Quote:
Originally posted by unbekannte
Tis teleutaies meres klaiw synexeia me thn pio mikri aformh...den mporw na xarw tipota sthn zoh mou giati lew..etsi k alliws tha pethanw ti nohma exei...
Αγαπητή unbekannte, ο φόβος του θανάτου υπάρχει μέσα σε όλους μας. ʼλλοι τον έχουν καταπνίξει και άλλοι τον έχουν αφήσει να τους υπερνικήσει. Για μένα είναι φυσιολογικό αυτό. Από την άλλη όμως τι θα γινόταν αν σκεφτόμασταν ότι δε χρειάζεται να σηκωθούμε το πρωί από το κρεβάτι γιατί ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Μη με παρεξηγήσεις αλλά πως θα ήταν αν όλοι οι σπουδαίοι και σημαντικοί άνθρωποι της ανθρωπότητας μας είχαν αυτό το σκεπτικό; Αν ο Κολόμβος έλεγε \"που να τρέχω τώρα να ανακαλύψω την Αμερική, να σπαταλήσω και τόσα χρόνια από τη ζωή μου στη θάλασσα\", ή ο Όμηρος έλεγε \"τι Οδύσσεια και τι Ιλιάδα, βαριέμαι να γράφω, αφού θα πεθάνω που θα πεθάνω\". Επίτηδες υπερβάλλω για να σου δείξω ίσως ότι η ζωή μας ναι μεν μας ανήκει αλλά ομορφαίνει και τις ζωές των άλλων. Ακόμα και του χρόνου να φύγω, με ανακουφίζει η σκέψη ότι έχω \"αγγίξει\" τη ζωή κάποιου, την έχω ομορφύνει και συνάμα έχω ομορφύνει και τη δική μου. Τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου τις έχω μοιραστεί με κάποιον. Δε ξέρω κάποιον που να χαίρεται μόνος του, να είναι απόλυτα αυτάρκης. Ίσως κάπου στα λόγια μου χάνεται το νόημα όμως αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχω περάσει κι εγώ στιγμές πού σκέφτομαι γιατί να ταλαιπωρώ τον κακομοίρη τον σύντροφό μου, εκείνος αξίζει περισσότερα από μια καταθλιπτική φιλενάδα. Είναι επιλογή του όμως να μένει. Ίσως σκέφτεσαι ότι θα είναι καλύτερο να φύγεις πρώτη γιατί δε θα ήθελες να τον δεις να σε απορρίπτει κάποια στιγμή, να σε βαριέται ή να μη σε καταλαβαίνει πια. Το χω σκεφτεί κι εγώ. Δως του μια ευκαιρία να σου αποδείξει ποιος είναι και άφησε τον εαυτό σου να γευτεί έστω και 2-3 στιγμές ευτυχίας μαζί του. Από τα λόγια σου φαίνεται αξιόλογο άτομο. ʼφησέ τον να σταθεί δίπλα σου, και στα εύκολα και στα δύσκολα.