Βαριέμαι που ζω

Καλησπέρααα! Υπάρχει κανείς αλλος που επηρεάζεται υπερβολικα απο το καιρο?
; Τις τελευταίες μέρες εχει τρελαθεί να βρεχει..Δεν ξερω εγω νιωθω μια μελαγχολια...Βεβαια μπορεί να μη φταιει τοσο η βροχη. Ίσως φταίει γενικά η ζωη μου..
Πολυ συχνά με πιάνει ενα συναισθημα σαν να μην εχει νοημα η ζωή. Γενικώς δεν ξέρω τι κυνηγαω σ αυτη τη ζωη ή τι πρεπει να κάνω.
Παντα εχω στο μυαλο μου ένα στόχο που θεωρητικα θα με κανει χαρουμενη. Πχ πριν βρω δουλειά ειχα επικεντρωθεί σε αυτον τον στόχο. Ενιωθα ενα κενο και πίστευα πως το κενο αυτο θα καλυφθει αν ξεκινησω μια δουλειά.
Τωρα εχω μια δουλειά αλλα νιωθω τρελη ρουτινα. Δεν με ικανοποιεί η δουλεια που κάνω, νιωθω σαν ενα ρομποτακι. Δουλεύω κατα βαση στον υπολογιστή και σηκώνω τηλέφωνα. Αν με ρωτουσες παλια θα σου έλεγα οτι αυτο θελω, να βρω μια δουλεια γραφειου να ειμαι ξεκουραστα. Τωρα ομως δεν περνάω καλα που το εχω πετυχει αυτο.
Ειλικρινα δεν ξέρω...Θυμαμαι παλια που ημουν φοιτητρια, θυμαμαι να εχω παρεες και να πηγαινω χορο που το γουσταρα πολυ. Τωρα η παρεα αυτη διαλυθηκε, χορο δεν κάνω και επισης βρισκω τη δουλειά τερμα ρουτινα.
Θα ηθελα με εναν μαγικό τροπο να επιστρεψω σε καποιες παλιές συνθηκες. Να βγαινω με το αγορι που έβγαινα τοτε, να έχω τις παρεες που ειχα τοτε και να ειμαι παλι φοιτητρια .Να εχω στόχους, πχ να περασω το μάθημα ή να τα παω καλα στο ταδε εργαστήριο κι οχι να ζω την ιδια λουπα καθε μερα.
Ειλικρινα δεν ξέρω...Δεν ξέρω και αν αυτα που φαντάζομαι θα εδιωχναν αυτο το συναισθημα οτι η ζωη δεν εχει νοημα. Εντομεταξυ αν με έβλεπες πριν καποιες μερες, θα ελεγες ουτε καν, σιγά μην νιωθει ετσι αυτη η κοπέλα. Αλλα ειναι καποιες μερες που νιωθω τρομακτικα πεσμένη και βαριεστημενη
..Γι αυτο το συνδυασα με τον καιρο... Ίσως να παίζει και αυτος τον ρολο του. Δεν ξερω, ισως πρεπει να παραιτηθώ...Δεν ξέρω τι να κανω. Νιωθω ενα κενο

Από μικρός θυμάμαι ότι ο βροχερός καιρός και γενικά ο άστατος καιρός με επιρρεαζε ψυχολογικά ..
Πάντα θέλω ήλιο και καλή θερμοκρασία
Επίσης τώρα που μεγάλωσε η μέρα έχω επιπλέον αγχος γιατί δεν ξέρω πως να γεμίσω τη μέρα μου! Δυσκολεύομαι με τις προσαρμογές λογο του οτι πρέπει να καταβάλλω κοπο και να κινητοποιηθώ. Το χειμώνα που νυχτώνει νωρίς νιώθω δε ξέρω περισσότερη ασφάλεια. Αυτό σίγουρα είναι ψυχολογικό καθώς έχω χρόνια αγχώδη διαταραχή με καταθλιπτικα στοιχεία και τώρα περνάω μια φάση οπου κατάθλιψη και άγχος συνυπάρχουν και δυσκολεύομαι πολύ στη καθημερινότητα, νιώθω αυτό το κενό που λες και ότι δεν έχει νόημα τιποτα γιατι δεν αντλώ χαρα και σκέφτομαι το παρελθόν εννοείται που ειχα πιο δραστήρια ζωη .. νοσταλγία πολυ για το παρελθόν
Σίγουρα ο καιρός παίζει το ρόλο του στη διάθεσή γενικότερα πάντως.

