Πολύ βαριά περίπτωση

Καλησπέρα, το θέμα αφορά την αδερφή μου.
Γράφω γιατί έχει έρθει ο καιρός (ωρίμασα θα έλεγα)
να αναλάβω σε μεγαλύτερο βαθμό το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε οικογενειακά.
Η αδερφή μου ετών 33 έχει έντονες παραισθήσεις από την ηλικία
των 15 περίπου. Επειδή παράλληλα έχει οριακή νοημοσύνη,
δεν μπορεί δυστυχώς να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με δική της
προσπάθεια. Είναι επιθετική όταν έχει εξάρσεις και γκρινάζει σαν μωρό συνέχεια.
Όταν είναι ήρεμη, συνήθως χαζογελάει.
Όταν γελάει πολύ συνήθως αυτό σημαίνει προπομπό για έξαρση,
που κρατάει μήνες και μόνο με εισαγωγή στο νοσοκομείο λύνεται προσωρινά.

Για να καταλάβετε, γιατί θεωρώ βαριά την περίπτωση, ως παράδειγμα κάθησα και διάβασα αρκετά ποστ εδώ μέσα από
άτομα που έχουν ψυχώσεις, όπως η αδερφή μου, αλλά είναι ικανά να το \'συλλάβουν΄και να το επεξεργάζονται.
Πόσο σκέφτομαι την αδερφή μου που δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει καθόλου.
Η ζωή της είναι νοσοκομείο-σπίτι-νοσοκομείο με κύκλους ανά χρόνο. Δεν αυτοεξυπηρετείται,
έχει τη μάνα μας να την προσέχει (εγώ μένω μόνος αλλού), της δίνει τα φάρμακα κλπ.
Η επικοινωνία είναι ελάχιστη, (μόνο στο τηλέφωνο μπορεί να μιλήσει κανονικά και αυτό 1-2 προτάσεις και συμβαίνει αραιά)
και οι διάλογοι που γίνονται είναι μια προσπάθεια να απαντάμε σε όλες αυτές τις ασυναρτησίες που λέει. Το βλέμα της επίσης να
πω ότι δείχνει εντελώς χαμένο τις περισσότερες φορές, όπως
είμαστε όταν \'αφαιρούμαστε΄.
Ο πατέρας μου να πω επίσης ότι είναι εκτός σπιτιου, σε κλινική,
τον τελευταίο ένα χρόνο, καθηλωμένος σε κρεβάτι και σίγουρα
και αυτό είναι κάτι που επηρεάζει τα πράματα (το αναφέρω
για να υπάρχει πλήρη εικόνα)

Πέρα από την φαρμακευτική αγωγή, τι άλλο μπορώ να κάνω;
Φοβάμαι πως το μυαλό της δε πρόκειται να γίνει τόσο ικανό να φτάσει σε σημείο να ελέγχει το πρόβλημά της.
Επίσης να πω ότι με το Ζυμπρέξα είχαμε δει το καλύτερο αποτέλεσμα για αρκετό καιρό πάνω από 1μιση χρόνο
αλλά τώρα δεν την πιάνει (πήρε και το σηροκουέλ μετά).
Στο νοσοκομείο που μόλις βγήκαμε, έκανε ενέσημα για ένα μήνα περίπου, σε σύνολο 2 μηνών παραμονής (δεν είναι βαριά περίπτωση λοιπόν);

Αυτή τη στιγμή πέρνει ημερησίως:
1)Risperdal 12mg
2)Clopixol 20 mg
3)Depakin 200mg
4)Nozinan 30mg
5)Akineton 100mg
6)Stedon 10mg

Μπορεις σε παρακαλω πολυ να μου πεις αν η αδελφη σου ειχε σταδιακη εκπτωση απο τα 15 μεχρι τα 3ο που ειναι τωρα η υπηρξε μια ηληκια που εγινε κατι και σηματοδοτησε μια εκρηξη κ μετα εγιναν τα χειροτερα ?
Υπηρξε αρχικη διαγνωση ηβηφρενεια?

