ΠΟΣΟ ΖΟΡΙΖΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ?

Παιδιά Καλησπέρα,

Θα θελα να ρωτήσω κάτι όλους σας, κάτι που με προβληματίζει πολύ. Οι περισσότεροι που γράφουμε εδώ αντιμετωπίζουμε ένα απο τα μεγαλύτερα μαρτύρια: την ψυχική ασθένεια του παραλυτικού άγχους για το θάνατο, της διαταραχής πανικού , κάτι που συνήθως πάει πακέτο με την υπερευαισθησία,την ανασφάλεια, την αγοραφοβία και το αίσθημα αποτυχίας. Απο την άλλη όμως ζούμε σε μια κοινωνία που μας εκθέτει συνεχώς σε απαιτητικές καταστάσεις, όπου καλούμαστε να δείξουμε και να αποδείξουμε τις ικανότητές μας, την ευστροφία μας, την ετοιμότητά μας, το θάρρος μας και το δυναμισμό μας.. Απο τις μικρές καθημερινές μας διεκπαιρεώσεις και συναλλαγές μέχρι τα επαγγελματικά μας.. Εσεις πως τα καταφέρνετε να ζειτε και να κυκλοφορείτε μόνοι σας σε μεγαλουπόλεις, να παρουσιάζεστε ως σούπερ-άνθρωποι σε συνεντεύξεις, να μαθαίνετε οδήγηση, να δίνετε εξετάσεις για διπλώματα, να εργάζεστε καθημερινά επι οκταώρου βάσεως σε δουλειές όπου είστε διαρκώς υπόλογοι για τις ικανότητές σας και απολύτως εκτεθειμμένοι στους πελάτες, τους συναδέλφους, τον εργοδότη? Τα κάνετε όλα αυτά ή τα αποφεύγετε? Κι αν τα αποφεύγετε και δηλώνετε παραίτηση πως το κάνετε χωρίς να νιώθετε τύψεις για όλα εκείνα που θα σκεφτεί το περιβάλλον σας για εσάς?

Παιδιά Καλησπέρα,

Θα θελα να ρωτήσω κάτι όλους σας, κάτι που με προβληματίζει πολύ. Οι περισσότεροι που γράφουμε εδώ αντιμετωπίζουμε ένα απο τα μεγαλύτερα μαρτύρια: την ψυχική ασθένεια του παραλυτικού άγχους για το θάνατο, της διαταραχής πανικού , κάτι που συνήθως πάει πακέτο με την υπερευαισθησία,την ανασφάλεια, την αγοραφοβία και το αίσθημα αποτυχίας. Απο την άλλη όμως ζούμε σε μια κοινωνία που μας εκθέτει συνεχώς σε απαιτητικές καταστάσεις, όπου καλούμαστε να δείξουμε και να αποδείξουμε τις ικανότητές μας, την ευστροφία μας, την ετοιμότητά μας, το θάρρος μας και το δυναμισμό μας.. Απο τις μικρές καθημερινές μας διεκπαιρεώσεις και συναλλαγές μέχρι τα επαγγελματικά μας.. Εσεις πως τα καταφέρνετε να ζειτε και να κυκλοφορείτε μόνοι σας σε μεγαλουπόλεις, να παρουσιάζεστε ως σούπερ-άνθρωποι σε συνεντεύξεις, να μαθαίνετε οδήγηση, να δίνετε εξετάσεις για διπλώματα, να εργάζεστε καθημερινά επι οκταώρου βάσεως σε δουλειές όπου είστε διαρκώς υπόλογοι για τις ικανότητές σας και απολύτως εκτεθειμμένοι στους πελάτες, τους συναδέλφους, τον εργοδότη? Τα κάνετε όλα αυτά ή τα αποφεύγετε? Κι αν τα αποφεύγετε και δηλώνετε παραίτηση πως το κάνετε χωρίς να νιώθετε τύψεις για όλα εκείνα που θα σκεφτεί το περιβάλλον σας για εσάς?

