Δεν "ανεβαίνω" ποτέ πια.

Νιώθω μονίμως άθλια. Μέχρι πριν δύο μήνες η διάθεσή μου ήταν πάρα πολύ ασταθής. Μια πάνω μια κάτω ανά πολύ τακτικά χρονικά διαστήματα. Μου ταίριαζε πολύ η διάγνωση της οριακής, αλλά πάντα "έπαιζαν" αυτές οι δύο ταμπέλες, οριακή ή κατάθλιψη. Δεν έμοιαζα να έχω κατάθλιψη. Ακόμη και τώρα - που το ερωτηματολόγιο στον ψυχίατρο βγήκε severe - δεν θεωρώ πως έχω κατάθλιψη.

Συνέβη κάτι πριν αυτούς τους δύο μήνες. Το έχω πει, το έχω ξαναπεί 500 φορές, σε ψυχολόγους, σε ψυχιάτρους, σε αστυνομικούς, σε αγνώστους στο ίντερνετ, σε φόρουμ, το έχω πει και εδώ, έχω πάρει φάρμακα, δεν έχει βοηθήσει τί πο τα.

Από τότε νοσηλεύτηκα και για 5 εβδομάδες σε ψυχιατρική. Ούτε αυτό βοήθησε. Βγήκα και είμαι ΤΟ ΙΔΙΟ όπως πριν μπω. Άθλια.

Βγαίνω, περπατάω, αλλά δεν βοηθά, νιώθω πως κλαίω μονίμως εσωτερικά, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορώ ούτε να δακρύσω, μου είναι αδύνατον, πιστεύω είναι από τα φάρμακα αν και πλέον τα έχω κόψει.

Διεκοψα από τον νάρκισσο φίλο, ο οποίος ήταν και ο μόνος που μου είχε μείνει - πλέον δεν έχω κανέναν.

Συνήθως βρισκόμουν σε μια κατάσταση μανίας. Και περπατούσα πολύ.

Τις τελευταίες μέρες δεν θέλω να πάω να περπατήσω και μοιάζει αγγαρεία, θέλω να είμαι στο κρεβάτι με τα ακουστικά και ζάναξ να κοιμάμαι, να μη ξυπνήσω. Δυσκολεύομαι σε οτιδήποτε.

Δεν θέλω άνθρωπο, όχι ότι μου στέλνει ποτέ κανένας, αλλά αναζητώ την προσοχή από άκυρους στο τιντερ, από τους οποίους δεν θέλει κανένας καν να με γνωρίσει. Ούτε καν για μόνο αυτά που θέλουν εκείνοι. Είμαι τόσο απελπισμένη που αν κάποιος μου έλεγε έλα, θα πήγαινα. Όχι για τον άνθρωπο. Για την προσοχή. Που δεν είχα ποτέ. Και που παρακαλώ για αυτήν, και δεν λέω όχι σε αυτά που θέλουν, και πάλι παίρνω απόρριψη...

Νιώθω πως δεν αξίζω τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα θετικό στη ζωή μου, από καμία πτυχή.

Οι σκέψεις μου είναι τόσο περίεργες και σκοτεινές που έχω φάει αποκλεισμό από όλες τις ιστοσελίδες - φόρουμ που χρησιμοποιούσα για να μιλάω κάπου (και από τις οποίες κυρίως τρεφόμουν από την προσοχή).

Πονάω συνέχεια, διαγνώστηκα με μετατραυματικό στρες στην νοσηλεία, και πιστεύουν πως φέρνω πολύ σε διπολική. Δεν πιστεύω λέξη από όσα λένε, γιατί κατεμε άλλο η διάγνωση κατάθλιψης, άλλο η οριακή και άλλο η διπολική.

Το μόνο μου πρόβλημα κατ' εμέ, είναι η αχρηστία μου και το πόσο άσχημη, ανίκανη και ανεπιθύμητη ήμουν και συνεχίζω να είμαι απαράλλακτα σε όλη μου τη ζωή.

Ειλικρινά δεν με βοηθά τίποτα και δεν θα ήθελα να ξυπνήσω. Η προσπάθειά μου πριν 2 μήνες απέτυχε.

