Κουράστηκα να απογοητεύομαι...

Καλημέρα σας. Πάνε κάτι μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα, ελπίζοντας ότι θα άλλαζε κάτι όμως όχι... Μετά από σχεδόν 2 χρόνια γάμου και νιώθω συναισθηματικά προδομένη και απογοητευμένη. Με συχνές κριτικές και αποδοκιμασίες αισθάνομαι ότι κουράστηκα. Μετά από συχνούς τσακωμούς, τα βρίσκαμε και νόμιζα ότι μετανιωνε και μ'αγαπουσε. Όμως πρόσφατα κατάλαβα ότι μάλλον πιο πολύ για άλλους λόγους είναι ακόμα μαζί μου πάντως όχι λόγω αγνής αγάπης. Προχθές που είχαμε μια διαφωνία ως προς το πώς διαχειρίζομαι κάποια θέματα που αφορούν το ενήλικο παιδί μου το οποίο σπουδάζει σε άλλη πόλη (έχουμε και οι δύο παιδιά από προηγούμενους γάμους) μου είπε πως αν γνώριζε πως έχει η κατάσταση όσον αφορά την οικογένειά μου (η μάνα μου και ο αδερφός της μάλωσαν για κάτι κληρονομικα και πήρε κι εμάς η μπάλα) δε θα ήθελε να είναι μαζί μου. Όπως επίσης σε μια πολύ τρυφερή στιγμή του είχα είπα ότι θα ήθελα να κάναμε παιδί και πάνω στο τσακωμό μου είπε "θες και παιδί, άμα θέλω παιδί έχω".
Να σημειώσω δε ότι οικονομικά είμαι εντελώς ανεξάρτητη.
Και αναρωτιέμαι, πώς όταν αγαπάς τον άλλον λες τέτοια πράγματα; Είναι κάτι το οποίο εγώ δεν βλέπω; Γιατί όλο αυτό με έχει κάνει να χάσω το γέλιο μου, τη διάθεσή μου και νιώθω μόνη, πολύ μόνη...

Από αυτό που έγραψες, καθώς και το προηγούμενο θρεντ, νομίζω ότι ο σύζυγός σου έχει βρει το τυχερό λαχείο. Πρέπει να είσαι ήπιων τόνων άνθρωπος που αποφεύγει τους καυγάδες και τις συγκρούσεις και πολύ δοτική. Δηλαδή το όνειρο του κάθε ανθρώπου να βρει ένα τέτοιο διαμάντι. Είσαι και οικονομικά ανεξάρτητη, οπότε προφανώς δεν είσαι μαζί του από ανάγκη να μοιραστείς με κάποιον τα έξοδα διαβίωσης.
Αυτός γιατί σε αντιμετωπίζει έτσι, το έχεις συζητήσει μαζί του; Το να του λες το πιο φυσιολογικό πράγμα σε έναν γάμο, ότι θες παιδί και να σου λέει "έχουμε, δε θέλουμε" είναι εντελώς άκυρη απάντηση σε μια τόσο τρυφερή στιγμή για τον άλλο.
Πώς να το πω, υπάρχουν και τα "συναισθηματικά βαμπίρ", τα τοξικά άτομα που θέλουν μόνο να παίρνουν και όχι να δίνουν.
Εσένα ποια στοιχεία του χαρακτήρα του σε τράβηξαν κοντά του όταν τον γνώρισες; Τι δηλαδή σου έκανε εντύπωση σε αυτόν τον άντρα και είπες ότι θα τον παντρευτείς;

Quote:

