---------------------------------------------------------------------------
Printable View
---------------------------------------------------------------------------
Nα πας σε ψυχιατρο αυριο. Λογικα θα περασει οταν ηρεμησεις, αλλα καλυτερα να σε παρακολουθει γιατρος.
Είναι από τα τραύματά σου αυτές οι σκέψεις, κι εγώ ακόμα και τώρα νιώθω κάποιες φορές όταν κάποιοι γελάνε έξω ότι γελάνε γιατί κοιτάνε εμένα και με βλέπουν ως "περίεργο". Σχεδόν ποτέ δεν είναι αληθινό, όμως. Επίσης, απλά χρειάζεσαι να βρεις φίλους, εγώ όταν βγαίνω έξω με κάποιον φίλο δεν συγκεντρώνομαι σε τέτοιες σκέψεις και δε με νοιάζει. Τώρα εσένα είναι και πολύ πρόσφατα όλα. Με τον καιρό θα πάει καλύτερα.
Οκ θα μπορούσα όμως με το που παω στο ψυχίατρο και του πω αυτό το πράγμα και θα μου πει φάρμακο κατευθείαν,δε ξέρω,είναι η πιο εύκολη λύση και μπορεί να έχω και προβλήματα από παρενέργειες.Δεν είμαι σίγουρος.Από την άλλη αν είναι μία ευκαιρία να σταματήσει αυτό το μαρτύριο προτιμώ να με βασανίζουν οι παρενέργειες παρά η εμμονή αυτή.Quote:
Originally Posted by axl100
Φυσικά και θα φύγει και δεν είναι εμμονή, είναι από όλο αυτό το πολύ πολύ δύσκολο βασανιστήριο που πέρασες που όμως τώρα έλαβε τέλος. Η ζωή σου τώρα ξεκινάει άλλο κεφάλαιο και τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Εγώ το πιστεύω ότι θα βρεις και ανθρώπους ευαίσθητους που θα ταιριάξεις και θα γίνετε φίλοι. Όσο για το άλλο, όποτε βγαίνεις εκεί έξω και σου συμβαίνει, μια είναι η λύση που θα πρέπει να την εφαρμόσεις όμως με εμμονικό τρόπο: «Μπαινάκης βγαινάκης». Αυτό. Μάθε να τους αγνοείς και να συνεχίζεις ακάθεκτος αυτό που ήταν να κάνεις.
Ναι είναι παρόμοιο αυτό που λες με αυτό που έχω.Μάλλον χρειάζεται να κάνω υπομονή τότε.Απλά ελπίζω όταν πάω στο Πανεπιστήμιο να μην το έχω ακόμα αυτό το πράγμα και καταλάβει κάτι η παρέα που μπορεί να έχω,γιατί παλιότερα είχα χάσει έναν καλό μου φίλο για αυτό το λόγο,για εμμονή(όχι αυτή μία σχετική όμως).Quote:
Originally Posted by Eagle guy
Πάντως το σωστό είναι να το δουλέψω και να περιμένω,μη "τρέξω" κατευθείαν σε φάρμακα.
Μακάρι συνονόματε να είναι έτσι όπως τα λες!Quote:
Originally Posted by _Vassilis
Απλά με έχει τρομάξει κάτι που έχω ακούσει πως όσοι περνάνε άσχημα στο σχολείο,δηλαδή είναι θύματα bullying τους μένει μακροχρόνια ζημιά.
Δε θέλω να ισχύει και για εμένα αυτό,για κάποιο λόγο ακόμα και αν το παλεύω στον εγκέφαλο μου και λέω ότι δεν ισχύει,όπως μου είπες(γιατί το έχω δοκιμάσει),φοβάμαι ότι δε θα είμαι ξανά όπως πριν,πάντα θα υπάρχει αυτή η φοβία τώρα που δημιουργήθηκε και αυτό είναι χάλια.Μακάρι όντως όταν μπω στη σχολή και βρω τις παρέες μου να έχει εξαφανιστεί εντελώς.
