Πού θα μπορούσα να μείνω;

Δεν τα πάω καλά με τους γονείς μου πια, σίγουρα δεν με θέλουν πια, και μετά από μια ακόμη φασαρία χτες, σκέφτομαι να φύγω. Πιστεύω πρέπει, άμεσα. Το πρόβλημα είναι ότι το εισόδημά μου είναι μόνο 330/μήνα (επίδομα αναπηρίας) και δεν ξέρω πού θα μπορούσα να πάω με τόσα λίγα σήμερα που όλα είναι στον Θεό.

Δεν μπορώ να καταλήξω σε παγκάκι. Αν έχετε καμία ιδέα, κάποια δομή; Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι. Δεν έχω καν αντοχή για δουλειά και την πίεση που απαιτεί, δεν είμαι σε καθόλου καλή κατάσταση. Δεν τα πάω καλά με τον κόσμο, είμαι αργή, δεν αντέχω την ορθοστασία και το πολύ περπάτημα, δεν έχω πτυχίο ή εμπειρία ή σωματική αντοχή, ούτε κι εμφάνιση. Θα το προσπαθούσα, αλλά σίγουρα ΑΝ με έπαιρνε κάποιος, θα με απέλυε. Γνωρίζω πως δεν είμαι λειτουργική και δεν μπορώ.

Δεν νομίζω να βγάλω πολύ καιρό σε παγκάκι. Ίσως στην αρχή μπορώ λίγες μέρες αν βρω κάπου να υπάρχει κοντά και μια τουαλέτα, αλλά σίγουρα όχι για πολύ.. Πείτε ιδέες.

Μπορείς να ζητήσεις από την ψυχιατρική που σε περιέθαλψε να μείνεις σε ξενώνα ή σε διαμέρισμα. Είναι ειδικές δομές για ψυχικά ασθενείς αλλά θα παίρνεις φάρμακα.
Πρέπει να το συζητήσεις με την γιατρό σου ή να βρεις γιατρό σε ψυχιατρείο και να πεις ότι είσαι μόνη, να σου βρουν κοινωνική λειτουργό κι από εκεί μια θέση μέσα σε ξενώνα ή σε διαμέρισμα (βασικά το ίδιο είναι και τα δυο).

Μπορείς νομίζω να μείνεις στον Ερυθρό Σταυρό επίσης ως ευπαθής ομάδα ή στην UNESCO. Aν θυμάμαι καλά κι εκεί έχουν κρεβάτια.

Στην τελευταία νοσηλεία τώρα τις τελευταίες εβδομάδες, με ρώτησε αν θα μου άρεσε να μείνω σε ξενώνα, και πως αυτό δεν γίνεται άμεσα, θα γινόταν σε έναν χρόνο από τώρα, αν ήθελα να το ξεκινήσουμε από τώρα ώστε σε έναν χρόνο να μπορώ να πάω κάπου. Ίσως πάρω να ρωτήσω πάλι.

Θα κοιτάξω το δεύτερο που είπες, ελπίζω να γίνεται πιο σύντομα.

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Στην τελευταία νοσηλεία τώρα τις τελευταίες εβδομάδες, με ρώτησε αν θα μου άρεσε να μείνω σε ξενώνα, και πως αυτό δεν γίνεται άμεσα, θα γινόταν σε έναν χρόνο από τώρα, αν ήθελα να το ξεκινήσουμε από τώρα ώστε σε έναν χρόνο να μπορώ να πάω κάπου. Ίσως πάρω να ρωτήσω πάλι.

Θα κοιτάξω το δεύτερο που είπες, ελπίζω να γίνεται πιο σύντομα.

---

Μπορείς να πιέσεις λίγο και να πεις δεν έχω τίποτα κλπ και ίσως σου βρουν κάτι πιο γρήγορα.
Επίσης βρήκα αυτό

https://www.astegoi.gov.gr/index.php...omes-ypiresies

Ναι στην UNESCO είμαι σχεδόν σίγουρη ότι προσφέρουν στέγη. Τώρα δεν ξέρω αν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Ανάλογα κιόλας σε ποια περιοχή μένεις και πόσες θέσεις έχουν κενές.
Αλλά επειδή είσαι μικρή και γυναίκα δεν νομίζω να σε αφήσουν στην τύχη σου.