---

Originally Posted by Chrysel

Καλημέρα σας. Πάνε κάτι μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα, ελπίζοντας ότι θα άλλαζε κάτι όμως όχι... Μετά από σχεδόν 2 χρόνια γάμου και νιώθω συναισθηματικά προδομένη και απογοητευμένη. Με συχνές κριτικές και αποδοκιμασίες αισθάνομαι ότι κουράστηκα. Μετά από συχνούς τσακωμούς, τα βρίσκαμε και νόμιζα ότι μετανιωνε και μ'αγαπουσε. Όμως πρόσφατα κατάλαβα ότι μάλλον πιο πολύ για άλλους λόγους είναι ακόμα μαζί μου πάντως όχι λόγω αγνής αγάπης. Προχθές που είχαμε μια διαφωνία ως προς το πώς διαχειρίζομαι κάποια θέματα που αφορούν το ενήλικο παιδί μου το οποίο σπουδάζει σε άλλη πόλη (έχουμε και οι δύο παιδιά από προηγούμενους γάμους) μου είπε πως αν γνώριζε πως έχει η κατάσταση όσον αφορά την οικογένειά μου (η μάνα μου και ο αδερφός της μάλωσαν για κάτι κληρονομικα και πήρε κι εμάς η μπάλα) δε θα ήθελε να είναι μαζί μου. Όπως επίσης σε μια πολύ τρυφερή στιγμή του είχα είπα ότι θα ήθελα να κάναμε παιδί και πάνω στο τσακωμό μου είπε "θες και παιδί, άμα θέλω παιδί έχω".
Να σημειώσω δε ότι οικονομικά είμαι εντελώς ανεξάρτητη.
Και αναρωτιέμαι, πώς όταν αγαπάς τον άλλον λες τέτοια πράγματα; Είναι κάτι το οποίο εγώ δεν βλέπω; Γιατί όλο αυτό με έχει κάνει να χάσω το γέλιο μου, τη διάθεσή μου και νιώθω μόνη, πολύ μόνη...

---

Yπαρχουν 2 ειδων ανθρωποι... Αυτοι που εκμεταλλεύονται την δοτικοτητα και αυτοι που την εκτιμούν πραγματικά, την ανταποδίδουν και την σέβονται. Ε, προφανως ο δικος σου ανηκει στην πρωτη κατηγορια... Η δευτερη κατηγορια αφορα μια μειονοτητα μόνο...

Quote:

---

Originally Posted by Chrysel

Καλημέρα σας. Πάνε κάτι μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα, ελπίζοντας ότι θα άλλαζε κάτι όμως όχι... Μετά από σχεδόν 2 χρόνια γάμου και νιώθω συναισθηματικά προδομένη και απογοητευμένη. Με συχνές κριτικές και αποδοκιμασίες αισθάνομαι ότι κουράστηκα. Μετά από συχνούς τσακωμούς, τα βρίσκαμε και νόμιζα ότι μετανιωνε και μ'αγαπουσε. Όμως πρόσφατα κατάλαβα ότι μάλλον πιο πολύ για άλλους λόγους είναι ακόμα μαζί μου πάντως όχι λόγω αγνής αγάπης. Προχθές που είχαμε μια διαφωνία ως προς το πώς διαχειρίζομαι κάποια θέματα που αφορούν το ενήλικο παιδί μου το οποίο σπουδάζει σε άλλη πόλη (έχουμε και οι δύο παιδιά από προηγούμενους γάμους) μου είπε πως αν γνώριζε πως έχει η κατάσταση όσον αφορά την οικογένειά μου (η μάνα μου και ο αδερφός της μάλωσαν για κάτι κληρονομικα και πήρε κι εμάς η μπάλα) δε θα ήθελε να είναι μαζί μου. Όπως επίσης σε μια πολύ τρυφερή στιγμή του είχα είπα ότι θα ήθελα να κάναμε παιδί και πάνω στο τσακωμό μου είπε "θες και παιδί, άμα θέλω παιδί έχω".
Να σημειώσω δε ότι οικονομικά είμαι εντελώς ανεξάρτητη.
Και αναρωτιέμαι, πώς όταν αγαπάς τον άλλον λες τέτοια πράγματα; Είναι κάτι το οποίο εγώ δεν βλέπω; Γιατί όλο αυτό με έχει κάνει να χάσω το γέλιο μου, τη διάθεσή μου και νιώθω μόνη, πολύ μόνη...

---

Θέλω να σε ρωτήσω κάτι: Αν μια φίλη σου περιέγραφε ακριβώς αυτά που ζεις, τι θα της έλεγες; Θα της έλεγες να παραμείνει ή να βάλει προτεραιότητα την ευτυχία της;

Αυτό που με έκανε να τον αγαπήσω και να παντρευτώ στη συνέχεια ήταν το γεγονός ότι έδειχνε την αγάπη του, ήταν τρυφερός και γλυκός μαζί μου. Είχε έναν ενθουσιασμό όταν ήμασταν μαζί.

Το βλέπω πλέον ότι όλο αυτό μου στερεί χαρές από την καθημερινότητά μου, ζω μέσα στο άγχος και τη στενοχώρια, το θέμα είναι τον αγάπησα αληθινά και μου είναι κάποια πράγματα δύσκολα.