Έχεις διάγνωση κατάθλιψης ; Παίρνεις κάποια αγωγή αυτό το διάστημα;

Quote:

---

Originally Posted by Iwsif95

Από μικρός θυμάμαι ότι ο βροχερός καιρός και γενικά ο άστατος καιρός με επιρρεαζε ψυχολογικά ..
Πάντα θέλω ήλιο και καλή θερμοκρασία
Επίσης τώρα που μεγάλωσε η μέρα έχω επιπλέον αγχος γιατί δεν ξέρω πως να γεμίσω τη μέρα μου! Δυσκολεύομαι με τις προσαρμογές λογο του οτι πρέπει να καταβάλλω κοπο και να κινητοποιηθώ. Το χειμώνα που νυχτώνει νωρίς νιώθω δε ξέρω περισσότερη ασφάλεια. Αυτό σίγουρα είναι ψυχολογικό καθώς έχω χρόνια αγχώδη διαταραχή με καταθλιπτικα στοιχεία και τώρα περνάω μια φάση οπου κατάθλιψη και άγχος συνυπάρχουν και δυσκολεύομαι πολύ στη καθημερινότητα, νιώθω αυτό το κενό που λες και ότι δεν έχει νόημα τιποτα γιατι δεν αντλώ χαρα και σκέφτομαι το παρελθόν εννοείται που ειχα πιο δραστήρια ζωη .. νοσταλγία πολυ για το παρελθόν
Σίγουρα ο καιρός παίζει το ρόλο του στη διάθεσή γενικότερα πάντως.

Έχεις διάγνωση κατάθλιψης ; Παίρνεις κάποια αγωγή αυτό το διάστημα;

---

Οχι δεν εχω διαγνωση. Γενικα δεν ειμαι καθε μερα ετσι.. Απλως είναι ενα συναισθημα που εχω νιωσει αρκετες φορες κατα καιρους. Μπορει αυριο μεθαυριο να βρω κατι και να πιαστω από αυτό και να νιωθω χαρουμενη...
Πάντως εχω ξεκινησει ψυχοθεραπεια. Αλλα δε νιωθω τρομερη ικανοποιηση απο αυτην. Καταρχας ειναι 45λεπτες οι συνεδριες, που μου φαίνεται πολυ λιγο. Επισης η ψυχολογος νιωθω οτι βγαζει καποια συμπεράσματα για τη συμπεριφορά μου, με τη λογικη οτι υπαρχουν καποια μοτιβα, όμως δε συμφωνω με οσα λεει. Επισης ολο λεει οτι θελει χρονο και θελει χρονο η ψυχοθεραπεια .. Εγώ νιωθω οτι τα λεφτα μου θελει

Quote:

