Kουραστηκα πια..!

Γεια σας...
Περιεργο μου φαινεται να γραφω εδω,αλλα νιωθω οτι ισως μια γνωμη μπορει να με βοηθησει.Ξερω οτι ο καθενας απο οσους γραφουν εδω μεσα(και δεν ειμαστε λιγοι) ανεβαινει ενα δικο του γολγοθα, για τους δικους του λογους....Εγω προσωπικα εχω βαρεθει,εχω σιχαθει αν θελετε την ποιοτητα ζωης μου. Μια ζωη γεματη φασαριες στο σπιτι και ελαχιστη αγαπη μανας στα παιδικα χρονια, ασχημες προδοσιες στην εφηβεια, λαθος επιλογες στα 18, και, τελικα φοβιες κρισεις πανικου και προθυρα καταθλιψης στα 24. Ειμαι ενα ατομο υπερβολικα ευαισθητο και φοβισμενο. Φοβαμαι πολυ τον κοσμο, και οχι τοσο τους αγνωστους αλλα οσους με περιτριγυριζουν. Δεν μπορω να νιωσω ασφαλεια, δεν μπορω να νιωσω οτι παιρνω αγαπη. Φοβαμαι οτι απο στιγμη σε στιγμη θα προδοθω. Και οχι απλα φοβαμαι, τρεμω. Τελευταια εχω πεσει παρα πολυ. Μηδεν αυτοπεποιθηση, καμια χαρα, ανασφαλεια, μελαγχολια και βρισκω τα παντα ανουσια. Δυσκολα αντιμετωπιζω την καθημερινοτητα. Φοβαμαι για το μελλον..... Και λιγα σας λεω. Το μονο που θελω ειναι να μεινω σπιτι μου μονη, να με ξεχασουν ολοι μεχρι να περασει ο καιρος,να τελειωσει αυτο το μαρτυριο που λεγεται ζωη.Δεν εχω σκεφτει την αυτοκτονια, γιατι καπου μεσα μου εχω ελπιδα οτι μπορει να γινω καλα. Πηγα σε καποιον ειδικο οταν αρχισαν οι αποπροσωποιησεις και το καθημερινο κλαμα, αλλα καθως ειμαι φοιτητρια ουτε τ λεφτα φτανανε, ουτε ειδα καποια μεθοδο να με προσεγγισει στις 5 συνεδριες μας, παρα μονο καθε φορα μου εξηγουσε τι μου συμβαινει λες και δεν ηξερα. Δεν ξερω ισως να ειναι μια μεθοδος κι αυτη....
Οπως και να εχει χρειαζομαι βοηθεια.Μονη μου δεν μπορω οσο κι αν παλευω.Εχω φτασει σε απελπιστικο σημειο, δεν ξερω πως θα αντιδρασω. Σκεφτομαι να ξαναρχισω τις επισκεψεις μου σε ψυχολογο, ομως φοβαμαι οτι θα μου φαει χρονια μια ανουσια ψυχαναλυση χωρις αποτελεσμα. Και καλως η κακως θελω να ζησω ΤΩΡΑ.Νιωθω τοσο μα τοσο αβοηθητη...

reggae, νομίζω πως σε καταλαβαίνω αρκετά. Γιατί δεν δοκιμάζεις διαφορετικό ψυχολόγο; Mπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά, δεν μας ταιριάζουν όλοι οι ειδικοί το ίδιο. Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται χρόνος και \'δουλειά\'. Μπορεί η ψυχανάλυση με καινούργιο ειδικό να σου φανεί ανούσια, μπορεί όμως και όχι. Συναισθάνομαι την ανυπομονησία σου, αλλά θα ήταν καλό να το πάρεις απόφαση και να ξεκινήσεις από κάποιο, έστω μικρό, βήμα και όχι να παραδοθείς περιμένοντας. Γιατί τότε σίγουρα δεν θα βρεθεί λύση. Ίσως και συζητήσεις με φίλους μπορούν να ανακουφίσουν για αρχή. Καλή δύναμη!

reggaeM,

καλως ήρθες:)

ξερεις ενα μηνυμα με εναν τετοιο τιτλο ειχα αναρτησει πριν περιπου 3 χρονια...Καταλαβαινω οτι μαλλον εχεις απελπιστει, κουραστει μα οχι μονο. Μιλας για ελπιδα, κ νομιζω πώς ο καθενας μας που φτανει στο ντιβανι του θεραπευτη εχει μια σταλα ελπιδας τουλάχιστον.

