Βοηθεια

Γεια, ειμαι νεος σε αυτο το forum. Φανταζομαι εγγραφηκα γιατι δε ξερω που αλλου να στραφω. Περναω μια απο τις πιο δυσκολες φασεις τις ζωης μου... Ισως τη δυσκολοτερη. Νιωθω πιο μονος απο ποτε και δε μπορω να δω καποιο διεξοδο στη ζωη μου. Νομιζω οτι εχω αρχισει να νιωθω καταθλιψη. Κλεινομαι στο σπιτι αποφευγω καθε επαφη και αισθανομαι οτι τα παντα στη ζωη μου ειναι ματαια. Οσο και να προσπαθω δε μπορω να βρω καποιο νοημα σε οτι κανω... ειναι ολα ματαια. Αρχικα προσπαθουσα να ερχομαι συνεχεια σε επαφη με αλλους, οτιδηποτε για να μη σκεφτομαι, αλλα και αυτο εχει αρχισει να ξεφτιζει. Θα εκτιμουσα καποια συμβουλη, κατι που θα μπορουσε να με βοηθησει

Μίλα μας περισσότερο. Γιατί έφτασες εκεί? Θες να μιλήσεις? Ακόμη κι αν δεν θες να γίνεις πιο συγκεκριμένος μίλα μας, είναι λυτρωτικό, σε μένα έπιασε.

Καλησπέρα GBL και καλώς όρισες στο φόρουμ.
Πραγματικά δεν ξέρω τι συμβουλή να σου δώσω. Ακούω οτι αυτή η διάθεση που ονομάζεις κατάθλιψη έχει αρχίσει και απλώνει το σκοτάδι της επάνω σου. Ακόμα και ο τρόπος που είχες βρει να το ξορκίζεις, να μην σκέφτεσαι δηλαδή, φαίνεται οτι τώρα πια δεν φτάνει.
Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό να σου γράψω είναι οτι έχω περάσει κι εγώ απο τέτοια σκοτάδια και γι\' αυτό το λόγο καταλαβαίνω πόσο δύσκολη μπορεί να είναι αυτή η κατάσταση, πόσο δεν αντέχεται.
Είμαι εδώ να σε ακούσω και να μοιραστώ μαζί σου, όσο μπορώ, αυτό που περνάς. Δεν χρειάζεται να το περνάς μόνος σου.

Γεια σου GBL,έγινε κάτι και νιώθεις έτσι ή απλά χωρίς εμφανή λόγο συνέβη?

Δεν θελω να εμβαθυνω περισσοτερο γιατι δεν νιωθω ανετα. Αυτος ο τροπος επικοινωνιας ειναι κατι πρωτογνωρο για μενα. Τους τελευταιους μηνες συνεβησαν αρκετες αλλαγες στη ζωη μου. Αλλαγες που με απομακρυναν απο φιλους, ατομα κοντα μου. Αυτη τη στιγμη δεν εχω καποιον διπλα μου για να με στηριξει, νιωθω μοναξια που δεν εχω νιωσει πιο πριν. Παντα ημουν μοναχικος, κλειστος τυπος, αλλα δεν με ενοχλουσε ιδιαιτερα. Αλλα τωρα αισθανομαι οτι δε μπορω να το ελεγξω πια. Δυσκολευομαι να κοιμηθω τα βραδια, ξυπναω 3-4 φορες μεσα στη νυχτα, η χειροτερη ωρα της ημερας ειναι οταν ξυπναω, νιωθω λες και ενα τρενο εχει κατσει πανω στο στηθος μου, δε θελω να σηκωθω, δε βρισκω λογο για να σηκωθω. Υπαρχουν μερες που κλεινομαι μεσα στο σπιτι μου, χωρις να εχω τη διαθεση να μιλησω σε κανεναν. Νιωθω οτι δεν υπαρχει ελπιδα για κατι καλυτερο. Δεν ξερω ....ισως να μην υπαρχει τελικα.

Έχεις χάσει τελευταία φίλους και ανθρώπους απο τη ζωή σου. Και μαζί με αυτούς χάνεις και την ελπίδα σου, έτσι δεν είναι?

Quote:

---

Originally posted by GBL
Τους τελευταιους μηνες συνεβησαν αρκετες αλλαγες στη ζωη μου.

---

Μπορεί γι\'αυτό να νιώθεις έτσι.
Μπορεί να είναι μια περίοδος προσαρμογής στις αλλαγές.
Τι αλλαγές έγιναν και με ποιο τρόπο σε απομάκρυναν από κοντινά σου άτομα?

GBL, είσαι στο προτελευταίο στάδιο.
Σε λίγο καιρό, δε μπορώ να σου πω σε πόσο, πάντως λιγότερο από ένα μήνα, θα ξυπνήσεις ένα πρωί και θα νοιώθεις υπέροχα...
Πίστεψέ με