Κουράστηκα να με εξουθενώνουν

Έχω Άσπεργκερ και Δεπυ, από τότε που ήμουν μικρό με τραμπούκιζαν οι γονείς μου και η αδερφή μου, η οποία όταν ήμουν παιδί ήταν ενήλικη γιατί έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας. Επίσης η οικογένεια της μαμάς μου. Πέρασα πολύ δύσκολα, έβγαλα τυπικό σχολείο μέχρι λύκειο, χωρίς παρέες, με μπουλινγκ επί 3 χρόνια στη σειρα στο γυμνάσιο, μια συμμαθήτρια μου έβαζε πολλά παιδιά να με βρίζουν και με έδερνε. Οι γονείς μου δεν ασχολήθηκαν. Μακάρι να πήγαινα σε ειδικό σχολείο, το ήξερα απο μικρή ότι κάτι παίζει αλλά οι γονείς μου έλεγαν πως οι ψυχολόγοι είναι για τους τρελούς και φοβομουν να τους πω να με πάνε αν και το ήθελα πάρα πολύ, ειδικά όταν περνουσα το μπούλινγκ αλλά φοβήθηκα ότι θα με κορόιδευουν ακόμη παραπάνω οι γονείς και οι άλλοι κοντινοί συγγενείς. Όταν πηγαίναμε στο χωριό ήταν κάτι γείτονες που είχαν έρθει και ήταν τσιγγανοι με 3 κορίτσια και τις αναγκαζαν να παντρευτούν μικρές και εκείνες δεν ήθελαν. Με πίεζε η μητέρα μου να τις κάνω παρέα και με έβριζε πως δεν έχω παρέες. Εκείνες με χτυπούσαν και ξεσπαγαν πάνω μου την πίεση που είχαν στο σπίτι, δεν τις άφηναν από το γυμνάσιο και μετά να βγαίνουν για να τις μάθουν να κάνουν δουλειές. Η μητέρα μου πάλι το ήξερε αλλά δεν έκανε κάτι, τη ρώτησε μια γνωστή γιατί τις κάνω παρέα αφού με χτυπανε και με βρίζουν και η μάνα μου ειπε ότι δεν με αφήνει να τις παρατησω γιατί δεν θα έχω φίλες. Γενικώς ενθάρρυνε τους άλλους κιόλας να με κορόιδευουν αντί να παρέμβει. Με μισούσε πολύ που δεν μπορούσα να κάνω φίλες σαν την αδερφή μου.
Πολλή καταπίεση, πάντα με απαξιωναν, ειδικά σε σχέση με την αδερφή μου. Καθώς εκείνη δεν έχει ασπεργκερ και τέτοια. Με κοροιδευαν πάρα πολύ όταν ήμουν μικρή και φοβομουν πολύ γιατί ήταν 3 ενήλικες και εγώ παιδάκι. Η μητέρα μου όλο μου λεει τι να κάνω και αν πω όχι θα το κάνει θέμα. Γενικώς αν πω όχι γίνεται θέμα και με βριζουν, αλλά αν πει κάποιος άλλος όχι το σέβονται. Είχα χάλια σχέσεις ή ακόμη και κακοποιητικές. Ενας είχε απειλήσει να μου ρίξει μπουνιά μπροστά σε κόσμο. Άλλη φορά με τράβαγε κοντα σε στάση λεωφορείου και κάποιος κάλεσε την αστυνομία. Ο πιο πρόσφατος έχει ΔΕΠΥ και με μειώνει συνέχεια, μου είπε ότι το μπουλινγκ μου συνέβη γιατί δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και δεν είχε καθόλου ενσυναισθηση. Μου είπε ότι δεν θέλει πολλά πολλά μαζί μου λόγω της κατάθλιψης που έχω. Μετά απο αυτό μου απανταγε πολύ σπάνια στα μηνύματα και όλο με άφηνε στο διαβάστηκε. Το τελευταίο καιρό ήταν καλά τα πράγματα αλλά μετακόμισα και φοβήθηκα μήπως δεν θέλει από απόσταση και τον χώρισα. Μου λέει και συνέχεια ότι δεν είμαι αρκετά ομιλητικη. Είχαμε σχέση από απόσταση για κάποιο καιρό και μου έφυγαν χιλιάδες λεφτά. Η μάνα του με αντιπαθησε και με έκραζε σε αυτόν. Το καταλαβα από την αρχή πως δεν είναι πολύ καλός αλλά ένιωθα απελπισία καθώς δυσκολεύομαι με την κοινωνικοποιηση και επίσης είναι πολύ εμφανίσιμος και δίπλα του ένιωθα αξία. . Τώρα του έστειλα καλές γιορτές και με έγραψε, τι πρωτότυπο. Μάλλον έχω συνηθίσει στο μπουλινγκ και μου φαίνεται φυσιολογικό.. Άλλες κοπέλες που ξέρω όπως και να είναι εχουν σχέσεις που τις αγαπάνε. Μισω τον εαυτό μου πάρα πολύ, με έχουν κάνει να τον μισώ. Μακάρι να ήμουν άλλο άτομο. Κάποια που να μην έχει τέτοιες δυσκολίες. Νιώθω πως έχω ζήσει 1000 χρόνια. Κάθε μέρα για εμένα είναι αγώνας. Είμαι εξαντλημένη. Όλο κατηγορώ τον εαυτό μου για διάφορα. Αισθάνομαι και ενοχές για τις σχέσεις, που άλλες κοπέλες στην ηλικία μου 23-24 έχουν πολλούς που τις επιθυμούν ή έχουν κάποια σταθερη, ομορφη μακροχρονια σχέση.