Γραφεις για φοβο απεναντι σ αυτους που ξερεις. Κ σιγουρα θα εχεις λογο γι αυτο, για ολη την ανασφαλεια, για την ελλειψη αυτοπεποιθησης.

Καταλαβαινω, πώς δεν πηρες καποια ανακουφιση, ή λιγο κουραγιο στις πεντε αυτες συνεδριες. Κ πιστεύω πώς αν συνεβαινε κατι τετοιο θα το ενιωθες.

Χρονια δεν θα σου φαει κανεις, εισαι εσυ αυτη που μπορεις να διακοψεις εγκαιρα κ αυτη που μπορει να νιωσει σιγα σιγα ή και αποτομα τα οποια αποτελεσματα κατα τη διαρκεια μιας ψυχοθεραπειας ή ψυχαναλυσης με ουσια.

Χαμογελασα διαβαζοντας κατι που μου αρεσε: \" καλως ή κακως θελω να ζησω ΤΩΡΑ\". Για μενα αυτο δειχνει διαθεση, δυναμη, θυμο κ ορμη:) Ευχομαι λοιπον να ζεις το καθε \"τωρα\":)

Να σου ευχηθω κι εγω οπως κ η nagia καλη δυναμη. Πιστευω πώς θα την χρειαστεις:)

reggaeM απο τα 18 εως τα 24 εκανες χρηση μαλακων η σκληρων ναρκωτικων η αλκοολ?

Καλησπερα κι ευχαριστω για τις απαντησεις σας....
katerinaki, δεν εχω κανει ποτε χρηση, δεν ενιωσα ποτε την αναγκη να μπω σε μια τετοια διαδικασια.Οσο για το αλκοολ καποτε περασα μια φαση που επινα αρκετα, οχι να χανω τον ελεγχο κλπ, απλα ειχα ερωτικη απογοητευση κ μαλλον ηθελα να το βιωσω για τα καλα (ποσο ηλιθιο φαινεται τωρα!)

Ενθαρρυντικα τα λογια σας ομολογουμενως, η αληθεια ειναι ομως οτι οσο παω και απογοητευομαι τοσο πολυ απο τους ανθρωπους, εχω φτασει σε σημειο να μην ξερω πως να αντιμετωπισω καταστασεις, προσποιουμαι.....Α-Π-Ο-Γ-Ο-Η-Τ-Ε-Υ-Σ-Η.... Πιστευω πολλοι εχετε βρεθει στο σημειο να λετε τωρα τα ψυχικα μου αποθεματα τελειωσαν, ενα ακομα χτυπημα που η θα με σκοτωσει η θα με παγωσει τοσο πολυ που δεν θα ειμαι ανθρωπος αλλα ενα πλασμα χωρις συναισθημα,ουτε χαρα, ουτε λυπη, ουτε τιποτα.

Η ψυχαναλυση με απασχολει πολυ.Μακαρι να πηγαιναμε ολοι στον ειδικο και να μας ελεγε θα εχεις αυτο, κανε αυτο και να λυνοταν ολα.Κι εγω νιωθω οτι ειναι ζωτικη αναγκη να μιλησω για τις σκεψεις που με πνιγουν(κατι που δεν αναφερθηκε ουτε καν σαν ιδεα στις συνεδριες που καναμε με τον ψυχολογο). Τι γινεται ομως οταν εντοπιζεις το προβλημα, τα αιτια του, μετα τι? Καλεισαι να παλεψεις με τον \"δυσλειτουργικο\" εαυτο σου? Μα δεν εχω κουραγιο για μαχες.....

Οπως και να εχει ευχαριστω για το ενδιαφερον σας,και για τη δυναμη που ευχεστε... :)

Πόσο μα πόσο σε νιώθω καλή μου...Ήμουν κι εγώ εκεί...Είμαι ακόμη εκεί...Μακάρι να μπορούσα να σου πω το πώς θα φύγεις από εκεί...Απλά πρέπει και οι δυο μας να θυμόμαστε ότι η ζωή πρέπει να είναι ωραία...Όλοι αυτό λένε...Πρέπει να το παλέψουμε...Καλή δύναμη!!!

