Printable View
εδώ και δύο χρόνια ζω στη λούπα της εμμονής σχεδόν μόνιμα
παίρνω φάρμακα και έχω διαβάσει ένα σωρό βιβλία sxetika
φοβάμαι μήπως συνεχίσω να ζω στη λούπα της εμμονής μέχρι το τέλος της ζωής μου
είναι βασανιστικό
και είναι κρίμα
μόνο όσοι περνάν το ίδιο μπορούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο
ποιες είναι οι λύσεις για να ξεπεράσεις την εμμονή που σας έχουν βοηθήσει?
Τι έκανε λέει;Quote:
Originally Posted by diogenis
Δεν ξέρω diogenis, για να σε βοηθήσω, αλλά λυπάμαι που το περνάς αυτό. Εγώ περνάω φάσεις χρονικών πηγαδιών με ειδικά ενδιαφέροντα κτλ, που δε μπορώ να βγω εύκολα, και δεν το ελέγχω, πιθανόν από το φάσμα. Εκτός από τα βιβλία αυτοβοήθειας, έχεις ψάξει τι γίνεται με θεραπείες; Έχεις κάνει; Δηλαδή δοκίμασες κι άλλες μεθόδους, αυτό εννοώ.
Dokimasa polles μεθόδους...Quote:
Originally Posted by WildHoney
Έχεις κάποιον σταθερό γιατρό; Του είπες ότι δε δουλεύουν αυτά που έχεις δοκιμάσει, το γνωρίζει; Κι αν όχι, γιατί δεν αλλάζεις γιατρό να πάρεις κι άλλη άποψη και κατεύθυνση; Δε γνωρίζω γι αυτό το συγκεκριμένο τομέα για να σου έλεγα κάτι παραπάνω.Quote:
Originally Posted by diogenis
απαντηση ειναι αυτη τωρα;Quote:
Originally Posted by Rainbow86
αν εχεις καποια σχετικη εμπειρια απο την δικη σου παθηση, η εστω καποια αποψη, πες την. τι θα πει "τι εκανε λεει";;; εκανε παιδι και κλαιει...
τι μεθοδους εννοεις; ο γιατρος τι σου ειπε; σε παρακολουθει τακτικα καποιος γιατρος; εκανε αλλαγες/ διορθωσεις στα φαρμακα σου για να σε βοηθησει; παιρνεις κανονικα την αγωγη σου;Quote:
Originally Posted by diogenis
Να τα διώχνεις. Η μαγεία αυτή είναι. Την ώρα που έρχονται στη σκέψη να τα αναγνωρίζεις ως τέτοια και να τα διώχνεις. Όλες οι μέθοδοι και όλα τα βιβλία που και γω διάβασα σ αυτό καταλήγουν.
σε ευχαριστώ για τον κόπο που έκανες να απαντήσειςQuote:
Originally Posted by Remedy
ναι έχω γιατρό που το βλέπω όσο πιο τακτικά μπορw
μου έχει γράψει θεραπεία και του λέω τα προβλήματα που έχουμε τη θεραπεία μου και τα αλλάζει αναλόγως
παίρνω ευλαβικά κανονικά τα φάρμακά μου
παρόλα αυτά η θλίψη μέσα μου και η σκέψη ότι μπορεί να είμαι πάντα έτσι με καταβάλει
οι εμμονές του παρελθόντος μου δημιουργούν κυκκεώνα θλίψεως
καθώς βέβαια και η μη ικανοποιητική καθημερινότητα μου
μεθόδους εννοώ φάρμακα διάφορα και θεραπείες ομιλίας επι πολλά χρόνιαQuote:
Originally Posted by Remedy
θα σας πω ότι η εμμονή μου έχει να κάνει με την δουλειά που έχασα και είχα γράψει τότε εδώ πέρα μέσα στο forum
τώρα δουλεύω κάπου αλλού και είμαι θλιμμένος
έχω να χαμογελάσω 25 μήνες
και ήμουν ένας άνθρωπος που χαμογελούσε πολλές φορές μέσα στη μέρα
σαν με κάποιο τρόπο να μου πήραν τη χαρά
σχεδόν έχει ποτίσει η θλίψη καίτη σκέψη μου και το σώμα μου
σκεφτείτε ότι όταν έγινε το έγκλημα στα τέμπη θα θελα να ήμουν εγώ μέσα στο τρένο και να πεθάνω
αυτό σκεφτόμουν τότε από την πολύ θλίψη
δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας αλλά δεν έχω και ζωή μέσα μου
στο μεταξύ κόψαμε την πίτα στην εταιρεία που δουλεύω και μου φαίνεται ότι ήμουν ο πιο θλιμμένος άνθρωπος μέσα κει
και κάθε φορά που διασταυρωνεται το βλέμμα μου με το βλέμμα κάποιου άλλου συνάδελφου εκεί μέσα νομίζω ότι καταλαβαίνει πόσο θλιμμένος είμαι και ότι κάπως με κάποιο τρόπο δεν πάω καλά
δηλαδή νιώθω ότι καταλαβαίνουν ότι είμαι διαταραγμένος η ταραγμένος ή θλιμμένος
όλοι οι εμμονικοι ιδιοψυχαναγκαστικοι έχετε φύγει από το φόρουμ ????
που είστε???
το θέμα είναι να βοηθάει ο ένας τον άλλον
η τωρινη δουλεια σου, δεν σου αρεσει; η αλλη ηταν καλυτερη;Quote:
Originally Posted by diogenis
Εγώ έχω συμβιβαστεί με το ότι θα είμαι έτσι διά παντός... Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τη λούπα αν δεν διαπιστώσεις το πρόβλημα σου και ζητήσεις βοήθεια άμεσα... Αλλιώς, σου γίνεται βίωμα και δεν ξεριζώνεται. Το σημαντικό είναι να είμαστε λειτουργικοί. Παίρνω φλουοξετίνη έξι μήνες σχεδόν και μ έχει βοηθήσει πιστεύω αλλά δεν ξέρω πως θα είμαι όταν κάποια στιγμή σταματήσω να παίρνω
Δεν μπορείς να συμβιβαστείς αν αναλογιστείς πόσα δημιουργικά για σένα έχασες όσο καιρό βασανιζόσουν με τις εμμονές. Διότι η σκέψη απορροφάται από τις εμμονές και δεν μπορεί να γεννήσει, να πλάσει και να εφαρμόσει στην πράξη δημιουργικές σκέψεις. Έτσι, μετά από χρόναι θα αναλογίζεσαι τη ζημιά που σου άφησε, δηλαδή που σε άφησε πίσω στη ζωή ή σε πλευρές της, αυτό που λες πως έγινε βίωμα που δεν ξεριζώνεται. Τα φάρμακα καταλαγιάζουν το νου για να μπορέσει να σκέφτεται δημιουργικά, όμως δεν αλλάζουν τη σκέψη, απλά της δίνουν την ευκαιρία να βρει και να αποβάλει τις διαστρεβλωμένες σκέψεις και να σκεφτεί δημιουργικά.Quote:
Originally Posted by philosopher