καλησπέρα. σε αντίθεση με την εικόνα που οι περισσότεροι έχουν και που και εσύ έχεις για τις υπόλοιπες οικογένειες, έχε υπόψιν σου πως αυτό που γράφεις ότι έζησες δεν είναι σπάνιο, αντίθετα, συμβαίνουν πιο συχνά από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Δεν το γράφω για να σε καθησυχάσει ή να σε παρηγορήσει αυτό, αλλά για να έχεις μια πιο σφαιρική εικόνα για την ζωή και να είσαι σίγουρη ότι είναι οι περισσότεροι που μεγάλωσαν αντιμετωπίζοντας παρόμοιες καταστάσεις όπου όμως τις ξεπέρασαν και ευτύχησαν. γράφεις πως είσαι 23-24. δουλεύεις; είσαι σε κάποια σχολή;

Σε τι ηλικία διαγνώστηκες με αυτισμό; Είσαι σίγουρη ότι είχες τη σωστή διάγνωση; Στο λέω γιατί ένα κορίτσι είναι σπάνιο να έχει αυτισμό. Ο αυτισμός προτιμά τα αγόρια (4% πιθανότητες τα αγόρια, και κάτω από 1% τα κορίτσια). Δεν παίρνεις και καμιά άλλη γνώμη σχετικά με τον αυτισμό; Εγώ που είμαι γενιά μιλένιαλ είχα συμμαθήτρια που διαγνώστηκε με αυτισμό, αλλά στα 20 της που το ξανάψαξε, διαγνώστηκε ότι δεν έχει αυτισμό, αλλά μόνο ΔΕΠΥ. Απλώς τότε, ό,τι δεν μπορούσαν να το αποδώσουν σωστά, το ονόμαζαν "ΔΑΦ".
Τέλος πάντων, εσύ μπορεί να είσαι ΥΛΑ. Και ο Ίλον Μασκ Άσπεργκερ έχει στο κάτω-κάτω της γραφής.
Σου έχω πει ότι πρέπει να διεκδικήσεις πράγματα στη ζωή σου που τα δικαιούσαι. Πρώτα από όλα οικονομική ενίσχυση από τους γονείς σου μέχρι να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου και να βρεις δουλειά.
Επίσης, έχεις στόχο να πας Φινλανδία. Κάνε ό,τι μπορείς για να το πραγματοποιήσεις. Καλύτερες κοινωνικές παροχές, καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Με την αδερφή σου να έχεις επικοινωνία. Όσο για τη σχέση, μικρή είσαι ακόμα, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Κοίτα να σπουδάσεις, να βρεις δουλειά και να μπορείς να ζήσεις ανεξάρτητη.
Οι ΔΕΠΥ όπως ξέρεις, στατιστικά, δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Οι ΔΑΦ είναι προσηλωμένοι σε αυτό που κάνουν, αλλά και γι αυτούς είναι δύσκολο. Χρειάζεσαι μια καθοδήγηση. Προσπάθησε όλα αυτά να τα εξηγήσεις στους γονείς σου, έστω και με μια επιστολή. Ή καλύτερα πάρε τους και πηγαίνετε σε έναν ειδικό αυτισμού. Πιστεύουν δεν πιστεύουν σε ψυχολόγους, πρέπει να σε βοηθήσουν. Δηλαδή τι περιμένουν, να βρεθείς στον δρόμο;