---

Originally Posted by rainbow96

Καλησπέρααα! Υπάρχει κανείς αλλος που επηρεάζεται υπερβολικα απο το καιρο?
; Τις τελευταίες μέρες εχει τρελαθεί να βρεχει..Δεν ξερω εγω νιωθω μια μελαγχολια...Βεβαια μπορεί να μη φταιει τοσο η βροχη. Ίσως φταίει γενικά η ζωη μου..
Πολυ συχνά με πιάνει ενα συναισθημα σαν να μην εχει νοημα η ζωή. Γενικώς δεν ξέρω τι κυνηγαω σ αυτη τη ζωη ή τι πρεπει να κάνω.
Παντα εχω στο μυαλο μου ένα στόχο που θεωρητικα θα με κανει χαρουμενη. Πχ πριν βρω δουλειά ειχα επικεντρωθεί σε αυτον τον στόχο. Ενιωθα ενα κενο και πίστευα πως το κενο αυτο θα καλυφθει αν ξεκινησω μια δουλειά.
Τωρα εχω μια δουλειά αλλα νιωθω τρελη ρουτινα. Δεν με ικανοποιεί η δουλεια που κάνω, νιωθω σαν ενα ρομποτακι. Δουλεύω κατα βαση στον υπολογιστή και σηκώνω τηλέφωνα. Αν με ρωτουσες παλια θα σου έλεγα οτι αυτο θελω, να βρω μια δουλεια γραφειου να ειμαι ξεκουραστα. Τωρα ομως δεν περνάω καλα που το εχω πετυχει αυτο.
Ειλικρινα δεν ξέρω...Θυμαμαι παλια που ημουν φοιτητρια, θυμαμαι να εχω παρεες και να πηγαινω χορο που το γουσταρα πολυ. Τωρα η παρεα αυτη διαλυθηκε, χορο δεν κάνω και επισης βρισκω τη δουλειά τερμα ρουτινα.
Θα ηθελα με εναν μαγικό τροπο να επιστρεψω σε καποιες παλιές συνθηκες. Να βγαινω με το αγορι που έβγαινα τοτε, να έχω τις παρεες που ειχα τοτε και να ειμαι παλι φοιτητρια .Να εχω στόχους, πχ να περασω το μάθημα ή να τα παω καλα στο ταδε εργαστήριο κι οχι να ζω την ιδια λουπα καθε μερα.
Ειλικρινα δεν ξέρω...Δεν ξέρω και αν αυτα που φαντάζομαι θα εδιωχναν αυτο το συναισθημα οτι η ζωη δεν εχει νοημα. Εντομεταξυ αν με έβλεπες πριν καποιες μερες, θα ελεγες ουτε καν, σιγά μην νιωθει ετσι αυτη η κοπέλα. Αλλα ειναι καποιες μερες που νιωθω τρομακτικα πεσμένη και βαριεστημενη
..Γι αυτο το συνδυασα με τον καιρο... Ίσως να παίζει και αυτος τον ρολο του. Δεν ξερω, ισως πρεπει να παραιτηθώ...Δεν ξέρω τι να κανω. Νιωθω ενα κενο

---

Ακούγεται σαν να έχεις πιάσει μια φάση υπαρξιακής μελαγχολίας, που γίνεται ακόμα πιο έντονη με τη ρουτίνα και τον καιρό. Δεν είναι απίθανο η βροχή να παίζει κάποιο ρόλο—πολλοί άνθρωποι νιώθουν πεσμένοι όταν λείπει ο ήλιος. Αλλά φαίνεται ότι το κύριο ζήτημα είναι πως νιώθεις ότι η ζωή σου δεν έχει τον ενθουσιασμό και την ποικιλία που είχε κάποτε.

Το ότι κάποτε είχες στόχους (ακόμα κι αν ήταν «να περάσω το μάθημα» ή «να πάω καλά στο εργαστήριο») σου έδινε έναν σκοπό. Τώρα, η δουλειά σου δεν σου δίνει κάτι τέτοιο, ούτε σε γεμίζει. Ίσως χρειάζεται να δημιουργήσεις καινούργιους στόχους—όχι απαραίτητα μεγάλους, αλλά κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις ξανά ενθουσιασμό.

Έχεις σκεφτεί να ξαναβάλεις τον χορό στη ζωή σου; Ή να δοκιμάσεις κάτι άλλο που θα σου δώσει αίσθηση δημιουργικότητας και χαράς; Δεν είναι ανάγκη να είναι ακριβώς όπως παλιά, αλλά κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις πως έχεις κάτι να προσμένεις.

Όσο για τη δουλειά, αν δεν σου ταιριάζει, ίσως αξίζει να εξερευνήσεις άλλες επιλογές. Δεν χρειάζεται να παραιτηθείς αμέσως, αλλά μήπως υπάρχει κάτι που θα σε ενδιέφερε περισσότερο;

Quote:

---

Originally Posted by Rainbow86

Ακούγεται σαν να έχεις πιάσει μια φάση υπαρξιακής μελαγχολίας, που γίνεται ακόμα πιο έντονη με τη ρουτίνα και τον καιρό. Δεν είναι απίθανο η βροχή να παίζει κάποιο ρόλο—πολλοί άνθρωποι νιώθουν πεσμένοι όταν λείπει ο ήλιος. Αλλά φαίνεται ότι το κύριο ζήτημα είναι πως νιώθεις ότι η ζωή σου δεν έχει τον ενθουσιασμό και την ποικιλία που είχε κάποτε.

