Εμφάνιση (και αυτισμός;)

Δεν είχα ποτέ μου προσεγγίσεις, ούτε και σχέση κανονική. Το τυπικό bullying όλα τα χρόνια του σχολείου, πώς είσαι έτσι, δεν θα σε ήθελε κανείς ποτέ. Έκανα το ολέθριο σφάλμα να μου αρέσει κάποιος στο γυμνάσιο και έπεσε όλο το σχολείο να με φάει. Περνούσαν με τα ποδήλατα από μπροστά και με έβριζαν, "μα πώς πίστεψες ότι θα σε ήθελε κάποιος έτσι που είσαι", έβαζαν φίλους τους να μου στέλνουν στα σοσιαλ ότι και καλά είμαι όμορφη, θες να τα φτιάξουμε, μήπως το πιστέψω και εσκαγαν στα γέλια μέχρι δακρύων. Μέσα στην τάξη με έλεγαν εξωγήινο, και οι καθηγητές δεν έκαναν ποτέ τίποτα. Στο σπίτι, δεν είχα υποστήριξη, πάρα μόνο "αν δεν θέλεις να σου φέρονται έτσι, να είσαι σαν τους άλλους".

Η εμφάνισή μου δεν ήταν ποτέ καλή, σε σημείο να φαίνομαι παραμελημένη. Ο διευθυντής είχε πάρει τηλέφωνο την μαμά μου να της πει ότι φαίνομαι παραμελημένη... Είναι κάτι που μου λένε συχνά μέχρι και σήμερα... Και οκ υπάρχουν περίοδοι που δεν ασχολούμαι με την εμφάνισή μου καθόλου, αλλά μου το λένε και όταν ασχολούμαι.

Πχ, τα μαλλιά μου αν δεν κάνω κάτι, φαίνονται πάντα χάλια, ε και όταν κάνω κάτι πάλι παίρνω αρνητικά σχόλια. Τώρα δεν είμαι ιδιαίτερα καλά, και όταν δεν είμαι ιδιαίτερα καλά, δεν τα χτενίζω ποτέ. Μια κοτσίδα, τέλος.

Δεν ντυνομουν ποτέ με θηλυπρεπή ρούχα, έχω να βάλω φουστα-φορεμα-σορτσάκι από το δημοτικό. Ναι, και στα 40άρια είμαι με παντελόνι. Με πείραζε να φοράω και κοντομανικα, λόγω των χεριών μου, αλλά δεν άντεχα άλλο τη ζέστη και πλέον δεν με ενοχλεί. Έχω τεράστια δυσφορία με θηλυκά ρούχα. Σε σημείο που δεν αντέχω.

Δυστυχώς και το ντύσιμό μου το θεωρούν "παραμελημένο", γιατί είναι το πανευκολο, βολικό. Έχει τύχει να μου πουν "φαίνεσαι παραμελημένη", στιγμή που είχα προσπαθήσει. Θυμάμαι μια ψυχολόγος μου είχε πει, δεν είσαι όμορφη, αλλά ούτε και αποκρουστική. Και με στεναχώρησε, κυρίως γιατί ποτέ δεν την ρώτησα να μου πει τι είμαι.

Αλλά ακόμη και όταν ντύνομαι "καλά", και βάζω προσπάθεια σε αυτό, πάλι απόρριψη έχω φάει.

Για να γνωρίσω κάποιον που θα με ακουμπούσε πες, έπρεπε να γίνω πολύ επίμονη έως και εμμονικη. Και αυτός, δηλαδή, μου πετούσε σχόλια, "γιατί δεν βάφεις τα μαλλιά σου; Γιατί δεν κάνεις ανταύγειες; Δεν πας γυμναστήριο, ε; Θα πάρουμε μια κρέμα να σφίξει το δέρμα σου εδώ, να σου ανέβει και η αυτοπεποίθηση". Γιατί έρχεσαι μαζί μου; "Γιατί δεν είμαι ψώνιο". Δεν έχω ακούσει ποτέ μου κάτι θετικό.