Ξεκίνησε τότε στα 15 ως \'ερωτική απογοήτευση\' (αφορμή) και από τότε άρχισε να χειροτερεύει πολύ τα πρώτα 3 χρόνια μέχρι που τελείωσε το σχολείο, δηλαδή είχε όλο και πιο έντονα προβλήματα και η κατάσταση παρέμεινε σταθερή από τότε,
και μόνο εκεί γύρω στα 31 πριν 2 χρόνια δηλαδή είχε \'στρώσει\' αλλά πάλι τον τελευταίο χρόνο είναι στην κατάσταση από 20-30 χρονών.

Τι να σου πω !νομιζω οτι ειναι απο τις πιο δυσκολες μορφες σχιζοφρενειας,αυτο που πολλοι το αναφερουν σ αυτη την ηληκια σαν ηβηφρενεια.Ισως η καλυτερη αντιμετωπιση ειναι η σωστη φαρμακοθεραπεια ,ισως ,η τελικη λυση το φαρμακο,λεπονεξ,-κλοζαπινη.Πληροφορησου απο το γιατρο της,μετα απο παρακολουθηση του ασθενη (εξετασεις) εχει πολλες φορες θεαματικα αποτελεσματα.Συμβουλες νομιζω κ υποστηριξη χρειαζεται η μαμα της που τη ζει καθημερινα,για το πως να χειριστει τη κατασταση.
Υπαρχουν διαφορα κεντρα ψυχικης υγειας οπου υπαρχουν προγραμματα εργασιοθεραπειας η πρωινης απασχολησης τα οποια βοηθουν σημαντικα!Ειναι δυσκολη η φαση και θελει πολυ χρονο για ενημερωση κ υπομονη κ αγαπη για να βρεθει λυση που θα ειναι η καλυτερη για την αδελφη σου.

Έχει πάρει λεπονέξ και ανέβασε πυρετό με αυτό και φοβήθηκε ο γιατρός.
Σε περιόδους ύφεσης προσπαθήσαμε σε κέντρα αλλά εκεί δεν μπορούσε να προσαρμοστεί,
καθώς τη θεωρούσαν \'υστερημένη\'. Για αυτό και την πήγαμε σε κέντρο με παιδιά νοητικής υστέρησης,
που όμως για εκεί δεν ήταν τόσο ήσυχη και επίσης δεν της ταιριάζει καθώς είναι πιο ανεπτυγμένη νοητικά.

Μήπως κάτι τέτοιο σηκώνει εγχείριση στον εγκέφαλο; Το λέω γιατί διαβάζοντας ακόμα και άρθρο εδώ,
μια εγκεφαλική δυσλειτουργία μπορεί να είναι αιτία για ψύχωση-σχιζοφρένεια.

Ναι ξερω οτι υπαρχουν ενδογενεις ψυχωσεις που εχουν σαν αιτια δυσλειτουργιες εγκεφαλικων κυταρων.Απο εκει κ περα το χαος ,ποσο μαλλον σε περιπτωση εγχειρησης ,ισωσ να βλεπατε κ νευρολογο κ υπαρχουν εξετασεις που βασιζονται σε ποζιτρονια σχετικα με εγκεφαλικες ανωμαλιες.Η χορηγηση του λεπονεξ απαιτει καθημερινη τριμηνη παρακολουθηση σε νοσοκομειο ,μου ειπε ο γιατρος μου .Καλη δυναμη.

Συμφωνα με ενα αρθρο που ειχα διαβασει οσο μεγαλυτερη η νοημοσυνη τοσο καλυτερη η προβλεψη...χωρις φυσικα να ειναι πανακεια,μαλλον περισσοτερο εξαρταται απο την σοβαροτητα της καταστασης.

Επισης καπου αλλου νομιζω ειχα διαβασει οτι οσο μεγαλυτερη η ηλικια που περνας την ψυχωση τοσο καλυτερη η προβλεψη...τοσο πιο ευκολα το ξεπερνας.