Το ότι κάποτε είχες στόχους (ακόμα κι αν ήταν «να περάσω το μάθημα» ή «να πάω καλά στο εργαστήριο») σου έδινε έναν σκοπό. Τώρα, η δουλειά σου δεν σου δίνει κάτι τέτοιο, ούτε σε γεμίζει. Ίσως χρειάζεται να δημιουργήσεις καινούργιους στόχους—όχι απαραίτητα μεγάλους, αλλά κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις ξανά ενθουσιασμό.

Έχεις σκεφτεί να ξαναβάλεις τον χορό στη ζωή σου; Ή να δοκιμάσεις κάτι άλλο που θα σου δώσει αίσθηση δημιουργικότητας και χαράς; Δεν είναι ανάγκη να είναι ακριβώς όπως παλιά, αλλά κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις πως έχεις κάτι να προσμένεις.

Όσο για τη δουλειά, αν δεν σου ταιριάζει, ίσως αξίζει να εξερευνήσεις άλλες επιλογές. Δεν χρειάζεται να παραιτηθείς αμέσως, αλλά μήπως υπάρχει κάτι που θα σε ενδιέφερε περισσότερο;

---

Βασικα εγω εμενα Θεσσαλονίκη. Τωρα μετακόμισα όμως σε μια διπλανη πολη για να ειμαι μαζι με το αγορι μου..ΟΜΩΣ δεν εχει τοσες επιλογες στην πόλη αυτή για χορο. Δυο-τρεις σχολες χορου εχει και εννοειται κάπως παρακμιακες σε συγκριση με Θεσσαλονίκη.
Θελω όντως να παραιτηθώ..Γιατι νιωθω οτι και βαριεμαι και κουραζομαι, με αποτελεσμα να μην εχω κουραγιο μετα για τιποτα δημιουργικο.
Επισης νιωθω αρκετη μοναξια. Δηλαδη η κοινωνική μου ζωη ειναι κάπως πεσμενη συγκρητικα με παλια...Οχι οτι δεν εχω φιλους. Αλλα δεν εχω φιλους καθημερινότητας, αν καταλαβαινεις τι εννοω.Κανονίζω με όλους μια στο τοσο..
Και οσο για το θέμα της δουλειάς, ολες οι δουλειές δεν καταληγουν να ειναι μια ρουτινα? Αυτο φοβάμαι δηλαδή

Quote:

---

Originally Posted by rainbow96

Δεν με ικανοποιεί η δουλεια που κάνω, νιωθω σαν ενα ρομποτακι. Δουλεύω κατα βαση στον υπολογιστή και σηκώνω τηλέφωνα.

---

Σκεφτεσαι καποια εναλλακτική δουλεια;

Quote:

---

Originally Posted by Rainbow86

Ακούγεται σαν να έχεις πιάσει μια φάση υπαρξιακής μελαγχολίας, που γίνεται ακόμα πιο έντονη με τη ρουτίνα και τον καιρό. Δεν είναι απίθανο η βροχή να παίζει κάποιο ρόλο—πολλοί άνθρωποι νιώθουν πεσμένοι όταν λείπει ο ήλιος. Αλλά φαίνεται ότι το κύριο ζήτημα είναι πως νιώθεις ότι η ζωή σου δεν έχει τον ενθουσιασμό και την ποικιλία που είχε κάποτε.

Το ότι κάποτε είχες στόχους (ακόμα κι αν ήταν «να περάσω το μάθημα» ή «να πάω καλά στο εργαστήριο») σου έδινε έναν σκοπό. Τώρα, η δουλειά σου δεν σου δίνει κάτι τέτοιο, ούτε σε γεμίζει. Ίσως χρειάζεται να δημιουργήσεις καινούργιους στόχους—όχι απαραίτητα μεγάλους, αλλά κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις ξανά ενθουσιασμό.

Έχεις σκεφτεί να ξαναβάλεις τον χορό στη ζωή σου; Ή να δοκιμάσεις κάτι άλλο που θα σου δώσει αίσθηση δημιουργικότητας και χαράς; Δεν είναι ανάγκη να είναι ακριβώς όπως παλιά, αλλά κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις πως έχεις κάτι να προσμένεις.

