Printable View
Συχνά ακούμε ότι πρέπει να «ζούμε την κάθε στιγμή» και να ακολουθούμε τα όνειρά μας χωρίς φόβο. Αλλά στην πραγματικότητα, πόσοι από εμάς το κάνουν; Πόσες φορές δεν αφήνουμε τον φόβο της αποτυχίας, την άνεση της ρουτίνας ή τις απόψεις των άλλων να μας κρατήσουν πίσω;
Τελικά, τι σημαίνει να ζεις πραγματικά τη ζωή σου; Είναι οι ριψοκίνδυνες αποφάσεις και οι δυνατές εμπειρίες ή η εσωτερική γαλήνη και η σταθερότητα;
Εσείς τι πιστεύετε; Ζούμε στο έπακρο ή φοβόμαστε να ρισκάρουμε;
Το δευτερο ισχυει σιγουρα, σχεδον σε ολους. Η μονη διαφοροποιηση ειναι οτι ορισμενοι καποιες φορες νικουμε τον φοβο και ρισκαρουμε για λιγο και μετα επανερχομαστε στον φοβο. Στο επακρο ζουμε λιγοι και για λιγο καιρο.Quote:
Originally Posted by Rainbow86
Να το πω αλλιως..... Οι περισσοτεροι σε αυτοκινητοδρομο οδηγουν κοντα στο οριο ταχυτητας, 120-140. Ορισμενοι, καποια στιγμη νικουμε τον φοβο και τρεχουμε παραπάνω, ενιοτε με 200. Μια φορα μαλιστα... επιασα και 240 αλλά χωρις καθολου κινηση... μονος ημουν. Καπως ενιωσα οτι εζησα στο επακρο εκεινη την στιγμη. Αντιστοιχα πραγματα σε αλλες μορφες ομως, εχω κανει κατα καιρους, παιρνοντας μεγαλύτερα ρισκα. Εxtreme σκηνικά, υπόγεια events και δεν συμμαζευεται. Ειναι αυτο ενα παραδειγμα να πραγματοποιησεις ενα ριψοκινδυνο απωθημενο; Ναι, κατα την γνώμη μου. Αξιζει; Ναι, εφοσον δεν σου παει στραβά! Απο τα υπογεια underground raves του Λονδινου, το 2000-2002, οπου διεσχιζα γκέτο για να φθάσω στον χώρο, μέχρι alternative καταστάσεις σκοτεινού τύπου, πηρα τα ρισκα, και δεν τα μετανιώνω καθολου. Εντονες συγκινήσεις, καποιες φορες χωρις σοβαρο ρισκο, αλλοτε με μεγαλυτερο ρισκο να συμβει κατι αρνητικό.
Αυτο ομως δεν σημαινει για μενα, οτι ζεις την ζωη σου μονο οταν κάνεις συνεχως πραγματα ριψοκινδυνα. Χρειαζεται μια εναλλαγη, μια ισορροπία γιατι μετα γίνεσαι adrenalin junkie και η πιθανοτητα τραγικης καταληξης μεγαλωνει εκθετικά. Στο comfort zone ειναι λιγα πραγματα που ζεις εντονα χωρις φοβο αποτυχιας, απορριψης ή να σε κατακρινουν... Κυριως στην εικονικη πραγματικοτητα μπορεις να παραμεινεις στην ζωνη της ανεσης και να εχεις μια εντονη εμπειρια...
Απο μικρος καταλαβα οτι δεν κερδιζω τιποτα με το να μην κανω πραγματα που θέλω. Η ζωη ειναι πολυ μικρη για να χαραμιστει μεσα σε πλαισια καθως πρέπει. Ακομα και με μηδεν ρισκο να ζεις, το τελος ειναι αναποφευκτο. Δεν εχει νοημα το μηδενικο ρισκο. Αλλά και το υπερβολικο, συνεχομενο ρισκο, οδηγει σε.... υπερβολικά μικρο προσδοκιμο ζωης.