Σορυ το topic πήγαινε για το \'\'Αγχος-Φοβίες\'\' αλλά ίσως ταιριάζει κι εδώ..

Καλησπέρα!Απ\' ό,τι βλέπω, κι εσύ σχετικά καινούρια στο forum όπως κι εγώ.Στο ερώτημα που έθεσες, έχω πολλά να απαντήσω.Ανήκω στους ανθρώπους της πρώτης κατηγορίας που περιγράφεις.Με πολλές δραστηριότητες, πτυχία, επάγγελμα που απαιτεί συνεχή προσοχή και αυτοβελτίωση+ αλληλεπίδραση.Ένας από τους λόγους που τόσοι πολλοί κατά τα άλλα υγιείς άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τόσα πολλά ψυχικά προβλήματα, πιστεύω πως είναι κι όλη αυτή η κατάσταση από μόνη της.Οι γρήγοροι ρυθμοί, η προσπάθεια να αποδόσουμε το μέγιστο των δυνατοτήτων μας, αλλά και η εποχή που διανύουμε από μόνη της.Η εποχή της πληροφορίας.Ψάχνουμε στο διαδίκτυο για να βρούμε-εντοπίσουμε τα συμπτώματα που αισθανόμαστε, τα οποία ως επί τω πλείστων είναι απόρρεια άγχους και στρες, και βρίσκουμε όλες τις ασθένειες που μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους.Οι παλιοί δεν είχαν αυτή την -ανάθεμα την ώρα- πολυτέλεια.Πονούσε το κεφάλι, \'\'θα περάσει\'\' ζαλίζονταν \'\'θα περάσει\'\', μούδιαζε χέρι μια απ\' τα ίδια και ούτο καθ\' εξής.Το πώς το ξεπερνάει ο καθένας είναι προσωπική υπόθεση.Αυτό ψάχνω κι εγώ, νέες ιδέες, πώς να ξεπεράσω τις φοβίες που με πιάνουν, αλλά δεν βοηθάει κάτι... οι λύσεις είναι μέσα μας, αλλά άντε να τις βρεις...

Διαβάζω τα θέματα και τις απαντήσεις περί αρρωστοφοβίας και έμμονων ιδεών και αναρρωτιέμαι..είμαστε όλοι για ψυχοφάρμακα?Εκτός του ότι όσα μηνύμτα έχω διαβάσει αναρωτιέμαι \'\'πώς γίνεται να γράφει ό,τι νιώθω, ό,τι φοβάμαι?\'\' Δεν είμαι καθόλου υπέρ των φαρμάκων.Βλέπετε διαφορά όσοι παίρνετε?Γίνεται μια θεραπεία κι όλα καλά, ή επανέρχεται το πρόβλημα, και τελικά τα παίρνεις for ever?

Αν μπορεί κάποιος να παραμείνει λειτουργικός με όλο αυτό τον γολγοθά που περνάει καλό είναι. Αλλά παιδιά για τους περισσότερους είναι μαρτύριο όλο αυτό το θέμα. Η αγοραφοβία πάει πακέτο με τις κρίσεις και μετά η δουλεία ή όποια άλλη δραστηριότητα γίνετε δύσκολη.Αλλά vasilianna85 δέν θα κάτσω να δώσω και λογαριασμό αν έχω παραιτηθεί απο κάποια πράγματα λογο κάποια ασθένειας.Αν δέν παρεις τον χρόνο σου να ηρεμήσεις και κοιτάς τι λεέι το περιβάλλον ... κλάφτα.Ανθρωποι είμαστε παιδία πάνω απο όλα.