Δεν έχω ΖΩΗ. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Δεν. Έχω. Ζωή. Και θέλω να με πονέσουν. Αλλά είμαι τόσο ανάξια, που ούτε για αυτό είμαι άξια.

Here's to another Xanax...

Θυμώνω πάρα πολύ με όσους μου λένε για ψυχοθεραπεία και ψυχολόγους και φάρμακα και ψυχιάτρους και νοσηλείες. Λες και δεν τα έχω δοκιμάσει ΟΛΑ ΑΥΤΑ.

Θυμώνω με ανθρώπους που τους ζητώ μια ΒΟΛΤΑ και μου λένε να πάω σε ψυχολόγο. ΟΧΙ ΔΕ ΘΕΛΩ άλλη αντιμετώπιση σαν άρρωστη, θέλω μια ζωή, ΜΙΑ ΖΩΗ.

Σαν να μην καταλαβαίνει κανείς. ΚΑΝΕΙΣ.

Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο έτσι. Σε αυτές τις συνθήκες που ποτέ μα ποτέ δεν αλλάζουν κι ας προσπάθησα να τις αλλάξω τόσες φορές.

Για εμένα είναι μαρτύριο να συνεχίσω να ζω έτσι και ΔΕΝ ΤΟ ΘΈΛΩ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΔΕΝ. ΘΈΛΩ.

Πόσο πιστεύετε θα αντέξω;

Οταν λες οτι τα εχεις δοκιμασει ολα αυτα (αγωγες, θεραπειες κτλ), εκανες ας πουμε ψυχοθεραπεια για 2-3 χρονια και δε σε βοηθησε;

Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Νιώθω μονίμως άθλια. Μέχρι πριν δύο μήνες η διάθεσή μου ήταν πάρα πολύ ασταθής. Μια πάνω μια κάτω ανά πολύ τακτικά χρονικά διαστήματα. Μου ταίριαζε πολύ η διάγνωση της οριακής, αλλά πάντα "έπαιζαν" αυτές οι δύο ταμπέλες, οριακή ή κατάθλιψη. Δεν έμοιαζα να έχω κατάθλιψη. Ακόμη και τώρα - που το ερωτηματολόγιο στον ψυχίατρο βγήκε severe - δεν θεωρώ πως έχω κατάθλιψη.

Συνέβη κάτι πριν αυτούς τους δύο μήνες. Το έχω πει, το έχω ξαναπεί 500 φορές, σε ψυχολόγους, σε ψυχιάτρους, σε αστυνομικούς, σε αγνώστους στο ίντερνετ, σε φόρουμ, το έχω πει και εδώ, έχω πάρει φάρμακα, δεν έχει βοηθήσει τί πο τα.

Από τότε νοσηλεύτηκα και για 5 εβδομάδες σε ψυχιατρική. Ούτε αυτό βοήθησε. Βγήκα και είμαι ΤΟ ΙΔΙΟ όπως πριν μπω. Άθλια.

Βγαίνω, περπατάω, αλλά δεν βοηθά, νιώθω πως κλαίω μονίμως εσωτερικά, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορώ ούτε να δακρύσω, μου είναι αδύνατον, πιστεύω είναι από τα φάρμακα αν και πλέον τα έχω κόψει.

Διεκοψα από τον νάρκισσο φίλο, ο οποίος ήταν και ο μόνος που μου είχε μείνει - πλέον δεν έχω κανέναν.

Συνήθως βρισκόμουν σε μια κατάσταση μανίας. Και περπατούσα πολύ.

Τις τελευταίες μέρες δεν θέλω να πάω να περπατήσω και μοιάζει αγγαρεία, θέλω να είμαι στο κρεβάτι με τα ακουστικά και ζάναξ να κοιμάμαι, να μη ξυπνήσω. Δυσκολεύομαι σε οτιδήποτε.

