Κρίση πανικού

Τελείωσα βοηθός βρεφονηπιοκόμου και τώρα κάνω την εξάμηνη πρακτική μου μέχρι τον Μάιο. Ενώ η εν λόγω δουλειά μου αρέσει πολύ και αγαπάω τα παιδάκια παρατήρησα ότι είμαι εξαιρετικά σιχασιάρα (π.χ να τους αλλάξω πάνα, να σκουπίσω μύξες κτλ) και με προβληματίζει αυτό. Επίσης από μικρή έχω εμετοφοβία (δεν ξέρω πόσοι θα ταυτιστούν με αυτό, καθώς δεν αποτελεί συχνό φαινόμενο) και σήμερα εκεί που καθόμουν ήρεμη και πρόσεχα τα παιδάκια που παίζουν, ένα από αυτά που κοιμόντουσαν έκανε εμετό. Στην αρχή δεν ταράχτηκα γιατί λέω νταξει έκανε μια φορά και στη τελική παιδάκι είναι δεν θα είναι πια τόσο σιχαμένο. Αλλά το παιδάκι έκανε και δεύτερη φορά εμετό και μάλιστα με αίμα με αποτέλεμα εκτός από αηδία να πανικοβληθώ κιόλας και βγήκα έξω. Βγαίνοντας από την πόρτα εκεί που προχωρούσα έπαθα κρίση πανικού και έκατσα σε μια καρέκλα μπας και ηρεμήσω. Εν τέλη η κρίση δεν κράτησε πολύ αλλά όπως προανέφερα αυτό που με προβληματίζει είναι ότι λόγω της δουλειάς μου θα υπάρχουν τέτοια φαινόμενα συχνά και δεν ξέρω πως να τα αντιμετωπίζω, καθώς ειδικά με τον εμετό παθαίνω σοκ. (Καλά και αηδία ταυτόχρονα). Ευτυχώς επειδή είμαι βοηθός βρεφονηπιοκόμου και όχι κατά κάτι

Και όχι κατά κάποιο τρόπο «επίσημη» δασκάλα υπάρχουν και άλλες συνάδελφοι και μπορούν και εκείνες να συμβάλουν σε περίπτωση ανάγκης. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να φέρομαι σαν μωρό κάθε φορά που συμβαίνει κάτι «δυσάρεστο». Και αν είναι ανάγκη και μια μέρα ας πούμε είμαι μόνη μου τι θα κάνω; Έχει αντιμετωπίσει κανείς παρόμοια κατάσταση; Πως μπορώ να το ξεπεράσω;

(Συγγνώμη που το έσπασα στα δυο, πάτησα καταλαθος post quick reply στο πρώτο κείμενο)

Καταρχάς, για εμάς που δεν ξέρουμε, διευκρίνισε ποια η διαφορά μεταξύ βρεφονηπιοκόμου και βοηθού βρεφονηπιοκόμου. Με παιδιά ποιας ηλικίας ασχολείται ένας βρεφονηπιοκόμος; Θα μπορούσες πχ να φροντίσεις παιδιά 4-6 ετών, ώστε να είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα από θέμα τουαλέτας και εμετών; Αν και εκεί δεν μπορείς να αποφεύγεις πάντα τα απρόοπτα.

Σε έσπρωξε κάποιος προς αυτές τις σπουδές ή ήταν πρώτη σου επιλογή;

Συμβαίνει σε όλες τις δουλειές να μη σου αρέσει κάτι συγκεκριμένο, ακόμα κι αν η ίδια η δουλειά σου σε γενικές γραμμές έχει ενδιαφέρον αντικείμενο και σου αρέσει ως όλον. Με τον καιρό το συνηθίζεις και δε θα σε πιάνουν κρίσεις πανικού.

Μπαίνεις στο χορό και χορεύεις.

