Ένας φίλος ενός από τους γονείς μου μου είχε κάνει ένα ακριβό δώρο το οποίο ήταν εντελώς άστοχο ως προς εμένα, γιατί δεν κάνω αθλήματα, ούτε και μπορώ δηλαδή να κάνω αθλήματα. Το δέχτηκα και είπα ευχαριστώ, εννοείται, αλλά... ήταν άχρηστο για εμένα, όσο ακριβό κι αν ήταν...
Και σκέφτηκα κάποια στιγμή να το πουλήσω, μιας που είχε αξία, και να το χρησιμοποιεί και ένας άνθρωπος από το να κάθεται κρυμμένο να πιάνει σκόνη...
Και το είπα στον γονέα. Και δεν τους άρεσε καθόλου. "Δεν είναι δικό σου, δικός μου φίλος σου το έδωσε, όχι δικός σου!" Και εγώ έλεγα, "σε εμένα το έδωσε όμως". Και δεν συμφωνούσαν. Έλεγα εντάξει, αν το θέλεις εσύ, πάρε το, να το χρησιμοποιείς. Αλλα βέβαια δεν το ήθελε να το χρησιμοποιεί. Ήθελε απλά να λέει ότι έχει κάτι αξίας.
Μου το πήρε και το έκρυψε, έναν χρόνο τώρα. Δεν το χρησιμοποίησε ποτέ, και ούτε θυμάται πού το έχει βάλει. Έναν χρόνο είναι τελείως αχρησιμοποίητο, κάπου πεταμένο και θα έχει πιάσει σκόνη.
Είδα τη συσκευασία του κάπου σήμερα και ρώτησα πού είναι το αντικείμενο και όντως δεν θυμάται καν. Επέμενε ότι εγώ δεν έχω δικαίωμα σε αυτό, γιατί ήταν δικός της φίλος που το πήρε και ότι δεν το πλήρωσα εγώ. Ρώτησα, δηλαδή αν η κοπέλα του αδερφού μου σου πάρει κάτι, ο αδερφός θα μπορεί να στο πάρει επειδή στο έδωσε η δικιά του κοπέλα και όχι δικό σου πρόσωπο; Δεν απάντησε τίποτα.
Εγώ πιστεύω πως αφού το δώρο δόθηκε σε εμένα, και είπαν ότι ήταν για εμένα, δεν είχε δικαίωμα να το πάρει, και πως μπορούσα να το κάνω ότι ήθελα. Δεν έχει καμία σημασία ότι δεν ήταν δικός μου φίλος.
Νομίζει ότι κέρδισε κάτι που το παράτησε κάπου χωρίς να το χρησιμοποιεί κανείς. Και που πλέον δεν έχει και ίδια αξία.