Τι στόχους έχουν για εσένα οι γονείς σου; Γιατί θυμάμαι ότι είχες πει που σας πίεζαν με την αδερφή σου να κάνετε χορό και να συναναστρέφεστε μόνο με πλούσιους ανθρώπους. Τι ακριβώς περιμένουν από εσένα, τους έχεις ρωτήσει; Θέλουν να βρεις κανέναν πλούσιο 40 plus, 50 plus που θέλει μια μικρούλα να την έχει σύζυγο-νοσοκόμα; Όλοι οι γονείς θέλουν να δουν το παιδί τους να σπουδάζει, να παίρνει πτυχίο, να βρίσκει δουλειά και έναν νορμάλ σύντροφο. Οι δικοί σου δεν μπορώ να καταλάβω τι όνειρα έχουν για εσένα και δε σε βοηθάνε.

Quote:

---

Originally Posted by Joanna8

Τι στόχους έχουν για εσένα οι γονείς σου; Γιατί θυμάμαι ότι είχες πει που σας πίεζαν με την αδερφή σου να κάνετε χορό και να συναναστρέφεστε μόνο με πλούσιους ανθρώπους. Τι ακριβώς περιμένουν από εσένα, τους έχεις ρωτήσει; Θέλουν να βρεις κανέναν πλούσιο 40 plus, 50 plus που θέλει μια μικρούλα να την έχει σύζυγο-νοσοκόμα; Όλοι οι γονείς θέλουν να δουν το παιδί τους να σπουδάζει, να παίρνει πτυχίο, να βρίσκει δουλειά και έναν νορμάλ σύντροφο. Οι δικοί σου δεν μπορώ να καταλάβω τι όνειρα έχουν για εσένα και δε σε βοηθάνε.

---

Ναι έχω όλα τα συμπτώματα, μικρή είχα ελάχιστη ομιλία και δεν μπορούσα να γράψω, δηλαδή θέμα με τις λεπτές κινήσεις. Έχω αισθητηριακα προβλήματα ειδικά με το φαγητό και η μητέρα μου μικρή όλο με έλεγε ιδιότροπη.
Τη μητέρα μου την νοιάζει πολύ να δείχνεται στον κόσμο, οποτε θέλει ενα κάνουμε κάτι εντυπωσιακό σαν επάγγελμα και να έχουμε παρέες πολλές ειδικα με πλούσιους και άτομα που έχουν υψηλές θέσεις. Από σχέσεις επίσης να βρούμε πλούσιους. Η αδερφή μου πάντα την άκουγε. Ξόδευε όλο το μισθό της σε πανάκριβα ρούχα τα οποία τα πέταγε μέσα σε 2 μήνες για να δείχνει και εκείνη πλούσια ώστε να την δέχονται στους κύκλους τους. Δεν είχε καν αμάξι αν και πήρε δίπλωμα, γιατί ήθελε ή μουράτο αμάξι ή τίποτα. Ντρεποταν να οδηγάει κάτι απλό. Χρησιμοποιούσε ταξί για μετακινήσεις. Δεν μάζευε καθόλου λεφτά, όλα τα πέταγε σε πλαστικές και σε ρούχα. Έκανε ένα χειρουργείο για την υγεία και οι γονείς της το πλήρωσαν. Δούλευε από όταν τελείωσε το σχολείο για να μην την λένε τεμπελα οι γονείς και πάντα προσέχει πολύ την εικόνα της και να είναι συμπαθητική στον κόσμο. Εκείνη στην οικογένεια είναι το χρυσό παιδί και εγώ το μαύρο πρόβατο, δείχναν πολύ ευχαριστημένοι από εκείνη και σαν δωρο η μάνα μου της έδινε χρήματα και την πηγαινε τα καλοκαίρια σε νησιά. Με κουβάλαγαν και εμένα γιατί ντρέπεται να πάει μόνο την αδερφή μου επειδή είναι μεγάλη, εγώ όμως έπρεπε να πληρώνω ο,τι μπορούσα ακόμη και όταν ήμουν στο σχολείο. Να σημειώσω ότι έχουμε σχεδόν 20 χρόνια διαφοράς γιατί την γέννησαν όταν παντρεύτηκαν ενώ εμένα στα 40κατι τους. Η αδερφή μου τους φοβάται πολύ και πάντα κάνει ο,τι θέλουν. Δεν έχει καν χρήματα στην άκρη. Ποιος νορμάλ γονιός θα ήθελε το παιδί του να ξοδεύει όλα του τα λεφτά για να συναναστρεφεται με λεφτάδες... Για μενα νομίζω πως θέλουν να μην κάνω τίποτα και να μενω στάσιμη για να αισθάνονται καλύτερα. Με κράζει σε όλους η μάνα μου, παντου λέει ότι δεν κάνω τίποτα, ότι δεν εχω φίλες και το ευχαριστιεται.
Η αδερφή μου βρήκε έναν πολύ μεγαλύτερο με λεφτά, δεν τον θέλουν λόγω λόγω ηλικίας του. Μεχρι τότε την παινευαν παντου και εμένα με έκραζαν. Η αδερφή μου δεν τους μιλάει τώρα.
Πάντως αν με είχαν βοηθήσει θα ειχα καλή πρόοδο, ήμουν καλή στα μαθήματα, κάποιες φορές έπαιρνα και παραπάνω από τις απουσιολογους σε τεστ αλλά είχα δυσκολίες που ήθελαν παρέμβαση. Επισης κοροιοδευουν πολύ τα άτομα με αναπηρία και όποιον ακουνε ότι πάει σε ψυχολόγο.
Φίλους δεν έχουν γιατί όλοι τους ξινιζουν και πάντα βρίσκουν λόγο να ξεκοψουν. Η μητέρα μου δεν ήθελε να παντρευτεί τον πατέρα μου και της έχει μείνει καημός που δούλευε, λέει πως πολλοί άντρες δεν στέλνουν τις γυναίκες τους για δουλειά. Τσακώνονται από το πρωί έως το βραδι.
Έχω διαβάσει για γονείς ναρκισσους και κουμπώνει η κατάσταση.

