απελπισμένη.