Printable View
Μόλις μάθαμε ότι ο μπαμπάς μου έχει καρκίνο στον προστάτη… δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω είμαι χάλια ! Πάθαινα πάντα κρίσεις πανικού και τώρα είμαι στα πατώματα… φοβάμαι … φοβάμαι τι θα γίνει … πρέπει να δούμε αν έχει μεταστάσεις.. έχει περάσει κάποιος παρόμοια κατάσταση;; και αν ναι τι με συμβουλεύεται να κάνω… πρώτη φορά μου συμβαίνει κάτι τέτοιο… θα πάθω τίποτα από τον φόβο μου …
Εχασα τον πατέρα μου πριν απο 3 χρονια...Ηταν νεότατος 69 χρονών και δυνατός,δούλευε.
Ο καρκίνος του προστάτη είναι ο πιο συνηθισμένος στους άντρες αλλά και ο πιο ιάσιμος.
Αν δεν έχει μεταστάσεις θα πάει καλά...Θα κάνει χειρουργείο προστατεκτομή και χημειοθεραπείες.
Εκαναν βιοψία το όγκο?...Σας είπαν σε τι στάδιο βρίσκεται?
Του έκαναν βίοψια ναι.. μας είπαν ότι είναι υψηλός όσο αφορά την κακοήθεια. Νομίζω μετριέται από 2-10 και του μπαμπά μου είναι ήδη 8… τώρα στάδιο δεν ξέρουμε ακόμα περιμένουμε να του κλείσουν ραντεβού για περεταίρω εξετάσεις…πως αντιμετώπισες την κατάσταση με τον μπαμπά σου ;; Θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν πιο δυνατή αλλά δεν είμαι ρε γαμωτο.. τα έχω βάψει όλα μαύραQuote:
Originally Posted by Yoco Choco
Μου έμεινε πίκρα και παράπονο γιατί ήταν γεμάτος ζωντάνια.Quote:
Originally Posted by Λεονη
Αμα ήταν 90 χρονών και είχε αποσυρθει από την ζωή και ήταν στο κρεββάτι όλη μέρα θα ήταν διαφορετικά,δεν θα με πείραζε τόσο.
To έχω ζήσει με πολύ κοντινό άτομο μου πριν δύο χρόνια, το οποίο δυστυχώς απεβίωσε μετά από 8μήνες γιατί ήταν άκρως επιθετικός ο καρκίνος σε ένα άτομο που ήταν 75χρονών, περπατούσε σε βουνό 10 χιλιόμετρα την ημέρα, δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δεν έτρωγε τηγανητά και τον γονάτισε η μετάσταση γιατί του έκανε περισυλλογή (μάζεμα υγρών στους πνεύμονες), έτσι το μάθαμε. Το ότι έζησε 8 μήνες στο στάδιο που ανακαλύψθηκε ήταν πολύ και εξαιτίας ενός γιατρού που για εμένα είναι ο κορυφαίος στην Ελλάδα στην ειδικότητα του, άλλωστε είναι καθηγητής.Quote:
Originally Posted by Λεονη
Θα προσέξεις τα βήματα σου ιδιαίτερα, θα προσέξεις να κάνεις το καλύτερο δυνατόν για αυτόν, γιατί αν τύχον έρθει η στραβή που το απεύχομαι, αν δεν το κάνεις τότε θα έχεις τύψεις. Εγώ ας πούμε για παράδειγμα δεν έχω τύψεις ότι δεν έκανα το καλύτερο δυνατόν. Εψαξα σε όλες τις επιστημονικές εργασίες ποιος είναι ο πιο διαβασμένος ιατρός στην Ελλάδα και ο πιο ενημερωμένος ενώ ήδη είχαμε πάει στον Αγιο Σάββα και μου είπε με νόημα ο γιατρός εκεί μην έχει ελπίδες όσο ζήσει. Οταν μου το είπε αυτό, είπα μέσα μου οκ ναι μεν, αλλά δεν θα τον αφήσω να πάει αμαχητί και έτσι έψαξα θυμάμαι γύρω στις 10 ώρες να βρω στις έρευνες ποιος Ελληνας ουρολόγος υπάρχει παντού. Τον βρήκα και καπάκι έκλεισα ραντεβού μαζί του και ήταν πολύ καλό αυτό, γιατί ήταν σε δημόσιο νοσοκομείο είχε ολόκληρο τημ δίπλα του και μία φορά που έκανε εισαγωγή για λοίμωξη στο νοσοκομείο του πήγαινε κάθε μα κάθε πρωί να τον δει τι κάνει και είχε πάντα άμεση ενημέρωση από το τμήμα των παθολόγων.
Μην φοβάσαι δεν πρέπει να φοβάσαι, πρέπει να νιώσεις δυνατή τώρα, θα χρειαστείς δυνάμεις για να του σταθείς, γιατί θα έχει τώρα επισκέψεις στους ιατρούς, εξετάσεις αιματολογικές, βιοχημικές, αξονικές, καρδιολογικές, έχει αγώνα, αν και από την άλλη ακόμα και αν φοβάσαι τώρα να ξέρεις πως η ίδια η κατάσταση θα σου δώσει δύναμη να το αντιμετωπίσεις.
Θα σου δώσω μία συμβουλή. Μην πας μόνο σε ένα ιατρό τον πατέρα σου, να τον πας σε δύο γιατρούς να πάρεις δύο γνώμες και μετά αποφάσισε μαζί του, ότι αποφασίσεις.
Επίσης θα σου πω κάτι ακόμα. Προσωπικά αν ήμουν στην θέση σου θα σκιζόμουν να έκανε άμεσα μια αξονική άνω και κάτω κοιλίας για να δω τι γίνεται ήδη ανεξάρτητα αν θα είχα παραπεμπτικό ή όχι για να διαβάσω τι λέει η έκθεση, δηλαδή δεν υπήρχε περίπτωση να ξέρω από βιοψία ό,τι έχει καρκίνο ο πατέρας μου και να μην φρόντιζα την ίδια ή την επόμενη ημέρα το αργότερο να έβρισκα θεραπευτήριο να του έκανα αξονική. Στην αρχή μέχρι να κλείσει η διάγνωση δηλαδή τι έχει που έχει κτλ, δεν πρέπει να χάσεις ούτε δευτερόλεπτο.
Τέλος και το κλείνω, να ξέρεις πως υπάρχουν γιατροί πολύ λίγοι βέβαια νομίζω δεν ξεπερνάνε τους 3 στην Ελλάδα οι οποίοι κάνουν κλινικές δοκιμές. Δηλαδή μια φαρμακευτική δημιουργεί ένα φάρμακο και μετά από την δεύτερη δοκιμή ψάχνουν σε όλο το κόσμο άτομα για να συμμετάσχουν στην κλινική δοκιμή. Τι γίνεται τώρα, αν τυχόν καλύπτει τις προϋποθέσεις ο ασθενής, τότε ο γιατρός του προτείνει αν θέλει να συμμετάσχει σε αυτήν. Στην κλινική δοκιμή δεν πληρώνεις τίποτα, και όλα τα αναλαμβάνει η φαρμακευτική, όλες τις εξετάσεις στο 100% όπως επίσης και την μεταφορά του ασθενή από το σπίτι του στο εξεταστικό κέντρο και την επιστροφή του στο σπίτι.
Ο άνθρωπος μου για να καταλάβεις από την στιγμή που ανακαλύψαμε τον καρκίνο, τέτοια εποχή ήταν Ιανουάριος του 23 τον Μάρτιο του 23 του είχε κάνει περισυλλογή στο μυοκάρδιο. Αν συμβεί κάτι τέτοιο τότε ο μέσος χρόνος που ζει κάποιος είναι τρεις μήνες, μέσα σε 3 μήνες μάξιμουμ πεθαίνει, επειδή ήταν στην κλινική δοκιμή έπαιρνε ένα φάρμακο το οποίο κατάφερε το απίστευτο να αναστρέψει την περισυλλογή στο μυοκάρδιο και να την εξαφανίσει ενώ άρχιζε να εξαφανίζει τις μεταστάσεις σιγά-σιγά.
Και για να σου λύσω την απορία δεν πεθανε από τον καρκίνο αυτόν κάθε αυτόν. Πέθανε από λοίμωξη του αναπνευστικού. Τον καρκίνο δηλαδή τις μεταστάσεις του άρχιζε να τις αντιμετωπίζει, αλλά το ανοσοποιητικό του τον πρόδωσε.
Πρέπει όσο μπορείς να δείξεις ηρεμία και να σταθείς στον πατέρα σου.Quote:
Originally Posted by Λεονη
Τώρα όσο αφορά την κατάσταση, ένας ψυχολόγος ίσως βοηθούσε.
Συνήθως κάποιο άτομο από την οικογένεια το παίρνει πολύ βαριά το θέμα με κρίσεις κ.λ.π.
Αν και έχω ακούσει ότι ο καρκίνος του προστάτη είναι ιάσιμος.
Γεια σου και λυπάμαι για το τι συμβαίνει στον πατέρα σου και συνεπώς επηρεάζει έτσι την ψυχολογία σου. Ο πατέρας μου πέθανε από καρκίνο, και ήμουν ο άνθρωπος που, κατά κύριο λόγο, ανέλαβε να είναι μαζί του στο ταξίδι του με την ασθένεια, να τον πηγαινοφέρνει στα νοσοκομεία, τα εξεταστικά κέντρα υγείας, τις χημειοθεραπείες, καθώς και στα τελευταία του ταξίδια στο χωριό του.Quote:
Originally Posted by Λεονη
Θέλω να σου πω να μην λες ότι δεν είσαι δυνατή. Να σου επιτρέπεις τη λύπη. Είναι φυσιολογικό με την αναγγελία της είδησης μιας βαριάς ασθένειας για ένα κοντινό σου άνθρωπο να είσαι σε κατάσταση σοκ και να έχεις κι εσύ ανάγκη διαχείρισης των συναισθημάτων που σου βγαίνουν. Στα μεγάλα νοσοκομεία συνήθως υπάρχει κοινωνικός λειτουργός που μπορείς να αναζητήσεις, στο Νιμτς που ήταν ο πατέρας μου υπήρχε, και μπορείς να κλείσεις ραντεβού και να έχεις μία πρώτη στήριξη. Οι φροντιστές, που κανένας δε μιλάει για τις δικές τους ανάγκες ιδιαίτερα, έχουν ένα μεγάλο φορτίο να κουβαλήσουν, γιατί ό,τι ζουν είναι επίσης τραυματικό.
Μη διστάσεις να αναζητήσεις ψυχολογική υποστήριξη, αυτή είναι η συμβουλή μου, για να πάρεις τη στήριξη που έχεις ανάγκη τώρα. Και το φόρουμ είναι καλό για μία πρώτη επαφή με γνώμες και εμπειρίες, αλλά τη δουλειά που γίνεται με τον ψυχολόγο δε μπορεί να την υποκαταστήσει. Τέλος, θέλω να σου πω ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε νιώθουν, κι ότι είμαι εδώ να σ' ακούσω όποτε το χρειαστείς. Καλή τύχη στον πατέρα σου!
Λεόνη,όταν έχασα τον πατέρα μου ακουγα συνέχεια το τραγούδι Hurt από την Christina Aguilera και με άγγιζε.
Το έγραψε η ίδια η Κριστίνα όταν έχασε τον δικό της πατέρα.
Ακουσέ το και δώσε έμφαση στους στίχους για να προλάβεις να δώσεις στον πατέρα σου αυτά που θε για να μην μετανιώνεις μετά.
https://www.youtube.com/watch?v=wwCykGDEp7M