Το μπαλάκι της αυτοκριτικής

Ξεκινάω.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν οι αρχικοί, αγνοί, μου σκοποί, όταν έκανα εγγραφή στο φορουμ, έχουν φθαρεί και στην θέση τους έχει επικρατήσει η αμφιβολία και η χρονοτριβή μέσα σε ένα περιορισμένο (εφόσον η επικοινωνία περιορίζεται στον γραπτό λόγο) πλαίσιο άκαμπτου διαλόγου. Ακόμα μερικές φορές δεν επιτυγχάνω τον επιθυμητό αυτοσαρκασμό (είναι το σύνδρομο της subparanoia που έλεγα) αλλά και ένα κοινό και standard ύφος μηνυμάτων ώστε να γίνομαι αντιληπτός από τους αποτυχημένους ψαράδες.

Ρίχνω το μπαλάκι να κάνει όποιος άλλος θέλει την αυτοκριτική του.

Στο κεφαλι μου παιζουν ενα σωρο \"αληθειες\" και ειμαι επιρρεπης και στην \"αληθεια\" των αλλων...πολλες φορες δεν ξερω τι μου γινεται και απλως διαλεγω ενα δρομο.
Πολλες φορες αναρωτιεμαι...απλως αναρωτιεμαι για πολλα πραγματα.

Εγώ πάλι παρασύρομαι απ τα πάθη, τον θυμό μου, το αίσθημα αδικίας. Φεύγω, χάνομαι, πετάω και ξανάρχομαι πίσω ηττημενη η όχι, το ταξίδι το έκανα, αυτό είναι που μετράει?
Αυτό μου μετράει είμαστε εμείς, εμάς βλέπουμε, εμάς νιώθουμε, αλλά καμιά φορά μας ξεχνάμε και πάλι φεύγουμε.