Quote:

---

Originally posted by reggaeM
Η ψυχαναλυση με απασχολει πολυ.Μακαρι να πηγαιναμε ολοι στον ειδικο και να μας ελεγε θα εχεις αυτο, κανε αυτο και να λυνοταν ολα.Κι εγω νιωθω οτι ειναι ζωτικη αναγκη να μιλησω για τις σκεψεις που με πνιγουν(κατι που δεν αναφερθηκε ουτε καν σαν ιδεα στις συνεδριες που καναμε με τον ψυχολογο). Τι γινεται ομως οταν εντοπιζεις το προβλημα, τα αιτια του, μετα τι? Καλεισαι να παλεψεις με τον \"δυσλειτουργικο\" εαυτο σου? Μα δεν εχω κουραγιο για μαχες.....

---

reggaeM,

απο τη δικη μου πλευρα βρισκω σημαντικο να βλεπεις οτι εχεις αναγκη να εκφραστεις, να μιλησεις για τις σκεψεις που σε πνιγουν οπως λες. Μηπως ομως δινεις λιγο χρονο στον εαυτο σου για να ανακαμψει? Ξερω τουλάχιστον απο προσωπικη εμπειρια πώς δινω στον εαυτο μου το ελευθερο, τον χωρο για να απλωσει την λυπη του, το αγχος του, τη στεναχωρια του. Αλλα οχι την χαρα του ή την ηρεμια ή και την ανεμελια του.
Μηπως βιαζεσαι να πεις \"ειμαι καλα\"? Καταλαβαινω, πώς πεντε συνεδριες ειναι σημαντικες, αλλα ειναι μονο η αρχη της αρχης. Καταλαβαινω επισης οτι θελεις να δεις κατι, κατι ενθαρρυντικο να κινειται, αλλα πρεπει να το διεκδικισεις μαλλον πιο ενεργα. Δλδ δηλώνοντας το, συζητώντας το με τον θεραπευτη ή αλλαζοντας θεραπευτη. Νομιζω πώς λιγα πραγματα μας χαριζονται κ σιγουρα ενα απο αυτα που δεν μας χαριζεται ειναι ο εαυτος μας.

Κ τολμω να πω κ κατι ισως παρατολμο ή ατοπο: νομιζω πώς το προβλημα που μας οδηγει στον θεραπευτη, δεν ειναι παντα το κυριο προβλημα. Ακομα κ ετσι ομως, γνωριζοντας το καθως κ τα αιτια του, δεν αρκει, δεν φτανει για να μας κανει να νιωσουμε καλα. πχ. γνωριζουμε τί παχαινει, τί ειναι καλο για τη διατροφη μας κ πώς παχαινουμε. Αυτο φτανει για να ειμαστε λεπτοι?

Καταλαβαινω τι εννοεις Sofia.
Ειναι βεβαιο οτι θα ξαναρχισω να βλεπω καποιον ψυχολογο...Φοβαμαι ομως μηπως δεν μπορεσει να με βοηθησει η, για να το πω καλυτερα, μηπως δεν μπορεσει να με πεισει να βοηθησω τον εαυτο μου.....Πειτε μου ειναι ικανος να καμψει τις αντιστασεις μου?
Αυτη τη δεδομενη στιγμη νιωθω τοσο αβοηθητη......τοσο απελπισμενη....Και δεν μπορω να ζητησω βοηθεια απο κανενα γυρω μου. Ουτε μια αγκαλια να κρυφτω και να κλαψω ωρες.Και το εχω τοοοοοοοοσο αναγκη.....

reggaeM,

νομιζω οτι αναγνωριζοντας πώς αντιστεκεσαι ειναι ενας τροπος μικρος ή εμμεσος εστω για να βοηθηθεις. Να δεις που κολλας ή και πώς. Το χρονικο σημειο ειναι επισης σημαντικο κ σηματοδοτει κατι. Ετσι νομιζω...