Quote:

---

Απο την άλλη όμως ζούμε σε μια κοινωνία που μας εκθέτει συνεχώς σε απαιτητικές καταστάσεις, όπου καλούμαστε να δείξουμε και να αποδείξουμε τις ικανότητές μας, την ευστροφία μας, την ετοιμότητά μας, το θάρρος μας και το δυναμισμό μας.. Απο τις μικρές καθημερινές μας διεκπαιρεώσεις και συναλλαγές μέχρι τα επαγγελματικά μας.. Εσεις πως τα καταφέρνετε να ζειτε και να κυκλοφορείτε μόνοι σας σε μεγαλουπόλεις, να παρουσιάζεστε ως σούπερ-άνθρωποι σε συνεντεύξεις, να μαθαίνετε οδήγηση, να δίνετε εξετάσεις για διπλώματα, να εργάζεστε καθημερινά επι οκταώρου βάσεως σε δουλειές όπου είστε διαρκώς υπόλογοι για τις ικανότητές σας και απολύτως εκτεθειμμένοι στους πελάτες, τους συναδέλφους, τον εργοδότη? Τα κάνετε όλα αυτά ή τα αποφεύγετε? Κι αν τα αποφεύγετε και δηλώνετε παραίτηση πως το κάνετε χωρίς να νιώθετε τύψεις για όλα εκείνα που θα σκεφτεί το περιβάλλον σας για εσάς?

---

Ναι πολλες φορες αισθανομαι το \"σταματηστε το τρενο να κατεβω\"...αλλα απο την αλλη χωρις ολα αυτα ποσο ανιαρη θα ηταν η ζωη εντελει?

Quote:

---

Originally posted by elsa084
................Οι παλιοί δεν είχαν αυτή την -ανάθεμα την ώρα- πολυτέλεια.Πονούσε το κεφάλι, \'\'θα περάσει\'\' ζαλίζονταν \'\'θα περάσει\'\', μούδιαζε χέρι μια απ\' τα ίδια και ούτο καθ\' εξής.Το πώς το ξεπερνάει ο καθένας είναι προσωπική υπόθεση.............

---

Οι γέροι που ξέρω εγώ, όλα \"κρύωμα\" τα βαφτίζουν. Πονάει κεφάλι? κρύωμα, Ζαλίζεται κάποιος? κρύωμα. Μουδιάζει χέρι? Κρύωμα. Αχχχ πόση ηρεμία φέρνει η άγνοια!!!
Αλλά (σχετικά με τη γνώση) ας μη ξεχνάμε: ουδέν κακόν αμιγές καλού:)

Ναι αλλά και μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...!

Quote:

---

Originally posted by dimm
Αν μπορεί κάποιος να παραμείνει λειτουργικός με όλο αυτό τον γολγοθά που περνάει καλό είναι. Αλλά παιδιά για τους περισσότερους είναι μαρτύριο όλο αυτό το θέμα. Η αγοραφοβία πάει πακέτο με τις κρίσεις και μετά η δουλεία ή όποια άλλη δραστηριότητα γίνετε δύσκολη.Αλλά vasilianna85 δέν θα κάτσω να δώσω και λογαριασμό αν έχω παραιτηθεί απο κάποια πράγματα λογο κάποια ασθένειας.Αν δέν παρεις τον χρόνο σου να ηρεμήσεις και κοιτάς τι λεέι το περιβάλλον ... κλάφτα.Ανθρωποι είμαστε παιδία πάνω απο όλα.

