Γονεϊκότητα vs συντροφικότητα
Χαίρεται. Είμαι καινούργιο μέλος και έψαχνα εδώ και καιρό τρόπο να μιλήσω κάπου γιατί κοντεύω να σκάσω.
Πρώτη μου ανάρτηση λοιπόν και αν κ δεν ξέρω από πού να αρχίσω θα το πιάσω από το τέλος.
Είμαι μαμά με δύο μικρά παιδιά 1.5 κ 4 ετών αντίστοιχα.
Επειδή είμαστε εξωτερικό, δεν υπάρχει βοήθεια και ουσιαστικά εγώ είμαι όλη μέρα με τα παιδιά κ ο σύντροφός εργάζεται.
Εδώ και καιρό με τον σύντροφό, εκτός του ότι σεξουαλική ζωή δεν υπάρχει ούτε για αστείο, δεν υπάρχει και καμιά επικοινωνία.
Από την πλευρά του δεν ξέρω τι γίνεται στο μυαλό του. Δεν μιλάγε και δεν μιλάει για συναισθηματα ή προβλήματα κτλ.
Εγώ από την πλευρά μου τον θεωρώ αναίσθητο. Νιώθω τόσο ασήμαντη και ώρες ώρες νιώθω να τον μισώ ενώ κάτι τέτοιο ουσιαστικά δεν παίζει.
Έψαξα πολλές διέξοδους και λύσεις για να έρθουμε πιο κοντά.... αλλά από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποιος για να βοηθήσει με τα παιδιά, δεν υπάρχει και περίπτωση να σωθεί η κατάσταση.
Ξέρω τα λέω μπερδεμένα, αλλά στο κεφάλι μου είναι ακόμα πιο σαλάτα τα πράγματα.
Νιώθω να πνιγομαι, να χάνω τον εαυτό μου. Δεν έχω χρόνο ούτε να κάνω ένα μπάνιο με την ησυχία μου.
Και ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω.
Έχετε βρεθεί σε ανάλογη θέση?
Υπάρχει σωτηρία ή μπα?