Δεν θέλω άνθρωπο, όχι ότι μου στέλνει ποτέ κανένας, αλλά αναζητώ την προσοχή από άκυρους στο τιντερ, από τους οποίους δεν θέλει κανένας καν να με γνωρίσει. Ούτε καν για μόνο αυτά που θέλουν εκείνοι. Είμαι τόσο απελπισμένη που αν κάποιος μου έλεγε έλα, θα πήγαινα. Όχι για τον άνθρωπο. Για την προσοχή. Που δεν είχα ποτέ. Και που παρακαλώ για αυτήν, και δεν λέω όχι σε αυτά που θέλουν, και πάλι παίρνω απόρριψη...

Νιώθω πως δεν αξίζω τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα θετικό στη ζωή μου, από καμία πτυχή.

Οι σκέψεις μου είναι τόσο περίεργες και σκοτεινές που έχω φάει αποκλεισμό από όλες τις ιστοσελίδες - φόρουμ που χρησιμοποιούσα για να μιλάω κάπου (και από τις οποίες κυρίως τρεφόμουν από την προσοχή).

Πονάω συνέχεια, διαγνώστηκα με μετατραυματικό στρες στην νοσηλεία, και πιστεύουν πως φέρνω πολύ σε διπολική. Δεν πιστεύω λέξη από όσα λένε, γιατί κατεμε άλλο η διάγνωση κατάθλιψης, άλλο η οριακή και άλλο η διπολική.

Το μόνο μου πρόβλημα κατ' εμέ, είναι η αχρηστία μου και το πόσο άσχημη, ανίκανη και ανεπιθύμητη ήμουν και συνεχίζω να είμαι απαράλλακτα σε όλη μου τη ζωή.

Ειλικρινά δεν με βοηθά τίποτα και δεν θα ήθελα να ξυπνήσω. Η προσπάθειά μου πριν 2 μήνες απέτυχε.

Δεν έχω ΖΩΗ. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Δεν. Έχω. Ζωή. Και θέλω να με πονέσουν. Αλλά είμαι τόσο ανάξια, που ούτε για αυτό είμαι άξια.

Here's to another Xanax...

---

Μπράβο σου που γράφεις αυτά που σκέφτεσαι, πράγμα που σημαίνει ότι θες να γίνει η αλλαγή άσχετα με το πως αισθάνεσαι τώρα.. Προσπάθησε όσο μπορείς να αφιερώνεις λιγότερο χρόνο μέσα στο κρεβάτι, αυτό σε ρουφάει, δεν βοηθάει. Άρχισε σιγά σιγά να ξανακάνεις μικρά βήματα. Κάθισε έξω στο μπαλκόνι, στην αυλή. Βάλε να παίζει μουσική. Γενικά πίεσε λίγο τον εαυτό σου για να μπορέσει να κάνει βήματα. Αφιέρωσε χρόνο σε σένα, να σε γνωρίσεις περισσότερο, επειδή φαίνεται ότι δε σε ξέρεις αρκετά γιαυτό μιλάς τόσο άσχημα για σένα. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ομορφιά τους, μην την καλύπτεις με άσχημους χαρακτηρισμους.

Οι γονεις? Σε στηρίζουν?

Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από παιδικά χρόνια.

Μόνο τέσσερις σκηνές, που ήμουν στο δωμάτιο των γονιών μου και έκλαιγα γιατί δεν με ήθελε κανείς (τι παράξενο... Το ίδιο ισχύει, ακριβώς, στα 26... 16 χρόνια μετά... Δεν άλλαξε τίποτα.)

Και που δεν ήθελα να κοιμηθώ και γκρινιαζα και επειδή έκανα φασαρία μου έσπασαν το δάχτυλο (δεν θυμάμαι καθόλου εκείνο το βράδυ, απλά την επόμενη μέρα στο σχολείο, όπου μου είχαν πει να πω πως έπεσα από το κρεβάτι και χτύπησα, και ένας συμμαθητής μου ζήλευε που δεν μπορούσα να γράψω).

Α και τη μαμά μου να μου κάνει αποτρίχωση στο πρόσωπο με ένα μηχάνημα που πονούσε παααρα πολύ. Η μαμά μου πάντα με θεωρούσε άσχημη και ζήλευε τους άλλους γονείς που είχαν όμορφα κορίτσια.

Και εγώ να γυρνάω σπίτι κλαίγοντας για τις κοροϊδίες στο σχολείο και η μαμά να μου λέει αν δεν θέλεις να σε κοροϊδεύουν, να μην είσαι έτσι.