Φυσικά και θα φύγει. Βγάλτα αυτά από το μυαλό σου. Το να ανησυχείς με τέτοια μονο κακό του κάνει, το τροφοδοτεί. Ο,τι έγινε έγινε στο σχολείο, βρέθηκες εγκλωβισμένος με κάποιους αυνάνες που λόγω δικών τους προβλημάτων για να νιώθουν πως έχουν αξία και να καταπολεμήσουν τη δική τους ανασφάλεια πείραζαν κόσμο και ήσουν εσύ ο «τυχερός». Τώρα δε θα είναι πλέον έτσι. Νέα αφετηρία, με περισσότερο κιόλας κόσμο, άρα όλο και με κάποιους θα ταιριάξεις, αφοσιώσου στη σχολή και στο να κάνεις νέες παρέες και άσε πίσω σου το τι έγινε στο παρελθόν. Κι εμένα σε κάποιες τάξεις στο σχολείο μερικά «καλόπαιδα» με κορόιδευαν. Μετά μεγαλώνοντας όμως το σταμάτησαν, κάπου εκεί δημοτικό/γυμνάσιο ήταν το χειρότερο.. Επίσης θα σου πρότεινα να αρχίσεις κάποιο σπορ, ακόμη και κάποια πολεμική τέχνη. Εκτός από τα προφανή οφέλη λόγω της άσκησης, είναι και μια κοινωνικοποίηση και επίσης θα σε βοηθήσει λίγο να τονωθεί και η αυτοπεποίθησή σου. Εγώ στο σχολείο πήγαινα για kick boxing, πηγαίναμε μαζι με ένα συμμαθητή εδώ στη γειτονιά, μετά όμως το σταμάτησα γιατι έσπασα το χερι μου παίζοντας μπάσκετ και μετά δεν το συνέχισα. Αυτός συνέχισε, το πηγε μέχρι μαύρη ζώνη, εγώ έχω πράσινη. Ωραία ήταν πάντως και είναι και καλή εκτόνωση το συγκεκριμένο.Quote:
Originally Posted by Vasilis125
Πω πω είναι σαν να διάβασες το μυαλό μου,γιατί τώρα το καλοκαίρι έκανα μεγάλη έρευνα για πολεμικές τέχνες και να βρω ποια είναι η κατάλληλη για εμένα!Έκανα καράτε 4 χρόνια όμως η σχολή ήταν σχεδόν της πλάκας και σκέφτομαι τώρα να αλλάξω και είχα στο μυαλό μου το Kick Boxing.Μήπως κάνω αυτό με κάτι άλλο έτσι για συνδυασμό.
Συμφωνώ πάντως με αυτό που λες,είμαι σίγουρος ότι ανεβάζει την αυτοπεποίθεση.Η αλήθεια είναι πως αρχίζει μία νέα εποχή,θα προσπαθήσω να ξεχάσω όλα αυτά που έγιναν και ας ελπίσω όλα αυτά που ακολουθούν να "εξοντώσουν" εντελώς αυτήν την εμμονή.
Λυπάμαι για το ατύχημα σου,είναι πράγματι ωραία η εμπειρία των πολεμικών τεχνών!
να μην τρεξεις σε εναν ψυχιατρο, να τρεξεις σε εναν ψυχοθεραπευτη και να τ συζητησεις μαζι του. δεν προκειται να σε στειλει στον ψυχιατρο αν δεν το χρειαζεσαι. θα σε βοηθησει ομως να ξεδιαλυνεις τι ακριβως συμβαινει και να διαχειριστεις την κατασταση. ναι, η αιτια μαλλον βρισκεται σε αυτα τα δυσκολα που περασες στο σχολειο, αλλα το να βρεις την αιτια , δεν ειναι και θεραπεια... θα σου πει ο ψυχοθεραπευτης πως θα το διαχειριστεις και σιγουρα οσο μπορεις να γυμναζεσαι οπως λες και να κοινωνικοποιεισαι, ειναι πολυ καλο.Quote:
Originally Posted by Vasilis125