Δυστυχως στην περιπτωση αυτη ηταν σε πολυ νεαρη ηλικια η κοπελλα:(

Εχει κανει cat,mri ή οπως αλλιως λενε αυτες τις μαγνητικες,αξονικες ωστε να δειξει που υπαρχουν ανωμαλιες στο εγκεφαλο,αν υπαρχουν τετοιες?
Μηπως μπορει να βγει καποιο συμπερασμα απο αυτες σαν διαγνωστικο εργαλειο?
Η ελπιδα δεν εχει χαθει μιας και υπαρχουν και καινουρια φαρμακα που αργα ή γρηγορα θα χτυπησουν την αγορα.

Συγγνωμη που εγραψα ενα ματσο μπαρουφες,αλλα δεν ξερω τι αλλο να πω.

Καλη δυναμη.

Ευχαριστώ για το κουράγιο που δίνετε.
Έχει κάνει μαγνητικές, δεν έδειξαν κάτι \'οργανικό\', αλλά δεν είμαι σίγουρος για αυτά τα τεστ που λέτε,
επειδή δεν ήμουν παρών τότε όταν έγιναν. Θα κοιτάξω αν είναι να δω...

Eπισης υπαρχουν συλλογοι για γονεις κ συγγενεις ατομων με ψυχικα νοσηματα.Ισως η επαφη με αλλους που αντιμετωπιζουν το ιδιο προβλημα σε διευκολυνει στο να βρεθει η καλυτερη λυση για την αδελφη σου.Εδω στο φορουμ εχει δημιουργηθει ενας αναλογος συλλογος,επισης κ η ενασχοληση με τη τεχνη πολλες φορες ειναι θεραπευτικη.Μην απογοητευεσαι ,θελει υπομονη κ καταλληλο χειρισμο.Ακομη κ μεσα στο ιντερνετ μπορεις να βρεις πληροφοριες για τετοιου ειδους υποστηρικτικους συλλογους.

Quote:

---

Originally posted by Spyrus
Καλησπέρα, το θέμα αφορά την αδερφή μου.
Γράφω γιατί έχει έρθει ο καιρός (ωρίμασα θα έλεγα)
να αναλάβω σε μεγαλύτερο βαθμό το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε οικογενειακά.
Η αδερφή μου ετών 33 έχει έντονες παραισθήσεις από την ηλικία
των 15 περίπου. Επειδή παράλληλα έχει οριακή νοημοσύνη,
δεν μπορεί δυστυχώς να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με δική της
προσπάθεια. Είναι επιθετική όταν έχει εξάρσεις και γκρινάζει σαν μωρό συνέχεια.
Όταν είναι ήρεμη, συνήθως χαζογελάει.
Όταν γελάει πολύ συνήθως αυτό σημαίνει προπομπό για έξαρση,
που κρατάει μήνες και μόνο με εισαγωγή στο νοσοκομείο λύνεται προσωρινά.

Για να καταλάβετε, γιατί θεωρώ βαριά την περίπτωση, ως παράδειγμα κάθησα και διάβασα αρκετά ποστ εδώ μέσα από
άτομα που έχουν ψυχώσεις, όπως η αδερφή μου, αλλά είναι ικανά να το \'συλλάβουν΄και να το επεξεργάζονται.
Πόσο σκέφτομαι την αδερφή μου που δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει καθόλου.
Η ζωή της είναι νοσοκομείο-σπίτι-νοσοκομείο με κύκλους ανά χρόνο. Δεν αυτοεξυπηρετείται,
έχει τη μάνα μας να την προσέχει (εγώ μένω μόνος αλλού), της δίνει τα φάρμακα κλπ.
Η επικοινωνία είναι ελάχιστη, (μόνο στο τηλέφωνο μπορεί να μιλήσει κανονικά και αυτό 1-2 προτάσεις και συμβαίνει αραιά)
και οι διάλογοι που γίνονται είναι μια προσπάθεια να απαντάμε σε όλες αυτές τις ασυναρτησίες που λέει. Το βλέμα της επίσης να
πω ότι δείχνει εντελώς χαμένο τις περισσότερες φορές, όπως
είμαστε όταν \'αφαιρούμαστε΄.
Ο πατέρας μου να πω επίσης ότι είναι εκτός σπιτιου, σε κλινική,
τον τελευταίο ένα χρόνο, καθηλωμένος σε κρεβάτι και σίγουρα
και αυτό είναι κάτι που επηρεάζει τα πράματα (το αναφέρω
για να υπάρχει πλήρη εικόνα)