Πραγματικα πιστευω πώς μπορεις να προχωρησεις και να βοηθησεις τον εαυτο σου. Φαινεται οτι το θες πολυ. Αρα φυσικα κ μπορεις να το κανεις:)

Σκεφτομαι πώς εχοντας μια κακη εμπειρια απο εναν θεραπευτη ειναι δυσκολο να ξαναεμπιστευτεις τον επομενο. Αλλα ολες οι αμφιβολιες προερχονται απο τον προηγουμενο, οχι απο τον επομενο.Σωστα?:)

Quote:

---

Originally posted by reggaeM
Γεια σας...
Περιεργο μου φαινεται να γραφω εδω,αλλα νιωθω οτι ισως μια γνωμη μπορει να με βοηθησει.Ξερω οτι ο καθενας απο οσους γραφουν εδω μεσα(και δεν ειμαστε λιγοι) ανεβαινει ενα δικο του γολγοθα, για τους δικους του λογους....Εγω προσωπικα εχω βαρεθει,εχω σιχαθει αν θελετε την ποιοτητα ζωης μου. Μια ζωη γεματη φασαριες στο σπιτι και ελαχιστη αγαπη μανας στα παιδικα χρονια, ασχημες προδοσιες στην εφηβεια, λαθος επιλογες στα 18, και, τελικα φοβιες κρισεις πανικου και προθυρα καταθλιψης στα 24. Ειμαι ενα ατομο υπερβολικα ευαισθητο και φοβισμενο. Φοβαμαι πολυ τον κοσμο, και οχι τοσο τους αγνωστους αλλα οσους με περιτριγυριζουν. Δεν μπορω να νιωσω ασφαλεια, δεν μπορω να νιωσω οτι παιρνω αγαπη. Φοβαμαι οτι απο στιγμη σε στιγμη θα προδοθω. Και οχι απλα φοβαμαι, τρεμω. Τελευταια εχω πεσει παρα πολυ. Μηδεν αυτοπεποιθηση, καμια χαρα, ανασφαλεια, μελαγχολια και βρισκω τα παντα ανουσια. Δυσκολα αντιμετωπιζω την καθημερινοτητα. Φοβαμαι για το μελλον..... Και λιγα σας λεω. Το μονο που θελω ειναι να μεινω σπιτι μου μονη, να με ξεχασουν ολοι μεχρι να περασει ο καιρος,να τελειωσει αυτο το μαρτυριο που λεγεται ζωη.Δεν εχω σκεφτει την αυτοκτονια, γιατι καπου μεσα μου εχω ελπιδα οτι μπορει να γινω καλα. Πηγα σε καποιον ειδικο οταν αρχισαν οι αποπροσωποιησεις και το καθημερινο κλαμα, αλλα καθως ειμαι φοιτητρια ουτε τ λεφτα φτανανε, ουτε ειδα καποια μεθοδο να με προσεγγισει στις 5 συνεδριες μας, παρα μονο καθε φορα μου εξηγουσε τι μου συμβαινει λες και δεν ηξερα. Δεν ξερω ισως να ειναι μια μεθοδος κι αυτη....
Οπως και να εχει χρειαζομαι βοηθεια.Μονη μου δεν μπορω οσο κι αν παλευω.Εχω φτασει σε απελπιστικο σημειο, δεν ξερω πως θα αντιδρασω. Σκεφτομαι να ξαναρχισω τις επισκεψεις μου σε ψυχολογο, ομως φοβαμαι οτι θα μου φαει χρονια μια ανουσια ψυχαναλυση χωρις αποτελεσμα. Και καλως η κακως θελω να ζησω ΤΩΡΑ.Νιωθω τοσο μα τοσο αβοηθητη...

---

εχεις σκεφθει ποτε οτι ολη αυτη σου η ανησυχια πηγαζει απο το περιβαλλο που ζεις?
εκει μονη σου πρεπει να καταλαβεις οτι αν δεν το αλλαξεις ,
η κατασταση σου δεν προκειται να βελτιωθει απο μονη της !
Το οικογενειακο μας περιβαλλον ειναι απο την φυση της μια μπλεγμενη ιστορια !
Καθε παιδι στην εφηβεια πρεπει να καταφερει να κερδισει την αυτονομια του, ωρις μως να διακοψει τις σχεσεις εξερτησης και αγαπης αλλα κυριως και αυτοσυντηρησης με τους γονεις του!
Εκει χανεσαι φιλεναδα...
Δεν καταφερνεις να σπασεις την αλυσιδα που σε δενει με ενα περιβαλλον ισως ανετοιμο να σε δει σαν περαστικη ευτυχια και δωρο της ζωης , που καποτε πρεπει να ανοιξει τα φτερα του και να πεταξει μακρυα απο αυτο...