---

Συμφωνώ ωστόσο αυτό που εμείς γνωρίζουμε πόσο επώδυνη και τρομακτική ασθένεια είναι , όλοι οι άλλοι- δυστυχώς ακόμη και μορφωμένοι/ψαγμένοι άνθρωποι- δεν το αναγνωρίζουν ως πραγματική ασθένεια/ πολύς κόσμος δεν γνωρίζει καν τι είναι η κρίση πανικού- από την άλλη κι εμείς ντρεπόμαστε να το ανακοινώνουμε στον κοινωνικό μας περίγυρο- φίλους/γνωστούς/ συνταξιδιώτες/ συναδέλφους/ δασκάλους/ εργοδότες- αυτό αυξάνει την αγωνία μας για μια πιθανά ειρωνική/απάνθρωπη αντίδρασή τους σε περίπτωση που θα μας πιάσει κρίση μπροστά τους/ τις φορές που η αγωνία αυτή μας κυριεύει μας πιάνει κρίση και ψάχνουμε τρόπους διαφυγής/εφευρίσκουμε διάφορες δικαιολογίες και βέβαια όταν αυτό επαναλαμβάνεται οι άλλοι το ερμηνεύουν ως αδυναμία/ανικανότητα/δειλία ή τρέλλα και αρχίζουν να μας αποδίδουν χαρακτηριστικά που μας αδικούν , ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαστε έτσι αλλά η αρρώστια αυτή μας κάνει.. Προσωπικά έχω εισπράξει ειρωνίες και γέλια από συμφοιτητές μου στις προφορικές μου παρουσιάσεις στο πανεπιστήμιο την ώρα που η αγοραφοβία μου χτυπούσε κόκκινο και η καρδιά μου σαν ταμπούρλο, έχω φύγει επανειλημμένες φορές σαν σίφουνας από παραδόσεις και μαθήματα κι έχω δώσει την εντύπωση της αδιάφορης, έχω προσβληθεί από το δάσκαλο οδήγησης κι εχω απολυθεί από δουλειά λόγω έκδηλης ανασφάλειας στις κινήσεις μου, έχω κάνει φίλες μου να μην ξέρουν τι να κάνουν για να με βοηθήσουν εν ώρα κρίσης σε μέρη που δεν υπήρχε δυνατότητα διαφυγής, και πρόσφατα με παράτησε ο φίλος μου γιατί δεν άντεχε άλλο την καταστροφολογία μου και την υπερευάλωτη ψυχολογία μου..Κι είναι τόσο άδικο όλο αυτό..

Είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά που καταθέτεις vassilianna.Και με προβληματίζουν,ειλικρινά.Η σιωπή όμως αυτή που ανέφερες, έχει καλλιεργηθεί σε ένα υπόστρωμα ρατσιστικό απέναντι στα άτομα που πάσχουν από ψυχικές νόσους και θα παραμένει έτσι,όσο ενισχύουμε τη σιωπή αυτή με το να τη συντηρούμε.Και μη νομίζεις πως σε διάφορες άλλες ασθένειες,σωματικές δε γεννιούνται ανάλογης μορφής ζητήματα.Αλλά με το να μην τα ομολογούμε,φοβούμενοι τον ρατσισμό,τι καταφέρνουμε από το να του δίνουμε τη δυνατότητα ύπαρξης;

Σίγουρα τα κοινωνικά πλαίσια στα οποία κινούμαστε δεν είναι τα ιδανικότερα,καταλαβαίνω το δισταγμό,πηγάζει από τον φόβο της απόρριψης,αλλά για δες.Κι εσένα σε απέρριψαν,ίσως ακριβώς γιατί επέλεξες το δρόμο της αποσιώπησης.Δεν είχες την ευκαιρία να διαπιστώσεις εάν κάποιος ή κάποια από αυτούς που σε αντιμετώπισαν με τρόπο ακυρωτικό,θα είχαν άλλη στάση,εάν γνώριζαν το πρόβλημά σου(σε καμία περίπτωση δεν εννοώ φυσικά στάση εκπορευόμενη από οίκτο,τον οποίο τον θεωρώ αντίστροφο ρατσισμό,εξίσου κατακριτέο).

Αν όλοι κάναμε ένα βήμα προς το σπάσιμο της σιωπής,ίσως σιγά σιγά να βλέπαμε σημαντικές αλλαγές.Ήδη η κατάθλιψη δεν αντιμετωπίζεται πια ως κόλαφος,γιατί υπάρχει καλύτερη ενημέρωση και η δρόμοι της γνώσης ανοίγουν με ταχείς ρυθμούς.Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών όταν μας πατάνε,πολλές φορές η δική μας ντροπή ενισχύει μόνο την απαξιωτική στάση του κοινωνικού συνόλου,αλλά και της δίνει λόγο ύπαρξης.

