Originally Posted by
Geo97
Είμαι 29 άντρας και ποτέ δεν είχα καλή επικοινωνία με τους γονείς μου. Δεν τους έχω μιλήσει ποτέ για σχέση μου αν και είχα πολλές, δεν τους λέω τους προβληματισμούς μου δεν ξέρουν καν ότι καπνίζω. Αν με πάρει κάποιος τηλέφωνο με αγχώνει το να μιλήσω μπροστά τους και θα πάω σε κάποιον άλλο χώρο και το πιο απλό τηλεφώνημα να είναι. Γενικά τους αγαπάω πολύ και με αγχώνει ακόμα και το γεγονός να φύγω και να πάω να ξεκινήσω τη ζωή μου κάπου αλλού σε μια μεγαλύτερη πόλη κάτι που θέλω πολύ. Δεν θεωρώ ότι θα μου έβαζαν εμπόδιο σε κάτι από αυτά. Αλλά ανακυκλώνονται αυτές οι σκέψεις συνεχώς στο μυαλό μου με αποτέλεσμα να με κρατάνε πίσω σε πολλά πράγματα. Όσο μεγαλώνω αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να βρω από πού πηγάζει και να το λύσω. Η αδερφή μου για παράδειγμα είναι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος τα λέει όλα χύμα χωρίς να το πολύ σκεφτεί. Εγώ δεν ξέρω γιατί "βγήκα" έτσι...
