Έχω κουραστεί τόσο πολύ από την εμφάνιση. Μα την Παναγία, με βλέπω σε μια αντανάκλαση τυχαία.
Και μετά βλέπω τόσο όμορφες κοπέλες όλες έξω. Και θέλω να πάω να κρυφτώ κάπου γιατί ντροπή.
Και μετά σκέφτομαι τους γονείς μου που πάντα ζήλευαν τους άλλους γονείς που είχαν όμορφες κόρες και μου το έλεγαν/έδειχναν.
Και μετά σκέφτομαι όλα τα σχολικά μου χρόνια.
Και μετά σκέφτομαι τις δουλειές που έχασα λόγω εμφάνισης. Και τις κοπέλες που έπαιρναν την θέση.
Και μετά σκέφτομαι ότι κανένας δεν με προσέγγισε ποτέ.
Και μετά σκέφτομαι όσους γνώρισα από το Τιντερ.
Αυτόν που με είδε και έφυγε.
Αυτόν που δεν μου ξαναεστειλε.
Αυτόν που έδωσε ως μόνο λόγο για το ότι πήγε μαζί μου το ότι "δεν είναι ψώνιο". Που με έκρινε με έμμεσα σχόλια, άσχημα.
Δεν μπορώ να είμαι σαν τις άλλες.