Πολύ μπερδεμένη!

Καλησπερα σας! Νιώθω οριακα οτι εχω κανει καταχρηση αυτου του forum με τόσα που εχω δημοσιεύσει το τελευταίο διαστημα ..Αλλα anyway, ας πω ένα ακόμα πρόβλημα μου.
Είμαι σε μια περίεργη φαση της ζωής μου και σε ότι αφορα τη σχεση μου και στα επαγγελματικά μου. Το γράφω όμως σε αυτήν την στηλη μιας και η σχέση είναι αρκετά καθοριστική και για τα επαγγελματικά.
Δουλευα σεζον τρία χρονια στο μέρος όπου μενει το αγόρι μου.( Έχουμε σχέση εδω και 4,5 χρόνια). Τώρα δε θελω να ξαναπαω σεζον και αμφιταλαντεύομαι για το πού θα μένω και το τι θα κανω. Αμφιταλαντεύομαι ακόμα και για το αν θελω να μείνω σε αυτη τη σχεση..
Εγω σπουδαζα σε μια μεγάλη πολη και εχω και σπιτι εκει (οχι το πατρικό μου, αλλα ειναι της οικογενειας). Εκεί ειναι καποιοι φιλοι μου, καθως και η αδερφη μου. Με το που τελειωσε η σεζον, γύρισα στην πολη μου και ημασταν με το αγορι μου απο απόσταση. Αρχικά ήμουν ενθουσιασμένη με την αλλαγη, που επεστρεψα σπιτι μου κλπ. Βρισκομασταν σαββατοκυριακα με το αγόρι μου. Μετα αρχισα να νιώθω μια ελλειψη νοηματος, ενιωθα κυριολεκτικα οτι η ζωή μου δεν εχει νόημα. Αποφασισα να γυρίσω στην πολη του αγοριού μου και να μενω τελικα εκει, ωστε τουλάχιστον να μη μου λειπει αυτός. Και για λιγο βρήκα παλι ενα νοημα, ένιωθα χαρουμενη κλπ.
Μετα άρχισα παλι να πέφτω, αρχισα να νιωθω οτι κατι λειπει, οποτε σκεφτηκα να ψαξω για δουλειά (παρ'οτι παιρνω επίδομα και για να ειμαι ειλικρινής απολαμβανω λιγο την ελευθερια μου, μιας και κουραστηκα στη σεζον).
Ελα ομως που προέκυψε μια πρόταση για δουλειά στην προηγούμενη πολη...(Νταξει δεν προεκυψε ακριβως, εστειλα μονη μου βιογραφικο) Δεν ήταν και η καλυτερη ευκαιρια, ομως ηταν σχετικη με αυτο που σπουδασα. Εγω ελεγα για καιρό οτι δεν ηθελα να ασχοληθω με αυτο που σπουδασα, όμως οταν προεκυψε η ευκαιρια αρχισα να προβληματιζομαι σοβαρα. Νιωθω κιόλας οτι εχω πιο χαμηλη αυτοεκτιμηση λογω του ότι δεν ασχολουμαι με αυτο που σπουδασα..Το ειπα στο αγορι μου αλλα ξενερωσε λιγο. Νταξει ενα δικιο του το δινω, γιατι συνεχεια αλλαζω γνωμη για το πού θελω να είμαι και επειδη του εχω πει ποσο δυσκολη μου ειναι η σχεση απο αποσταση.
Προβληματίστηκα πολυ αλλα αφησα πισω την ιδεα αυτης της δουλειάς γιατι θεώρησα οτι θα ειμαι δυστυχισμενη αν παλι είμαστε απο αποσταση με το αγορι μου..
Πήγα λοιπον σε μια αλλη συνεντευξη στην πολη που ειμαστε (αλλα σε ασχετο αντικείμενο). Ειπαν οτι με θελουν στη δουλειά. Κολακευτηκα αλλα για κάποιο λογο δεν χαρηκα τοσο..Εν πασει περιπτωσει ξεκιναω καποιες διαδικασιες με χαρτια κλπ και τωρα η υπευθυνη δεν μου απαντάει στο τηλεφωνο. Δεν ξερω αν αλλαξαν γνωμη...Ισως τελικα κατι να τους χάλασε και να μη με θελουν.
Υποσυνειδητα σαν να ενιωσα και μια ανακουφιση..Δεν ξερω, επειδη αμφιταλαντευομαι αναμεσα σε δυο πολεις, το να δεσμευτω μονο στη μία μου φαινεται τρομακτικό. Ταυτόχρονα εχω λεφτα στην ακρη λόγω της σεζον, οποτε δεν με καιει το οικονομικο. Σκεφτηκα επισης οτι αλλαζω πόλη για το αγορι μου, που οκ μου αρέσει η ηρεμια αυτης της πόλης σε σχέση με την μεγαλουπολη ..Αλλα και πάλι ειναι big step. Και σκέφτομαι μηπως κανω βλακεια; Μηπως δεν ειμαι και τοσο ερωτευμένη ετσι κι αλλιώς; Καμια φορα κιολας νιωθω οτι δεν συζηταμε αρκετα, οτι εχουμε πολυ διαφορετικα ενδιαφεροντα. Και αν του εκφρασω μια ανησυχια μου, ολο μου λεει οτι αγχώνομαι τζάμπα κλπ
Γενικα πολυ περιεργα τα πράγματα. Ξεκιναω κατι, ενθουσιάζομαι, μετα χανω κατευθειαν τον ενθουσιασμο μου..Αμφιβαλλω για τα πάντα. Γενικα δεν ξέρω τι θελω και τι πρέπει να κανω για να ειμαι χαρουμενη.
Να σημειωσω οτι στο παρελθον ειχε ρθει και το αγορι μου να μεινει στην δικη μου πολη. Τον εβλεπα ομως οτι δεν ηταν χαρουμενος, δεν εψαχνε καν για δουλειά και σαν να ειχε χασει τα ενδιαφεροντα του...Και ετσι αποφάσισα να ξαναπαω σεζον και να μενουμε σε αυτόν. Μου ειχε φανει μια καλη προσωρινη λυση, μιας και μενα δεν με χαλουσε τοτε η σεζον και θα εβγαζα και καλα λεφτά. Γενικα δεν ξερω τι μου φταιει και τι πρέπει να κανω ..
Θα εκτιμουσα τις αποψεις σας..Εχω ηδη κανονισει να μιλήσω και με ψυχολόγο..