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Θα προσπαθήσω πρώτα να μείνω έξω, όσο βγάλω και μετά να πάρω τηλέφωνο αν υπάρχει κάτι. Αν πω ότι βρίσκομαι στους γονείς μου, ίσως να μην καταλάβουν την κατάσταση και θεωρήσουν πως έχω κάπου να μείνω και δεν με πάρουν.

Εσύ θα πεις ότι έμεινες μόνη, δεν θα πεις ότι μένεις με τους γονείς σου και δεν τα πάτε καλά. Ή αλλιώς αν περιμένεις λίγο ίσως και τα βρείτε.
Μόνη έξω στον δρόμο δεν υπάρχει περίπτωση να μείνεις. Έχει ποντίκια, κατσαρίδες, βιαστές, ναρκομανείς, τρελούς, μην το σκέφτεσαι καν. Όχι κοπέλα μου δεν σου αξίζει ο δρόμος. Και σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει.
Κάνε προσπάθειες μήπως τα βρεις με τους γονείς σου αλλά από εκεί και πέρα έχε καβάτζα το πού θα μείνεις εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά.

'Εστω να πας σε μια καρέκλα ενός νοσοκομείου και να διανυκτερεύσεις εκεί χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Πες είμαι συγγενής. Και τουαλέτες έχει εκεί και καφετέριες και μπορείς να κινήστε χωρίς φόβο.
Όχι στον δρόμο!

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Θα προσπαθήσω πρώτα να μείνω έξω, όσο βγάλω και μετά να πάρω τηλέφωνο αν υπάρχει κάτι. Αν πω ότι βρίσκομαι στους γονείς μου, ίσως να μην καταλάβουν την κατάσταση και θεωρήσουν πως έχω κάπου να μείνω και δεν με πάρουν.

---

με τπτ να μην μεινεις εξω. ουτε για μια νυχτα. να κανεις αυτο που σε συμβουλεψε η χαρλει, χωρις να πεις οτι εχεις δυνατοτητα να μεινεις σε γονεις. τα λεφτα σου φτανουν μονο για λιγο φαγητο. για τπτ αλλο. εξω θα σε κλεψουν, θα παθεις αρρωστιες, μπορει και να σε σκοτωσουν. κανε τις ενεργειες σου να μεινεις σε ξενωνα και κανε υπομονη με τους γονεις

επισης, ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ να μην πας να μεινεις σε καποιον που θα προσφερθει απο εφαρμογη γνωριμιων να σε φιλοξενησει, μην σε βρουνε σε κανεναν καδο σκουπιδιων...

Μη φύγεις από το σπίτι σου, ειδικά στην κατάσταση που είσαι. Θα γίνεις χειρότερα. Δεν είσαι σε θέση να εργαστείς αυτή τη στιγμή. Προέχει η υγεία σου. Ακόμα και να βρεις δουλειά, θα παραιτηθείς πάνω στην εβδομάδα λόγω πίεσης ή θα τσακωθείς με όλους και θα σε διώξουν. Με αυτά τα προσόντα μόνο δουλειά καθαρίστριας μπορείς να κάνεις. Οπότε, φρόντισε αρχικά να γραφτείς σε κάποια σχολή του ΟΑΕΔ ή ακόμα και να σπουδάσεις κάτι που σε ενδιαφέρει με πανελλήνιες και κοίταξε τι ποσοστό αναπηρίας συγκεντρώνεις για τους διαγωνισμούς ειδικών κατηγοριών. Είναι δύσκολο να μείνεις σε δομή, γιατί εκεί μένουν ήδη άνθρωποι σε χειρότερη κατάσταση από εσένα που δεν έχουν ούτε ένα ευρώ στην άκρη.

ΌΛΑ αυτά όμως αφού ακολουθήσεις την ενδεδειγμένη ψυχιατρική αγωγή και νιώσεις έτοιμη για το επόμενο βήμα. Οι γονείς σου είναι οι μόνοι που σε στηρίζουν και όπως καταλαβαίνεις υποφέρουν κι αυτοί.

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Θα προσπαθήσω πρώτα να μείνω έξω, όσο βγάλω και μετά να πάρω τηλέφωνο αν υπάρχει κάτι. Αν πω ότι βρίσκομαι στους γονείς μου, ίσως να μην καταλάβουν την κατάσταση και θεωρήσουν πως έχω κάπου να μείνω και δεν με πάρουν.