Ήδη ρωτούσα την μαμά μου από το Δημοτικό, τι θετικό έχω, και πάντα έλεγε μόνο τους καλούς βαθμούς στο σχολείο. Τίποτα άλλο, ποτέ.

Δεν μου αρέσει να μεταφέρω online σε irl, γιατί σχεδόν σίγουρα θα οδηγήσει σε απόρριψη. Έχω φάει πολλές έτσι. Πχ να έρθει, να με δει, και να βρίσκει δικαιολογίες να φύγει. Ή να μην έρθουν και καθόλου.

Πλέον προσέχω και τι λένε. Πχ αν δω ότι κάποιος με παροτρύνει να χάσω βάρος ήδη από το ίντερνετ, ε, δεν θα τον δω ποτέ στην πραγματικότητα. Τους λέω κάποια πράγματα για να δω την θέση τους, και εκεί που δεν το ξέρουν, παρατηρώ πάρα πολύ τις λέξεις τους, και εννοείται, είναι το ίδιο. Και έτσι δεν μπορώ πλέον να συναντήσω κανέναν.

Από κοντά προσεγγίσεις δεν είχα ποτέ, εκτός αν υπολογίσεις δύο ξένους με παρενόχληση και ο ένας μέχρι και το τέλος, και τους δύο μια μέρα τους είδα, από κοντά έτυχε, δεν ήταν από ίντερνετ. Δεν τους είδα ποτέ ξανά.

Τι κάνω λάθος; Είμαι τόσο αποκρουστική; Ήξερα κοπέλες με παραπάνω κιλά, που είχαν σχέσεις. Βέβαια, είχαν και όμορφα χαρακτηριστικά.

Με εκνευρίζει ότι είναι κάτι που εγώ δεν είχα ποτέ και από ότι φαίνεται, δεν θα έχω και ποτέ.

-----

Παρεμπιπτόντως, μου λένε για αυτισμό. Ο οποίος θα εξηγούσε πολλά πράγματα στη ζωή μου: μερικά από αυτά,

1. Δεν μπορούσα ποτέ μέχρι και σήμερα να έχω οπτική επαφή, δεν κοιτώ σχεδόν ποτέ κόσμο στο πρόσωπο, ούτε πχ στα αυτοκίνητα που σου κάνουν νόημα να περάσεις, εγώ ποτέ δεν το βλέπω, γιατί δεν μπορώ να τους κοιτάξω.

2. Οι ήχοι. Μερικοί ήχοι με ενοχλούσαν τόσο πολύ που ξεκινούσα να κλαίω και να χτυπιέμαι. Το ίδιο και τα φώτα. Δεν άντεχα κα θό λου.

3. Τα πολλά ερεθίσματα με έκαναν να θέλω να ουρλιάξω.

4. Έκλεινα τα αυτιά μου σε συγκεκριμένους ήχους, και εσφιγγα πολύ τα μάτια μου για να φύγει η αίσθηση που είχα. Το ίδιο κι με αγγίγματα.

5. Έλεγα τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά. Μπορεί να έλεγα καληνύχτα 50 φορές κάθε βράδυ.

6. Δεν καταλάβαινα την μη λεκτική επικοινωνία, και ήθελα να μου τα λένε όλα για να μπορέσω να καταλάβω.

7. Μπορεί να κοιμόμουν πιέζοντας τα αυτιά μου όλο το βράδυ.

8. Δεν με ενδιέφερε ουδέποτε η εμφάνισή μου. Ήμουν πάντοτε απαθής ως προς αυτό, ενώ οι υπόλοιπες είχαν αρχίσει να ενδιαφέρονται για την εμφάνισή τους. Ούτε τώρα με ενδιαφέρει, είναι μόνο αντικείμενο (κατα)πίεσης για εμένα και ποτέ θέλησης/ενδιαφέροντος.

9. Έχω το άδειο βλέμμα. Μερικοί γιατροί έχουν πιστέψει πως έχω αυτισμό μόνο και μόνο επειδή "το πρόσωπο μου είναι άδειο", αλλά ποτέ δεν το έπαιρνα σοβαρά, απλά θύμωνα που το έλεγαν (στην μητέρα μου, απόμερα από εμένα).