ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΩΡΙΜΟ-ΜΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ
Καλημέρα σας.
Γράφω για να να διηγηθώ την εμπειρία μου και να διαβάσω τα σχόλια σας είτε ενθαρρυντικά είτε όχι. Άλλωστε όποιο πρόβλημα να έχει ο άνθρωπος το περνάει μόνος του ακόμα και αν έχει την υποστήριξη απο φίλους, συγγενείς κλπ.
Είχα μια σχέση έναν χρόνο με έναν συνομίλικό μου. Είμαστε οικογενειακοί φίλοι χρόνια χωρίς ποτέ να υπήρχε ερωτικό ενδιαφέρον μέχρι που πέρυσι μετά από χρόνια μας βγήκε. Η σχέση ξεκίνησε από απόσταση αλλά συνειδητοποιημένοι από την αρχή πως αν θα θέλαμε να την εκμηδενίσουμε θα έπρεπε εγώ να κάνω το βήμα και να πάω στην πόλη που έμενε. Αυτό δεν ήταν εμπόδιο καθώς και εγώ χρόνια σκεφτόμουν να φύγω από την Αθήνα.
Όλα ήταν πολύ ωραία, ερωτευτήκαμε, κάτι που είχα εγώ να νιώσω πολλά χρόνια, ήμουν ήρεμη, χαρούμενη και τα θέλω μας και η φάση μας ήταν ίδια. Με τον καιρό και ενώ πήγα στην πόλη του για τις γιορτές των Χριστουγέννων, αποφασίσαμε να ψάξω ενεργά επαγγελματικές ευκαιρίες στην πολή του στην επαρχία. Πράγματι βρέθηκε κάτι που θα μπορούσα να ξεκινήσω μιας και δεν είχα κύκλο εκεί. Του είπα να είναι σίγουρος για την απόφασή του, για εμένα θα ήταν απόφαση ζωής με την έννοια ότι δεν θα ακολουθούσα έναν απλό γκόμενο αλλά έναν άνθρωπο που θέλω να επενδύσω συναισθηματικά και να δεθώ ουσιαστικά. Είμαι 40 ετών. Μου είπε οτι και για εκείνον ήταν το ίδιο.
Για καλή μου τύχη όταν πήγα να παραιτηθω από την δουλειά μου, μου πρότειναν τηλεργασία με αλλαγή σύμβασης. Ένιωθα πως όλα ήταν ευνοικά και πως η ζωή μου έδειχνε οτι η απόφαση μου ήταν σωστή. Πήγα με πολλά όνειρα τα οποία από την τέταρτη ημέρα της κοινής μας ζωής άρχισαν να γκρεμίζοντια καθώς στον πρώτο καυγά τέταρτη ημέρα μου ζήτησε να φύγω από το σπίτι.
Έμεινα 6 μήνες εκει γιατί ασχολείται με τον τουρισμό και έμενε σε ξενοδοχείο σε άλλο μέρος, πράγμα το οποίο το ήξερα από την αρχή αλλά δεν με πείραζε η μοναξιά. Η σχέση ήταν προτεραιότητα και για αυτό πήγα ακόμα και αν ήξερα ότι το καλοκαίρι θα είμαι μόνη μου. Προσπαθούσα να βρω πράγματα να κάνω να περνάει η μερα, να κοινονικοποιηθώ μιας και ειμαι απο την φυση μου ανεξαρτητη. Υπήρχαν καυγάδες τις δύο πρώτες εβδομαδες καθώς η αλλαγή εμένα με επηρρέασε πολύ αρνητικά αλλά μετά ειπα στον ευατο μου να μαθω να την διαχειριστώ. Προσπαθησα πολύ όμως απέναντι μου από οταν πηγα είχα εναν ανθρωπο ο οποιος ηθελε ηρεμια αλλά ήταν αρνητικά προκατειλημμένος με την σχεση μας, μου ελεγε ότι κανω μανουρες και δεν μπορει να μου προσφερει ασφαλεια, δεν ηταν ερωτευμενος πια, συναισθηματικα διαθεσιμος οπως ηταν στην αρχη και παρορμητικος και εκει που με ηθελε εκει παλι κατι θα εκανα οπως ελεγε και θα τα χαλουσα ολα. Θεωρουσε οτι οι σχεσεις δεν θελουν προσπαθεια, πως πανε στον αυτοματο, μου ειπε και αλλες φορες να φυγω απο το σπιτι παρότι είχα δώσει λεφτά να αγοράσουμε καποια επιπλα και με αποκαλούσε χειριστική επειδή δεν έφευγα και πολύ ευαισθητη. Έλεγε οτι δεν ηταν και μεγαλο βήμα αυτο που εκανα και στα 40 μας ειναι πιο ευκολο να τα αφησουμε ολα πισω απο οταν εισαι πιο νεος γιατι εισαι πιο συνειδητοποιημένος οταν μεγαλωνεις αρα αναλαμβανεις και το ρισκο.