Καλά, αυτό που λεω έγινε πριν 30 χρόνια, απλά βαρέθηκα και δεν επέστρεψα μετά. Θα πηγαιναμε και λύκειο και σκέφτηκα ας αφοσιωθώ καλύτερα στα μαθήματα και τις πανελλαδικές. Πάντως το kick boxing ειδικά να ξέρεις είναι και αρκετά εκτονωτικό, γιατί σε αντίθεση με άλλες πολεμικές τέχνες που είναι με λαβές η χτυπήματα στον αέρα εδώ έχει χτυπήματα κανονικά, είτε στο σάκο, είτε στον παρτενέρ. Λέγοντας χτυπήματα κανονικά μην ανησυχήσεις ότι θα χτυπήσεις κλπ, είναι απλά ο τρόπος της προπόνησης τέτοιος. Χωριζόμαστε σε ζευγάρια και ο δάσκαλος δίνει το παραγγελμα για ένα προαποφασισμένο χτύπημα. Πχ δεξί, αριστερό ντιρέκτ, ο άλλος βγάζει αμυνες και απαντάει με δεξί κροσσέ (επίσης βγάζουμε άμυνα ή αποφεύγουμε). Έτσι γινόταν βασικά η προπόνηση. Ελεύθερη μάχη γίνεται μόνο σε πολύ προχωρημένα στάδια μετά από χρόνια. Κι εννοείται με όλα τα προστατευτικά. Πάντως ακόμα και αυτό με την απλή προπόνηση ήταν αρκετά εκτονωτικό γιατί τα χτυπήματα (γροθιές και κλωτσιές) ήταν κανονικά και όχι στον αέρα.Quote:
Originally Posted by Vasilis125
Εγώ στις κανονικες προπονήσεις έπαιζα πάντα με το συμμαθητή μου, αλλα στις εξετάσεις που τα ζευγάρια ήταν τυχαία με είχαν βάλει με έναν τύπο.. Το μπράτσο του ήταν σαν το μπούτι μου. Δεν ήταν κακό παιδί αλλά βάραγε. Έτρωγες κλωτσιά απο αυτόν στον ώμο και τσούλαγες στο πλάι μισο μέτρο. Λέω άσε, ας μην του πω τίποτα, τέλειωσαν οι εξετάσεις , πήραμε τις ζώνες, ε, μερικοί εκτός από ζώνη αποκτήσαμε και κάτι μελανιές στο χέρι, χαχα. Μετά χαζεύαμε απ´ έξω αυτούς που δίνανε για τη μαύρη ζώνη. Ήταν κι ένα παιδί, πολύ ήσυχος αυτός, ήταν αυτός που όταν πρωτοπήγαμε μας έδειχνε τα χτυπήματα στον καθρέφτη, φίλος με το δάσκαλο ήταν. Αυτός δεν είχε δώσει ποτέ για καμία ζωνη και πήγε κατευθείαν για τη μαύρη, 4-5 άτομα δίνανε. Είχε πλάκα ρε συ.. Το challenge που έβαλε στα παιδιά ο εξεταστής ήταν με τη σειρά να χτυπάνε οι 4-5 τον έναν (αλλά όχι όλοι ταυτόχρονα, να υπάρχει χρόνος να αμυνθεί) και αυτός να βγάζει άμυνες και να αντεπιτίθεται. Ε, όταν ήρθε η δική του η σειρά τι να σου πω.. Ο τύπος ήταν δυο λέβελ πάνω από τους υπόλοιπους. Όχι απλά δεν κατάφεραν να του περασουν χτύπημα αλλά τις φάγανε κιόλας, σαν ταινία Jason Statham ήταν.. Κι αν τον έβλεπες έξω ή στα αποδυτηρια ήταν ο πιο ήσυχος άνθρωπος. Φαινόταν ομως ότι ήταν γυμνασμένος, αλλά με νορμάλ τρόπο, όχι σαν πρησμένο κοτόπουλο που έχει φάει ορμόνες..Quote:
Originally Posted by Vasilis125
Μακάρι να κλειναμε τα τραύματα μας τόσο απλά.. Χωρίς να τα ακουμπήσουμε καν. Δυστυχώς όταν ένα τραύμα είναι μεγάλο, πρέπει να το περιποιηθεις για να κλείσει. Κι αυτό θα γίνει μόνο με ψυχοθεραπεία και όχι με τις καινούργιες παρέες. Η πληγή πάντα θα μένει ανοιχτή, όσους ανθρώπους και να βάλεις στη ζωή σου.Quote:
Originally Posted by Vasilis125
Ευχομαι πραγματικά να βρεις ανθρώπους που να ταιριάξεις απόλυτα στη σχολή, αλλά ταυτόχρονα η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει να αφήσεις πίσω τα άσχημα χρόνια που πέρασες.