Θάνατος κατοικίδιου από δική μου ανευθυνότητα
Σε κάθε νοσηλεία, φοβόμουν πως θα γυρίσω σπίτι και θα βρω το ζωάκι νεκρό. Αλλά ποτέ δεν συνέβη αυτό, πάντα με περίμενε και με αναγνώριζε όταν γυρνούσα σπίτι.
Το είχα δει στα pet city κάτι μήνες πριν την πάρω. Δεδομένου ότι είχα γάτα, ήταν παρορμητικό να πάρω χαμστεράκι, όμως το πήρα. Διάλεξα το πιο ζωηρό και αντιδραστικό.
Δεν είχα ιδέα για την φροντίδα τους όταν την πήρα. Ούτε ηλικία ήξερα ούτε και φύλο. Αλλά πάνω από όλα, δεν ήξερα πως χρειάζονται κλουβί 1 μέτρου × 50 εκατοστά. Και το είχα σε αυτά τα μικροσκοπικά κλουβακια και για μήνες καθόταν σε ένα σημείο χωρίς να κάνει τίποτα. Το είχα και σε πριονίδι που ήταν άθλιο, γιατί τους δημιουργεί αλλεργίες στα ματάκια και στο δέρμα (έπαθε αλλεργία). Και τότε είχα μπει νοσοκομείο και έμεινε κι άλλο σε αυτές τις συνθήκες. Όταν γύρισα, της πήρα καλύτερο κλουβί, αλλά πάλι όχι το σωστό. 75 εκ. Της άλλαξα το υπόστρωμα σε χαρτί. Της πήρα πιο μεγάλη ρόδα. Και άλλα. Εννοείται πήγαμε και στον κτηνίατρο παρόλο που όλοι με κορόιδευαν που πήγα ένα ποντικάκι στον γιατρό. Σταγόνες για τα ματάκια και βιταμίνες στο νερό. Ήταν και υπέρβαρο.
Τους τελευταίο χρόνο της είχα πάρει το σωστό κλουβί, 1 μέτρο, και πάλι με κορόιδευαν.
Τέλος πάντων, φέτος έχασα τον προτελευταίο μήνα της ζωής της γιατί ήμουν σε νοσοκομείο. Έχασα και τον τελευταίο μήνα της ζωής της γιατί ασχολιομουν με την αυτοκαταστροφή μου, με το tinder και τον Σ. Και όσο εγώ πήγαινα στο σπίτι του Σ. όποτε μου έλεγε, το ζωάκι είχε καρκίνο και είχε μείνει ούτε το μισό, αλλά εγώ χαμπάρι, απλά του έβαζα σταγόνες στο μάτι. Ντροπή μου. Την άφησα μόνη της.
Έλεγα στη μαμά μου να το πάω στη γιατρό, γιατί τα μάτια δεν βελτιωνονταν, μου έλεγε δεν έχει τίποτα (πάντα στην άρνηση είναι σε όλα τα θέματα - το ίδιο μου έλεγε και για την γατα, δεν έχει τίποτα και ειχε κατι στην κύστη), και το ζωάκι είχε καρκίνο.
Το παίρνω το πάω στην κτηνίατρο με ραντεβού, μου δίνει ενα σωρο φάρμακα και τροφή σκονη, αντιβίωση κλπ. Λέει μάλλον θα πεθάνει, αλλά δεν θα το αφήσουμε να υποφέρει. Πάω της παίρνω τα αγαπημένα της σκουληκάκια, μόλις είχε τελειώσει το δικό της βαζακι. Δεν προλαβαίνω να το ανοίξω. Και φτιάχνω ένα πλάνο, πρόγραμμα με τα φάρμακα για να θυμάμαι τι της έχω δώσει, και το βάζω στο ψυγείο. Και ξεκινάω αλλά βλέπω πως είναι σε άθλια κατάσταση. Την επόμενη μέρα πάω να της δώσω νερό και όχι μόνο βλέπω πως δεν έχει κουνηθεί από το κρεβατάκι της ούτε λίγο, αλλά πώς δεν στέκεται στα πόδια της και το νερό της σύριγγας πέφτει απλά έξω από το στόμα. Αρχίζω και κλαίω και ουρλιάζω και την πάω στην κτηνίατρο, την κράτησε για οξυγόνο. Σε μια ώρα είχε πεθάνει.
Το λέω στον Σ., το περνάει σαν τελείως αδιαφορο πράγμα και όταν το αναφέρω ξανά, μου λέει βαριεστημενα ε ναι μου το είπες αυτό, σαν να μην σημαίνει τίποτα, ενώ κι εκείνος είχε ζωάκια.
Τέλος πάντων, έχω πάρα πολλές ενοχές. Γιατί ίσως αν το είχα προσέξει πιο νωρίς και αν το είχα πάει στην γιατρό πιο νωρίς, να μην είχε πεθάνει.
Έχουν περάσει 2,5 μήνες και δεν έχω πειράξει τίποτα από τα πράγματά της. Είναι όλα όπως τα άφησε, ακόμη και το νερό και η τροφή σκόνη στο ψυγείο.
Την έχω θάψει σε μια γλαστρούλα, με το αγαπημένο της βαμβάκι σαν συννεφάκι και λιχουδιτσες, και από πάνω την διακόσμησα με αρκουδάκι, πασχαλίτσες, πετρούλες και αρωματικά.
Ξέρω πως πλέον δεν θα υπάρχει το ζωάκι στο χώμα, πως έχει αποσυντεθεί και πως ίσως έχουν μείνει οστά;
Οι ενοχές δεν φεύγουν. Την βλέπω στον ύπνο μου μερικές φορές. Περιμένω πως θα γυρίσω πίσω στον χρόνο και όλο το 2025 θα είναι ένα ψέμα. Το πιστεύω, πως θα ξυπνήσω και δεν θα είναι αυτή η πραγματικότητα. Αλλά αργεί πολύ. Αργώ πολύ να ξυπνήσω.