Όλα αυτά χωρίς καμία επικριτική διάθεση,στα πλαίσια μιας ενδιαφέρουσας συζήτησης που είδα να γεννιέται.:))

Quote:

---

Originally posted by elsa084
Ναι αλλά και μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...!

---

Συμφωνω με την αποψη παντος οτι η αγνοια ειναι ευτυχια αλλα παρολο που ετσι ειναι δεν θα ηθελα να αλλαξω το πως ειμαι και να ειμαι μεσα στην αγνοια για να ειμαι ευτυχισμενος.Και επισης δεν ισχυει απολυτα αυτο γιατι οταν εισαι σε αγνοια δεν εισαι πραγματικα ευτιχισμενος.Ειναι επιφανειακο.Ενω η πραγματικη ευτυχια ερχεται μεσα απο την γνωση κ τον πονο ωστε να γνωρισεις πραγματικα τον εαυτο σου κ τελικα να ξερεις οτι εισαι ευτιχισμενος επειδη ξερεις οτι ξεπερασες καποια πραγματα κ εισαι ετσι για ουσιαστικους λογους κ οχι επειδη εισαι στον κοσμο σου ή αφελης κ σε αγνοια.

Rain and Wind συμφωνώ μαζί σου ότι κι εμείς οι ίδιοι όσο ντρεπόμαστε να εξωτερικεύουμε το πρόβλημά μας σκεπτόμενοι την προκατάληψη που υπάρχει απέναντι στην ψυχική ασθένεια, τόσο βαθαίνουμε τις ρίζες της. Εγώ τον τελευταίο χρόνο έκανα βήματα ως προς αυτό, μιας και τόλμησα επιτέλους να πω στη μητέρα μου ότι πάσχω από διαταραχή πανικού και πως όλα αυτά τα χρόνια που σπούδαζα, ταξίδευα και ζούσα μόνη μου βίωνα τον τρόμο σιωπηλά , ολομόναχη και εντελώς αβοήθητη/ ειδικά τα πρώτα χρόνια που δεν γνώριζα καν τι είναι αυτό που μου συμβαίνει και που νόμιζα ότι είμαι η μοναδική περίπτωση στον κόσμο που ζει κάτι τόσο φοβερό και παρανοικό..
Τόλμησα επίσης να το δηλώσω σε κάποιους πιο ανοικτόμυαλους φίλους μου αν και πάλι χρειάστηκε να τους επεξηγήσω γιατί αυτό το πράγμα είναι όντως ασθένεια και να τους παραστήσω την ένταση των συμπτωμάτων για να καταλάβουν.. Ως εκεί κάτι γίνεται..
Αλλά μπορείς στον κάθε τρίτο- που κατα κανόνα ΔΕΝ ειναι ανοικτομυαλος/ ενημερωμένος/ ευαισθητοποιημένος στα ζητήματα αυτά ή πιο απλά είναι ένας καθαροαιμος πρακτικός \'\'Ελληνάρας\'\' - να δηλώνεις κάτι τέτοιο ελπίζοντας να σε δικαιολογήσει και να δείξει κατανόηση σε περίπτωση που σε πιάσει κρίση σε μια κατάσταση που -εφ όσον δήλωσες ετοιμότητα γι αυτήν- είσαι ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΟΣ να την διεκπαιρεώσεις πχ εξέταση, παρουσίασεις, οδήγηση, συνεντεύξεις, δουλειά, ταξίδια κτλ.. Οπότε σ όλες αυτές τις περιπτώσεις τι κάνεις? Το βουλώνεις κι υποφέρεις ολομόναχος στη δίνη των θανατηφόρων σκέψεων και συμπτωμάτων σου.. Και ενω όλοι μας διαβεβαιώνουν ότι δεν πεθαίνει κάποιος από κρίση πανικού , πιο μακροπρόθεσμα δεν αυξάνονται οι πιθανότητες για τον οργανισμό να ξεσπάσει άγρια και εκδικητικά στην τόση σωρευμένη πίεση? Αν σκεφτούμε μόνο πόσες τοξίνες παράγονται στο σωμα μας την ώρα της κρίσης..