Όσο για τη δουλειά, αν δεν σου ταιριάζει, ίσως αξίζει να εξερευνήσεις άλλες επιλογές. Δεν χρειάζεται να παραιτηθείς αμέσως, αλλά μήπως υπάρχει κάτι που θα σε ενδιέφερε περισσότερο;

---

Βασικα εγω εμενα Θεσσαλονίκη. Τωρα μετακόμισα όμως σε μια διπλανη πολη για να ειμαι μαζι με το αγορι μου..ΟΜΩΣ δεν εχει τοσες επιλογες στην πόλη αυτή για χορο. Δυο-τρεις σχολες χορου εχει και εννοειται κάπως παρακμιακες σε συγκριση με Θεσσαλονίκη.
Θελω όντως να παραιτηθώ..Γιατι νιωθω οτι και βαριεμαι και κουραζομαι, με αποτελεσμα να μην εχω κουραγιο μετα για τιποτα δημιουργικο.
Επισης νιωθω αρκετη μοναξια. Δηλαδη η κοινωνική μου ζωη ειναι κάπως πεσμενη συγκρητικα με παλια...Οχι οτι δεν εχω φιλους. Αλλα δεν εχω φιλους καθημερινότητας, αν καταλαβαινεις τι εννοω.Κανονίζω με όλους μια στο τοσο..
Και οσο για το θέμα της δουλειάς, ολες οι δουλειές δεν καταληγουν να ειναι μια ρουτινα? Αυτο φοβάμαι

Quote:

---

Originally Posted by rainbow96

Τωρα μετακόμισα όμως σε μια διπλανη πολη για να ειμαι μαζι με το αγορι μου.. Επισης νιωθω αρκετη μοναξια.
Και οσο για το θέμα της δουλειάς, ολες οι δουλειές δεν καταληγουν να ειναι μια ρουτινα? Αυτο φοβάμαι

---

Σχεδον ολες οι δουλειες καταληγουν ρουτινα, ναι... Ομως νιωθεις μοναξιά ενω εισαι μαζι με το αγορι σου. Αρα η σχεση σου δεν σε ικανοποιει συναισθηματικα. Εκει εντοπιζω το προβλημα.

Quote:

---

Originally Posted by rainbow96

Καλησπέρααα! Υπάρχει κανείς αλλος που επηρεάζεται υπερβολικα απο το καιρο?
; Τις τελευταίες μέρες εχει τρελαθεί να βρεχει..Δεν ξερω εγω νιωθω μια μελαγχολια...Βεβαια μπορεί να μη φταιει τοσο η βροχη. Ίσως φταίει γενικά η ζωη μου..
Πολυ συχνά με πιάνει ενα συναισθημα σαν να μην εχει νοημα η ζωή. Γενικώς δεν ξέρω τι κυνηγαω σ αυτη τη ζωη ή τι πρεπει να κάνω.
Παντα εχω στο μυαλο μου ένα στόχο που θεωρητικα θα με κανει χαρουμενη. Πχ πριν βρω δουλειά ειχα επικεντρωθεί σε αυτον τον στόχο. Ενιωθα ενα κενο και πίστευα πως το κενο αυτο θα καλυφθει αν ξεκινησω μια δουλειά.
Τωρα εχω μια δουλειά αλλα νιωθω τρελη ρουτινα. Δεν με ικανοποιεί η δουλεια που κάνω, νιωθω σαν ενα ρομποτακι. Δουλεύω κατα βαση στον υπολογιστή και σηκώνω τηλέφωνα. Αν με ρωτουσες παλια θα σου έλεγα οτι αυτο θελω, να βρω μια δουλεια γραφειου να ειμαι ξεκουραστα. Τωρα ομως δεν περνάω καλα που το εχω πετυχει αυτο.
Ειλικρινα δεν ξέρω...Θυμαμαι παλια που ημουν φοιτητρια, θυμαμαι να εχω παρεες και να πηγαινω χορο που το γουσταρα πολυ. Τωρα η παρεα αυτη διαλυθηκε, χορο δεν κάνω και επισης βρισκω τη δουλειά τερμα ρουτινα.
Θα ηθελα με εναν μαγικό τροπο να επιστρεψω σε καποιες παλιές συνθηκες. Να βγαινω με το αγορι που έβγαινα τοτε, να έχω τις παρεες που ειχα τοτε και να ειμαι παλι φοιτητρια .Να εχω στόχους, πχ να περασω το μάθημα ή να τα παω καλα στο ταδε εργαστήριο κι οχι να ζω την ιδια λουπα καθε μερα.
Ειλικρινα δεν ξέρω...Δεν ξέρω και αν αυτα που φαντάζομαι θα εδιωχναν αυτο το συναισθημα οτι η ζωη δεν εχει νοημα. Εντομεταξυ αν με έβλεπες πριν καποιες μερες, θα ελεγες ουτε καν, σιγά μην νιωθει ετσι αυτη η κοπέλα. Αλλα ειναι καποιες μερες που νιωθω τρομακτικα πεσμένη και βαριεστημενη
..Γι αυτο το συνδυασα με τον καιρο... Ίσως να παίζει και αυτος τον ρολο του. Δεν ξερω, ισως πρεπει να παραιτηθώ...Δεν ξέρω τι να κανω. Νιωθω ενα κενο

