ΣΠΩ, Κατάθλιψη, Άγχος και.... δε συμμαζεύεται
Καλησπέρα σε όλους και χρόνια πολλά, να έχουμε μια καλή χρονιά με υγεία πάνω από όλα. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατό πιο ξεκάθαρη στο θέμα μου με την ελπίδα ότι κάποιος (ή μάλλον κάποια) μπορεί να καταλάβει και να αλληλοανταλλάξουμε απόψεις.
Είμαι στα 24. Από τα 15 μου γνωρίζω ότι έχω Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών για το οποίο δεν πήρα ποτέ μου τίποτα μέχρι τα 21 μου χρόνια. Στα 19 μου ανακάλυψα ότι έχω και υποθυρεοειδισμό για το οποίο έλαβα χάπι το οποίο παίρνω ακόμη και σήμερα! Στα 18 μου χρόνια, ενώ δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, άρχισα να αναπτύσσω τριχοφυΐα στο πρόσωπο μου, κυρίως στο πηγούνι. Έκανα ορμονικές και μου βρήκαν υπερανδρογοναιμία. Από εδώ και έπειτα λοιπόν ξεκινάει ο γολγοθάς μου.
Οι γιατροί τότε μου πρότειναν να κάνω λέιζερ και πως όλα θα φτιάξουν σιγά σιγά. Στην αρχή το φοβόμουν το λέιζερ (και τελικά δικαίως το φοβήθηκα), και έβγαζα τις τρίχες με το τσιμπιδάκι ή με κερί. Ωστόσο άρχισα να πετάω σπυράκια λόγω του ερεθισμού, κάτι το οποίο με στεναχωρούσε πολύ... Έτσι λοιπόν πήγα αναγκαστικά για λέιζερ. Ξεκίνησα λοιπόν μέχρι που με βρήκε η 1η καραντίνα. Έκατσα 2 μήνες χωρίς λείζερ και συνειδητοποίησα ότι είχα γίνει παααααρα πολύ χειρότερα από πριν. Είχα βγάλει τρίχες και σε σημεία που δεν είχα. Όπως καταλαβαίνετε αυτό ήταν πολύ καταστροφικό για την αυτοπεποίθηση μου. Πηγαίνοντας στη γυναικολόγο, μου είπε να συνεχίσω το λέιζερ και πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Αρνήθηκε κατηγορηματικά τα αντισυλληπτικά και μου έδωσε κάτι φυτικά σκευάσματα. Βγαίνουμε από καραντίνα, συνεχίζω λέιζερ, παίρνω και τα φυτικά σκευάσματα και.... τζίφος. Οι τρίχες ήταν το ίδιο χάλια. Με τα λίγα και τα πολλά φτάνουμε στη 2η καραντίνα όπου αρχίζω μαζί με τις τρίχες που είχα να βγάζω και ακμή. Τεράστια σπυράκια με πύον τα οποία πονούσαν απίστευτα.