Εχεις φτάσει στο σημείο να αναγνωρίσεις πως μόνη σου δεν μπορείς να ξεπεράσεις το τέλμα. Είναι ένα βήμα σημαντικό. Αναζητάς βοήθεια και εκτός της δικής μας θα χρειαστείς κι ενός ειδικού που θα εμπιστευτείς. Επίσης μην κλείνεις πόρτες στους φίλους γιατί δεν θα σε καταλάβουν. Όσο πιο ευτυχισμένους βλέπεις τους γύρω σου τόσο πιο δύσκολα ανοίγεσαι? Προσπάθησε να μην κρύβεις ούτε τη θλίψη σου, ούτε την ανάγκη για βοήθεια.

Γεια σε ολους....
Το ενδιαφερον σας μου κανει πολυ καλο αυτη την περιοδο. Να ειστε καλα.
Θα ψαξω για καποιον αλλο ψυχολογο.
Πανο, την αυτονομια που λες την εχω σε βαθμο μεγαλυτερο απο οτι πρεπει. Με την οικογενεια μου εχω τυπικες σχεσεις, οχι ασχημες ουτε αραιες, απλα οχι ουσιαστικες.Και ξερεις τι με ποναει πιο πολυ απο την ιδια την κατασταση? Οτι δεν θελω να κανω κατι για να την αλλαξω. Δεν με ενδιαφερει.Δεν θελω να μπω σε αυτη τη διαδικασια, να διεκδικω πραγματα και στην τελικη, δεν μπορω να αλλαξω και χαρακτηρες. Και πολλα αλλα που δυσκολευομαι να εκφρασω σε λιγες γραμμες.
narnia,εσυ μιλας για τους φιλους...Φιλοι...Αληθεια, ποιοι ειναι φιλοι, αυτοι που το μονο που θελουν απο σενα ειναι να μην εχεις προβληματα γτ τα δικα τους ειναι ΠΑΝΤΑ πιο σημαντικα?
Δεν εχω συναντησει κανενα αλλο ειδος φιλου, βεβαια αυτο μπορει να σημαινει οτι δεν ειχα ευκαιριες, αλλα στις ποσες απογοητευσεις σταματα ενας ανθρωπος να προσπαθει? Εγω στις αρκετες σταματησα...
Και επειδη συνηθιζω να δημιουργω πολλες οπτικες γωνιες οταν σκεφτομαι, ας πουμε οτι για τις 2 πιο πανω καταστασεις φταιει η δικη μου σταση.Το οτι παραιτουμαι, ας πουμε. Αλλα νομιζω οτι σωστα επελεξα να βαλω τον τιτλο στο ποστ μου...Κουραστηκα πια! Βαρεθηκα να διεκδικω αγαπη.
Και κατι ακομα που θελω να ρωτησω, ποσο φυσιολογικο ειναι να σου λεει ο ψυχολογος οτι κανεις δεν θελει στην παρεα του ενα καταθλιπτικο ατομο?Εχει να κανει με τη μεθοδο εξετασης η οχι? Σημειωτεον μια φορα μονο εκλαψα μπροστα του, τις αλλες μια χαρα ημουν και αυτοσαρκαζομουν κλπ.Και γενικα σπανια δειχνω η λεω αν εχω καποιο προβλημα. Αλλα και χαλια ημουν, περιεργο μου φαινεται να λεει κατι τετοιο....

reggaeM , όπως σου είπα σε προηγούμενο μήνυμα σε καταλαβαίνω απόλυτα!!!Ξέρω πώς νιώθεις...Κατά τη γνώμη μου ο ψυχολόγος είναι ΛΑΘΟΣ!!!Αν ο άλλος είναι πραγματικός φίλος θα σε δεχτεί και με τα κλάματα και τη μιζέρια...Είναι δυνατόν??Πολύ καλά κάνεις και σου φαίνεται περίεργο...Δεν σε βοηθά αυτή η στάση....

Monaxiki απο τη μια ειναι ασχημο να βλεπεις πως κι αλλοι πονανε σαν εσενα, κ απο την αλλη ειναι καλο που , εστω και υπο αυτες τις συνθηκες, καποιοι σε καταλαβαινουν και νιωθουν τον πονο σου...Η απλα προσφερονται να βοηθησουν....ευτυχως που υπαρχει το forum....
Αυτο που μου ειπε ο ψυχολογος μου εκανε μεγαλη εντυπωση....Και καποια αλλα πραγματα! Δεν μου φανηκε σωστο, αν και δεν μπορω να κρινω, γι\'αυτο ρωταω!