Ποτέ δεν τελειώνει

Είναι σαν να βρίσκομαι πάλι πίσω σε όλα, πίσω. Μου κάνουν μια ερώτηση και αυτό ήταν, χάνομαι από το παρόν. Βλέπω πολύ απλά πράγματα και πάλι το ίδιο.

Το είχα περάσει στα 19, για έναν χρόνο. Ήταν πάρα πολύ άσχημο. Ήταν σαν να μην ήμουν στο παρόν στα αλήθεια, όχι απλά πως θυμήθηκα κάτι, όχι.

Μετά κάπως βελτιώθηκα μόνη μου (;) Δεν ξέρω. Γιατί μετά από κάποιον καιρό, μου βγήκε σε απάθεια και ανικανότητα να κάνω οτιδήποτε. Έχασα την δουλειά μου, παράτησα την σχολή, ξεκίνησαν τα αυτοάνοσα.

Και τώρα στα 26, το ίδιο. Αλλά δεν είναι μόνο ένα συμβάν αυτήν τη φορά. Είναι πάρα πολλά. Ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο, και συνεχίστηκαν μέχρι και τον Μάιο. Όλο τον Μάιο. Αυτή τη φορά δεν πιστεύω πως θα το ξεπεράσω.

Διαγνώστηκα με μετατραυματικό στρες τον Φλεβάρη. Και απλά προστέθηκαν κι άλλα.