Από τη στιγμή που έγινε αυτό (από τη στιγμή που έβγαλα ακμή δηλαδή) άρχισα να έχω εφιάλτες τα βράδια ότι γεμίζω σε όλο μου το πρόσωπο ακμή, ότι βγαίνω έξω και είμαι δακτυλοδεικτούμενη, δε μπορούσα να κλείσω μάτι από το άγχος μου ότι θα γεμίσω ολόκληρη σπυράκια (χρειάστηκα μελατονίνη για τουλάχιστον ένα 2μηνο για να μπορέσω να κοιμηθώ), καθόμουν για ώρες μπροστά από το καθρέπτη για να παρατηρήσω οποιοδήποτε νέο σπυράκι, το πρωί με το που σηκωνόμουν έτρεχα τουαλέτα να δω τα νέα σπυριά. Έκλαιγα σχεδόν κάθε μέρα για αυτό που έπαθα (αφού σαν έφηβη δεν είχα ακμή, ούτε τριχοφυΐα), δεν έμπαινα στα διαδικτυακά μαθήματα της σχολής και κάπως έτσι.....έπαθα κατάθλιψη. Στην αρχή είχα καθημερινές κρίσεις πανικού. Σταδιακά πήγαμε στο να μη τρώω τίποτα, να αρνούμαι να πιω νερό, δε μπορούσα και δεν είχα κουράγιο να κάνω μπάνιο. Έφτασα να ζυγίζω 39 κιλά. Η γυναικολόγος που είχα, συνέχιζε ενώ με έβλεπε έτσι να αρνείται τα αντισυλληπτικά. Οι δερματολόγοι που πήγαινα μου έδιναν κρέμες που δε μου έκαναν τίποτα. Ο ενδοκρινολόγος έλεγε να πάω και σε άλλους δερματολόγους. Εν τέλει πήρα αντιβίωση. Με βοήθησε αλλά η τριχοφυΐα έμενε ακάθεκτη και όσο πήγαινε χειροτέρευε με το λέιζερ. Είχα φτάσει να έχω τρίχες μέχρι και κάτω από τα μάτια! Ένιωθα αλλοιωμένη. Μια μέρα λιποθύμησα και με έτρεχαν νοσοκομείο όπου δεν είχα τίποτα και απλά είχα ταραχτεί με αυτό που είχα πάθει. Εκεί καταλάβαμε οικογενειακώς ότι πρέπει απλά να αλλάξουμε γιατρούς.
Έτσι λοιπόν άλλαξα ενδοκρινολόγο και γυναικολόγο. Μου συνέστησαν και οι 2 αντισυλληπτικά αφού έκανα τις απαραίτητες εξετάσεις για θρομβοφιλία. Τα ξεκίνησα και περίμενα να δράσουν. Είχα έντονο άγχος για να δω αν όντως με βοηθήσουν. Έτσι πάθαινα πάλι κρίσεις πανικού. Μια μέρα είχα πάθει τόσο έντονη κρίση που οι γονείς μου με πήγαν σε γνωστό ψυχιατρικό νοσοκομείο της Αθήνας. Εκεί με είδαν οι γιατροί, με εξέτασαν και μου είπαν ευθέως μπροστά στους γονείς μου ότι έχω ήπια κατάθλιψη και ότι άμα το αφήσω και άλλο χωρίς φαρμακευτική αγωγή, δε θα υπάρχει γυρισμός. Πήγα σε ιδιώτη ψυχίατρο ο οποίος μου έδωσε 6μηνη αγωγή Cipralex και ηρεμιστικά Bespar. Στάθηκα κάπως στα πόδια μου. Στους 6 μήνες τα διέκοψα και ήμουν πολύ καλά. Τα αντισυλληπτικά όντως βοήθησαν σε όλα, και σε τριχοφυΐα και σε ακμή. Ένιωθα επιτέλους καλά. Ωστόσο άρχισα να έχω παρενέργειες όπως πολύ ευαισθησία στο στήθος και θολούρα. Έτσι στους 10 μήνες χρήσης έκοψα τα αντισυλληπτικά.
