Λάθος αποφάσεις, λαθος ζωη;
Καλημερα, και χρόνια πολλα!! Καλη παναγιά. Δεν ξερω αν ειναι το καταλληλο λήμμα για να γράψω εδω, αλλα ηθελα πολύ να μιλησω σε καποιον.. Εδω και καιρό έχω ενα αισθημα ανικανοποιητου και θα εξηγησω περαιτέρω. Ειμαι 30 χρονων κοπελα, μενω με τους γονεις μου, δουλεύω σε σπα 3 χρόνια. Αλλα νιωθω στασιμη (πηγαινω 2 χρονια ψυχοθεραπεία και με εχει βοηθήσει, απλα λογω διακοπων δεν μπορω να την ενοχλήσω ) οτι δεν εχω κανει κατι σημαντικο στη ζωη μου, ξεκινησα να ζω μετα τα 26 χρονια μου, γτ μεγαλωσα σε ενα οικονειακο περιβαλλον γεμάτο εντάσεις, καυγάδες, υπεροπροστατευτικοτητα, καταπιεση, έλεγχο και φοβο, οχι μονο απο τους γονεις προς σε μενα αλλα και απο τα αδελφια μου κυριως απο την αδελφη μου (δυστυχώς επαιρνε και αυτη τον ρολο της υπέρ προστατευτικης μητερας). Θελω να καταληξω για να μην μακριγορώ οτι εχω φτασει σε ενα σημειο της ζωης μου κομβικο και δεν ξέρω τι θελω, φοβαμαι την αλλαγη, το ρισκο και την αποτυχια. Ειναι η μοναδικη χρονια φετος που εχω καποια εργαλεια στα χερια μου (μπορω να δωσω πανελλήνιες με το 5% σοβαρες παθησεις και δεν ξέρω αν εχω αντοχές να ξεκινησω ξανα σχολη καθως εχω βγαλει ηδη 2 σε δημοσιο ιεκ γραφιστικη και βοηθος φυσικοθεραπειας.) πριν βγαλω το ποσοστο αναπηριας φετος, ειχα ξεκινήσει μαθηματα νοηματικης και φετος συνεχιζω το 2ο ετος με την προοπτικη να παρω την επαρκεια, τωρα δεν ξερω τι θελω και τι να κανω, στην δουλεια λόγω κυλιομενου ωραρίου και χειρωνακτικης δουλειας μερικες φορες νιωθω να πνιγομαι... Ουφ τα ειπα... Οποια απαντηση καλοδεχουμενη ευχαριστω. Ελπιζω να μην ειμαι μονη που να νιωθει ετσι..
