Την έχασα από λάθη μου… Αλλά δεν σταματώ να ελπίζω
Ήμουν με ένα κορίτσι που ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί της – και ακόμα είμαι. Ήταν πάντα πολύ ντροπαλή. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να τη φιλήσω, γύρισε από την άλλη, όχι επειδή δεν ένιωθε κάτι, αλλά επειδή ντρεπόταν.
Ήταν εξαιρετική μαθήτρια και έβαζε το σχολείο και τα φροντιστήριά της πάνω από όλα, κι αυτό με πονούσε κάποιες φορές, αλλά το σεβόμουν. Πήγαινα και σπίτι της – ήμουν παρών στη ζωή της, με αγάπη.
Σε ένα διήμερο, όμως, έγινε κάτι που δεν μπορώ να πάρω πίσω: μια άλλη κοπέλα, που δεν ξέρω καν πώς βρέθηκε στο δωμάτιο όπου θα κοιμόμουν με έναν φίλο μου, με φίλησε. Και δυστυχώς, ανταποκρίθηκα. Το κορίτσι μου το έμαθε, πληγώθηκε βαθιά και χωρίσαμε.
Κάποια στιγμή τα ξαναβρήκαμε – και ήμασταν καλά. Όμως, τρεις μήνες αργότερα, μια φίλη της της έστειλε μηνύματα που έδειχναν ότι όσο ήμασταν χωρισμένοι, είχα μιλήσει με μια άλλη κοπέλα. Της είχα στείλει για λίγες μέρες κάποια μηνύματα, στα οποία την ρωτούσα γενικά πράγματα, όπως αν κάνει “φάσεις” ή αν θέλει μόνο σχέση. Δεν είχε γίνει τίποτα παραπάνω και σύντομα σταμάτησα να της μιλάω.
Εκείνη πληγώθηκε και πάλι και χωρίσαμε οριστικά. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τα ξαναβρούμε, αλλά εκείνη παραμένει αρνητική.
Την αγαπάω με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου. Δεν είναι απλώς ένα κορίτσι – είναι το άλλο μου μισό. Νιώθω χαμένος και δυστυχισμένος χωρίς αυτήν. Δεν θέλω απλώς να επιστρέψει· θέλω να μου δώσει μια τελευταία ευκαιρία να της δείξω ότι αυτή τη φορά δεν θα τη χάσω ξανά.