Πέρα από την φαρμακευτική αγωγή, τι άλλο μπορώ να κάνω;
Φοβάμαι πως το μυαλό της δε πρόκειται να γίνει τόσο ικανό να φτάσει σε σημείο να ελέγχει το πρόβλημά της.
Επίσης να πω ότι με το Ζυμπρέξα είχαμε δει το καλύτερο αποτέλεσμα για αρκετό καιρό πάνω από 1μιση χρόνο
αλλά τώρα δεν την πιάνει (πήρε και το σηροκουέλ μετά).
Στο νοσοκομείο που μόλις βγήκαμε, έκανε ενέσημα για ένα μήνα περίπου, σε σύνολο 2 μηνών παραμονής (δεν είναι βαριά περίπτωση λοιπόν);

---

Σπυρο καλημερα
καθε περιπτωση ειναι βαρια , οταν εχεις την αισθηση οτι αφορα ενα ανθρωπο που δεν μπορει να ειναι αυτονομος ,
με αποτελεσμα να χρειαζεται ολη την ημερα καποιον αλλον απο πανω του.
Θα ελεγα οτι ειναι εξισου βαρια για τον αρρωστο οσο και για τον φροντιστη του!
Συχνα μαλιστα , η ψυχικη κοπωση και η εξαρτηση του φροντιστη με το αρρωστο , εχουν ενα αθροιστικο αποτελσμα επιβαρυντικο και για τους δυο!
Αν η εικονα απο τα ψυχοθεραπευτηρια ηταν διαφορετικη απο αυτη που εχει προσφατα περιγραψει εδω μεσα η αφρουλα , θα αποτολμουσα να σε ρωτησω να μαθεις , αν πχ στο νοσκομειο ετυε ποτε καποια εργασιοθεραπευτρια να ασχοληθει με το να μαθει την αδελφη σου να πηγαινει μονη της στην τουαλετα...
Ξερω βεβαια οτι ζηταω πολλα , αλλα εω την εντυπωση οτι αν καταφερνε να απεξαρτηθει τουλαχιστον σε αυτο το σημειο απο τον φροντιστη της ισως θα ηταν καλυτερα και για τους δυο...
Πριν τα 15 της χρονια που οπως γραφεις αρρωστησε ,
ηταν αυτονομη και πηγε καθολου στο σχολειο?

Τουαλέτα πηγαίνει μόνη της, αλλά δεν κάνει εύκολα την καθημερινή υγιεινή.
Για μπάνιο γίνεται πόλεμος με τη μάνα της, αν και στο νοσοκομείο με τις αποκλιστικές συνεργαζόταν καλύτερα.
Πριν το πρόβλημα στα 15 ήταν οκ, πήγαινε σχολείο κανονικά, αλλά στο μπάνιο την βοηθούσε λίγο η μάνα μας ανέκαθεν.
Δεν ασχολούνται, τουλάχιστον στο δημόσιο που ήμασταν τα τελευταία χρόνια, οι εργασιοθεραπευτές, όταν υπάρχουν
φυσικά.Επειδή είναι μερικές φορές επιθετική ή αρνητική δεν ασχολούνται μαζί της, γιατί δεν ΄ανταποκρίνεται\'.

Έγραψα και τα φάρμακα που πέρνει.

Quote:

---

Originally posted by Spyrus
Τουαλέτα πηγαίνει μόνη της, αλλά δεν κάνει εύκολα την καθημερινή υγιεινή.
Για μπάνιο γίνεται πόλεμος με τη μάνα της, αν και στο νοσοκομείο με τις αποκλιστικές συνεργαζόταν καλύτερα.
Πριν το πρόβλημα στα 15 ήταν οκ, πήγαινε σχολείο κανονικά, αλλά στο μπάνιο την βοηθούσε λίγο η μάνα μας ανέκαθεν.
Δεν ασχολούνται, τουλάχιστον στο δημόσιο που ήμασταν τα τελευταία χρόνια, οι εργασιοθεραπευτές, όταν υπάρχουν
φυσικά.Επειδή είναι μερικές φορές επιθετική ή αρνητική δεν ασχολούνται μαζί της, γιατί δεν ΄ανταποκρίνεται\'.

