Originally Posted by
σακης
Γειά σας παιδιά.
Ήθελα να εκφράσω ένα παράπονο, όσον αφορά τις σχέσεις των δύο φύλων, βιώνοντας την σχιζοφρένεια, σε ίδιους δρόμους και όχι από διαφορετικό πρίσμα, εννοώντας την κάποια λειτουργικότητα και συγχρόνως καλή πορεία της ασθενείας, πάντα σε ύφεση.
Σε εμάς τούς άνδρες μας βλέπουν ως λυπητερή, αποτυχημένο μνημόσυνο, όπως λέει ένας φίλος μου.
Ενώ είμαστε γαμω τα παιδιά και έξυπνοι άνθρωποι, και χίλια δυο καλά, πάντα θα χτυπήσει το χέρι στην πλάτη του ύφους feel sorry ????.
Για αυτό λοιπόν το πήρα απόφαση, αν θα κάνω κάποια σχέση, εννοείται χωρίς παιδιά, μια κανονική
συμβίωση, με όλες τις ευθύνες συνεπάγεται, θα είναι και αυτή τουλάχιστον, στην ίδια φάση, με ψυχική πάθηση,.
Το δύσκολο είναι ότι δεν πηγαίνω σε κέντρα ψυχικής υγείας, να γνωρίσω κάποια, μένω επαρχία, και το στίγμα όπως αντιλαμβάνεστε, είναι ισχυρότερο σε κλειστή κοινωνία.
Δεν με νοιάζει πλέον αυτό, προσωπικά , το θέμα είναι ότι κλείνουν πόρτες.