---

Αγάπη μου χρυσή, όχι, δε θα πας να μείνεις έξω. Πίστεψε με σε καταλαβαίνω πως νιώθεις. Οταν πριν καμιά εικοσαριά χρόνια έφυγα από το πατρικό μου έκανα τη σκέψη ότι όσο χαλια και να τα φέρει η ζωή καλύτερα να γίνω άστεγος παρά να χρειαστει να ξαναμεινω εδω. Ετσι το ενιωσα, τοσο χαλια ηταν. Αλλα φαινεται τη σκεψη αυτη την εκανα δυνατα στο μυαλο μου και την ακουσε το συμπαν και μου το φυλαγε.. Ηρθαν ετσι τα πραγματα στη ζωη μου που περυσι τετοιον καιρο χρειαστηκε να επιστρεψω εδω και σε πολυ χειροτερες συνθηκες πλεον, αλλιως επρεπε να παω στο «ξενοδοχειο τα αστερια». Ξερεις, ευκολα το λεμε αυτο στη θεωρια αλλα οταν χρειαστει να γινει πραξη αλλαζει το πραγμα. Οπως σου ειπαν ολοι δε θα κανεις κατι τετοιο. Θα συνεχισεις να μενεις στο χωρο αυτο που εχει ασφαλεια γιατι κλειδωνει η πορτα του σπιτιου σου, εχει μπανιο, νερο, ρουχα , κρεβατι, ενα πιατο φαΐ, υποθετω τα εχεις ολα αυτα, ασχετα απο τις φασαριες. Κι αν εσυ νιωθεις τοσο πολυ οτι πνιγεσαι βγες απο το σπιτι κανε βολτα, περπατα τωρα που εχουμε και καλοκαιρι αλλα με πολυ προσοχη και εχοντας το νου σου οσο θα εισαι εκει εξω γιατι υπαρχουν κινδυνοι οπως πολυ σωστα σου επισημαναν και καποια στιγμη γυρισε παλι στο σπιτι σου. Και συνεχισε να περιπλανιεσαι μεσα στο μυαλο σου, αυτο κανεις δεν μπορει να σου το δεσμευσει. Ακου λιγο μουσικη αμα αισθανεσαι οτι βοηθαει, χαζεψε λιγο με το κινητο κατι που σε ενδιαφερει, βρες και κανενα παιχνιδι να κατεβασεις λιγο να ξεχνιεσαι και παρε χρονο. Μην ακους το σπασμωδικο/παρορμητικο εαυτο σου που παει τωρα παλι να σε βαλει σε νεους μπελαδες. Το να βγεις να μεινεις εξω δεν εχει κανενα πλανο, καμια προοπτικη, ισα ισα που θα κινδυνεψεις και στην καλυτερη των περιπτωσεων θα καταληξεις παλι με καμια καινουρια υποχρεωτικη νοσηλεια. Μην το κανεις στον εαυτο σου παλι αυτο. Παρε χρονο μεχρι να καταλαγιασει αυτο το πολυ δυνατο αισθημα που σε κυβερνα και παρε και βοηθεια, εχεις αναγκη αυτο τον καιρο απο βοηθεια και πιθανοτατα φαρμακα. Δεν ειναι κακο, κανε αυτο που θα σου πουνε ωστε να ηρεμησεις μια ωρα αρχυτερα. Αυτη τη στιγμη εισαι λιγο σαν το μεθυσμένο που παει να οδηγησει και θα γκρεμοτσακιστει. Αφου μεθυσες ασε τους δικους σου ανθρωπους να οδηγησουν, η παρε ταξί για να πας ασφαλης στον προορισμο χωρις να κινδυνευσεις. Καταλαβαινεις τι λεω? Κι οταν ξεμεθυσεις πιανεις παλι το τιμονι του εαυτου σου χωρις εν τω μεταξυ να εχεις υποστει νεες ζημιες. Κατσε εκει που εισαι και παρε χρονο, αγορασε χρονο, κανε ο,τι μπορει να σε ηρεμησει, εσυ μονο ξερεις τι θα σε ηρεμουσε και ανακουφιζε τωρα, αλλα μονο αμα ειναι κατι που δεν ειναι επικινδυνο και δε θα σε βαλει σε μπελαδες. Σε νοιαζομαστε, θελουμε να εισαι καλα, να γινεις καλα και να μαθαινουμε νεα σου. Λες δεν εχεις κανεναν αυτον τον καιρο. Δν πειραζει, θα βρουμε παρακατω, μεχρι τοτε ας ειμαστε εμεις εδω η παρεουλα σου. Και παλι υπογραμμιζω εμφατικα οτι εχεις αναγκη να σε δει και να σε καθοδηγει γιατρος σε αυτη την οξεια φαση και οσο μπορεις ας μην υπαρχουν εντασεις και οξυνεται το κλιμα στο σπιτι με τους δικους σου. Σε μια ωρα που εισαι ηρεμη πιασε τους και πες τους οτι δεν το κανω επιτηδες που τσακωνομαστε, δεν το ελεγχω , ειμαι πολυ ζορισμενη, οσο μπορειτε να βοηθησετε και να κανετε υπομονη μεχρι να μου περασει ολο αυτο εγω σας εχω αναγκη. Πιστευω οτι θα καταλαβουν. Και κανε κι εσυ ο,τι μπορεις ωστε να μη φτανετε στα ακρα. Δε θα τα λυσετε ολα τωρα. Μονο τα απλα, τα πρακτικα, τα καθημερινα, ολα τα υπολοιπα (αν υπαρχουν) που πρεπει να λυθουν ας περιμενουν για μια καλυτερη φαση μελλοντικα σε σχεση με την τωρινη.