Και πώς αποφάσισαν να σε κάνουν σε τόσο μεγάλη ηλικία στα 40κάτι τους, ενώ ήδη είχαν παιδί σε μεγάλη ηλικία; Έκαναν εξωσωματική ή ήσουν στο 4-6% των πιθανοτήτων με φυσική σύλληψη; Τους ρώτησες ποτέ; Η αλήθεια είναι ότι όσο μεγαλύτερη η ηλικία των γονέων, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να παρουσιάσει το παιδί κάποιο νευροαναπτυξιακό πρόβλημα. Ο γραπτός σου λόγος είναι πολύ εξελιγμένος, προσαρμόστηκες αμέσως στη Φινλανδία και προσπαθείς να κάνεις φιλίες και σχέσεις, δηλαδή κάτι πολύ δύσκολο για άτομο με αυτισμό.
Τέλος πάντων, εσύ μίλησε με τους γονείς σου και πες ότι θες οικονομική ενίσχυση μέχρι να τελειώσεις τις σπουδές σου και να βρεις δουλειά.

Quote:

---

Originally Posted by Joanna8

Και πώς αποφάσισαν να σε κάνουν σε τόσο μεγάλη ηλικία στα 40κάτι τους, ενώ ήδη είχαν παιδί σε μεγάλη ηλικία; Έκαναν εξωσωματική ή ήσουν στο 4-6% των πιθανοτήτων με φυσική σύλληψη; Τους ρώτησες ποτέ; Η αλήθεια είναι ότι όσο μεγαλύτερη η ηλικία των γονέων, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να παρουσιάσει το παιδί κάποιο νευροαναπτυξιακό πρόβλημα. Ο γραπτός σου λόγος είναι πολύ εξελιγμένος, προσαρμόστηκες αμέσως στη Φινλανδία και προσπαθείς να κάνεις φιλίες και σχέσεις, δηλαδή κάτι πολύ δύσκολο για άτομο με αυτισμό.
Τέλος πάντων, εσύ μίλησε με τους γονείς σου και πες ότι θες οικονομική ενίσχυση μέχρι να τελειώσεις τις σπουδές σου και να βρεις δουλειά.

---

5 μηνών ήταν όταν έμαθε όταν ήταν έγκυος η μάνα μου. Μετά ντρεπόντουσαν και το έκρυβαν. Μικρή με κατηγορουσαν ότι εγώ φταίω που δεν τους μιλάνε κάποιοι συγγενείς, ότι και καλά έγινε επειδή τους κρυψαν πως περιμένουν παιδί. Ενώ στη πραγματικότητα τσακωθηκαν για κάτι χωραφια.
Ναι στεναχωριεμαι γιατί νιώθω πως μου έκοψαν τα φτερά. Κοίταξα κάτι δουλειές και εχω ελπίδες να εξελιχθεί σε μόνιμη αλλά μου είπαν να ξεγραψω την Φινλανδία και να μην φύγω. Επίσης ειπαν οτι δεν έχουν λεφτά και να προσπαθήσω στην χώρα μου. Έκαναν παράπονα που δουλεύω και θέλω σχολή εξ αποστάσεως, είπαν να πάω και στα δύο δια ζώσης όπως τα παιδιά των γνωστών τους.

