Συναισθήματικη υπερφαγία

Καλησπέρα από Γερμανία.
Δεύτερη φορά που γράφω με την ελπίδα να δω φως στο σκοτάδι....
Είμαι 34 ετών, σύζυγος κ μητέρα δύο νηπίων 4 και 1.5 ετών αντίστοιχα.
Μέσα στη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας και χωρίς καμία απολύτως βοήθεια, κάπου έχασα τον εαυτό μου.
Από μικρό παιδί παλεύω με το βάρος μου, φλερτάροντας κατά καιρούς με κατάθλιψη και διατροφικές διαταραχές και αντιμετωπίζοντας μόνιμες αυξομειώσεις στα κιλά μου.
Πλέον έχω βρεθεί σε αδιέξοδο και βλέπω μόνο τη ζυγαριά να ανεβαίνει και να αρχίζω να ξεχειλίζω από τα ρούχα μου. Έχω θέμα κ με την περίοδο μου , πράγμα που κάνει τη κατάσταση πιο δυσκολη. Δυστυχώς σε στρεσογόνες περιόδους, βρίσκω παρηγοριά στο φαγητό και κυρίως στα γλυκά.
Με δυο μικρά που δεν πάνε σχολείο δεν τίθεται καν θέμα για γυμναστική ή έστω περπάτημα και λόγω της κατάθλιψης νιώθω να πνιγομαι.
Έχετε βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση?
Πώς το αντιμετωπίσατε?

Δυο είναι οι λύσεις: Ψυχολόγος, Διατροφολόγος. Έχεις απευθυνθεί ποτέ σε κάποιο από τα δυο προκειμένου να βοηθηθείς;
Καλό είναι να μάθεις να ξεχωρίζεις την «συναισθηματική» από την «βιολογική» πείνα. Αν περνάς στρεσογόνες περιόδους και ξεσπάς στο φαγητό να προσπαθείς να το ελέγχεις. Γιατί κυρίως λόγω συναισθηματικής πείνας βάζουν κιλά οι άνθρωποι. Δεν είναι άδικο; Όταν αγχώνεσαι να βρίσκεις διέξοδο σε κάποια δραστηριότητα, σε μια έξοδο με φίλους, σε αφιέρωση χρόνου στα παιδιά σου κτλ. Γενικώς βρες άλλο τρόπο να απασχολείς τον εγκέφαλο σου. Αλλά σε αυτό πρέπει να συμβάλει και ένας ψυχολόγος.
Τώρα αν πιάνεις τον εαυτό σου να πεινάει «βιολογικά» και συνεχόμενα τότε διατροφολόγος. Κάνεις συχνά και μικρά γεύματα ή τα παραλείπεις και τρως π.χ 1-2 γεύματα αλλά σε μεγάλες ποσότητες; Αν το κάνεις, λάθος. Τρως πολύ γρήγορα; Όταν τρως πρέπει να μασάς αργά την τροφή για να πάρει το μήνυμα ο εγκέφαλος ότι είναι «χορτασμένος». Τρως και παράλληλα βλέπεις τηλεόραση ή ασχολείσαι με κάτι άλλο; Πάλι λάθος. Υπάρχει και στο Google έρευνα ότι άμα τσιμπολογάς μπροστά από οθόνη, καταλήγεις σε άσκοπο τσιμπολόγημα χωρίς να το καταλαβαίνεις. Κάτσε στο τραπέζι σου και απόλαυσε το φαγητό σου.
Γενικώς η λύση για μένα είναι να αναζητήσεις βοήθεια.

Σε ψυχολόγους είχα πάει σε δύο τρεις αλλά δεν βοήθησαν ιδιαίτερα. Είναι δύσκολο αν δεν υπάρχει και κάποια στήριξη γενικότερα. Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σας.

Καλησπέρα, έχω και γω ένα μπέμπη και ένα νήπιο και μοιάζουν πολύ οι καθημερινότητες μας , σε νιώθω πραγματικά,εμένα προσωπικά οι διατροφολόγοι δε με βοήθησαν καθόλου αντιθέτως με τη ψυχανάλυση έχασα 10 κιλά χωρίς καν να το έχω στο μυαλό μου.Ομως επέμεινα 2 χρόνια με τις συνεδρίες,τις ηχογραφούσα,τις ξανά ακουγα κ.τ.λ...μονη σου είπες τη λέξη κλειδί στο πρόβλημα σου " ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΜΟΥ" ξέρω ότι με δύο πιτσιρίκια η ζωή μας και ο εαυτός μας πότε δε θα ξανά είναι ίδιος,όμως μπορείς να τον ξαναχτίσεις με πράγματα που απολαμβάνεις εκτως του φαγητού, κάτσε να σκεφτείς ποιες ανάγκες σου τρως , επίσης πολλές φορές όταν είμαστε κουρασμένοι ή άυπνοι ή διψασμένοι αυτό ο οργανισμός το μεταφράζει σε πείνα,καλά για το άγχος φαντάζομαι το ξέρεις...το χειρότερο... πριν ενδωδεις σε υπαρφαγικο επεισόδιο δώσε 10 λεπτά στον εαυτό σου να σκεφτείς τι νιώθεις ίσως βρεις την άκρη του νήματος...

