Αισθάνομαι πολύ αφελής και πως ο κόσμος ισως είναι χειρότερος από όσο τον αντιλαμβάνομαι. Και μαλλον πολύ διαφορετικός.
Πχ δυσκολεύομαι να κατανοήσω την ζηλεια των άλλων και να την αντιληφθώ.
Επίσης το ότι πολλοί άνθρωποι έχουν κάτι που αποκαλούν "εγωισμο" σαν οδηγό στη ζωή και πιστεύουν ότι με τον εγωισμό επιβιώνεις, δυσκολεύομαι να το κατανοήσω και επίσης να κατανοήσω το πώς εφαρμόζεται κάτι τέτοιο πρακτικά.
Γενικώς δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πως κινούνται οι άνθρωποι, ποιοι άνθρωποι είναι συμπαθητικοί στους άλλους, τι τείνουν να κάνουν τα άτομα της ηλικίας μου και πως προσεγγίζουν διαφορά θέματα όπως εργασία, σχέσεις και φιλίες (πρόσφατα έγινα 24)
Υποθέτω πως πολλοί μιμούνται ειδικά τους διάσημους και τώρα με τα σοσιαλ έχουν γίνει επιφανειακά τα πράγματα.
Επισης έστειλα για μια εργασία εξ αποστάσεως αλλά πήραν ένα άτομο εκτός ευρωπαϊκής ένωσης που είχε μέτρια δουλειά και χρησιμοποίησε τεχνίτη νοημοσύνη που δεν επιτρεπόταν αλλά η χώρα της είχε πολύ χαμηλό βασικό μισθό (45 σε ευρώ) και προτίμησαν εκείνη παρόλο που είχα καλή δουλειά και 100% την έκανα μόνη μου. Το συζητήσα με άτομα γύρω μου και μου είπαν ότι προσλήφθηκε γιατί ο υπεύθυνος θα μπορούσε να την έχει πλήρη απασχόληση με πολυ λιγότερα χρήματα από ότι αν έπαιρνε εμένα απο Ελλάδα. Και εκείνη ήταν από κοντινή χώρα στην Ευρώπη επίσης οπότε τους βόλεψε.
Έχω γενικώς μια αισιοδοξία η οποία τελικά σπάνια ταιριάζει με την πραγματικότητα και πάντα απογοητευομαι. Νιώθω ότι οι άλλοι περνάνε καλά και ότι κάποτε θα συμβεί και σε εμένα αυτό. Όταν έμαθα ότι έχω αυτισμό κατάλαβα γιατί η ζωή μου είναι τόσο διαφορετική με του μέσου ανθρώπου.