Πάντως θα σου έλεγα να τους πάρεις και να πάτε όλοι μαζί στον ψυχολόγο με εξειδίκευση σε θέματα αυτισμού/ΔΕΠΥ. Οι γονείς σου πρέπει να αντιληφθούν ότι σκέφτεσαι διαφορετικά. Υπάρχουν πολλοί και πλούσιοι και διάσημοι που έχουν αποκαλύψει δημόσια ότι έχουν αυτισμό και ότι ο διαφορετικός τρόπος σκέψης τούς βοήθησε να πετύχουν. Δεν είναι ούτε ντροπή ούτε στίγμα.

Οι γονείς σου πρέπει να καταλάβουν τι είναι αυτισμός και ΔΕΠΥ κι όχι να το αρνούνται και να το ονομάζουν "τεμπελιά". Ούτε να λένε ότι ο ψυχολόγος είναι για τους τρελούς. Μου κάνει εντύπωση, γιατί είπες ότι ήταν δημόσιοι υπάλληλοι και αυτό λογικά συνεπάγεται κάποιο μορφωτικό επίπεδο. Όλοι οι γονείς στηρίζουν οικονομικά τα παιδιά τους τουλάχιστον μέχρι τα 30 τους με τις συνθήκες που ζούμε σήμερα. Άρα:

1. Πείσε τους γονείς σου να πάνε να ενημερωθούν και να ευαισθητοποιηθούν σε θέματα αυτισμού μέσω του ψυχολόγου που σε παρακολουθεί.
2. Διεκδίκησε να σου δίνουν ένα ποσό κάθε μήνα για να μπορείς να σπουδάσεις. Όπως όλοι οι φοιτητές.
3. Αν μπορείς να βρεις παράλληλα δουλειά μερικής απασχόλησης κάπου, πχ φροντίδα ηλικιωμένων, ή δουλειά από απόσταση, να το κάνεις.

Δεν κατάλαβα, τι πρόβλημα υπάρχει?
Οι γονείς 60+ και μια αδερφή 40+ σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συνενωθούν με μια έφηβη έστω μεγάλο κοπέλα που σπουδάζει ή κάνει τα πρώτα επαγγελματικά βήματα.
Η γενιά της μάνας σου ήθελε να καλό παντρευτεί να έχει πλούσιο άνδρα και να του τρώει τα λεφτά. Ανάλογα και η αδερφή σου, έζησε την εποχή του ΠΑΣΟΚ αγόρια και κορίτσια ήθελαν την πλούσια ζωή να ξοδεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Το ακριβό αξίζει μόνο και αν ήσουν φτωχός ή θα γίνοσουν ρεζίλι στους πλούσιους ή θα συμβιβάσουν με την μίζερη ζωή και θα διάβαζες για να βρείς μια αξιοπρεπή δουλειά για να επιβιώνεις.
Κάνε την ζωή σου! Μεγάλωσες δεν έχεις ανάγκη κανένα. αν ξέρεις ξένες γλώσσες και βρήκες δουλειά στο εξωτερικό τι το σκέφτεσαι? Σύντομα θα πεθάνουν οι συγγενείς σου ( μεγάλη διαφορά ηλικίας) αλλά κι αν ζούν δεν θα είναι σε καλή φυσική κατάσταση για να σε βοηθήσουν.
Η τεχνολογία μας επιτρέπει να σπουδάζουμε εξ αποστάσεως και να δουλεύουμε ταυτόχρονα (αν μπορούμε) . Δεν έχει διαφορά αν δουλεύεις εξωτερικό ή στην Ελλάδα μακριά από το σπίτι σου ! Μπορεί ο χρόνος και τα χρήματα να είναι λιγότερα από την μετακίνηση εντός Ελλάδας

Quote:

---

Originally Posted by Joanna8

Πάντως θα σου έλεγα να τους πάρεις και να πάτε όλοι μαζί στον ψυχολόγο με εξειδίκευση σε θέματα αυτισμού/ΔΕΠΥ. Οι γονείς σου πρέπει να αντιληφθούν ότι σκέφτεσαι διαφορετικά. Υπάρχουν πολλοί και πλούσιοι και διάσημοι που έχουν αποκαλύψει δημόσια ότι έχουν αυτισμό και ότι ο διαφορετικός τρόπος σκέψης τούς βοήθησε να πετύχουν. Δεν είναι ούτε ντροπή ούτε στίγμα.

Οι γονείς σου πρέπει να καταλάβουν τι είναι αυτισμός και ΔΕΠΥ κι όχι να το αρνούνται και να το ονομάζουν "τεμπελιά". Ούτε να λένε ότι ο ψυχολόγος είναι για τους τρελούς. Μου κάνει εντύπωση, γιατί είπες ότι ήταν δημόσιοι υπάλληλοι και αυτό λογικά συνεπάγεται κάποιο μορφωτικό επίπεδο. Όλοι οι γονείς στηρίζουν οικονομικά τα παιδιά τους τουλάχιστον μέχρι τα 30 τους με τις συνθήκες που ζούμε σήμερα. Άρα:

1. Πείσε τους γονείς σου να πάνε να ενημερωθούν και να ευαισθητοποιηθούν σε θέματα αυτισμού μέσω του ψυχολόγου που σε παρακολουθεί.
2. Διεκδίκησε να σου δίνουν ένα ποσό κάθε μήνα για να μπορείς να σπουδάσεις. Όπως όλοι οι φοιτητές.
3. Αν μπορείς να βρεις παράλληλα δουλειά μερικής απασχόλησης κάπου, πχ φροντίδα ηλικιωμένων, ή δουλειά από απόσταση, να το κάνεις.

---

Ζούσαν σε άλλες εποχές, ο πατέρας μου μέχρι δημοτικό πήγε. Τότε πήγαιναν σε έναν μηχανικό ή τεχνίτη και μάθαιναν δίπλα του τη δουλειά.
Η ψυχολόγος που έχω στην Ελλάδα είναι σε κέντρο ψυχικής υγείας και δεν ξέρει από αυτισμό, μου έλεγε ότι είναι αδύνατο να έχω αυτισμό επειδή έχω λόγο. Μετά που έβγαλα την διάγνωση όμως δεν ξαναείπε κάτι τέτοιο. Ίσως βρω κάποιον ειδικό που να ξέρει και να τους μιλήσει έστω και λίγες συνεδρίες με πληρωμή.

Έστειλα σε δουλειές εξ αποστάσεως και περιμένω απαντήσεις.
Τώρα έχει βρει μια κοπέλα η μάνα μου που θέλει να την κάνω παρέα και όλο με ζαλίζει. Την ξέρω από παλιά και δεν με συμπαθούσε και γενικώς έχει λίγο κακή φήμη. Πάνε και παρακαλανε τους γνωστούς τους για να με κάνουν τα παιδιά τους παρέα. Είμαι 24 χρόνων...

Μου μιλάνε συνέχεια άσχημα. Βρωμιάρα, τεμπέλα, ιδιότροπη.

Quote:

---

Originally Posted by ΑΧΒΑΧ

Δεν κατάλαβα, τι πρόβλημα υπάρχει?
Οι γονείς 60+ και μια αδερφή 40+ σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συνενωθούν με μια έφηβη έστω μεγάλο κοπέλα που σπουδάζει ή κάνει τα πρώτα επαγγελματικά βήματα.
Η γενιά της μάνας σου ήθελε να καλό παντρευτεί να έχει πλούσιο άνδρα και να του τρώει τα λεφτά. Ανάλογα και η αδερφή σου, έζησε την εποχή του ΠΑΣΟΚ αγόρια και κορίτσια ήθελαν την πλούσια ζωή να ξοδεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Το ακριβό αξίζει μόνο και αν ήσουν φτωχός ή θα γίνοσουν ρεζίλι στους πλούσιους ή θα συμβιβάσουν με την μίζερη ζωή και θα διάβαζες για να βρείς μια αξιοπρεπή δουλειά για να επιβιώνεις.
Κάνε την ζωή σου! Μεγάλωσες δεν έχεις ανάγκη κανένα. αν ξέρεις ξένες γλώσσες και βρήκες δουλειά στο εξωτερικό τι το σκέφτεσαι? Σύντομα θα πεθάνουν οι συγγενείς σου ( μεγάλη διαφορά ηλικίας) αλλά κι αν ζούν δεν θα είναι σε καλή φυσική κατάσταση για να σε βοηθήσουν.
Η τεχνολογία μας επιτρέπει να σπουδάζουμε εξ αποστάσεως και να δουλεύουμε ταυτόχρονα (αν μπορούμε) . Δεν έχει διαφορά αν δουλεύεις εξωτερικό ή στην Ελλάδα μακριά από το σπίτι σου ! Μπορεί ο χρόνος και τα χρήματα να είναι λιγότερα από την μετακίνηση εντός Ελλάδας

---

Είχα συμμαθήτριές με μεγάλα αδέρφια, αγόρια όμως και δεν υπήρχε αυτό το κλίμα. Τρώω μπουλινγκ και από τους 3 από όταν ήμουν μικρό και εχω και αυτισμό. Επίσης όλο κορόιδευουν τους ψυχολογους και τους ψυχίατρους και αυτό με έχει εμποδίσει από το να λάβω βοήθεια. Πάνε και το λένε σε όλο το σόι κοροιδευτικα. Μου είχαν δώσει κάτι χάπια για τον ύπνο και μου λένε ότι αφού σου έδωσαν χάπια κάτι σου βρήκαν, δεν είναι το ασπεργκερ, είσαι τρελή και διάφορα τέτοια.

Ψάξε σε όλα τα ιδρύματα, κάνε όσες αιτήσεις μπορείς μήπως πάρεις κάποια υποτροφία για τις σπουδές σου. Μίλα επίσης με την ελληνική εταιρία προστασίας αυτιστικών ατόμων αν μπορούν να βοηθήσουν να βρεις κάποια υποτροφία σπουδών ή εργασία στις δομές τους, ώστε να καλύψεις τα έξοδα των σπουδών σου. Από το μορφωτικό επίπεδο και ηλικία των γονιών σου, και μάλλον και από την τσιγκουνιά τους, μην περιμένεις και πολλά. Καλές γιορτές να έχουμε με υγεία πάνω από όλα και με το καλό να έρθει το 2025.

Η αντίδραση της οικογένειας σου είναι η αναμενόμενη, φυσιολογική για την επαρχεία και για όσους βρέθηκαν σε μεγάλη πόλη, η χωριάτικη συμπεριφορά δεν αλλάζει με μια μετακόμιση.
Είναι θέμα ταμπού τα ψυχολογικά και οι μαθησιακές δυσκολίες, υπάρχει μεγάλη άρνηση στο οικογενειακό περιβάλλον.
Η βοήθεια που ψάχνεις δεν υπήρχε όταν ήσουν μικρή το 2000-2008 κανείς δεν μιλούσε για Άσπεργκερ, δεπυ, αυτισμό.
Ακόμα και οι ψυχολόγοι χωρίς να θέλω να τους προσβάλλω είχαν παλιομοδίτικες απόψεις και οι σπουδές τους ήταν του περασμένου αιώνα.
Ακόμα και με ποιους θα κάνεις παρέα είναι κατάλοιπο του περασμένου αιώνα, για τους άνω των 40 όσα γράφεις ήταν η καθημερινότητα τους , μπορεί να μην τα βίωναν οι ίδιοι αλλά έτσι γινόταν στην γειτονιά .
Η ομοφυλοφιλία, το να έχεις γκόμενο, να κάνεις παρέα με ξένους, να έχεις ταμπέλα παιδιού με μαθησιακές δυσκολίες, με ψυχολογικά, με χωρισμένους γονείς, ενδοοικογενειακή βία, ήταν ντροπή . Κανείς δεν το παραδεχόταν ανοιχτά, η οικογένεια το έκρυβε και δεν το έδειχναν στην τηλεόραση.
Τα τελευταία χρόνια άρχιζαν να λένε για αναγνωρίσιμους ότι πάνε σε ψυχολόγο/ ψυχίατρο, να έχουν ρόλους σε σειρές και να καλούν άτομα σε εκπομπές παρουσιάζοντας τα θέματα όπως είναι στην πραγματικότητα.
Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να κρατήσεις αποστάσεις από την οικογένεια. Σε αγαπάνε με τον τρόπο που ξέρουν αυτοί, όμως σου κάνει κακό.
Τα διάφορα που λες τα έλεγαν και οι γιατροί/δάσκαλοι/ δημοσιογράφοι/ ηθοποιοί μέχρι πρόσφατα ...

Αν δεν κάνω λάθος μόνο ένα σίριαλ έθιξε το θέμα του αυτισμού.
Ο ρόλος του Παυλή από τη λέξη που δεν λες ήταν το μοναδικό παιδί που εμφανίστηκε στην τηλεόραση για όσο κράτησε η σειρά...

Quote:

---

Originally Posted by ΑΧΒΑΧ

Η αντίδραση της οικογένειας σου είναι η αναμενόμενη, φυσιολογική για την επαρχεία και για όσους βρέθηκαν σε μεγάλη πόλη, η χωριάτικη συμπεριφορά δεν αλλάζει με μια μετακόμιση.
Είναι θέμα ταμπού τα ψυχολογικά και οι μαθησιακές δυσκολίες, υπάρχει μεγάλη άρνηση στο οικογενειακό περιβάλλον.
Η βοήθεια που ψάχνεις δεν υπήρχε όταν ήσουν μικρή το 2000-2008 κανείς δεν μιλούσε για Άσπεργκερ, δεπυ, αυτισμό.
Ακόμα και οι ψυχολόγοι χωρίς να θέλω να τους προσβάλλω είχαν παλιομοδίτικες απόψεις και οι σπουδές τους ήταν του περασμένου αιώνα.
Ακόμα και με ποιους θα κάνεις παρέα είναι κατάλοιπο του περασμένου αιώνα, για τους άνω των 40 όσα γράφεις ήταν η καθημερινότητα τους , μπορεί να μην τα βίωναν οι ίδιοι αλλά έτσι γινόταν στην γειτονιά .
Η ομοφυλοφιλία, το να έχεις γκόμενο, να κάνεις παρέα με ξένους, να έχεις ταμπέλα παιδιού με μαθησιακές δυσκολίες, με ψυχολογικά, με χωρισμένους γονείς, ενδοοικογενειακή βία, ήταν ντροπή . Κανείς δεν το παραδεχόταν ανοιχτά, η οικογένεια το έκρυβε και δεν το έδειχναν στην τηλεόραση.
Τα τελευταία χρόνια άρχιζαν να λένε για αναγνωρίσιμους ότι πάνε σε ψυχολόγο/ ψυχίατρο, να έχουν ρόλους σε σειρές και να καλούν άτομα σε εκπομπές παρουσιάζοντας τα θέματα όπως είναι στην πραγματικότητα.
Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να κρατήσεις αποστάσεις από την οικογένεια. Σε αγαπάνε με τον τρόπο που ξέρουν αυτοί, όμως σου κάνει κακό.
Τα διάφορα που λες τα έλεγαν και οι γιατροί/δάσκαλοι/ δημοσιογράφοι/ ηθοποιοί μέχρι πρόσφατα ...

---

Δεν ξερω έχω συγγενείς με ασπεργκερ και οι γονείς δεν είναι έτσι. Επίσης σε συλλόγους που έχω δει παιδιά ηλικίας μου εχουν πολλή αγάπη στο σπίτι τους. Αυτή η κατάσταση που έζησα δεν ήταν το στάνταρ.

Σκεφτόμουν αν δεν γίνει κάτι με το εξωτερικό απλά να προσπαθήσω να πάρω το επίδομα αναπηρίας και το ΚΕΑ και να νοικιάσω σε κάνα χωριό. Ένα θέμα είναι η μετακίνηση αλλά μπορεί να έχει λεωφορεία και επίσης να γίνεται μεταφορά φαγητών από τα σουπερμάρκετ στο σπίτι, έτσι συνήθως ψωνίζω γιατί τα σούπερ μάρκετ με την βαβούρα και τα δυνατά φώτα με ενοχλούν πολύ αισθητηριακά. Πάντως πολλοί μου λένε ότι δεν παίζει να το πάρω αλλά βλέπω στους συλλόγους ότι όλοι το έχουν πάρει. Αυτό με ανησυχεί. Θέλω πολύ να ανεξαρτητοποιηθω. Ας νοικιάσω σε κάνα χωριό κοντά σε πόλη, κάποια εχουν σπίτια με 50 ή 100 ευρώ το μήνα ξέρω γω. Θέλω να είμαι μόνη μου, να καθαρίζω την ημέρα μου μόνη μου, να μην ακούω τσακωμούς όλη μέρα, να τρώω αυτά που μπορώ να τρώω, να μην με πιέζει κάνεις για τίποτα. Μακάρι να είχα βάλει μπρος το 2019 που πρωτοδιαγνωστηκα αλλά δεν ήμουν αρκετά λειτουργική για να οργανωθώ. Μου πήρε πολλή μελέτη και διάβασμα για να καταλάβω τα συμπτώματα μου και όλα αυτά που με επηρεάζουν στη καθημερινότητα. Φοβάμαι μήπως παρεξηγηθουν αν πω ότι φεύγω να νοικιάσω σε χωριό, μπορώ να πω μεν ότι πάω για εργασία κλπ

Επίσης μου λένε να μην πάω εξωτερικό και να το ξεγραψω. Εγώ έχω κλείσει εισιτήρια, φοβάμαι να κάνω παραπάνω κινήσεις, θα γίνει καβγάς. Θα ήθελα να πάω για έναν μήνα τουλάχιστον να κανονίσω για δουλειές. Να αλλάξω λίγο περιβάλλον, να έχω μια αυτονομία ξανά κλπ.