Σε άλλο θρεντ σου είχες πει ότι στην κλινική που ήσουν, οι ψυχίατροι σού πρότειναν λήψη αντιψυχωτικών και την αρνήθηκες. Αν δε γίνομαι αδιάκριτη τι έκανες τελικά με το θέμα της φαρμακευτικής αγωγής;

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Θα προσπαθήσω πρώτα να μείνω έξω, όσο βγάλω και μετά να πάρω τηλέφωνο αν υπάρχει κάτι. Αν πω ότι βρίσκομαι στους γονείς μου, ίσως να μην καταλάβουν την κατάσταση και θεωρήσουν πως έχω κάπου να μείνω και δεν με πάρουν.

---

δεν χρειαζεται να μενεις εξω πραγματικα, για να τους πεις οτι μενεις εξω...
δεν μπορουν να το διαπιστωσουν.

επισης, σκεψου σοβαρα να μπεις σε αγωγη για την παθηση σου, γιατι ενας λογος που δεν βρισκεις φιλους και συναναστροφες, ειναι αυτος. οταν καποιος χρειαζεται αγωγη και δεν την παιρνει, φαινεται... εσυ εχεις την απαιτηση να εχεις οποιαδηποτε συμπεριφορα και να βρισκεις φιλους.. δεν ειναι ευκολο αυτο. εως αδυνατο..

Μπορει η κατασταση στο σπιτι να ειναι απελπιστικη, αλλα δεν ειναι και κατι που δεν αντιμετωπιζες και πιο πριν, ισως εισαι αναστατωμενη και λες δεν παλευεται αλλο, απολυτα κατανοητο. Αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να ηρεμησεις και να κινηθεις προς την κατευθυνση που θες με ηρεμια πνευματος. Οχι αστεγη να μην πας. Κινησου προς δομες, προς αναζητηση μιας εργασιας και σε οποια κατευθυνση θες. Σιγουρα θα παρουν χρονο και οσο πιο αναστατωμενη εισαι, τοσο ειναι πιο βουνο τα πραγματα.
Χρειαζεται και η αναστατωση, ωστε να παρακινηθουμε να κανουμε μερικα πραγματα, να τολμησουμε να κανουμε αλλαγες στη ζωη μας, αλλα χρειαζεται και η ηρεμια ωστε να τα πετυχουμε, αρκει να μην παραηρεμησουμε και βολευτουμε παλι. Αρχισε απο δομες οπως συμβουλεψανε πιο πανω, δεξου ιατρικη βοηθεια αν το εχεις αναγκη για να βρεις την ηρεμια πνευματος που χρειαζεται ωστε να αλληλεπιδρας αποτελεσματικα με το περιβαλλον.