Φίλοι-κοινωνία

Δεν θέλω να πάω, αλλά θα πάω, όμως ήδη έχω δύσπνοια και δεν νιώθω καθόλου καλά. Η προσπάθειά μου δεν έχει καμία σημασία, θα πάω όχι γιατί θέλω, αλλά γιατί αυτό είναι κοινωνικά αναμενόμενο και από τον περίγυρο. Θέλω να κλάψω.

Σταμάτησα όλα αυτά που κρίθηκαν λάθος και "άρρωστα" από την κοινωνία - το να θέλω μια σχέση, μαζί με άλλα πράγματα που καλύτερα να μην τα γράψω, γιατί πάλι η κοινωνία έχει ορίσει ως λανθασμένη και ανεπιθύμητη την δική μου έκφραση, τις δικές μου λέξεις. Πρέπει να φιλτράρω πριν μιλήσω, πρέπει να κάνεις αυτό και το άλλο και το άλλο λαό αμ είναι δυνατόν, το αποκαλούν "healing", σκ@τ@ healing είναι, νιώθω ακόμη χειρότερα, νιώθω πως με σκοτωσ@ν, για να βάλουν στην θέση μου ένα κέρινο ομοίωμα. Εγώ δεν ήμουν ποτέ αποδεκτή. Ήθελαν να με κάψουν, και με έκαψαν με πάρα πολλούς τρόπους όλη μου τη ζωή. Το ομοίωμα που είναι για κάψιμο - αυτό δεν θέλουν να το κάψουν.

Είναι λάθος να μην υπάρχεις, αλλά το να υπάρχεις σαν αυτό που ΔΕΝ είσαι, είναι επιθυμητό σε αυτήν την κοινωνία, θα σου πουν μπράβο, γιατί στο δι@ολο μου λες μπράβο; Για την απομάκρυνση του εαυτού προς ένα ψεύτικο προσωπείο που εσωτερικά φωνάζει;

Κάνω όσα πρέπει, και έχασα όλα όσα με εκφράζουν και με ανακουφίζουν, αλλά κάνω αυτά που ΕΣΕΙΣ θέλετε/θεωρείτε αποδεκτά. Θα έπρεπε να χαίρομαι, σωστά; Μείνε στην ψευδαίσθηση ότι χαίρομαι.

Ο "σωστός" σας δρόμος ΔΕΝ είναι ο σωστός.