Quote:

---

Originally Posted by P.K.

Καλησπέρα από Γερμανία.
Δεύτερη φορά που γράφω με την ελπίδα να δω φως στο σκοτάδι....
Είμαι 34 ετών, σύζυγος κ μητέρα δύο νηπίων 4 και 1.5 ετών αντίστοιχα.
Μέσα στη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας και χωρίς καμία απολύτως βοήθεια, κάπου έχασα τον εαυτό μου.
Από μικρό παιδί παλεύω με το βάρος μου, φλερτάροντας κατά καιρούς με κατάθλιψη και διατροφικές διαταραχές και αντιμετωπίζοντας μόνιμες αυξομειώσεις στα κιλά μου.
Πλέον έχω βρεθεί σε αδιέξοδο και βλέπω μόνο τη ζυγαριά να ανεβαίνει και να αρχίζω να ξεχειλίζω από τα ρούχα μου. Έχω θέμα κ με την περίοδο μου , πράγμα που κάνει τη κατάσταση πιο δυσκολη. Δυστυχώς σε στρεσογόνες περιόδους, βρίσκω παρηγοριά στο φαγητό και κυρίως στα γλυκά.
Με δυο μικρά που δεν πάνε σχολείο δεν τίθεται καν θέμα για γυμναστική ή έστω περπάτημα και λόγω της κατάθλιψης νιώθω να πνιγομαι.
Έχετε βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση?
Πώς το αντιμετωπίσατε?

---

καλημερα.
η γερμανια, προεκυψε με τον γαμο, η εισαι εκει ανεκαθεν;
εχεις εκει δικους σου ανθρωπους; φιλες;
το γυναικολογικο θεμα το παρακολουθεις με τον γυναικολογο; και οι ορμονες επηρεαζουν πολυ. αν πχ, ολο αυτο με την περιοδο ειναι συνδρομο π.ω. η κατι αναλογο, συμπαρασυρει και το βαρος.
ωστοσο, οπως τα περιγραφεις, αυτο που σε αποδιοργανωνει πρεπει να ειναι το ψυχολογικο.
δες αν μπορεις να βρεις καποιον/α Ψ να το συζητησεις, εστω να ακουσει τα προβληματα σου, αν δεν εχεις φιλους εκει, και σιως βρεις μια ακρη.
να τσεκαρεις παντως και ολα τα ορμονικα, θυρεοειδη κλπ γιατι επιβαρυνουν πολυ.
υποθετω οτι ο ανδρας σου σκοτωνεται στην δουλεια, αλλα τον λιγο χρονο που βλεπεστε, εχετε καλη επαφη, καλη επικοινωνια;

Η ζάχαρη είναι πάρα πολύ εθιστική. Και το εύκολο φαγητό, ιδιαίτερα τα σνακς είναι πίτα σε αυτήν, όπως και τα αναψυκτικά. Η σύγχρονη ζωή έχει τρελούς ρυθμούς και μεγάλο άγχος. Το εύκολο και γρήγορο είναι παντού και τα κέρδη τεράστια. Αν δε σε εθίσουν πώς θα στο πουλήσουν; Υπάρχει κρυφή ζάχαρη σχεδόν στα πάντα, ψωμί, ζυμαρικά, και ό,τι μπορείς να φανταστείς, όπως και ενισχυτικά γεύσης φυσικά. Τρέξιμο, άγχος και η ψυχή στο στόμα, οι εθισμοί στα ταβάνια.

Quote:

---

Originally Posted by WildHoney

Η ζάχαρη είναι πάρα πολύ εθιστική. Και το εύκολο φαγητό, ιδιαίτερα τα σνακς είναι πίτα σε αυτήν, όπως και τα αναψυκτικά. Η σύγχρονη ζωή έχει τρελούς ρυθμούς και μεγάλο άγχος. Το εύκολο και γρήγορο είναι παντού και τα κέρδη τεράστια. Αν δε σε εθίσουν πώς θα στο πουλήσουν; Υπάρχει κρυφή ζάχαρη σχεδόν στα πάντα, ψωμί, ζυμαρικά, και ό,τι μπορείς να φανταστείς, όπως και ενισχυτικά γεύσης φυσικά. Τρέξιμο, άγχος και η ψυχή στο στόμα, οι εθισμοί στα ταβάνια.

---

Αστα να πάνε..