Τη περίοδο που τα έκοψα, είχα σχέση με έναν καραγκιόζη. Εννοείται ότι μετά τη διακοπή, ύστερα από 2 μήνες περίπου, έβγαλα πάλι φουλ τρίχες και ακμή. Αυτός με κορόιδευε, μου έλεγε πως είμαι σαν άντρας, να μη πιάνω τα μαλλιά μου πάνω γιατί είμαι αηδία και νιώθει ότι κάνει κάτι με άντρα, να τρέξω να πάω να κάνω λέιζερ κτλ. Του εξηγούσα τι έχω περάσει στο παρελθόν και έκανε πως δε καταλάβαινε. Έτσι λοιπόν έπειτα από άλλες εξετάσεις που έκανα μου έδωσαν άλλα αντισυλληπτικά (Yasmin). Με αυτά ήμουν καλύτερα από τα προηγούμενα. Τα πήρα 6 μήνες. Στο μεσοδιάστημα χώρισα τον καραγκιόζη. Μετά τους 6 μήνες πήρα τα Yasminelle τα οποία λαμβάνω ακόμη και σήμερα. Με τα συγκεκριμένα σκευάσματα είμαι πάρα πολύ καλά. Όχι μόνο εμφανισιακά, αλλά και ψυχολογικά. Κάτι που κατάλαβα έπειτα από τη χορήγηση των αντισυλληπτικών είναι ότι το ΣΠΩ μου έκανε ζημιά -πέρα στο πρόσωπο μου- και στη ψυχολογία μου, μιας και λόγω των διαταραγμένων ορμονών, έκλαιγα καθημερινά για βλακείες και είχα τρομερές διακυμάνσεις ψυχολογίας. Με τα αντισυλληπτικά αυτά κόπηκαν ως δια μαγείας. Άρχισα να νιώθω πως είναι να είσαι φυσιολογικός άνθρωπος επιτέλους.
Και τώρα θα με ρωτήσετε γιατί γράφεις εδώ αφού βρήκες λύση στο πρόβλημα σου. Κάθε χρόνο κάνω τις ετήσιες εξετάσεις μου για να δω πως όλα πάνε καλά με το συκώτι μου. Κάθε χρόνο 2-3 μήνες πριν τις εξετάσεις βασανίζομαι μη τυχόν μου βρουν κάτι και μου τα κόψουν. Είτε αυξημένη χοληστερίνη, είτε αυξημένα ηπατικά. Έτσι προσέχω τρομερά σε βαθμό να παθαίνω σχεδόν διατροφική διαταραχή. Αποφεύγω σα διάολος γλυκά, λιπαρά φαγητά, ποτό κτλ. Είναι πάρα πολύ βασανιστικό για εμένα αυτό. Όσες φορές κάνω ατασθαλίες με πιάνει τρομερό άγχος ότι θα φανεί στις εξετάσεις μου και θα μου πουν "κόφτα". Το κόφτα είναι μια πολύ απλή λύση άλλα όπως διαβάσατε παραπάνω ο αντίκτυπος είναι τεράστιος μιας και καταστρέφομαι εντελώς. Είναι σαν το ναρκωτικό μου αυτά τα σκευάσματα. Τώρα στις γιορτές καθώς και 2 μήνες πριν τις γιορτές έφαγα πολύ σαβούρα. Εξετάσεις θα κάνω σε ένα 10 μηνο από τώρα. Και παρότι οι εξετάσεις αργούν και μπορεί να διορθώσω αυτό που έκανα τώρα, αγχώνομαι από τώρα για τότε και τι μπορεί να έχω προκαλέσει στο συκώτι επειδή έφαγα πολλά γλυκά και πολύ κρέας.... Συν τοις άλλοις έχω πετάξει και 2-3 σπυριά μεγάλα και όπως καταλαβαίνετε, έχω αγχωθεί και για αυτά γιατί παίρνω κανονικά τα χάπια μου και δε ξέρω από που μπορεί να προέρχονται.
Έγραψα πάρα πολλά και με συγχωρείτε. Ξέρω ότι όλο αυτό σας ακούγεται υπερβολικό. Και το καταλαβαίνω μέσα μου ότι είναι. Αλλά φοβάμαι ότι έχω PTSD. Δε μπορώ να το χωνέψω αυτό που είχα πάθει και δε μπορώ να διανοηθώ να το ξαναπάθω πάλι. Τρελαίνομαι και μόνο στην ιδέα. Υπάρχει κάποια άλλη γυναίκα με παρόμοια γυναικολογικά θέματα που να έχει βιώσει κάτι παρεμφερές; Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις γνώμες σας, είτε αντρικές είτε γυναικείες! Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων!