---

Μήπως βαριέσαι την όλη κατάσταση;
Θες δραστική αλλαγή στην ζωή σου έχω την εντύπωση.
Ωστόσο, καμία φορά πέφτω και εγώ με τον καιρό άμα βρέχει π.χ.
Ίσως είναι αυτό που λέμε εποχική κατάθλιψη ίσως λέω, πρέπει να πας σε έναν ειδικό ψυχολόγο , ίσως σε βοηθούσε.

Quote:

---

Originally Posted by Thessalonian

Σχεδον ολες οι δουλειες καταληγουν ρουτινα, ναι... Ομως νιωθεις μοναξιά ενω εισαι μαζι με το αγορι σου. Αρα η σχεση σου δεν σε ικανοποιει συναισθηματικα. Εκει εντοπιζω το προβλημα.

---

Νιωθω μοναξια κατα βαση οταν δεν περνάμε τοσες ώρες μαζι μεσα στη μερα. Επειδη κι αυτος δουλεύει...Ή μπορει να βρεθεί με τους φιλους του 1-2 φορες τη βδομαδα, αλλα για αρκετες ωρες. Δεν ξέρω μου φαινεται βασανιστικο να ειμαι επισης 8 ωρες στη δουλειά και να μην εχω εναν συναδελφο να πω κανα νέο. Μονο μια κοπελίτσα ειναι μαζι μου στη δουλειά που ομως ερχεται part-time και ειναι αρκετα μικρότερη μου και ολο ειναι busy. Και τις τελευταίες μερες δεν λεμε τιποτα ασχετο απο δουλειά γιατι όλο κάτι εχει να κανει. Και παλια που ειχα ετσι μελαγχολια ήμουν παλι σε μια δουλειά που δεν ειχα κανενα φιλο εκει..Οποτε νιωθω οτι παιζει μεγαλο ρολο στην ψυχολογια μου.

Ναιιι βαριεμαιιι. Μαλλον οντως χρειαζεται δραστική αλλαγη αλλα δεν ξερω τι ακριβως θα κανω. Πχ ακομα και χορο που λεω οτι εκανα παλια, τωρα λογω της δουλειάς πολλες φορες νιωθω κουραση να παω (ή σε κατι παρεμφερες, πχ γυμναστήριο)..Δηλαδη το βλεπω σαν καταναγκαστικο εργο, ενω παλια το εκανα με ευχαριστηση..Επισης ντρεπομαι να παραιτηθω γιατι μπορει να σκεφτουν οτι τα παραταω ευκολα. Ή μπορει αν παραιτηθώ μετα να αγχωνομαι για το οτι δεν έχω δουλεια...Πφφφφ

Επισης θελω να αναφερω οτι πολλες φορςς νιωθω μοναξια γιατι πχ οταν λεω ενα προβλημα μου σε μια φιλη μου, μού λεει να μιλησω και με ψυχολόγο. Επειδη αυτή κανει ψυχοθεραπεία και την εχει βοηθησει, μου το εχει προτεινει πολλες φορες. Εμενα ομως με εκνευριζει να της λέω πχ οτι νιωθω κατι και αντι σαν φίλη να μου σταθει με έναν τροπο, να μου λέει να μιλήσω σε ψυχολόγο :p Και αυτη παλια ειχε ψυχολογικα και ολο τα ιδια και τα ιδια μου ελεγε. Αλλα προσπαθουσα να τη βοηθήσω...Δεν της έλεγα να μιλησει σε ψυχολογο