Αν τώρα στην πορεία δεις ότι δεν είναι κάτι που αλλάζει ή βελτιώνεται, προκειμένου να σε πιάνουν κρίσεις πανικού, σκέψου όλα τα ενδεχόμενα, είτε αλλαγή καριέρας και σπουδών στην έσχατη περίπτωση, είτε να ζητήσεις να μπεις σε άλλο πόστο, όπως στο γραφείο και να αναλάβεις το οργανωτικό κομμάτι, τις εγγραφές, την επικοινωνία/ενημέρωση γονέων, τα τηλέφωνα, τις ανακοινώσεις και την επίβλεψη των μεγαλύτερων παιδιών, αν υπάρχει τέτοια δυνατότητα.

Έτσι όπως τα λες, πιστεύω ότι είναι οι αναποδιές του πρωτάρη και με τον καιρό θα μπεις στο κλίμα. Καλή αρχή.

Quote:

---

Originally Posted by Rainbow86

Και όχι κατά κάποιο τρόπο «επίσημη» δασκάλα υπάρχουν και άλλες συνάδελφοι και μπορούν και εκείνες να συμβάλουν σε περίπτωση ανάγκης. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να φέρομαι σαν μωρό κάθε φορά που συμβαίνει κάτι «δυσάρεστο». Και αν είναι ανάγκη και μια μέρα ας πούμε είμαι μόνη μου τι θα κάνω; Έχει αντιμετωπίσει κανείς παρόμοια κατάσταση; Πως μπορώ να το ξεπεράσω;

---

Αντιλαμβανεσαι οτι αν το καταλαβουν εχουν καθε δικαιωμα να σε απομακρυνουν ;
Πιστευεις οτι μπορεις να το αντιμετωπισεις μονη σου ;

Γιατι δεν μιλας με ενα ειδικο ,ενα περισσοτερο εφοσον μιλας για παιδια και εισαι υπευθυνη .Βοηθος σημαινει οτι θα εχεις καποιον διπλα σου ,αλλα αν σε περιπτωση αρρωστησει η συναδελφος σου τι θα κανεις ;

Για καλο σου αλλα και για ασφαλεια χθες πρεπει να μιλησεις και να λαβεις βοηθεια .

Είναι άλλες 15 δασκάλες στον παιδικό. Επίσης όχι δεν γίνεται να με απομακρύνουν. Αφού κάνω πρακτική. Άρα υποτίθεται ότι είμαι στο στάδιο που ακόμα μαθαίνω. Τι θα μου πουν πήγαινε σε άλλο παιδικό σταθμό για πρακτική; Θεωρώ πως είναι θέμα το ότι δεν το έχω συνηθίσει να αναλαμβάνω καθήκοντα επειδή ακριβώς κάθε φορά έχω βοήθεια οπότε δεν μπορώ να ανταπεξέλθω και μόνη μου.
Επίσης χθες που έπαθα κρίση πανικού το ανέφερα από μόνη μου ότι έχω κάποιες φοβίες και πως μερικές φορές τα χάνω όταν βλέπω κάτι δυσάρεστο και δεν είπαν τίποτα.

Έχω και εγώ εμετοφοβια και είναι ένας απ τους λόγους που δεν θα έκανα ποτε αυτό το επάγγελμα…για να καταλάβεις σε ποσό μεγάλο βαθμό την έχω!

Quote:

---

Originally Posted by Athina14

Έχω και εγώ εμετοφοβια και είναι ένας απ τους λόγους που δεν θα έκανα ποτε αυτό το επάγγελμα…για να καταλάβεις σε ποσό μεγάλο βαθμό την έχω!

---

Σου απάντησα στο θέμα που είχες ανοίξει και εσύ για τον εμετό. Σήμερα το είδα. Κοίτα να δεις σύμπτωση.

σκληρή δουλειά για εσάς. Αν δεν μπορείτε να ξεπεράσετε τον φόβο σας, θα είναι δύσκολο να επιμείνετε σε αυτή τη δουλειά για πολύ. Η εργασία που αφορά παιδιά απαιτεί επίσης ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια.