#MeToo

Έχω παρακολουθήσει διάφορα βίντεο γυναικών που υπέστησαν κακοποίηση και μίλησαν πάνω στο βίωμά τους. Το πιο πρόσφατο ήταν της ηθοποιού Κατερίνας Λέχου, για την κακοποιητική της σχέση με γνωστό ηθοποιό του θεάτρου και της τηλεόρασης, τον Γιώργο Κιμούλη. Με συγκίνησε ο λόγος της, ενώ διαβάζοντας σχόλια παρατήρησα ότι πολλ@ την έψεγαν γιατί "δεν μίλησε τότε", αλλά το έκανε ετεροχρονισμένα. Και είδα το ερώτημα του Γιώργου Χριστοδούλου, που χτυπιόταν για το τι "έκανε όταν κοιμόταν με τον Κιμούλη, εκεί τίποτα; "

Μια γυναίκα που μιλάει για την κακοποίησή της, πρέπει να αντέχει να την κρίνουν για το πότε το είπε, το γιατί το είπε τώρα και όχι τότε, γιατί διάλεξε τον τρόπο που το είπε, αν ήταν οργισμένος ή "πολιτισμένος" ο τρόπος της, τι φορούσε, πού ήταν, πώς αντέδρασε τότε και αν αντέδρασε, αν δεν αντέδρασε γιατί δεν αντέδρασε, κτλ.

Με απλά λόγια, η γυναίκα δικάζεται από τους "θεατές" , σε κάθε πεδίο κοινωνικό, ενώ ο ένοχος ήταν αυτός που καλυπτόταν από τη θέση του ως ένας μεγάλος ηθοποιός, της ζωής και του θεάτρου, για τον οποίο πάρα πολλοί γνώριζαν πράγματα, αφού είχαν συνεργαστεί μαζί του. Και εκείνοι δεν έλεγαν τίποτε, αλλά η κακοποιημένη γυναίκα κρίνεται.
Ένα μπράβο σε αυτές τις γυναίκες του #MeToo, ας γίνουν πιο πολλές, ας γίνουμε πιο πολλές! Ας μιλάμε για όσα έχουμε ζήσει, σε σχέσεις, δουλειές, πάλκα, κρεβάτια, στο δρόμο, στη γειτονιά μας. Γιατί είναι τόσα πολλά, τόσα πολλά, τόσα που αν ενώναμε τις φωνές μας θα ράγιζαν οι τοίχοι στις πόλεις και τα χωριά που έχουμε ζήσει τις ιστορίες μας, τι έχουμε περάσει μέσα σε σπίτια δίχως φωνή, μέσα σε κορμιά παραβιασμένα, χτυπημένα, αξιοπρέπειες λαβωμένες, μα με μία θέληση να υπάρχουμε, να είμαστε εδώ. Και για όσες δεν μπόρεσαν να είναι, η θύμησή σας είναι εδώ.