Για να μην σας κουράζω πριν δύο βδομάδες είχα καθυστέρηση, φρίκαρε, το συζήτησα μαζί του, του ειπα πως δυσκολα θα μείνω εγγυος και οτι αυτο που εχει προτεραιοτητα ειναι να βρούμε το μεταξυ μας και τα πατηματα μας. Απο τους 6 μηνες που ημουν επανω μαζι μειναμε 1 μηνα. Περιμενα να τελειωσει η σεζον να ερθει επειτελους στο σπιτι και να μεινουμε μαζι. Αφού το συζητήσαμε και τον ξε-αγχωσα με το θέμα της καθυστέρησης, την επομενη ημέρα που πάλι με ρώτησε αν αδιαθέτησα και του ειπα "ναι αντε γιατι εχασες 10 χρονια απο την ζωη σου", εκεινος μου απαντησε "20 χρονια". Εκεί ήταν που αισθανθηκα ασχημα με εμενα, εναν χρονο μαζι, τα άφησα όλα για εκεινον και για εμας και στην σκεψη και μονο αυτός αρρώστησε. Ημουν χαλια, του ειπα να χωρισουμε αν νιωθει ετσι παροτι εγω δεν θελω και να σπάσουμε τον φαυλο κύκλο που ειχε δημιουργηθεί. Μου ειπε να χωρισουμε ναι, οτι επειδή δεν αντέδρασε όταν του μίλησα για χωρισμό μετά έγινα χειριστική επειδή ήμουν άσχημα ψυχολογικά και του ειπα οτι με πλήγωσε η υπερβολικη αντιδραση του και με προσεβαλε. Δεν το δεχόταν ότι προσβλήθηκα. Μιλήσαμε ήρεμα το βράδυ απο το τηλεφωνο και είπαμε να πάμε για υπνο. Την επόμενη ημέρα, του έστειλα μήνυμα, τον πηρα τηλ αλλά δεν απαντούσε, μεχρι που το απογευμα μου εστειλε μηνυμα οτι σκεφτηκε, πήρε χρόνο και για το καλο της ψυχικής του υγειας να φυγω απο το σπιτι, να μην τον παρω τηλεφωνο και καλη μου τυχη...
Εχουν περασει δυο εβδομαδες, μου εστειλε τα πραγματα με ταχυτητα φωτος με μεταφορική, ειμαι σε μια κατασταση την οποια νιωθω ενα τεραστιο κενο μεσα μου. Αλλοτε ποναω και αλλοτε οχι. Ισως ειμαι ακομα σε σοκ καθως κοιταω γυρω μου που ειμαι και ποσο γρηγορα αλλαξε η ζωη μου. Μεσα μου τα εχω καλα με τον εαυτο μου γιατι απο την αρχη εκανα οτι καλυτερο μπορουσα για να κοιμαμαι το βραδυ με την συνειδηση μου καθαρη.
Αυτά, ευχαριστώ όποιον/α το διαβασει και σχολιάσει.