Αυτά.

Την ρωτούσα πολλές φορές για ποιο πράγμα ήμουν καλή στη ζωή κλπ, και πάντα μου έλεγε μόνο ότι τα πήγαινα καλά στα μαθήματα. Ποτέ τίποτα άλλο θετικό δεν μου έβρισκε.

Το βλέπεις ότι το πρόβλημα το έχει η μαμά και όχι εσύ. Σε έκρινε και τώρα το κάνεις εσύ στον εαυτό σου. Μην φορτωνεσαι όλα αυτά που κουβαλάει η μητέρα σου.

Δεν μπορώ ακόμη ούτε να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, δεν βγάζω ποτέ φωτογραφίες και δεν έχω καθόλου φωτογραφίες από πάρα πολλά χρόνια...

Και νομίζω όλο αυτό το μονοπάτι της ζωής που μου έδωσαν από τόσο μικρή ηλικία, με οδήγησε σε αυτές τις άθλιες τραυματικές εμπειρίες που δεν μπορώ να αντέξω.

Δεν είναι της μαμάς μου. Εγώ φταίω έτσι που γεννήθηκα και που ποτέ δεν κατάφερα να «βλέπομαι».

Είχα όλη αυτή την συμπεριφορά από ΟΛΟΥΣ στο περιβάλλον μου, δεν ήταν μόνο ένα πρόσωπο που με θεωρούσε άχρηστη και άσχημη. Παντού ήταν τα ίδια, σπίτι, σχολείο, άλλα παιδιά, δεν είχα ΠΟΤΕ προσέγγιση ούτε από ένα αγόρι, ενώ όλες οι φίλες-συμμαθήτριες είχαν κάτι, δεν είχα ποτέ θετικά σχόλια, ενώ στις άλλες έλεγαν συχνά πόσο όμορφες ήταν. Εγώ έπαιρνα πάντα το "πώς είσαι έτσι, κανένας δεν θα σε θέλει ποτέ".

Και Όντως είχαν δίκιο!!! Έφτασα 26 και πράγματι κανένας δεν με ήθελε ποτέ!! Νομίζω πρέπει να τους βρούμε να τους πάμε στο μαντείο των Δελφών.

Σαπιζω με τη μαμά μου, χωρίς καμία ζωή, προσωπική, κοινωνική ή και επαγγελματική, χωρίς να έχω κανέναν. Είχαν δίκιο.

Η ενεργητικότητα ποτέ δεν ήταν πραγματικά θετική, ήταν πιο πολύ κατάσταση μανίας. Τουλάχιστον στο κρεβάτι, δεν βρίσκομαι σε περαιτέρω τραυματικές καταστάσεις.

Είμαι σίγουρη πως ασφαλής είμαι ΜΟΝΟ στο κρεβάτι. Αν ακούσεις τι έκανα όσο ήμουν τόσο ενεργητική, θα μου πεις, ναι, άστο, κάτσε στο κρεβάτι.

Γράφω χρόνια τώρα τις σκέψεις και εκφράζομαι. Μιλάω ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ. Δεν έχει αλλάξει ούτε έχει βοηθήσει σε τίποτα.

Όσο για τη ψυχοθεραπεία, δεν έχω δυνατότητα για ιδιώτη πια, δοκίμασα πολλές φορές και το μόνο που πρόσεχα είναι πως μετά από κάθε συνεδρία, ήμουν ΤΡΙΣχειρότερα και ήθελα να με χτυπήσει αυτοκίνητο φεύγοντας από τη συνεδρία. Πλήρωνα χρήματα που δεν μπορούσα να πληρώσω, για να επιβαρύνω τους γονείς μου και απλά για να θέλω να με χτυπήσει ένα αυτοκίνητο. Φοβερό ✨

Μη μου πείτε για δημόσιες δομές, ειλικρινά δεν έχω το κουράγιο να εξηγήσω και εκεί τις άθλιες άθλιες άθλιες εμπειρίες μου, θα αρχίσω να ουρλιάζω.

Η ψυχοθεραπεία. Δεν. Είναι για όλους.