---

σπυρο δεν μπορω να σε βηθησω με τα φαρμακα , ουτε πιστευω πολυ οτι μπορουν να δωσουν αλλη λυση απο καποια συμπτωματικη αντιμετωπιση καποιων κρισεων ...
Με προβληματιζει λιγο οτι στο νοσοκομειο η αδελφη σου εει καλυτερη ανταποκιση με τις αποκλειστικες !
αυτο αποδεικνυει καταρχην οτι δεν ειναι τοσο χαζη , ουτε εχει τοσο κακη επικοινωνια ...
εχει ζησει ποτε μονη της εστω και για λιγο διαστημα?
αν η μανα σου λειπει ξερει να μαγειρεψει να φαει μονη της ?
παιρνει καποια ανπηρικη συνταξη?

Δεν έχει ζήσει μόνη της. Ζει με τους γονείς μου.
Από τότε που σταμάτησε το σχολείο, έκοψε και τις επαφές με συνομήλικους σε προσωπικό επίπεδο.
Παντού πάει με συνοδεία (ακόμα και στις ομάδες) και στο σπίτι μένει ελάχιστες ώρες μόνη της 1-2 όταν συνήθως κοιμάται το πρωί,
για να πάει η μάνα μου στις δουλείες της.
Εγώ δουλεύω επίσης.
Έχεις δίκιο, είναι ΄χειριστική \' απέναντι στους γονείς μου, εγώ προσπαθώ να είμαι και λίγο αυστηρός,
δηλαδή να κάνω αυτό που μου ζητάει (π.χ. πάρε μου παγωτό, σοκολάτα κλπ), αλλά όταν με πρήζει της
λέω φάγαμε σήμερα τώρα αύριο πάλι (φυσικά είναι ικανότατη να σου λέει το ίδιο όλη μέρα!)
Δεν ανακατεύεται με την κουζίνα αλλά πολύ σπάνια βοήθησε και αυτό με δυσκολία (κολούσε το μυαλό της)
Πέρνει ένα επίδομα γύρω στα 250 ευρώ το μήνα από την πρωτοβάθμια υγειονομική επιτροπή
(εφόρου ζωής λόγω 67% αναπηρίας)

Quote:

---

Originally posted by Spyrus
Δεν έχει ζήσει μόνη της. Ζει με τους γονείς μου.
Από τότε που σταμάτησε το σχολείο, έκοψε και τις επαφές με συνομήλικους σε προσωπικό επίπεδο.
Παντού πάει με συνοδεία (ακόμα και στις ομάδες) και στο σπίτι μένει ελάχιστες ώρες μόνη της 1-2 όταν συνήθως κοιμάται το πρωί,
για να πάει η μάνα μου στις δουλείες της.
Εγώ δουλεύω επίσης.
Έχεις δίκιο, είναι ΄χειριστική \' απέναντι στους γονείς μου, εγώ προσπαθώ να είμαι και λίγο αυστηρός,
δηλαδή να κάνω αυτό που μου ζητάει (π.χ. πάρε μου παγωτό, σοκολάτα κλπ), αλλά όταν με πρήζει της
λέω φάγαμε σήμερα τώρα αύριο πάλι (φυσικά είναι ικανότατη να σου λέει το ίδιο όλη μέρα!)
Δεν ανακατεύεται με την κουζίνα αλλά πολύ σπάνια βοήθησε και αυτό με δυσκολία (κολούσε το μυαλό της)
Πέρνει ένα επίδομα γύρω στα 250 ευρώ το μήνα από την πρωτοβάθμια υγειονομική επιτροπή
(εφόρου ζωής λόγω 67% αναπηρίας)

---

αν δεν βαριεσαι , μπορεις να μου δωσεις περιληπτικα κατα την γνωμη σου ,
πιο γεγονος ηταν αυτο που εγινει ατια για να εκδηλωθει αυτη η αρρωστεια στην αδελφη σου στα 15 της χρονια?
μηπως ηταν ερωτευμενη με κανενα ?
επισης τι ειδους \"ομαδες\" ειναι αυτες που αναφερεις?