Έχεις απόλυτο δίκιο ότι αν μείνεις μόνο στο comfort zone, χάνεις τη μισή ζωή. Μάλλον γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ότι κάτι τους λείπει, αλλά δεν τολμούν να αλλάξουν κάτι.Quote:
Originally Posted by Thessalonian
Το θέμα είναι όμως… τι θεωρείται πραγματικό ρίσκο; Μόνο κάτι που σε φέρνει στα όρια (όπως το να τρέχεις με 240 στην εθνική) ή και οι συναισθηματικές αποφάσεις που μπορεί να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες;
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θα προτιμούσαν να πηδήξουν από αεροπλάνο παρά να παραδεχτούν σε κάποιον ότι τον θέλουν. Μήπως το μεγαλύτερο ρίσκο τελικά δεν είναι μόνο η αδρεναλίνη, αλλά το να αποκαλύψεις κάτι για τον εαυτό σου χωρίς να ξέρεις πώς θα το πάρει ο άλλος;
Aυτο που λες ειναι πολυ σοβαρο. Σε γενικές γραμμές πιο ευκολα πηδας με αλεξιπτωτο απο αεροπλανο παρά πας στο σπιτι της Jennifer Lawrence και κανεις ερωτικη εξομολογηση... Το πρωτο θελει κότσια... Το δευτερο θελει πολυ γερα κότσια. :cool:Quote:
Originally Posted by Rainbow86
Αν το πάμε έτσι… μήπως το μεγαλύτερο ρίσκο δεν είναι ούτε το αλεξίπτωτο ούτε η εξομολόγηση, αλλά το να βάλεις τον εγωισμό σου στην άκρη και να αφεθείς εντελώς;Quote:
Originally Posted by Thessalonian
Πολλοί είναι θαρραλέοι σε πράξεις, αλλά όταν έρχεται η ώρα να δείξουν αδυναμία, κάνουν πίσω.
Εσύ σε ποιο από τα δύο έχεις πάρει μεγαλύτερα ρίσκα μέχρι σήμερα;
Quote:
Originally Posted by Rainbow86
Θα τοποθετηθω οταν γινουν τοποθετησεις και απο άλλα μέλη (και απο εσένα φυσικα) :eek:
Ελάτε, βοηθήστε τον να μην εκτεθεί.. ή μήπως να τον αφήσουμε λίγο να ιδρώσει;Quote:
Originally Posted by Thessalonian
Quote:
Originally Posted by Rainbow86
Στην ηλικια μου, δεν υπαρχει φοβος εκθεσης, ουτε ιδρωτα... Βασικα δεν παιρνω καν χαμπάρι. Ενα απο τα καλά του να ειναι κανεις εμπειρος και μεγάλος... Απλώς θελω να σε βοηθησω να ξεπερασεις τον φόβο σου και να ανοιχτείς. ;)
Μα εσύ φοβάσαι.. για να λες να τοποθετηθούν πρώτα άλλα μέλη προφανώς διστάζεις.Quote:
Originally Posted by Thessalonian
Εγώ θα σου απαντήσω ότι το ρίσκο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την κατάσταση και τις συνθήκες. Αν με συμφέρει να ρισκάρω θα το κάνω. Ή αν έχω προβλέψει με κάποιο τρόπο ότι το ρίσκο μπορεί να μου βγει σε καλό.
Αν όχι θα προτιμήσω να κάνω πίσω.
Με παρεξηγησες. Δεν ειναι θεμα δισταγμου, ειναι θεμα μονοπωλησης του thread απο 1 ατομο. Αυτο δεν θελω... ειναι αγενές.Quote:
Originally Posted by Rainbow86
Και ρίσκα έχω πάρει και έχω εμπειρίες με αδρεναλίνες, κυνηγητά, ταχύτητες, μου αρέσει να ζω έντονα, αν και περνάω στη ζωή μου εποχές που απομακρύνομαι και απομονώνομαι, γιατί η διαρκής επαφή με τον κόσμο με εξαντλεί και χρειάζομαι να γυρίσω σε μένα για να βρω ενέργεια. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που η επαφή με τον κόσμο τους φορτίζει, αλλά απ' αυτούς που τους ρουφάει ενέργεια.
Δεν παίρνω τόσα ρίσκα επικίνδυνα πλέον, με τον καιρό έχω μάθει να μετράω και την ασφάλειά μου, αυτοσυντήρηση κτλ. Παλιότερα ήμουν πιο χύμα στο κύμα.
δεν ρισκαρω για την αδρεναλινη, ΠΟΤΕ. ρισκαρω για να κανω αυτο που επιθυμω, αλλα μπορει να εχει κοστος και ρισκο. πχ προσωπικες η επαγγελματικες επιλογες..
μου εχει βγει και σε καλο και σε κακο.
π.χ. ο τζογος δεν μου λεει τπτ και μαλιστα με απωθει και με κανει να βαριεμαι. ουτε οι πτωσεις με αλεξιπτωτο κλπ μου λενε κατι.
η δυσφορια μου ειναι μεγαλυτερη απο την εξαψη της αδρεναλινης.